Do you still blame me?

Shark merkte de laatste tijd op dat hij zijn slaaptekort in begon te halen. Hij had bepaalde katten gesproken die zijn zorgen konden sussen, had gezien dat Thora zich prima zou redden als nieuwe commander binnen de Elite en had gemerkt dat de Elite stukje bij beetje begon te accepteren dat Thora nu de nieuwe commander was. Als er al commentaar was, werd dat door de she-cat zelf stevig de kop ingedrukt. Hij had een commander uitgekozen die haar mannetje kon staan en dat was precies wat hij nodig had in deze moeilijke tijd. Iedereen begon langzaamaan te herstellen van het feit dat Claw er niet meer was; misschien zouden ze na verloop van tijd ook allemaal beginnen te accepteren dat Thora weldegelijk een goede keuze was voor de Elite. Het hielp ook wel dat hij een kat had gesproken die meer ervaring dan hem had in de Elite en zijn goedkeuring had gegeven voor zijn keuze, ook al was de vraag gevolgd waarom Shark had gekozen voor Thora en niet voor één van de meer voor de hand liggende keuzes zoals de kat zelf die hij gesproken had, Brat of Fortuna. Hij wist dat zijn keuze ergens ook wel een emotionele oorsprong had, maar dat was iets wat hij met niemand wilde delen. Hij wilde niet dat het als een lopend vuurtje door de Elite zou gaan dat hij vroeger een kittypet was geweest. Het was in hun ogen al erg genoeg dat ze geleid werden door een ex-ThunderClanner, laat staan dat ze wisten dat de leader een kittypet was vroeger. Aan de andere kant was zijn benoeming een keuze van Claw geweest en zou die realisatie misschien juist de gemoederen sussen omdat ze wisten dat Claw intelligent was en dat hij zijn keuzes altijd verstandig maakte. Behalve dat hij had gekozen om alleen te vechten tegen de Clans, dat was de domste keuze die hij ooit had gemaakt in zijn leven. Shark wist dat er een reden achter zat en dat die met het welzijn van de Elite te maken had gehad, maar hij had zo ook wel durven denken dat ze konden ontsnappen zonder dat ze achtervolgd zouden worden door de Clan cats. Ze waren verzwakt en hongerig door de reis; Shark zou het vreemd hebben gevonden als ze hun hadden ingehaald. Maar Claw’s mening had overduidelijk verschild met die van zijn commander en opeens was het zijn dood. Shark klemde zijn kaken op elkaar om de emoties die zich weer naar boven dwongen te onderdrukken en keek op toen hij pootstappen hoorde. En opeens stond hij oog in oog met de voormalige partner van Zira, de commander voor hem. Shark vroeg zich af of zijn mening ondertussen veranderd was en zonder iets te zeggen, wachtte hij tot de kat voor zijn neus stond.

Shark lag net op de grond met een muis voor zijn poten toen Jinx opeens zijn aandacht opeiste. Shark richtte zijn groenige ogen op de tom, maar gaf voor de rest geen antwoord. Jinx en hij waren nooit echt vrienden geweest, een gevoel dat alleen maar sterker was geworden toen Zira was gedood door honden en Shark haar plaats in had genomen. Shark had daarna nog geprobeerd om het goed te maken, maar Jinx had zijn woorden nooit willen accepteren en dus had Shark er toen ook maar een punt achter gezet. Hij vond het immers belachelijk dat hijzelf moeite ging doen voor iets waar een ander al zijn eigen conclusies uit had getrokken. En sindsdien hadden ze niet echt meer contact gehad, buiten die laatste keer dat Shark Ophelia streng had toegesproken en Jinx zich daarmee had bemoeid. Hoewel Shark dat op dat moment niet geapprecieerd had, kon hij de reactie later, toen hij ouder en zelf vader werd, wel begrijpen. Als een andere Elite cat zo op zijn eigen kittens had gereageerd, zou hij er ook op afgegaan zijn. Maar dat was nu verleden tijd. Hij had geen idee wat de zwarte tom van hem wilde, maar het kon niet veel goeds zijn. En dat werd inderdaad bevestigd toen Jinx doodleuk meldde dat er twee honden losliepen in het park. Shark’s oortjes gingen naar boven en de tom duwde zich omhoog zodat hij op ongeveer gelijke hoogte als Jinx stond. De zwarte tom was net iets groter dan hem, maar in een gevecht zouden ze twee gelijken kunnen zijn. “Irritant?” bromde hij. “Als ze onze geurspoor volgen, zijn ze wel meer dan irritant.” Hij snapte niet hoe Jinx, die zijn nestje altijd zo hard verdedigde, hier zo los over kon doen. Shark moest denken aan zijn drachtige dochter die nergens in het kamp te bevinden was en hij dwong zijn nekharen om plat te blijven liggen. “Dan gaan we er maar eens korte metten mee maken,” zei hij op een strakke toon. “Ik wil niet het risico lopen dat ze ons kamp vinden en een gevaar vormen voor de kittens hier.” Hij keek Jinx aan. “Denk je dat we het met ons tweeën aankunnen of moeten we nog iemand meenemen? Hoe groot waren ze ongeveer?” Ergens in het zijn achterhoofd zei een stemmetje dat dit ook een hinderlaag kon zijn en dat Jinx wraak wilde nemen op hem, maar dat leek hem onwaarschijnlijk. Jinx aasde niet op zijn rank en Shark dacht dat het hem vrij weinig kon schelen of hij zou blijven leven na dat gevecht of dood zou gaan.

Shark reageerde niet toen Jinx zijn onderwerp aanhaalde waarbij iedereen schijnbaar geloofde dat hij een idioot was. Shark had het iemand nog nooit horen aanhalen; het leek vooral iets wat Jinx zichzelf voorlegde. Of wat hem ooit gezegd was geweest en wat in zijn gedachten bleef malen. Het was niet alsof Shark en Jinx zo goed bevriend waren dat Shark er echt het fijne van wist. En ze zouden wellicht ook nooit goede vrienden worden, maar in elk geval bewees de situatie van nu dat Jinx normaal met hem om kon gaan. Wat hij natuurlijk als iets normaals moest zien en niet als iets zeldzaams; hij was immers nu de leader en Jinx had maar naar hem te luisteren, of hij dat nu wilde of niet. Maar Jinx was één van de oudere katten en één van de katten met de meeste ervaring in de Elite, naast Hellhound en nog een paar anderen. Als er iemand was naar wie zijn mening Shark wel eens kon luisteren, dan was het die oude brombeer wel. Maar daar moest hij zichzelf nog wel wat meer van overtuigen voordat hij het ook effectief ging doen, natuurlijk. Toen Jinx de grootte van de honden aangaf en ook iets zei over een oudere young one meenemen, schudde Shark zijn kopje. Noem het hoe je wilde, maar hij had het idee dat een oudere young one hun alleen maar in de weg zou staan. Dit wilde hij zelf oplossen. Hij wilde aan Jinx laten zien dat hij zijn positie meer dan waard was. En hij had er het volste vertrouwen in dat hij niet zou sterven vandaag, in elk geval niet als het aan zijn eigen kunsten lag. Of Jinx hem daarin zou dwarsbomen of niet, zou hij dan wel te weten komen. Dit was ook een goede manier om te testen of de oudere kat echt wel te vertrouwen was. “Twee honden had je gezegd,” zei hij kalm. “Als ze echt onze grootte zijn, dan pak jij gewoon de ene en ik de andere. Ik denk niet dat we er veel van te vrezen hebben als we het meteen effectief aanpakken.” Hoe vaak hadden hij en Claw al wel niet één hond aangevallen en onschadelijk gemaakt? Het was niet alsof hij geen oefening had. “Of we pakken ze beiden één voor één. In elk geval wil ik eerst een paar tanden uit hun bek slaan zodat ik weer een mooie verzameling hondentanden klaar heb liggen voor onze nieuwe young ones die wellicht member zullen worden binnen de kortste keren en daarna zien we wel hoe we wraak nemen. Laten we het in elk geval zo langzaam en pijnlijk mogelijk doen zodat hun soortgenoten gewaarschuwd zijn.” Hij peilde Jinx’ reactie om te zien hoe hij het plan vond om én alleen te reizen én het langzaam, maar koelbloedig te laten verlopen. Hij wist dat Jinx als geen andere kat reden had om een hekel aan honden te hebben; zijn partner Zira was dankzij zo’n beesten gestorven. En misschien, als hij het heel eerlijk wilde toegeven, was dit ook wel langs zijn kant een manier om te laten zien dat hij Jinx op de één of andere manier wel terug wilde betalen, aangezien hij dat via zijn ingenomen positie als commander zijnde nooit had kunnen doen.