{Rabbitfoot} Cave in

Het was lente, dus een zonnetje prijkte aan de hemel en verwarmde de arme stakkers die eronder liepen. Rabbit had een spoor van konijnen gevolgd, en even later rook ze ook een clangenoot. Al snel zag ze de poes, knedend in de aarde. De konijnengeur hing er om heen. De poes wist nooit hoe ze zich nou moest voelen over het eten van haar naamgenoot, maar prooi was prooi, had ze uiteindelijk besloten. Mocht ze ooit een moeder worden (al was die kans klein) zou ze niet zo stom zijn om haar kits naar prooi te noemen en zo ze het dilemma besparen. De calico ging naast de kat staan die ze herkende als Tinderlight. Al snel had ze door dat het hier om een hol ging, een hol met waarschijnlijk een hele familie konijnen. Ze fronste. "Is het niet beter om ze groot en vet te laten groeien?" Misschien voelde het anders niet verdient, of niet eerlijk. "Dan is het een degelijke prooi, in plaats van hap slik weg." Misschien was ze nu te soft, maar dit was meer vanuit een logica punt dan een sentimenteel punt.

De poes beantwoorde haar simpel, zakelijk. "Konijnen vermenigvuldigen zich snel," Begon ze, "En met iedereen nog een beetje uit hun doen na de reis ben ik blij met elke prooi die ik binnen kan brengen. Zeker makkelijk te kauwen prooi voor de kittens." Hoewel de warrior niet heel vriendelijk overkwam, kon Rabbitfoot haar manier van denken wel waarderen. De clan voorop. Het was waar dat de reis veel katten had uitgeput, en de kits in de nursery konden wel wat gebruiken. Zolang ze het zelf niet naar de nursery hoefde te brengen was het prima: Hele jonge katten gaven haar de kriebels, te klein en te breekbaar. Ze knikte enkel, en ging een stukje naast de poes staan, en groef mee. Ze wou niet te hard duwen en alles gelijk in elkaar laten donderen, maar wel genoeg om aarde weg te halen. Graven was niet haar sterkste vak, maar het lukte min of meer. De calico wierp een korte blik opzij: zou het stil blijven? Ze was geen kletskous, goed. Maar om in complete stilte te blijven graven leek haar ongemakkelijk. Ze wou net beginnen met iets zeggen, toen ze wat geroffel  onder de grond hoorde.

"Dus, bevalt het om terug te zijn?" Ah, ze was dus niet de enige die niet tegen de stilte kon. "Zeker," begon de poes, "Er gaat niks boven het territorium thui-" Tinder was stil, en toen hoorde zij het ook: Gepiep. Als ze goed keek, kon ze zelfs een beetje losrakende aarde zien. "Ik denk.. dat we er bijna zijn." Begon Tinderlight, al moest Rabbit moeite doen om het te verstaan. Haar oren waren al niet zo piekfijn, en ze had eigenlijk een hekel aan katten die mompelden. "Als je het ongemakkelijk vindt kan ik het ook wel doen." Een beetje verbaast keek de calico de ander aan. Dat was... bedachtzaam aangeboden. Maar toch schudde Rabbitfoot koppig haar hoofd. "Nee joh," Ze deed haar best een beetje sympathiek te klinken. "Wat voor een warrior zou ik dan zijn?" De poes veegde een hoopje aarde naar achter zodat ze beter kon staan, en maakte zich klaar om te grijpen wat naar boven zou kruipen. Ze had dit nog niet eerder gedaan, en Tinder was ouder. Ze kon vast wat leren van de kattin.

"Top." Weer dat gemompel- Rabbit trok even met haar oor -waar kwam dat in starclansnaam vandaan? Erg lang kon ze niet nadenken over Tinderlight's spraak problemen, want al snel schepte de poes een konijnen jong naar boven, en beet het dood. De calico voelde de blik van de ander op haar, en aarzelde dus ook niet om zelf een jong naar boven te scheppen. Ze waren iets groter dan ze had verwacht, haar grote poot drukte op het spartelende jong. Ze boog zich omlaag, om de nek door te bijten, maar blijkbaar niet snel genoeg. Een kleine prik op haar snuit liet haar weten dat ze gekrabd was, en met een korte grom in haar keel beet ze het jong dood. Foxdung. Het was niet diep of groot, maar toch veegde ze even haar poot erlangs. Sneller dus, de volgende keer. Haar neus rimpelde even, alle sympathie die ze had gehad was nu verdwenen als sneeuw voor de zon. Opnieuw schepte de poes een jong uit de aarde, en ging snel omlaag, bijt, dood. Ze schoof beide jongen opzij, en keek vragend naar Tinder. "Hoeveel van die beesten zijn daar beneden?"

Rabbitfoot hoorde haar opmerkingen maar half, maar ze zag even de licht bezorgde blik. "Ja, ja. Slechts een krasje." Nare beestjes waren het ook. Maar goed, ze lagen nu beide dood aan de kant, een keuze hadden ze ook niet. "Zolang het zand beweegt zullen er meer zitten," De poes knikte. "Dus we kunnen het nest leeghalen of dezen wel de kans geven om oud te worden." Ze zag het al voor zich, zichzelf rennend op een moordend tempo achter een lekker dik konijn. "Laten we hopen dat ze dit hol houden, dan hebben we een honingpot gevonden," Bromde ze, nog steeds een beetje zuur van het opstandige konijn. Als ze de overgebleven jongen zouden laten, hadden ze de kans op grote, volwassen konijnen in leaf-fall. "Ik zei toch dat konijnen veel jongen?" Haar blik ontmoette die van Tinderlight, en ze lachte terug. De warrior leek wat meer opgewarmd te zijn, wat fijn was. Ze was goed gezelschap. "Tja, je zou bijna denken dat ik al meerdere nestjes had moeten hebben," Een nare toekomstvisie, voor haar dan. Alleen de gedachte al. "Hadden m'n ouders me toch anders moeten noemen." Grapte de poes. Nee, wat namen betreft had ze al veel grapjes langs horen komen. Dank pa en ma.

In elk geval liepen ze nu niet met lege poten het kamp binnen. Dit was voor haar een redelijk nieuwe manier van jagen, maar wel creatief. Tinderlight stelde voor om over een tijdje terug te komen, en ze knikte. Zelfde plek, zelfde tijd. De poes grinnikte om haar opmerking. "Alsjeblieft, straks groeit Windclan uit z'n voegen," Zelf grijnsde ze schaapachtig. Er waren de laatste tijd inderdaad veel nestjes, met Shatterdice, Amberstom en Icecloud die voor de nieuwste aanwinsten hadden gezorgd. Het idee dat Windclan verzwolgen werd onder grote golven kittens was zowel grappig als angstaanjagend.  "Moet zelf niet aan kittens denken op dit moment, om eerlijk te zijn," Plots draaide Rabbit haar kop naar de ander. Wat een verademing! Wat een geluk! Vele poezen waarmee ze gepraat had, wouden kits, en hadden haar verzekerd dat zij wel anders zou piepen over een tijdje. "Oh starclan, ik begrijp hoe je je voelt." Verzuchtte de poes. Als kit had haar moeder voorspelt hoe zij later ook een partner zou vinden, een nestje zou krijgen en ze zou opvoeden. Toen kreeg de poes er al rillingen van. "Nee, ik vind je echt een Rabbit hoor. Zie je die grote oren niet op je kop?" Even wierp de Calico een blik op Tinder, en toen naar boven. "Nou, nee, die kan ik dus niet zien." Mauwde ze droog. Daarna lachte ze echter mee. Ze was niet snel beledigd. Zulke grote oren, en horen deed ze alsnog niet. "Jij bent dan zeker ook licht ontvlambaar, of niet?" Vroeg de poes, doelend op haar naam. Het was leek om een beetje te keten, zeker met hoe de warrior in het begin had gereageerd.

"Je zou toch denken dat katten weten dat niet elke poes in hetzelfde pasvormpje hoort," De calico haalde zo'n beetje haar schouders op, tja, inmiddels wel. Misschien waren de katten om haar heen een beetje ouderwets, haar ouders in elk geval. Het was niet het idee van katten opvoeden dat haar tegenzat, maar het moederschap wel. Ze wist niet of ze een ouder wou zijn.
"Je zou eens in het meer moeten kijken. Misschien dat ik je er dan zelfs niet induw," Plaagde Tinderlight, en Rabbit gaf haar een zachte, speelse duw met haar schouder, grinnikend. Was ze wel gelijk schoon! "Nee joh je oren zijn prima." Precies, zo hoorde ze het graag. Bij haar volgende woorden moest de lichte poes alleen maar harder lachen, waarna ze schijnheilig lang haar klauwen likte. "Dat moet je aan Tallshadow van Shadowclan vragen," Sprak ze geheimzinnig. Rabbitfoot's wenkbrauwen gingen omhoog. Met een geamuseerde, verwarde blik in haar ogen keek ze naar de ander. "Wat heb jij Tallshadow aangedaan?" Ze had de kater zelf nooit ontmoet, net de verkeerde generatie. Maar dit maakte haar best nieuwsgierig wat Tinderlight met hem had uitgespookt. "Ik dacht dat jij geen kits wou," Grapte ze, maar hoopte vurig dat het niet waar was. Ze had geen idee hoe ze daarop zou moeten reageren, daar was ze een te loyale warrior voor.

Tinderlights ontzetting was zowel gerustellend als hialrisch. "Met Tallshadow? Alsjeblieft zeg!" Mauwde de poes geschrokken. Een diepe lach verliet Rabbit's bek. "Zelfs al was hij een Windclanner, ik zou er nog steeds niet aan moeten denken." Ze trok met haar oortjes. Nu was ze toch wel erg nieuwsgierig wat Tallshadow haar clangenoot had aangedaan, dat ze zo van hem walgde? De poes stak haar tong uit, en Rabbit deed hetzelfde terug. Tja, als je er zo geheimzinnig over ging doen! Daarna kon ze echter niet anders dan vriendelijk meelachen. "Ik ben hem een keer tegen gekomen bij de grenzen toen we nog beiden apprentices waren. Toen heeft hij een flinke kras over zijn neus gekregen." Tinder leek behoorlijk trots hier op, en de calico kon enkel gissen naar de geschiedenis die de twee hadden. "Je probeert me te vertellen dat je de leader van Shadowclan hebt verwond toen jullie jong waren?" Mauwde ze droog. Tuurlijk, toen was Tallshadow nog Tallpaw, maar zoon van de leader was hij altijd geweest. Ze had echter wel het idee dat die mep niet compleet onverdiend was. Tinderlight leek geen hysterische poes, dus er moest ìets gebeurd zijn, niet?  "Moet ik dan niet vragen gaan stellen over jou en Panthersoul dan?" Dit kwam zo onverwachts voor de poes dat ze een proestend, niet al te charmant geluid maakte. Panthersoul? Wat had hij hiermee te maken? De poes kuchte even toen ze weer tot bedaren was gekomen. "Je moet helemaal niks," begon ze, nog half kuchend. Ze mocht de kater, hij was aardig, maar ze had nog nooit over hem gedacht als romantische optie. Het maakte haar eigenlijk oncomfortabel, want nu kon ze nergens anders meer aan denken! "Maar er is niks tussen mij en Panthersoul." Ze sprak de waarheid, maar door haar verwilderde blik en niet de zware, zekere stem die ze normaal had leek het alsof ze iets probeerde te verbergen.

(Babs, jij shipper ;p)

Tinderlight keek alsof ze geen vlieg kwaad kon doen. "Hij was zeer vervelend," Begon ze, "Hij stond op ons gebied en ging daarna nog vervelend te doen. Dus ik heb hem tegen zijn neus geslagen, meerdere malen" Rabbitfoot was enigszins verbaasd. De ander leek haar niet iemand die alles met geweld oplost, maar katten konden je verassen. Toen de flame-point begon over Panthersoul, vond ze het moeilijk om een pokerface te behouden. Ze verzekerde dat nee, er was absoluut niks tussen hen, maar gelukkig kwam ze er makkelijk van af.  "Sure," Ze leek het onderwerp te laten vallen, iets waar de calico de sterren voor dankte. "Wil je nog verder jagen of denk je dat we zo genoeg hebben?" Ze wierp een blik op hun hoopje konijnen jongen. Het zou een degelijke prooi zijn, maar was het genoeg? "We kunnen dit alvast terugbrengen, ik ben wel toe aan een pauze." Ja, Rabbit was een harde werker, maar ze had genoeg zelfkennis om te weten dat ze efficiënter was met rust tussendoor. "Dan kan ik iemand vinden om mijn wonden te likken," Sprak ze met slecht gespeelde dramatische flair, terwijl ze scheel keek, naar het schrammetje op haar neus. Vervolgens probeerde ze er zelf bij te komen, maar alas, net niet ver genoeg. Goed, ze had zich waarschijnlijk genoeg voor gek gezet voor nu. Een beetje onhandig grijnsde ze naar Tinder. "Misschien kunnen we s'avonds nog jagen?" Ze vond het wel gezellig met de poes, dus nog een keer samen tijd doorbrengen leek haar leuk.