[Melting Ice][Kit Stealing] Just wandering around..

Dewkit keek naar buiten. De nursery was warm en veilig, maar ze had zin om eens wat te gaan doen. Iets te zien van haar omgeving. Natuurlijk wilde ze haar moeder Sunpelt en haar vader Steelfang niet teleurstellen door weg te lopen, maar de buitenwereld trok zo aan haar. Op een flink tempo voor een kitten, stapte ze door het kamp en ging naar de gang die je naar de dirtplace leidde. Daar ging ze niet heen omdat ze wat moest doen, nee, alleen omdat je daar ongezien het kamp uit kon glippen. Het beklimmen van het ravijn was nog redelijk zwaar voor haar, ondanks dat ze al niet meer heel jong was. Met vastberaden stapjes bleef ze doorwandelen, tot ze volledig omgeven was door bomen uit het bos van ThunderClan. Met grote blauwe ogen keek ze om zich heen. Wat was het groot! Alle geuren kwamen op haar af. Dit moest ze aan Coarsekit en Shinekit vertellen zodra ze terug was! Ze zouden het haast niet geloven als ze haar zo hoorde. Bij het zachte geluid van pootstappen op de bosgrond, schoot ze weg de struiken in. Haar witte vacht viel dan wel op, de warriors zagen haar niet toen ze langs liepen. Geen mooie strepen zoals haar moeder, ergens vond ze dat wel jammer. Nieuwsgierigheid dreef haar verder het territorium in, waardoor ze uit kwam bij de zandkuil. Enthousiast keek ze naar de plek. De apprentices trainde hier met hun mentoren. Alle vechttechnieken werden hier overgedragen van mentor op apprentice. Met een zachte grom sprong ze vooruit en sloeg met haar pootje in de lucht alsof ze naar iets klauwde. Dewkit verloor haar evenwicht en viel met haar neus in het zand, maar dit weerhield haar er niet van het nog eens te proberen. Zo ging ze een tijdje door met het springen op blaadjes en het klauwen naar wortels alsof het vijanden waren. Dit was het leukste spelletje dat ze ooit had gespeeld!

Hij stapte langzaam dooor het territorium van een clan, smerige laffe groepen katten die met een mauw van hun leiders stem over de grond rollen. Hij was zelf op missie gestuurd door de meest hersenloze, stomme, posipoes zachte kat van het hele woud en nog veel verder: Scourge. Phantom vroeg zich af waarom hij dit deed, wat was het nut van het stelen van kittens die uiteindelijk hun eigen weg zouden gaan of eerloos zouden sterven doordreven vaan vlooien en andere smerige dingen die in de bloodclan als prooi aan elkaar werden door gegeven. zijn doffe poot stappen galmden door het woud versterkt door elke boom om uiteindelijk weg te sterven in de leegte. Zijn staart zwiepte langzaam heen en weer, hij was op zijn gemak ookal was hij in vijandig gebied, dat was hij wel vaker. De bomen begonnen verder uit elkaar te staan, er doken meer bloemen op en het werd wat kaler. Phantom kwam bij een kleine open plek vol met lichtbruin zand als een enorme kom. Een kleine witgrijze kitten stoof tussen de struiken door, een speelse blik sierde haar gezicht en een schattige onschulige lach speelde op haar mondje. Phantom moest zich inhouden om geen ijselijke lach uit te stoten, was hij bestuurt om dit te stelen? Een domme kitten, nutteloos en on wetend dat katten als Phantom ook maar bestonden. Phantom spuugde geruisloos zich afvragend waarom hij hier eigenlijk stond, hij deed een paar stappen naar voor en terwijl zijn poten wegzakten in het mulle zand miauwde hij: 'Moet jij niet terug naar je den, straks verdwaal je nog en soms zwerven hier erg stoute meneren rond' Phantoms stem was suiker zoete en hij kon zijn maniakale lach nog maar net onderdrukken toen hij de kitten op zijn neusje zag vallen.

-heb al betere posts gehad ^^

Ze zou de beste warrior ooit worden, dacht Dewkit trots. Vrolijk probeerde ze de hunting crouch en dartelde verder door het ruwe zand. Plots verscheen er een witte kater die ze niet kende. Haar witte vachtje ging een beetje overeind staan. Dit was een indringer, als ze zich niet vergistte. Dewkit kromde haar ruggetje een beetje en deed een kleine stap achteruit. 'Stoute meneren.. Ben jij een stoute meneer?' vroeg ze aan hem. Zo klein en onschuldig, kwam het niet bij haar op dat hij natuurlijk niet de waarheid hoefde te spreken. Dat hij waarschijnlijk zou zeggen dat hij dat niet was, zodat hij haar vertrouwen kon winnen. Ze moest haar Clan beschermen, ze mocht niet met vreemdelingen praten. 'Indringers mogen hier niet komen! ThunderClan zal ze allemaal wegjagen en jou ook' zei ze, terwijl ze een stap naar voren zette.

'Indringers mogen hier niet komen! ThunderClan zal ze allemaal wegjagen en jou ook' Phantom lachte op een gruwelijke manier toen de kleine kit een stapje naar voren deed. Een bries liet de korte, witte pels van het poesje opwaaien, Phantom deed een paar passen naar voren en bracht zijn hoofd vlak naast dat van de kitten. 'Niemand houd Phantom tegen, ook jou stomme clan niet', Fluisterde hij. Phantom genoot van de verwarring, de gespierde sneeuwwitte kater murmelde nog snel zijn boodschap: 'Stil zitten kleintje, jij gaat mee naar de bloodclan, daar kan je ook een flinke warrior worden' Phantom zette zijn tanden ruw in het nekvel van de kitten en tilde hem moeiteloos op, alsof hij een muis was. Verveeld wandelde hij verder, de kitten bungelde in zijn bek, onregelmatig botste het poesje tegen zijn romp. Waarom deed hij dit eigenlijk? Waarom ontvoerde hij een kitten om daarna aan de bloodclan te voeren als leerling, hij kon het beestje even goed afmaken. Phantom bedacht dat het leuker zou zijn in het bloodclan kamp, de paniek, de trauma's onder de andere kits. Glimlachend wandelde Phantom verder naar het bloodclankamp

-fluuut XD