Can we train.. please?

Onderwerp: Can we train.. please? ma 21 nov 2011 - 0:23

Voorzichtig stapte een jonge calico poes de zandkuil in, voorzichtig naar beneden glijdende en om haar heen kijkende. Haar oren gingen iets naar achter toen ze haar mentor nog nergens zag. Was ze nou te vroeg.. of? Ze schudde haar kop iets. Fireheart had beloofd dat ze zouden gaan trainen vandaag. De deputy zou zich vast wel aan zijn woord houden. Hij was tenslotte bijna net zo nobel als mama, want zeg nou zelf, niemand kon zo nobel zijn als haar mama. Voorzichtig zette ze een paar stapjes en liep ze zo een klein rondje, proberende de pas van haar moeder na te doen die ze altijd zo mooi vond. Voor Minnowpaw was haar moeder een heldin, haar rolmodel. Ze wou net zoals haar moeder zijn, net zo sterk, wijs, majestueus, getalenteerd. Alles. Maar ja... Haar moeder had nou eenmaal niet zoveel tijd voor haar, eigenlijk leek het wel alsof niemand dat had. De laatste tijd... Naja, het kon dan wel puberteit heten, maar ze voelde zich zo verschrikkelijk onzeker, nerveus, bang, eenzaam. Het was absoluut niet prettig. Ze was niet zo vrolijk en enthousiast, natuurlijk, ze had nog wel haar buien, maar onzekerheid was er ook nog steeds flink. Nou.. waar was Fireheart? Ze keek nog een keer om zich heen, en ging weer zitten.

Onderwerp: Re: Can we train.. please? ma 21 nov 2011 - 8:57

Katten die elkaar aan vlogen. Vier Clans die in een hevige strijd verwoed waren. Fireheart stond op de grote rots bij Fourtrees en keek toe hoe zijn Clangenoten ten prooi vielen aan de vechtende menigte. Zijn groene ogen stonden vol schok. Zelfs vrienden vielen elkaar nu aan. Was dat Icestorm? De kater sprong met een grote sprong van zijn rots af en rende op de witte poes af. Plotseling doemde er een grote schaduw op, een zwarte kat? De kat haalde uit, Icestorm viel neer met een bebloede vacht.

Met een schok opende de rode kater zijn ogen. Wild keek hij om zich heen, om zich daarna te realiseren dat Icestorm veilig naast hem lag in hun nest in de Warrior Den. En zachte zucht ontsnapte zijn lippen, voor hij voorzichtig opstond. Even bleef hij hangen en likte haar vacht zacht, om daarna de den uit te stappen. Hij zou gaan trainen met Minnowpaw. Ergens voelde hij zich slecht dat hij zijn apprentice de laatste tijd een beetje op de tweede plaats had gezet. Het was tijd om haar te trainen tot een van de beste warriors. Hij was de apprentice van Bluestar geweest, nu was Bluestar's dochter de zijne. Met een wat vrolijke pas snelde hij naar de training hollow. Minnowpaw was er al, want hij zag de gevlekte poes in het zand zitten. Laat laat laat, stomme nachtmerries ook. Met een gehaaste pas liep hij op haar af. 'Sorry dat ik een tikkeltje laat ben' zei hij vriendelijk. 'Het is tijd om jou maar eens een goede training te geven zodat je net zo'n goede warrior word als je moeder en ik' vervolgde hij met een speelse glimlach om zijn lippen. 'Eerste opdracht. Probeer mij omver te krijgen.' Terwijl hij dat zei, deed hij een paar stappen achteruit en ging klaarstaan, klauwen uitgeslagen in de grond.

Onderwerp: Re: Can we train.. please? ma 21 nov 2011 - 9:45

Een beetje ongeduldig sloeg Minnowpaw's staartje op de grond, het begon al aardig pluizig te worden. Een miniatuur zandverstuiving vond plaats onder de beweging van haar staart en het greep meteen haar aandacht beet. Een beetje gefascineerd staarde ze ernaar. Haar grote ogen waren wijd open gesperd tot het zand weer was gaan liggen. Ondanks dat ze al redelijk kit af was, dingen konden nog steeds haar aandacht grijpen samen met fascinatie, het maakte niet uit hoe klein ze waren. Maar toen lieten kleine geluidjes haar oren opspringen en meteen keek ze om, haar amberkleurige ogen nieuwsgierig. Maar toen ze Fireheart zag, maakte de beteuterde poes zowaar bijna een hele gedaantewisseling door. Haar oren en staart gingen omhoog en haar ogen begonnen te stralen toen ze op sprong. "Je bent er!" Haar enthousiaste stem echode over de zandkuil. Maar daarna kalmeerde ze zich een beetje, oeps, awkward, je zou beleefd moeten zijn tegen je mentor. Meteen boog ze haar kop beleefd, "Dank u dat u er bent meneer Fireheart," Verbeterde zich zelf, beschaamd liet ze haar oren eventjes hangen. 'Sorry dat ik een tikkeltje laat ben' Miauwde Fireheart vriendelijk. 'Het is tijd om jou maar eens een goede training te geven zodat je net zo'n goede warrior word als je moeder en ik' Nou, Fireheart zei exact de juiste woorden. Minnowpaw's ogen gingen wijdopen in fascinatie en verwondering. "Kan ik dan net zo'n goede warrior worden als mama?" Vroeg ze, haar stem zacht in verbazing. 'Eerste opdracht. Probeer mij omver te krijgen.' Miauwde Fireheart vervolgens. Minnowpaw zette zich schrap en fixeerde haar blik op de plek waar ze Fireheart wou beuken. Dat moest toch niet moeilijk zijn? Ze had hem wel eens vaker getackled, al was dat perongeluk. Vervolgens zette ze zich af en vloog ze op Fireheart af, proberende zijn poten onder hem vandaan te beuken.

Onderwerp: Re: Can we train.. please? ma 21 nov 2011 - 9:57

Hij kon het niet helpen, maar haar enthousiasme maakte hem vrolijk tot op het bot. Zo hoorde het. Een leuke training met je apprentice. Even geen dingen om je zorgen over te maken, alleen de training van een jonge kat die straks het pad van een warrior zou bewandelen. Het was aan hem de taak om haar zo ver en zo goed te krijgen dat ze dit zonder enig probleem zou kunnen doorlopen. De kater lachte even toen ze beleefd praatte en schudde zijn kop. 'Dat hoeft niet, gewoon Fireheart volstaat' zei hij tegen haar. Voor hij haar antwoord kon geven op de vraag of ze net zo goed als haar moeder kon worden, was de training al begonnen. De jonge poes sprong op hem af, alleen had hij deze aanval al aan zien komen. De vlamkleurige kater sprong behendig opzei toen Minnowpaw op hem af kwam vliegen en draaide zich daarna om, om te zien waar ze terecht kwam. Hij gebruikte deze korte pauze om zijn woorden eruit te gooien. 'Natuurlijk kun je zo goed worden als Bluestar. Ze is immers jouw moeder, je hebt vast eigenschappen die overeen komen' zei hij. Zijn mondhoeken schoten weer omhoog in een glimlach. 'Nu, probeer eens een andere aanpak. Laat maar zeggen, eentje die je tegenstander verrast. Als je op ze af duikt zullen ze het verwachten, maar als je er wat aan toe voegt zal je minder voorspelbaar zijn' vervolgde hij op serieuze toon, hoewel zijn glimlach nog steeds op zijn gelaat stond. Het was gewoon leuk om te zien hoe ze met hem trainde, zoals Bluestar ooit met hem had gedaan. Hij was zo vereerd geweest met zijn mentor, hij hoopte dat Minnowpaw dat ook was met hem. Hij wilde haar alles leren, ze moest een goede warrior worden, zodat ze haar droom kon leven, zo goed te zijn als haar moeder. Dat zat er in.

OEF! Tuimelend werd ze weer terug gezonden naar haar eerste plek. Bijna op een komische manier keek ze duizelig op en kwam ze tot haar poten. Voorzichtig schudde het poesje haar vacht uit en keek ze op naar haar mentor. "Natuurlijk kun je zo goed worden als Bluestar. Ze is immers jouw moeder, je hebt vast eigenschappen die overeen komen" Miauwde Fireheart. Een ondeugende grijns verscheen op haar gezicht, en haar ogen twinkelden. "Moet je dan ook naar mij luisteren me- Fireheart?" Vroeg ze, onschuldige ogen opzettende. "Nu, probeer eens een andere aanpak. Laat maar zeggen, eentje die je tegenstander verrast. Als je op ze af duikt zullen ze het verwachten, maar als je er wat aan toe voegt zal je minder voorspelbaar zijn" Miauwde Fireheart vervolgens. Meteen werd Minnowpaw weer serieuzer, tijd om ondeugend te zijn was weer eventjes over. Ze knikte en dacht eventjes na. "Als ik je tackle, werkt het meestal wel," Merkte ze terloops op en ze stond lichtjes op haar poten terwijl ze nadacht. Ze bleef een tijdje stilstaan, duidelijk nadenkende en kijkende naar Fireheart's rechter zijde om te kijken of daar geen opstakels waren. Daarna stoof ze weer als een pijl uit een boog op Fireheart af, weer dezelfde aanpak nemende als net. Maar op het laatste moment week ze af naar rechts, in een poging om hem zo te grazen te nemen, misschien was dat het? Het element van verrassing?

Fireheart reflecteerde de grijns zo'n beetje. Oh ja, dit hielp hem zijn zorgen even vergeten. Hij richtte zich volledig op Minnowpaw en de training. Bij haar vraag lachte hij even, maar tijd om te reageren had hij niet, want de blik van zijn apprentice veranderde weer naar serieus. Ze was dus weer klaar voor een volgende poging. Opnieuw vloog ze op hem af, maar net voor haar aanval, had ze naar zijn rechter zijde gestaard. Ze moest toch net iets beter haar best doen voor ze hem neer kon krijgen. Met een vlugge beweging dook hij opzij en ging toen zitten op zijn plek. 'Zijn zoals je moeder, maakt je nog geen leider' zei hij vrolijk. Een plagende glimlach sierde zijn lippen. 'Je ogen verraadde je. Je was aan het staren naar mijn rechter zijde, waarschijnlijk om de omgeving en de kansen te pijlen. Denk eraan, een vijand let goed op. Als jij in de aanval gaat, zal een goedgetrainde warrior elke set nauwkeurig volgen. Je moet vanaf het begin al verwarring creëren zodat je echt het element van verrassing aan jouw kant hebt' zei hij tegen haar. Vervolgens keek hij naar haar en de omgeving waarin ze zich bevond. Daarna ging zijn blik uit naar haar rug. De kater dook vooruit met een grote sprong, maar in plaats van op haar te landen, kwam hij iets voor haar neer, draaide zich in een soepele beweging om en schoot onder haar door. Zijn achterpoten trapte met een zachte duw naar boven, met de bedoeling haar om te laten vallen.

Dit keer zou het haar lukken! De oranje vacht kwam steeds dichterbij. Ze kon de victorie en triomf al proeven. Maar plotseling was de oranje vacht verdwenen. Geschrokken probeerde ze af te remmen, maar ze verloor haar evenwicht en tuimelde opnieuw over de zanderige vloer. Weer schudde ze verward haar kop. De ietwat triomfantelijke grijns van Fireheart... Oh die zou ze graag in het stof willen duwen. Met een speelse grijns sprong ze weer overeind. "Zijn zoals je moeder, maakt je nog geen leider" Miauwde Fireheart vrolijk. "Oh wacht maar af~" Miauwde Minnowpaw vrolijk terug, haar kop neparrogant in de lucht stekende, om vervolgens plagerig haar tong uit te steken. Vervolgens kreeg ze uitleg over wat ze fout deed, en een plan begon zich langzaam te ontluiken in haar kop. Een ondeugende grijns begon zich weer op haar lippen te ontvouwen, haar ogen begonnen te twinkelen van opkomend plezier van wat ze zou kunnen doen. Maar hierdoor lette ze niet meer op. Fireheart leek van boven haar te komen, en meteen zette ze zich schrap om hem te raken, maar plots was hij onder haar en met een zachte trap werd ze de lucht in gelanceerd, met een geschrokken piepje landde ze op haar rug in het stof. Na een paar hartslagen hierover na te denken begon ze aan de volgende stap. Voorzichtig kwam ze weer overeind, haar ogen samengeknepen. "Die krijg je terug!" Miauwde ze vurig naar hem, en ze zette zich schrap, weer naar zijn rechterflank starende. Vervolgens zette ze zich af en spurtte ze op haar mentor af. Maar in plaats van naar rechts te gaan, schoot ze naar links, in een poging om hem zo te tackelen.

Fireheart lachte even toen hij haar uit haar balans kreeg en ze weer neer kwam in het zand. Een plagende grijns verscheen op zijn gelaat. De mentor versloeg zijn apprentice. Vrolijk zette hij zich schrap, want hij wist dat ze snel genoeg op hem af zou duiken om het nogmaals te proberen. Minnowpaw was niet van het opgeven. Ze ging door tot ze het onder de knie had. Dat was een goede eigenschap, zo leerde je nog eens wat. Zoals hij al had verwacht was ze weer bezig met haar volgende aanval. Ergens wist hij wel dat ze nu expres de andere kant op zou kijken, omdat hij dat net nog duidelijk had gemaakt, maar in een echte battle zou de vijand dat niet altijd meteen weten, dus besloot hij het spelletje mooi mee te spelen. Toen ze op hem af vloog sprong hij naar links. Minnowpaw deed hetzelfde en dus duwde ze de poten onder hem vandaan waardoor hij met een plof op de grond knalde. Pijn deed het niet echt, omdat hij al wist wat er zou gaan gebeuren had hij zich schrap gezet. De rode kater kwam glimlachend overeind. En zo versloeg de apprentice haar mentor. Hij schudde het stof van zijn vacht en keek haar aan. 'Dat was een goeie. Vooral in een gevecht zal je tegenstander dit niet altijd verwachten, maar het kan zijn dat hij dit wel doet. Hoe veel weet je nog van andere vechttechnieken?' zei hij kalm maar opgewonden. Het was leuk om te zien hoe ze met sprongen vooruit ging. Nog een tijdje en ze zou een warrior zijn en een goeie ook. Haar moeder Bluestar zou haar dan bij zich vragen. Bluestar moest trots zijn op haar kittens en Minnow. Fireheart zorgde daar wel voor.

Dit keer bereikten haar poten doel. Fireheart lag nu op de grond. Triomfantelijk zette ze haar pootjes eventjes op zijn schouders om haar overwinning te vieren. Maar vervolgens liet ze hem los en ging ze een eindje verderop zitten, hem nieuwsgierig opnemende. Haar kopje ging ietsjes scheef en ze likte rustig haar voorpoot schoon, al verliet haar blik Fireheart nooit. Ze voelde zich ietwat blozen van blijheid dat haar mentor haar prees op haar vechttechnieken en boog haar kopje ietwat verlegen. Ze was niet zo gewend om complimenten te krijgen. Er zat iets zwaar op haar hart, en misschien kon haar mentor dat wel begrijpen... De moeite om geaccepteerd te worden, de verwachtingen die iedereen van je had als dochter van Bluestar. Een zacht zuchtje ontsnapte eventjes uit haar mond, en ze keek weer op naar haar mentor. Maar hij was nog aan het praten, misschien moest ze het later maar vragen? Als hij uitgepraat was? Nee, hij vroeg iets van haar, ze moest dan maar eventjes wachten totdat het hoge woord eruit kon. Voorzichtig kwam ze tot haar poten. "Ik ken de front paw swipe.." Miauwde ze aarzelend. "Maar.. Fireheart, kan ik ergens anders eventjes met je overpraten?" Haar oren gingen ietwat wanhopig achteruit, "Ik zit met een probleem.. ik hoop dat jij het kan begrijpen..?" Probeerde ze, haar ogen bezorgd en groot.

Minnowpaw's onschuld maakte hem echt vrolijk. Het was fijn om haar als apprentice te hebben. Als ze warrior was konden ze ook vast goede vrienden blijven. Hij wachtte geduldig op haar antwoord terwijl ze daar een stukje van hem vandaan zat. Er kwam bijna meteen een antwoord. Hij knikte goedkeurend. Dat was inderdaad een goed en veelgebruikte set. Daarna verraste ze hem een beetje, maar natuurlijk wilde hij wel luisteren naar wat ze op het hart had. 'Tuurlijk, zeg het maar Minnowpaw' zei hij vriendelijk tegen haar. Zijn blik stond aanmoedigend, terwijl hij wat dichter bij haar ging zitten zodat ze goed konden praten. Behalve de jacht en vecht trainingen, was het praten met een mentor natuurlijk ook heel belangrijk. Je schept natuurlijk geen band door alleen maar te trainen en trainen. Mentors moesten ook de nodige dingen bij brengen. Hun apprentices helpen vanuit elk perspectief, zodat ze straks sterk op hun poten stonden en een goede warrior konden zijn. Aandachtig wachtte hij op wat ze graag wilde zeggen. Wat zou ze hem willen vragen? Aan de manier waarop ze het ter sprake had gebracht was het waarschijnlijk iets wat haar dwars zat of in ieder geval iets over haar. Vast niet over kittypets ofzow. Fireheart glimlachte even. Het was zo lang geleden dat hij en Shadow in de Clan waren gekomen. Hij miste zijn vriendin nog wel. Ze hadden altijd veel met elkaar opgetrokken.

Haar oortjes gingen eventjes iets achteruit toen Fireheart verrast keek, maar het luchtte haar op dat hij bereid was om te luisteren. Hopelijk.. kon hij ook advies geven. Ze slaakte eventjes een opgelucht zuchtje terwijl Fireheart dichterbij kwam zitten. Zijn aanmoedigende woorden en blik gaven haar moed, maar nog steeds schuifelden haar pootjes nerveus over de grond heen. "Uhm.." Begon ze nerveus, "Het is gewoon... Katten hebben zoveel verwachtingen van me," Eventjes keek ze op, wachtende op reacties. "Ik ben de dochter van de leader.. Apprentice van de deputy... Iedereen verwacht van me dat ik de perfecte poes ben, de perfecte jager, perfecte vechter, ik alles onmiddellijk kan en overal geweldig in ben!.. Ze zijn altijd zo verrast als iets niet lukt.. of.. of als ik iets vertel dat ik iets fout heb gedaan... Het doet pijn, ik kan niet perfect zijn!.. Het is te hoog, onhaalbaar, ik kan het niet.." Ze liet haar kop eventjes hangen, "Maar... Ik wil niemand teleurstellen.." Haar klauwtjes begroeven zich eventjes in het hout. "Ik dacht.. dat u het wel zou begrijpen.. want.. u.. u heeft zich toch ook moeten bewijzen? Fireheart?.." Vroeg ze daarna voorzichtig, duidelijk bang om hem te beledigen of hem op het verkeerde been te zetten, want dat was absoluut niet haar bedoeling. Ze wou gewoon hulp, het werd haar een beetje teveel. Maar.. zou hij bet begrijpen? Ze slikte eventjes nerveus.

Fireheart keek haar met een warme blik aan. Alles kwam eruit en hij begreep meteen waarom dit haar dwars zat. Het was ook moeilijk om tegen verwachtingen op te werken. Toen Minnowpaw was uitgesproken keek hij even naar de lucht boven hen, waarna zijn blik weer terug naar zijn apprentice gleed. 'Bij mij lag het erg wisselend. Aan de ene kant verwachtte de katten helemaal niets van mij, aan de andere kant juist wel. Bluestar had mij immers uitgekozen om bij de Clan te komen, dan moest er toch wel iets aan mij zijn.. Ik heb me vaak afgevraagd waarom en om eerlijk te zijn, weet ik het nog steeds niet precies. Om mezelf te bewijzen heb ik gewoon altijd mijn best gedaan, gedaan wat in mijn ogen goed leek om te doen. Natuurlijk maakte ik ook fouten, ging het soms wat minder, maar uiteindelijk zagen de katten dat ik wel mijn best deed. Je kan niet meer doen, dan gewoon proberen het zo goed mogelijk te doen. Als de anderen dat niet snappen, dan zijn ze niet zo slim als jij. Ik snap dat je naar de verwachtingen wilt opleven, maar soms moet je doen met minder. We zijn allemaal katten en iedereen maakt fouten of doet wel eens iets wat verkeerd is. Zolang je maar loyaal blijft aan je Clan en je, je best blijft doen om een goede warrior te zijn, zit je goed' zei hij op kalme toon. Af en toe dwaalde zijn blik af naar de lucht, om dan weer terug te keren naar Minnowpaw. 'Ik moet zeggen dat ik al heel trots op je ben. Je wordt zeker een goede warrior en je moeder zal altijd trots op je zijn!' vervolgde hij. Waarna hij haar een klein zetje gaf met zijn staart.

Minnowpaw's nerveuze blik veranderde langzaam naar een zachte, maar ietwat nerveuze glimlach toen Fireheart haar aankeek met een warme blik. Toen wist ze het zeker, ze kon hem vertrouwen. Zijn blik vertelde dat alleen al. Een heel verhaal kwam uit Fireheart's mond gerold. Soms was het moeilijk te begrijpen, soms wat makkelijker. Ze herkende in ieder geval wel veel dingen, al was het soms helemaal in reverse. Ze knikte zachtjes en bleef stil tijdens zijn hele verhaal, met wisselende expressies. "Maar Fireheart... Hoe is het jou dan gelukt?" Vroeg ze aarzelend, "Hoe is het jou gelukt om te bewijzen? Zelfs al probeer ik zo hard.. het lijkt alsof het altijd mis gaat als ik harder probeer... Kijk Littlepaw, ze heeft bakken vrienden. Het lijkt soms.. alsof ik er nauwelijks heb... En Snowpaw en Lightningpaw, ik heb ze al zo lang niet meer gesproken. Het lijkt alsof niemand meer tijd voor me heeft... Zelfs jij hebt het druk," Miauwde ze zachtjes, haar oren naar achter leggende. "Ïk moet zeggen dat ik al heel trots op je ben. Je wordt zeker een goede warrior en je moeder zal trots op je zijn" Meteen keek Minnowpaw weer op, haar ogen wijd van het grote compliment. "D-dank je," Miauwde ze, verlegen haar blik weer naar beneden richten. "Ik zou me geen betere mentor kunnen wensen.. Zelfs al zeiden sommige warriors dat ze medelijden met me hadden om mijn mentor," Een lichte sis ontsnapte eventjes uit haar mond, "Maar ik heb je verdedigd! Want niemand mag gemeen doen tegen mijn mentor," Ze zette haar borst iets vooruit en hief haar kop trots op.

Fireheart glimlachte, ze luisterde zo goed naar wat hij te vertellen had. Niet zoals elke apprentice zou doen. Ze vroeg hem hoe hij het had gedaan. Weer keek hij even voor zich uit. 'Het is niet altijd makkelijk. Af en toe lijk je helemaal alleen te zijn. Dat heb ik ook gehad. En soms lijkt het alsof alles mis gaat, maar uiteindelijk kun je weer meer genieten van de dingen die wel goed gaan. De rest zal het merken. Je bent nog jong, je hebt nog een heel leven voor je om je te bewijzen. Waarschijnlijk zullen de katten je ook makkelijker opnemen omdat je in de Clan bent geboren. Misschien heeft Littlepaw meer vrienden, maar dat betekend niet dat ze beter is dan jouw. Waarschijnlijk heeft ze haar training zelfs een beetje verwaarloosd om met al die katten om te gaan' zei hij tegen haar. Toen ze begon over hem als mentor hebben en andere katten glimlachte hij weer even. 'Dat is lief van je. Ik denk dat het nooit compleet zal overwaaien, maar het maakt ook niet zo veel uit. Zolang er maar genoeg katten zijn die mij wel graag zien. En het spijt mij dat ik de laatste tijd zo druk ben geweest... Je, je kent Icestorm's verhaal wel. Het heeft tijd nodig' vervolgde hij. Dit was eigenlijk nog beter dan trainen zelf. Van dit soort gesprekken leerde je zo veel. Het was niet alleen het goed zijn in jagen of vechten waardoor je op viel bij anderen, maar ook hoe je met hen omging en hoe je bepaalde problemen aanpakte. Minnowpaw zou daar goed mee kunnen handelen. Ze was even slim als haar moeder, dat wist hij.

Minnowpaw's kopje ging eventjes opzij toen ze luisterde naar Fireheart's verhaal, ze luisterde aandachtig, haar aandacht werd voor de verandering eens niet afgeleid. Misschien was dat ook deel van het volwassen worden, ietwat beter op kunnen letten en je concentratie houden. Ze knipperde met haar ogen, maar haar vachtje rees overeind toen hij over Littlepaw begon. Zoals het een zus betaamde sprong ze meteen voor Littlepaw in de bres. Ze was dan wel de jongste van het nest, maar ze had heus de vurigheid van Bluestar wel. Meteen sprong ze overeind en zette ze een stap naar voren zodat ze bijna neus aan neus stond met Fireheart, haar ogen iets samengeknepen. "Littlepaw zou nooit haar training verwaarlozen!" Vermaande ze Fireheart, haar staart door de lucht zwiepende. Ze zou haar zus niet afvallen, en ze wist dat haar zus heel erg haar best deed om een goede warrior te worden. Al had ze Littlepaw nog nooit zien trainen, ze wist het zeker. Uiteindelijk kalmeerde ze weer iets en ging ze verder met luisteren. Icestorm.. ja, ze kende Icestorm wel. Icestorm was die poes die bang was voor alles, of niet dan? Fireheart ging veel met haar om, ze dacht ook gehoord te hebben dat zij en Fireheart partners waren. Waarom zou ze het niet gewoon vragen? "Er gaan fluisteringen in het kamp dat jij en Icestorm partners zijn, is dat waar?" Vroeg ze, haar kop scheefjes houdende.

Fireheart lachte even toen Minnowpaw opsprong om haar zus te verdedigen. Precies wat hij van haar had verwacht. 'Kijk, dat maakt jou een loyale Clankat. Je schiet in de verdediging voor de katten die je lief hebt en dat is precies wat vrienden en nestgenootjes horen te doen. Hoewel niet iedereen zo'n band lijkt te hebben' zei Fireheart vriendelijk tegen haar. Ze was alweer rustig en hij zag haar denken toen hij de naam Icestorm had uitgesproken. Toen ze hem een vraag stelde schoten zijn mondhoeken omhoog. Zijn nieuwsgierige apprentice. 'Het is duidelijk dat ThunderClan zijn neus in verschillende privé zaken stopt' lachte hij vrolijk. 'Maar het is niet iets om te verzwijgen, aangezien het waar is, Minnowpaw' vervolgde hij. Ooit zou zij ook een warrior zijn en waarschijnlijk wel een leuke partner vinden. Zijn gedachten dwaalde af naar Icestorm. De witte poes die hem zo op zijn kop deed staan. Wat het precies was, hij wist het niet. Het enige duistere puntje was die Scourge die haar had aangevallen. Hij moest hem duidelijk maken dat hij haar met geen klauw meer kon aanraken. Anders kreeg hij met Fireheart te maken. Maakte niet uit of deze kat ouder was of sterker, hij zou winnen voor Ice.

Minnowpaw's borst stak iets naar voren nu en ze voelde zichzelf bijna gloeien van trots. Haar mentor vond haar een loyale goede clankat! Wat kon er nou beter zijn dan dat! De grijns die ze op haar gezicht had was niet meer van haar mond weg te slaan en haar ogen schitterden van plezier en trots. "Dank u.. Meneer Fireheart," Miauwde ze zachtjes, doordat ze zo in verlegenheid was gebracht viel ze weer terug op haar oude gewoontes. Maar vervolgens ging het gesprek over op Fireheart en Icestorm. Ze moest haar mond eerst stevig dichtklemmen om de stortvloed aan vragen niet meteen vrij te laten komen, maar toen hij uitgesproken was kon ze zich niet meer bedwingen. Meteen sprong ze tot haar poten en sprong ze naar hem toe. "Oh! Dat is echt zo leuk voor u! En natuurlijk ook voor Icestorm! Jullie zijn zo schattig samen! Voor hoe lang al? En gaan jullie ook kittens krijgen? En wanneer? En mag ik dan tante zijn en oppassen? Ik beloof dat ik dat heel goed hoe hoor! Ik weet zeker dat ze heel erg schattig zullen worden!" De stortvloed aan woorden kwam zo uit haar mond gerold zonder einde, dolenthousiast dat ze was! Maar natuurlijk ook nieuwsgierig. Normaal hield ze wel op, zich beseffende wat ze aan het doen was. Maar dit keer was ze gewoon te enthousiast om het te merken, te vrolijk.

En weer kreeg hij een bedankje. Beleefd als altijd. Net toen hij zijn zin had afgemaakt over Icestorm en hem, sprong Minnowpaw op en begon te vragen. Toen ze uit gerateld was moest hij eerst even haar vragen op een rijtje zetten voor hij ze kon gaan beantwoorden. Tegen de tijd dat hij zijn mond open deed om een antwoord te geven was er al weer wat tijd verstreken. 'Om te beginnen, dank je Minnowpaw. Ik denk dat we nu een maan of twee partners zijn. Over kittens kan ik echt niks zeggen, er staan geen kittens gepland. Ik ben blij om te horen dat je graag op zou willen passen, maar ik denk dat het nog wel even duurt voor Ice en ik over kittens zullen denken' zei hij vriendelijk tegen zijn apprentice. Kittens? Daar had hij nog niet eens over nagedacht. Het was nooit in zijn hoofd opgekomen dat hij kittens zou kunnen hebben met Icestorm. Het leek hem eigenlijk wel leuk, maar totaal ongepast. Als je keek naar de staat waar ze steeds in verkeerde. Om dan ook nog kittens te krijgen, te veel voor het moment. Misschien later, ooit, als dit allemaal achter hen lag. Misschien konden ze er ooit over lachen. Kleine Icestorm Fireheartjes.. hoe zouden die eruit zien? De kater schudde zijn kop en glimlachte even. Te veel om over na te denken.

Pas toen Fireheart weer tegen haar begon te spreken als antwoorden, en op sommige momenten de awkwardness van zijn antwoorden. Liet Minnowpaw pas beseffen hoe erg ze buiten haar boekje was gegaan met haar vragen. Ze luisterde nog steeds met interesse naar haar mentor, maar ze begon er meer en meer beteuterd uit te zien. Haar oortjes gingen langzaam naar achter, en haar kop ging iets naar beneden. Haar ogen gingen langzaam naar de grond toe en ze krulde haar staart om haar pootjes heen, waarmee ze nerveus aan de grond plukte. Toen Fireheart uitgesproken was, begon de enthousiaste jonge apprentice zachtjes haar excuses aan te bieden, "Het... Het spijt me.. Fireheart.. Ik had dit nooit moeten vragen... Nooit mogen vragen.." Miauwde ze zachtjes, "Het spijt me.. dat ik zo brutaal was.." Eventjes keek ze op, met een nerveuze en ietwat verdrietige blik in haar amberkleurige oogjes. Had ze Fireheart nu niet enorm teleurgesteld? Na zoveel onbeleefde vragen te stellen? Zij zou teleurgesteld zijn in haar apprentice als ze een mentor was... Nerveus ging haar blik uiteindelijk weer naar de stoffige grond van de zandkuil.

Onderwerp: Re: Can we train.. please?