Come and talk with me II Venompaw

Venompaw had vanuit de bosjes de ThunderClanner al een poosje staan observeren. De groenige ogen van de ThunderClanwarrior gleden over hun gebied en het leek net alsof hij iets aan het zoeken was. Iets of iemand. Venompaw had hem een tijdje staan begluren om zichzelf ervan te verzekeren dat hij niet naar het ShadowClangebied staarde omdat hij de oversteek wilde maken en wilde jagen in zijn gebied, maar dat leek niet het geval te zijn. De manier waarop de ThunderClanner zijn kant opkeek, vertelde Venompaw dat hij verlangde om iemand van deze Clan te spreken. Had hij toevallig tijdens de reis vrienden gemaakt? Venompaw snoof. Alleen een dwaas zou hopen dat vriendschappen na de reis voortgezet zouden worden. Het was inmiddels heel duidelijk gebleken dat alle Clans weer een solidair leven wilden hebben, maar sommigen leken dat maar moeilijk te begrijpen en deze ThunderClanner was daar één van. Met een snuivend geluid kwam Venompaw tevoorschijn en staarde ijzig terug naar de tomcat. Opeens werd er een vraag gesteld en Venompaw trok verrast met zijn oortje. Hoewel hij eerlijk gezegd moest toegeven dat zijn nieuwsgierigheid nu wel geprikkeld was, vond hij het ook vreemd dat de tom de eerste de beste kat die zich aan hem toonde aansprak en vroeg om een gesprek. “Heb je aandachttekort in je Clan?” vroeg hij op een brutale manier. “Weet je, de Clans zijn gescheiden om een réden. ShadowClan onderhoudt geen vriendschappen buiten de Clan.” Hij stak zijn kopje een beetje meer in de lucht toen hij dit zei, maar zijn ogen bleven nieuwsgierig op de ThunderClanner hangen. “Maar wie zoek je eigenlijk als ik vragen mag? Of wat denk je hiermee te bereiken?” Geduldig ging hij aan de rand van het Thunderpath zitten en krulde zijn staart om zijn poten. De stilte toonde aan dat er geen monsters in de buurt waren en dat hij voor nu nog niet hoefde te gaan verzitten. En als hij een monster hoorde passeren, zou hij wel eens aan deze ThunderClanner laten zien dat ShadowClan in alle opzichten beter was en dat ze niet bang te krijgen waren.

De reden die de tom gaf, was voor Venompaw ergens wel wat te begrijpen. Hij wist dat hijzelf vaak ook naar Fourtrees of naar de Boundaries trok in de hoop om iemand van een andere Clan tegen te komen, al zou hij dat nooit hardop toegeven. Hij suste zichzelf altijd door aan te geven dat hij geen grenzen over zou steken of iets in die trant, maar dat hij gewoon zijn nieuwsgierigheid naar de andere Clans wilde stillen. Als hij meer tijd had doorgebracht in de bergen en zich meer bewust was geweest van zijn omgeving zou hij die tijd wellicht ook wel hebben benut om de andere Clans beter te leren kennen. En hoewel hij veel kon opsteken uit de verhalen die de elders aan hem vertelden – mits ze daar zin in hadden – vond hij het ook wel eens prettig om te luisteren naar verhalen van katten die niet in zijn Clan leefden. Hij grijnsde toen de ThunderClanner zijn woorden sprak, misschien ook wel een tikkeltje uitdagend, maar dat was te verwachten als je keek naar zijn eigen gedrag. “Juist niet,” antwoordde hij. “Ik probeer zo veel mogelijk kennis op te doen zodat ik zo snel mogelijk voor mezelf kan zorgen. Mijn doel is om binnen een bepaalde tijd warrior te worden en uiteindelijk ook een eigen apprentice toegewezen te krijgen. Hoe minder katten daarmee gemoeid zijn, hoe beter.” Hij grijnsde. “Was jij als apprentice ook niet ambitieus, dan?” Hij kon zich nauwelijks voorstellen dat er katten waren die geen ambitieuze doeleinden hadden. “En zijn er doelen die je de afgelopen periode gerealiseerd hebt of zijn er doelen die je nog moet realiseren? Zaken die net iets anders liepen dan je gedacht of gehoopt had?” Hoewel hij zo ongeïnteresseerd mogelijk over probeerde te komen – dit was een kat van een andere Clan after all – kon hij de nieuwsgierige blik in zijn ogen maar amper onderdrukken.