Paved Road

Venompaw kon het niet laten om zijn kopje fier zo hoog mogelijk in de lucht te steken toen hij de muis dood voor zich zag liggen. Ha! En dat met nog maar een snel lesje! Die andere losers deden er veel langer over dan hem! Hij zou eens bewijzen hoe goed hij wel niet kon jagen. Hij was arrogant, ja, maar het feit dat hij deze muis had gevangen, bewees dat hij weldegelijk goed oplette. Hij maakte van de techniek die hem geleerd werd ook lichtelijk zijn eigen techniek waarbij hij de dingen ietsje anders deed, maar alsnog hetzelfde resultaat behaalde. Jammer genoeg was er niemand in de buurt geweest om zijn vangst te zien, maar hij zou het straks wel laten zien als hij weer terug in het camp was. Hij zou de muis plagerig voor de neuzen leggen van de apprentices die niks hadden weten te vangen voor vandaag. Hij zou de kittens die nog apprentices moesten worden laten zien wie hun voorloper was en van wie ze het uiteindelijk allemaal zouden leren. Hij zou de beste jager in ShadowClan worden en er was niemand die hem kon tegenhouden. Sure, hij zou nog steeds luisteren naar wat hem werd verteld – ook al deed hij de helft van de tijd net alsof hij te arrogant was om op te letten – maar hij zou ook laten zien dat hij zijn eigen boontjes wel kon doppen. Venompaw wilde net rechtsomkeert maken naar het camp toen hij plotseling een ThunderClangeur rook. Hij wist alleen dat het om een she-cat ging en dat ze de geur van sterke kruiden met zich meedroeg waardoor het oftewel de medicine cat oftewel een kat kon zijn die net behandeld was geweest in de medicine cat’s den. Nieuwsgierig zijnde draaide hij zich direct in de richting van de geur en begon met wandelen. Hij merkte dat hij in de richting van Thunderpath aan het lopen was en dat, wie het dan ook was, de grens tussen ThunderClan en ShadowClan over was gestoken. Zijn pootstappen versnelden en niet veel later zag hij een grijze kat in de verte. De enige reden dat hij haar herkende als de medicine cat was omdat zijn ouders over haar verteld hadden. Hij vermoedde dat ze wellicht voor kruiden aan het zoeken was en met een arrogante grijns keek hij haar aan. “Ah, ik wist wel dat ShadowClan werkelijk in alles beter is dan de andere Clans. Ze komen hun kruiden hier zelfs zoeken.” Met een grijns keek hij haar aan.

Waar Venompaw ergens diep vanbinnen op gehoopt had, gebeurde. De she-cat reageerde niet per se met een sneer, maar legde hem uit welke kruiden ze waar het beste kon vinden. En ook al leek het alsof het hem niets interesseerde, nam hij toch alle informatie op die ze hem vertelde. Ongemerkt gaf hij een knikje ten teken dat hij het begreep. “Maar droge grond en schaduw,” herhaalde hij nadenkend. “Niet heel het gebied van ShadowClan is vochtig met schaduw, dus de kruiden die je op ThunderClangrond kan vinden, zou je die bij ons dan niet in the Pinewoods kunnen vinden?” Het was deze keer geen blijk van arrogantie; zijn ogen keken haar oprecht nieuwsgierig aan. Dit was het soort dingen waar hij voor leefde: lesjes analyseren en daar vervolgens zijn eigen logische conclusies uittrekken zodat er als reactie weer terug met een verklarend antwoord zou gereageerd worden die hij opnieuw zou kunnen analyseren, beslissend of hij zou oordelen dat de ander gelijk had en verder vragen stellen onnozel zou zijn of zijn analyses nog een keertje aan de ander zou vertellen. “En welke kruiden zijn het zoal die op ShadowClangrond beter te vinden zouden zijn? Ik zie onze medicine cats wel eens door het territorium wandelen en met bepaalde dingen terugkomen, maar om eerlijk te zijn, heb ik geen idee waar ze naar zoeken.” Voor hem leken al die bladeren hetzelfde en daar een onderscheid in kunnen maken zodat hij zijn Clanmates in nood misschien een keertje uit een onverwachte hoek kon helpen door nu goed op te letten, zou wel eens van cruciaal belang kunnen zijn. En om daar even zijn arrogantie en de rivaliteit die tussen de Clans speelden – wat, zo concludeerde hij, nu toch niet van belang was omdat het een medicine cat was en die buiten de rivaliteiten tussen de Clans stonden – opzij te moeten zetten, deed hij dan wel graag.

Venompaw gaf een kort knikje. Soms hielp logisch nadenken hem wel om bepaalde dingen te redeneren. En logisch nadenken kon hij, ook al waren er velen die dachten dat hij een arrogante zak was en dat het daarbij bleef. Sommigen keken niet verder naar hoe hij werkelijk was, maar daar had hij zijn eigen houding natuurlijk wel aan te danken. Het was nu ook weer niet alsof hij enorm veel moeite deed om anderen beter te leren kennen, helemaal niet zelfs. Alleen als hij nieuwsgierig werd, durfde hij wel eens moeite te doen. Zoals nu dus. Hij knikte weer toen ze uitlegde welke kruiden tegen wat hielpen en wat ze precies aan het zoeken was. “Dat voor de tandpijn lijkt me meer iets voor elders,” zei hij met een glimlach. Hij hoorde hun elders ook vaak klagen over tandpijn, maar nog vaker over pijnlijke gewrichten. Zou hij later ook zo zijn als hij een elder was? Het klonk eigenlijk nog zo ver weg, maar aan de andere kant ging de tijd ontzettend snel voorbij. Hij zou binnen no time een warrior zijn en dan zouden het voornamelijk de taken met grote verantwoordelijkheid zijn die hij op zich kon nemen. Als hij er zo over nadacht, had hij niet echt ontzettend veel tijd om te beste warrior van heel ShadowClan te worden. Maar goed, hij zou zijn doel bereiken, hoe dan ook. Hij haalde kort zijn schouders op toen ze vroeg of hij nog vragen had. Aan de ene kant zou hij nu eigenlijk door moeten gaan, maar aan de andere kant was er iets dat hem hier hield om haar te vergezellen. Zijn nieuwsgierigheid misschien? Waarschijnlijk. En ook om te kijken of ze wel echt weer wegging. Ja, dat was het! “Misschien kan ik je mee helpen zoeken?” vroeg hij nonchalant. “Maar dan moet je me natuurlijk wel zeggen hoe de kruiden eruitzien die je zoekt.” Als hij die kennis op zou doen, zou hij voor de volgende keer weten hoe de kruiden eruitzagen. Hij wilde graag goed voor zijn elders zorgen en hij was er zeker van dat ze van hem onder de indruk zouden zijn als ze zouden klagen over tandpijn en hij de juiste kruid voor hun zou kunnen uitzoeken.

Venompaw kon een glimlach nauwelijks onderdrukken toen hij de verraste houding van de ThunderClan medicine cat opmerkte, ook al probeerde ze dat waarschijnlijk zo goed mogelijk te onderdrukken. Natuurlijk had ze niet verwacht dat hij haar wilde helpen, maar hij deed het eigenlijk voor praktische redenen. Niet alleen zou ze zo sneller van hun territorium gaan, maar ook zou hij weer iets van kennis erbij hebben en kon hij zijn eigen Clan zo weer helpen als hij later warrior was. Hij nam aan dat ze die redenen uiteindelijk wel zelf zou ondervinden – of niet – en besloot haar er daar niet op te wijzen. Bovendien was hij bang dat dan te hard door zou lekken in de ondertoon van zijn stem dat hij dit toch wel zeer interessant vond, zo samen erop uitgaan. En dan vooral omdat ze van een andere Clan was. Je zou het niet van hem denken, maar hij had best wel wat respect voor medicine cats van andere Clans. Hij had tijdens het grote gevecht met de BloodClan gezien hoe ze hun best deden om iedereen, ook katten die niet van hun eigen Clan waren, te verzorgen en aangezien daaronder wel wat ShadowClanners hadden gezeten – natuurlijk veel minder dan katten van andere Clans, maar dat terzijde – was hij hun op een bepaald niveau toch wel dankbaar. “Dat klinkt… duidelijk,” zei hij enigszins verward toen ze over de paardenstaart begon. De els was dan iets duidelijker en hij gaf een knikje toen ze die beschreef. Hij dacht wel dat hij wist waar ze die konden vinden. Nu ze het zo beschreef, kon hij zich vaag herinneren dat hij er al eens langsgelopen was. “Die els weet ik denk ik wel te vinden,” zei hij dan ook. “Maar misschien kun je me de paardenstaart beter laten zien, want ik zou geen idee hebben hoe ik die beschrijving moet ontcijferen.” Hij grinnikte. “Mijn naam is trouwens Venompaw,” stelde hij zichzelf voor. Als ze dan toch samen op pad gingen om die kruiden te verzamelen, kon hij zich beter aan haar voorstellen, niet dan?