Faded on a thread

Paniek golfde door het dunne lijfje van Harespirit heen. Haar bleekgele ogen keken overal om zich heen opzoek naar enig herkenningspunt. Waarom was ze ook zo slecht met richtingen.. ze was alleen maar achter die haas aan gegaan om een grote prooi te vangen voor de clan. Waar was ze nu weer geëindigd? Niet dicht bij ThunderClan dat was één ding wat heel zeker was. De bomen waren vreemd, de geuren herkende ze niet. Ze was verdwaald. Er schoten al allerlei scenario's door haar hoofd waarbij ze nooit meer terug zou kunnen keren en ze als verschoppeling in het wild moest gaan leven. De tranen stonden haar al nabij toen ze zichzelf een halt toeriep. Nee, zoiets stoms zou niet kunnen gebeuren. Focus Harespirit!. Ze haalde diep adem en bleef staan. Ze stond te midden van een open plek. Links van haar liep het een kleine, beboste heuvel op en rechts van haar ging het over in een dichte boomgrens. Waar dat heen leiden mocht wist ze niet. Ze wist dat ze toch uiteindelijk een kant moest kiezen waar ze heen moest gaan al zonk de moed haar in de schoenen. Ze wist dat ze geen goed gevoel voor richtingen had, daardoor was ze nu al verdwaald geraakt.. ze kon zo maar kiezen om naar het noorden te gaan in de volste overtuiging dat het bekend leek terwijl ze eigenlijk naar het oosten had moeten gaan. Met een diepe zucht bleef ze dus nog maar iets langer staan, koortsachtig bedenkend waar ze heen moest gaan.

Tag: @Stallionheart

Uiteindelijk bleef Harespirit daar nog vijf minuten staan, denkend. Vijf minuten, tien minuten.. maar hoe hard ze haar hoofd er ook over brak ze wist niet welke kant ze op moest. Met een diepe zucht wist ze dat er maar één manier was om het uit te vinden. Gewoon te gaan lopen. Met wild bonzend hart van angst kwamen haar donkere pootjes in beweging en begon ze de heuvel op te klimmen. Haar slanke poten droegen haar hoger en hoger tot ze bovenaan stond. Ze keek eventjes om zich heen. De heuvel was niet hoog genoeg om over de boomtoppen heen te kunnen kijken die in haar rug lagen. Wat daar achter lag kon ze dus ook alleen maar naar raden. Haar fel gele ogen vestigde zich dus op hoog gras wat zich voor haar ontsprongen had. Op goed geluk dook ze de beschutting in en begon ze te lopen. Het gras bedekte haar nog net helemaal. Erg groot was ze niet voor een thunderclan kat. Met haar kop laag en haar oren gespitst duwde ze de kluiten groen opzij. Ze opende haar kaken en proefde de lucht. Nog steeds geen thunderclan. Maar wel windclan! Meteen waren al haar zintuigen op scherp. Een deel van haar was opgelucht omdat ze nu een idee had welke kant ze op gedreven was. Het overgrote deel was inmiddels vervuld van paniek. Ze was verder afgedwaald dan ze had gedacht. Ze wilde zich net omkeren toen een stem 'Hallo?' riep en angst zich om haar hart greep. Ze stopte met bewegen en stond als een standbeeld stil. Goden, een windclanner dacht Harespirit met bevende poten. Ze durfde zich niet te verroeren terwijl ze nadacht of ze misschien hier kon blijven staan tot hij weg ging. Misschien dacht hij dan dat hij het gedroomd had. Haar gele ogen sperde zich verder open toen ze besefte dat de wind niet gunstig voor haar stond.

Voor enkele hartslagen lang hield de rossige poes haar adem in, afwachtend of de kater misschien weg zou lopen. Helaas was dat niet het geval. 'Ik ruik je angstgeur. Kom tevoorschijn' miauwde hij. Ze voelde hoe haar wangen warm werden. Natuurlijk werkt zoiets niet.. gaf ze zichzelf mentaal een standje. Ze slikte de drang om om te keren en keihard weg te rennen in en stak langzaam haar kop tussen de grassprieten door. Ze bleef echter nog wel diep in haar beschutte plekje zitten waardoor haar slanke lijf en het grootste gedeelte van haar kop nog bedekt werden door gras. Zo voelde ze zich veiliger. Toen ze oogcontact maakte met hem voelde ze zich enorm opgelaten. "Ik- ik ben verdwaald" viel ze met de deur in huis. Verlegen tuurde ze tussen de grassprieten door en nam de windclanner in haar op. Hij was een stuk groter dan zij met brede schouders, een halflange bespikkelde vacht en smaragd groene ogen. Ze zuchtte beverig en probeerde zichzelf een beetje te vermannen, al stonden al haar spieren nog op high-alert. Klaar om zich om te keren en te gaan rennen. "Ben ik in windclan territorium?" wilde ze voor de zekerheid weten, flauw bij het idee dat ze mogelijk per ongeluk een grens was overgegaan.

Onbehaaglijk wendde ze haar blik af toen hij haar vroeg hoe ze nou kon verdwalen. Ze wist niet echt een goed antwoord daar op dus hield ze haar mond maar. Haar poten prikte ongemakkelijk en begonnen de grond te kneden toen hij haar vermoedens inderdaad bevestigde. Ze stond op de grens van de windclan. O nee o nee o nee! Harespirit haar ademhaling versnelde. Ze was blij dat ze nog een beetje beschut stond tussen het hoge gras. Ze kon wel door de grond zakken van schaamte. "Ik- ik blijf aan mijn kant" zei ze vlug met een rukje van haar staart. "Uhm.." Hij wilde haar terug brengen? Ze wilde het liefst nee zeggen. Mee gaan met een vreemde warrior was wel het laatste wat ze wilde. Ze besefte wel heel goed dat ze in haar eentje mogelijk nooit meer terug zou komen.. wat zouden haar clanleden zeggen als ze haar zagen met een windclanner? "Mis-missen je clanleden je dan niet..? Straks krijg je problemen en.. ik weet het niet hoor" prevelde ze. ".. Ik .. ken je niet echt" Ja, goed argument Harespirit. Ze hoorde haar innerlijke zelf kreunen. Dat klonk heel volwassen en zo.. schoot er door haar hoofd.

De brede windclanner moest hard lachen om haar vraag waardoor ze onwillekeurig een beetje in elkaar kromp en ze het warm kreeg van de schaamte. Het liefst zou ze wel willen verdwijnen in het gras. Zijn dreigende ondertoon bleef in haar achterhoofd en ze realiseerde zich dat hij natuurlijk niet kon weten dat ze de waarheid sprak. In haar situatie zou ze ook voorzichtig zijn geweest als de rollen omgekeerd waren en het zij was die een vreemde windclanner bij haar grens aantrof. Toen hij naar haar toe kwam draaide ze om en sprong ze haastig uit het gras zodat hij kon zien hoe graag zij ook hier weg wilde. Als hij echt dacht dat ze hier was om prooi te stelen zou het toch veel logischer zijn als ze dat had gedaan ergens tussen hier en haar eigen territorium? Harespirit gaf een beleefd knikje toen hij zichzelf voorstelde. "Harespirit" miauwde ze. Een klein moment van twijfel schoot door haar hoofd. Wat als hij loog over zijn naam? Helaas kon ze dat niet weten dus moest ze hem maar geloven. "Ik was trouwens echt niet aan het jagen, ik was verdwaald" zei ze zacht met enige benadrukking op verdwaald. Alsof ze ook de snelle prooi die in windclan leefde te pakken kon krijgen al zou ze dat willen.. ze was wel snel en wendbaar maar zó snel en wendbaar nou ook weer niet. Als ze de grote kater zo bekeek vroeg ze zich af of hij snel en wendbaar was. Hij zag er nogal groot uit voor een windclanner. Ze durfde er niets van te zeggen omdat ze bang was dat hij dat als belediging zou opvatten. Het laatste wat ze wilde was haar enige hoop om veilig terug bij haar eigen grenslijn te komen kwijt raken, hoe zou ze dan thuis komen? Of ze het nou leuk vond of niet, voorlopig was ze afhankelijk van hem. Tot ze weer thuis zou komen. Dan zou ze snel naar het kamp rennen en proberen deze hele ervaring zo snel mogelijk te vergeten.