What do you want?

Shark’s spieren bewogen onder zijn schouders toen hij een hoge sprong maakte en op de muis landde. In zijn hoofd beeldde hij in hoe het een Clan cat was die hij aanviel en toen de blinde raas voorbij was, merkte hij dat er bijna niets van de muis over was gebleven. Hij nam de prooi toch maar mee; hij had niet echt veel honger en dit was wel een maaltijd die hij kon hebben. Het was nog steeds moeilijk om het oude camp binnen te gaan zonder overspoeld te worden door herinneringen van toen ze nog met hun tweeën regeerden over de Elite. Nu voelde het aan alsof hij alleen alle last op zijn schouders moest dragen. Hij was nooit iemand die snel naar Claw ging om over zijn gevoelens te praten, maar de laatste tijd hadden ze steeds vaker momenten gehad dat ze met zijn tweeën alleen waren en dat Claw hem dan nieuws vertelde en Shark vervolgens iets over zichzelf deelde. Ze hadden het nooit in detail over hun achtergronden gehad, maar ze wisten genoeg van elkaar om te weten dat ze dezelfde last droegen. Het was grappig hoe ze op sommige vlakken hetzelfde waren en op andere vlakken zo verschillend. Zo had Claw het voor elkaar gekregen om een vaste partner te houden en fladderde Shark van de één naar de ander waar een paar ongelukjes gebeurd waren. Toch had zijn vriend het nooit erg gevonden en er nooit een probleem van gemaakt om kittens van Shark op te nemen in de Elite. Hij was er vrij zeker van dat als Claw Eveningpaw had ontmoet dat hij haar ook op had genomen in de Elite. Hij had zelfs Shallow’s onschuldige opmerkingen genegeerd en haar niet aangevallen juist omdat hij wist dat Shark dat vervelend zou vinden. Als Claw nu toch eens zou zien hoe Shallow nu was… Een kleine glimlach speelde om zijn lippen, maar veranderde naar een kille blik toen hij pootstappen hoorde. Hij was ietwat verbaasd om te horen dat het in de richting van zijn barn ging. Vervolgens was hij weer verbaasd dat hij blijkbaar zonder iets door te hebben in het camp was gelopen en direct naar zijn barn was gegaan, al was dat wel steeds wat hij deed als hij het camp überhaupt binnenkwam. De geur die met zich meeging was die van Brat en hij trok enkel met zijn oren om aan te tonen dat hij verrast was. “Brat?” bromde hij toen het even stil bleef. Had hij het wel goed gehoord of was zijn mind weer spelletjes met hem aan het spelen?

Zijn mind speelde dus geen spelletje met hem: Brat stond inderdaad voor de ingang van zijn barn. Nogmaals verbaasde het hem hoezeer hij met respect behandeld werd gewoon omdat hij in één keer één rank omhoog was gegaan. Hij was nu de leader van de Elite en sure, hij kon bepaalde straffen opleggen voor bepaalde katten als hij dit wilde, maar hij had verwacht dat bepaalde katten hun afstand zouden houden van hem nu hij de nieuwe leader was geworden. En hij had vooral niet verwacht dat iemand hem op zou zoeken, zeker niet vlak na wat er gebeurd was. Meestal was hij diegene geweest die hun allemaal op had moeten zoeken. En hij had ook zeker niet verwacht dat het juist Brat was die voor zijn barn zou staan, aangezien ze nu nooit bepaald een band hadden gekregen waar je “u” tegen kon zeggen. Ze was nooit voor advies naar hem toegekomen en ook niet om een vriendelijk gesprekje met hem te hebben. Sure, sinds hij commandes was geworden, was ze wel aardiger tegen hem geweest dan voordien, maar nog steeds hadden ze niet veel contact met elkaar gehad en de leader vroeg zich af waarom ze nu wel opeens hier stond. “Binnen,” sprak hij en hij was blij dat zijn stem niet hees klonk; hij wilde niet dat de Elite wist welke emoties hij voor hun probeerde te verbergen. Als leader moest hij juist de sterkste van de hoop zijn. Hij wachtte tot ze voor zijn neus stond en liet zijn blik toen de hare ontmoeten. “Is er een reden waarom je hier bent, Brat? Heb je ergens vragen over of…” Hij liet de vraag een beetje tussen hun in hangen en keek haar afwachtend aan.

Het was de eerste keer dat iemand hem recht in zijn gezicht feliciteerde, alsook condoleerde. Ze hadden het in het begin allemaal heel moeilijk gehad met het verwerken van het feit dat hun onsterfelijk lijkende leader nu echt dood was, maar hij nam aan dat als Brat al naar zijn barn kwam gelopen om hem dit te zeggen dat zij niet de enige was die aan de nieuwe situatie begon te wennen. En hoewel dat aan de ene kant wel een goed ding was omdat dat betekende dat de Elite erop vooruitging, wilde dat ook zeggen dat ze begonnen te wennen aan het feit dat hij nu de nieuwe leader was en dat Claw binnen de kortste keren vergeten zou zijn. En hij wist dat het kinderachtig was, al zeker voor zijn leeftijd, maar hij wilde niet dat zijn beste vriend zo snel vergeten zou worden. Hij voelde zich nog helemaal geen leader van de Elite, al zou hij dat natuurlijk nooit delen met zijn members en zeker niet met Brat. Hij wist nog altijd niet precies wat hij van haar moest vinden, maar haar volgende woorden deden hem even versteld doen staan en enkel zijn kort bewegende oortje toonde aan dat hij verrast was. “Je was voor zijn dood en voordat ik leader werd niet slecht bezig,” antwoordde hij met een kalme stem op haar woorden. Hij leek kalm, maar zijn hart leek in zijn keel te kloppen, de brok kwam weer terug opspelen en hij had het gevoel alsof hij het liefste het camp uit wilde rennen en zichzelf wilde afzonderen van zijn verantwoordelijkheden. Hij wist dat het kinderachtig was en dat het iets was wat hij nooit maar dan ook echt nooit met zijn members moest delen, maar het feit dat hij zijn beste vriend was verloren en dat de Elite verwachtte dat hij hun nu een soort van zou opvoeden in één klap werd hem soms wat veel. “Probeer je halsband gewoon zo snel mogelijk vol te krijgen en laat zien dat je een young one kunt trainen zodat ik je er zo snel mogelijk één kan geven en dan denk ik dat je me al genoeg van dienst bent.” Hij kon het niet laten om haar even met samengeknepen ogen aan te kijken. “Ik vind het moeilijk om te geloven dat iedereen zomaar accepteert dat ik Claw’s plaats heb ingenomen. Zoals je zei, begon onze relatie al heel erg slecht. Wat is er veranderd? Mijn nieuw rank zou je eerdere mening over mij niet aan mogen passen. Dus wat is er opeens veranderd, Brat?” Zijn stem klonk scherp, maar zacht en zijn blik keek haar afwachtend aan.

Het was hem sinds Claw’s dood al vaak overkomen dat hij een krop in zijn keel kreeg; het was dan ook te verwachten dat hij het nu weer kreeg toen Brat aanhaalde dat Claw nooit vergeten zou worden en dat zijn dood iets was wat ze moesten accepteren, of ze dat nu wilden of niet. Hij dacht niet dat hij ooit volledig zou kunnen accepteren en begrijpen dat zijn beste vriend, de kat die zo onoverwinnelijk leek en haast onsterfelijk te noemen was, er niet meer was. Zo nu en dan verwachtte hij dat het allemaal één misselijke grap was en dat Claw hem uit zijn nest kwam halen om zijn eigen plaats weer terug te claimen, hem vertellend dat zijn leiderschap nu wel lang genoeg geduurd had. Claw had tijdens zijn laatste momenten duidelijk laten blijken dat hij Shark als een waardige opvolger achtte, maar de tom kon zichzelf nog steeds amper voorstellen als diegene die dit zooitje ongeregeld moest gaan leiden. Toch was het iets wat van hem verwacht werd en aangezien hij geen opvolger benoemd had voor zijn eigen rank die hij nog maar pasgeleden op had moeten geven voor Claw’s rank, bleef er nog wel een lange periode van hem verwacht worden dat hij iets zou maken van de verslagen groep. Brat bleef hem verder complimenteren en Shark probeerde het warme gevoel dat zich in zijn borst nestelde te onderdrukken. Hij had nooit echt mogen genieten van de warmte van een moeder en de liefde van een partner en hoewel hij er zelfs maar awkward werd als hij dat toe moest geven, was het iets waar hij soms wel naar hunkerde. Brat’s woorden deden meer dan goed en hij deed zijn best om te onderdrukken hoe duidelijk hij dit wilde laten merken. Toch deed hij een kleine stap naar voren en raakte haar wang, heel lichtjes, aan met zijn neusje. Het was een aanraking waarvan hij zelf niet verwacht had dat hij het zou doen en verrast zijnde trok hij even met zijn oortje. “Nu moet de rest van de zooi nog laten merken dat zij het ook verdienen,” bromde hij, proberend om zijn eigen zachtheid van daarnet te maskeren met harde woorden. “Er zijn er al een paar die hebben gevraagd naar wie mijn oude rank zal overnemen, maar om eerlijk te zijn heb ik daar nog steeds geen beslissing over gemaakt.” Het bleef even stil. “Soms hoop ik dat Claw terugkomt en dat ik geen beslissing hoef te maken, want op dit moment heb ik geen idee met wie ik de Elite liever zou leiden dan met hem.” En voor een paar korte seconden gebeurde het: zijn schouders zakten lichtelijk. Toen hij in de gaten had dat hij nog meer zwakte toonde dan hij eigenlijk al deed, herstelde hij zowel zijn houding als de blik in zijn ogen. Zijn ogen werden weer kil en hard en met een zwiep van zijn staart wachtte hij op wat ze ging zeggen.

Een klein glimlachje die je enkel kon zien als je je goed genoeg concentreerde verscheen om Shark’s lippen toen Brat Claw noemde wat hij was: een legende. Hij was een kat die velen nooit meer zouden vergeten, hij was de kat die in vele generaties voort zou blijven bestaan en waar queens hun kittens bang mee zouden maken als ze zich moesten gedragen. Maar het feit dat hij zijn beste vriend nooit meer zou zien en dat hij niet eens tijd had om te praten over zijn nieuw verworden rank maakte hem buiten zinnen van woede, frustratie en verdriet. Maar al die emoties moest hij natuurlijk opkroppen omdat het laatste wat de Elite wilde zien een verzwakte leader was. En hij wilde ook niet zo erkend worden door zijn katten; hij wilde laten zien dat hij deze rank aankon en dat hij de Elite zonder problemen kon leiden, met of zonder een commander. Hij was er nu ook nog niet emotioneel stabiel genoeg voor om direct een nieuwe commander aan te wijzen; dat zou betekenen dat zijn momenten met Claw voor altijd gedaan waren en hij wist niet of hij zich aan die realiteit al kon verbinden. Brat ging maar door over dat ze zijn keuze wel zou accepteren als hij deze eenmaal gemaakt had en hij keek haar strak aan. “Jij weet even goed dat er binnen de Elite katten zijn met bepaalde verwachtingen,” sprak hij. “Ze verwachten dat ik voor de hand liggen de keuze ga, wat Hellhound, Fortuna of iemand anders met de meeste ervaring zou zijn. Hun leader is net gestorven en ze verwachten iemand die met ongeveer dezelfde ervaring zijn plaats kan vervangen als mij iets zou overkomen.” Hij onderdrukte een zachte zucht. “Je zegt nu dat je me zal steunen voor wie ik dan ook kies, maar ik denk dat we eerst eens moeten afwachten hoe het is als het moment echt daar is. Maak geen beloftes die je niet kunt houden."

Shark was altijd al iemand geweest die recht door zee was en gewoon zei wat hij dacht, ook al waren er katten die dat niet altijd even leuk vonden. Hij dacht dat het merendeel van de Elite wel zo was; het had immers geen zin om je mening voor je te houden als het uiteindelijk zou leiden tot een uitbarsting van opgekropte woede. Niet dat hij zich boos zou maken als anderen heftig zouden reageren op zijn keuze, maar hij zou het van Brat wel tegen vinden vallen als zij nu een belofte zou maken en zich daar na zijn keuze vervolgens niet meer aan zou houden. Brat was één van de weinigen die hij op dit moment vertrouwde, waar hij zelfs zijn gevoelens mee kon delen als hij dat wilde. En tot op zekere hoogte had hij dat ook gedaan, maar hij wilde dat het stopte. Hij wilde niet die leader zijn die bij iedereen zijn ei kwijt wilde; hij was nu eenmaal diegene die de meeste verantwoordelijkheid had en ergens werd het van hem ook wel geacht dat hij zijn emotionele gevoelens voor zich zou houden, hoe een onmogelijke opgave dat ook soms voor hem leek te zijn. Hij gaf een knikje toen Brat haar woorden sprak. “Ik mag hopen dat de anderen ook dezelfde mening hebben zoals jij nu,” sprak hij. “Je hoeft je gedachten niet per se voor je te houden, maar je handjes thuishouden zou wel een vereiste zijn. Diegenen die dat niet kunnen, worden hard door mij gestraft. Het staat immers in de regels dat je een commander en je leader met respect moet behandelen en er staat de doodstraf op als iemand iets zou proberen.” Hij vroeg zich af of iemand ook daadwerkelijk dom genoeg zou zijn om de nieuwe commander aan te vallen. Er waren altijd katten die boos werden door jaloezie, maar zou dat echt zo erg kunnen zijn? Hij had geen idee. “Net zoals elke member die trouwens zonder reden wordt aangevallen. Het lijkt er misschien niet op, maar ik zou net zo ernstig voor jou opkomen als dat er een kitten aangevallen zou worden. Mits je het natuurlijk zelf uitlokt.” En nu verscheen er ook een kleine grijns om zijn lippen. Hij was maar lichtelijk aanwezig, maar hij was er wel.