Sugarcane in the easy morning

Het was net zonsopgang geweest, toen de bruine kater eindelijk de plek binnenliep van zijn vroege wandeling en nog voor even rondkeek. Het was niet dat het kamp drastisch veranderd was, gewoon een paar reparaties en het was goed als nieuw. Het was gewoon dat hij sinds zo lang gewend was aan de Fourtrees, dat hij weer moest wennen aan de barn systemen, hoe lang zou het duren voor er gevechten uitbraken om de nesten? De lucht rond de Elite was zeker gespannen sinds het gevecht, vooral nadat ze Claw verloren hadden. Maar zoals Shark gezegd had, ze zouden deze clan weer sterk maken. Zodat de clankatten hun angst voor de Elite weer terugkregen, een hopelijk nog een gezond verstand hadden. Hij zou misschien April wat strenger moeten trainen, haar kouder en strenger maken, net zoals zijn vader het met hem gedaan had. Maar nu was hij niet op zoek naar zijn Young one die waarschijnlijk al aan het slapen was. Nee, hij was nu aan het zoeken voor de vertrouwde, rode vacht van Brat. Nadat ze de zorg van zijn zoon op zich nam leek er een band te vormen tussen de twee. Ondanks het hele gedoe met zijn vader. Tornado kon zelfs durven toe te geven dat hij vooral dankbaar was dat ze Letum überhaupt wou zorgen. Het had hem een deel van zijn waardigheid gekost, maar zijn zoon was nu een Young One, en trotser kon hij niet zijn.

Zijn ijsblauwe ogen waren rond aan het kijken tot hij eindelijk de cyankleurige ogen van de kattin opmerkte. Hij liep langzaam, en zeker naar haar toe. Zijn staart heen en weer zwiepend, maar niet op een bedreigende manier. Het was eerder omdat hij eindelijk blij was een bekend gezicht te zien. “Brat,” begroette hij haar. Wanneer was het de laatste keer dat hij met haar gesproken had?

+Brat

Hij spitste voor even zijn oren toen de kattin hem bot vroeg of hij nog leefde. Dat was al vooruitgang, tenminste zei ze iets tegen hem. Tornado rolde even met zijn ogen en stopte toen hij een paar muislengtes van de kattin stond. “Nauwelijks.” Was daarbij zijn antwoord. Hij had sinds eergisteren in de avond niets kunnen eten, omdat hij het altijd van zich had verboden. Maar nu pas had hij opgemerkt wat voor effect het hem gaf, en hoe ongemakkelijk het voelde. Hij had zichzelf beloofd dat hij zo zou gaan jagen. Eerst wou hij weten hoe het met zijn zoon was. “Luister, Brat. Je hebt mijn respect gewonnen. En Letum is al een Young One- hij lijkt nog steeds blij en trots te zijn om jou als moeder te hebben.” Sprak hij, het was niet om haar te complimenteren. Het was gewoon iets wat hij zelf uit zijn zoon had horen komen. “Maak er geen misbruik van.”
Zijn enige zorgen waren de manieren van Brat. Tuurlijk, ze had hem haar melk gegeven, hem opgevoed. Dat deed ze nog steeds. Maar hij hoopte alleen niet dat ze hem zou gebruiken, misbruiken om te krijgen wat zij wou. Wat het ook was. Het respect van Letum was echt- zolang Brat het zelf zou beseffen.

Tornado bleef de rode kattin even strak aankijken. Hij was hier niet voor prietpraat. Hij was hier om te weten hoe ze Letum behandelde. Hurricane was geen perfecte vader geweest. Heen en weer met andere she-cats gegaan, zelfs Brat was éen van hun geweest. Verder deed de kater alsof Tornado niet zijn zoon was, en dat had wel wat met hem gedaan. Dat wou hij dus vermijden. Hij wou Letum sterk en slim maken, hij zou zorgen dat zijn zoon alles zou krijgen wat hij nodig had.
'Ik zal niet durven' Sprak de kattin in duidelijke sarcasme. Al liet ze dat niet merken, hij hoopte dat het ergens wat tot haar door zou dringen. Hij kon ook toegeven dat ze het ook niet geweldig had gehad met haar eigen kinderen. “Je bent een goede moeder, Brat.” Begon hij opeens, zijn stem nog steeds droog. Hij wou haar niet vleien, maar het was duidelijk dat de kattin tenminste haar best deed ze goed mogelijk te verzorgen en op te voeden, al was de vader meestal niet aanwezig. Hij zou wel zo’n moeder willen. De zijne was altijd dom geweest, ze had te veel vertrouwen gehad in anderen. Maar Brat had altijd wel zijn respect gehad. Hij was gewoon slecht met het uiten van zijn gedachtes en emoties.

'Nou bedankt' Was alles wat hij van haar terug kreeg. Tornado spitste even zijn oren. Nou moe? Zij was ook niet even sociaal. Het enige wat hij wou was haar vertellen wat hij van haar vond. Want wat hield hem toch tegen? Tornado was niet een spraakzaam type, dat was al duidelijk. Hij was al zeker niet bekend om zijn gevoelens te uiten. Hij hield alles liever verborgen, diep opgepropt in zijn achterhoofd, totdat het ooit uit elkaar zou spatten. En dan pas, op zijn sterfbed, zou hij de vorige ruzies rechtzetten. Omdat hij geleerd had geen zwakte te tonen, al was dat zijn eigen personaliteit durven vol te houden.
“Hield je überhaupt van mijn vader?” Vroeg hij, totaal uit het niets. Miste hij Hurricane? Hij kon toegeven dat het verlies van zijn vader hem net zoveel deed als de dood van Claw. Gewoon een respectvolle krijger neergegaan. Maar de zwarte kater had hem niet als een zoon behandelt. Dus waarom zou hij hem als zijn vader behandelen?

Zijn vader had hem vaak verteld wat Brat hem aangedaan had. Altijd het slachtoffer gespeeld, Tornado wijsmakend dat liefde maar een illusie was. Hurricane was altijd wel een dramatisch type geweest. Maar zelfs nu had Tornado wat met hem ingestemd. Liefde maakte je zwak. Met Vitani was hij alleen maar bezig om haar blij te houden. Haar bij hem te houden. Maar zelfs op zulke momenten had ze hem- en de Elite verlaten. Hij had een kans gekregen met haar mee te gaan. Maar voor welke kosten? Nu was hij weer terug op zijn beide, vier poten, een titel in de Bloodclan aan het bouwen. En nu, nu wou hij Brat’s verhaal horen. Niet alleen omdat hij nu geïnteresseerd was omdat ze zijn zoon verzorgde, maar ook omdat het hem nu pas door had gedrongen. Was ze echt zoals zijn vader hem verteld had? 'In het begin wel’, gaf ze toe nadat hij haar gevraagd had over haar gevoelens voor Hurricane. Ja, dat was wel duidelijk geweest toen Tornado nog een Young One was. Hij had haar altijd sinds die dag gehaat. Omdat Hurricane van zijn moeder was, en voor altijd zo zou blijven. Nou ja, dat dacht hij dan. Maar toen hij opmerkte dat zijn vader met meerdere poezen tegelijk begon om te gaan, begon de bruine kater algauw eraan te wennen. 'Maar hij ging veel met andere poezen om. En ik pikte het op een gegeven moment niet meer; en koos Ripa' Dat was waarschijnlijk ook zijn keuze geweest als hij in zo een situatie was beland. Tornado knikte begrijpelijk. 'En toen gingen we uit elkaar' Ja, dat was het ergste aan liefde. Het was eindig. Voor even bleef het stil. Totdat de jonge kater het onderwerp probeerde te veranderen. “Waarom haten jouw kinderen jou?” Bleef hij maar doorzagen. Hij had het nooit geweten waarom Sniper altijd zo vals tegen haar was. Waarschijnlijk zou er ook een verhaal met Jinx erachter liggen. Maar hij was erg nieuwsgierig naar dat. Want Letum haatte haar echt niet. En Ruki leek ook al neutraal met zijn moeder te zijn. Wat was de echte reden?

Tornado had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij in zo’n gesprek was beland. En zeker niet met Brat. Wat ze nu aan het bespreken waren was het feit dat de kattin niet de beste moeder geweest was. Maar het was ook niet dat de juiste reden was om haar te haten, kittenzijnde dan. Tenminste had ze ze niet vermoord of ergens gedumpt, zoals sommige moeders weleens waagden om te doen. Nee, voor hem was dit wel goed genoeg. 'Jinx' De naam dat ze toen uitsprak zei al genoeg. Tornado knikte langzaam. Dat begreep hij gelijk. Jinx had een soort van hecht aan zijn broer, Hurricane. En wist het toen nog net niet op een volwassene manier ermee om te gaan toen zijn vader de rivier ingesprongen had. Een domme beslissing, vond Tornado. Als Young One had hij verwacht dat de zwarte kater in een eervolle strijd neer zou gaan. Hij lag dus fout. Maar misscien ooit zou hij het wel begrijpen. 'En omdat ik niet z'n goede moeder ben als jij denkt' Hij spitste zijn oren en bracht zijn aandacht terug naar de poes. ”Nee, omdat ik dat juist weet.” Zei hij vervolgens, zeker van zichzelf. “Je hebt je best gedaan, toch? Bovendien hou je van ze, dat kan jij zelfs niet ontkennen. Jij houdt van je kittens en daarom heb je het nooit opgegeven. Wat er ook gebeurd was.” Hij kon niet geloven dat hij juist Brat dat nu aan het vertellen was. Als iemand hem ooit als Young One verteld had dat hij ooit de rode kattin probeerde gerust te stellen, zou hij diegene vast in het gezicht spugen. Was dit dus ook echt wat volwassene zijn betekende? Hij was immers blij dat hij niet zoals zijn vader was. “Ik weet dat je je best doet.”

Hij had nooit verwacht dat hij op een dag dit gesprek zou hebben met Brat. Of überhaupt dingen recht zou zetten met een kat. Zijn meningen waren meestal altijd kritisch omdat hij zulke gesprekken zwak vond. Alsof hij zijn gevoelens nogmaals zou kunnen uiten. En dat was niet de bedoeling. 'Bedankt', zei ze vervolgens terwijl haar grijns veranderde in een glimlach. ”Het staat je beter.” Zei hij eventueel, hij zwiepte met zijn staart en wees ermee naar haar glimlach. Het was zo zeldzaam om haar echt te zien glimlachen, dat het voor hem eerst een paar minuten duurde om er echt aan te wennen. Vervolgens liep Tornado wat dichter naar de she-cat toe en legde hij zijn poot voor de hare. ”Truce?” Vroeg hij eventueel. Het was dan ook de bedoeling dat ze haar poot op de zijne zou leggen als ze ermee instemde. Dan had hij tenminste iets goeds gedaan.

Nadat de kattin eindelijk hun ‘niet-bestaande’ oorlog tot een stop had gezet, leek Tornado langzaamaan zijn vriendelijk glimlach te vervagen. Vroeg of laat zou ze het moeten weten. ”Over Letum, uhm...” Ze hadden vrede gesloten, en bovendien zou ze wel moeten beseffen Zodra hij deze keuze echt genomen heeft. ”De moeder- ze is niet dood.” Hij schraapte zijn keel en zat op de grond, het was al moeilijk genoeg om Brat - uit alle katten- te vertellen over Letum’s echte achtergrond. Hij hield diep adem en keek van de grond naar de lucht. Zou ze hem slaan? Hem uitschelden? Het was niet dat hij zomaar met een verrader van de Elite ging. En hij had gehoopt dat de Young One er geen last mee kreeg. Maar hij wist het- en Tornado wist het ook. Dat hij Vitani’s zoon uit het niets meegenomen had. Zonder gedag, zonder enkel woord. Maar hij kon het niet anders doen, het was een stormige nacht en de kitten was al half-dood. Hij wist niet wat erger was, hem afpakken van zijn thuis- of hem daar achterlaten. Wat er ook leek, het was alsof beide opties op dat van Hurricane leken. Vader zijn was moeilijk. ”Voordat Vitani de Elite verliet was ze al zwanger. En ik vond hem, ziek. Ik had geen andere keus.” Probeerde hij het te verzoeten. Net nu hij eindelijk een soort vriendschap met Brat had gevormd. Zou ze hem op zijn fouten aanspreken? Het was tenslotte haar nichtje waar ze nu over aan het praten waren.

Hij kreeg gelijk spijt van zijn woorden. Hij wist niet waarom hij dit vertelde. Laat staan aan Brat. De kattin kon deze informatie gebruiken om hem ooit terug te pakken voor iets. En het ergste was dat Letum er onder zou moeten lijden. En hij wou echter het beste voor zijn zoon. Het leven zo makkelijk mogelijk voor de jonge kater houden. Toch, al snel kreeg hij de boodschap toen ze haar poot op zijn mond legde. 'Stil. Niemand anders mag dit weten' Zei ze zachtjes. Tornado zwiepte even met zijn staart. Hij wou iets terug zeggen, dat hij heus wist dat dit soort feiten niet goed waren voor zijn reputatie. Vooral na wat er met Minnie gebeurd was. Maar hij was geen klein kind meer. Hij had het tenslotte goed gemaakt met Brat. Brat. Wie kon het verdomme goedmaken met Brat? Dan zou hij wel een deel van zijn vader’s charmes hebben.
Anyway, de bruine kater schraapte zijn keel voor hij maar knikte in begrip. ”Hoe gaat het met jou en Lethal?” Hij had het zo vaak over hem gehad. Dat hij nooit echt had gedacht over hoe de rode kattin haar liefdesleven deelde. Bijna nooit, blijkbaar. Hij zag haar wel vaak met de ex-WindClanner. Dus nieuwsgierig was hij wel. Maar dat zou hij nooit toegeven.