Calm minds.

Crowfur onderdrukte een zachte zucht. Er was veel gebeurd de laatste tijd. Dingen waar hij geen controle over had, maar ook zaken waar hij juist wel controle over had. Hij had zijn gedachten geordend en hij had een paar dingetjes op een rijtje gezet. Daar kreeg je nu eenmaal de tijd voor als je je tijd moest vertoeven in het verblijf van de medicine cats. Het was geen onaangename tijd geweest en zowel Routpaw als Lizardpath hadden hun best gedaan om het zo aangenaam mogelijk voor hem te houden, maar hij had zijn vrijheid gemist. Nu zijn wond grotendeels genezen was, kon hij weer naar buiten. Hij had met Oceanstar gesproken en hij zou binnenkort de training van Mistpaw weer hervatten. Ondanks haar zwaktes zou hij van haar de beste warrior mogelijk proberen te maken, wat al een stuk beter ging nu ze niet meer in de bergen waren en gewoon weer op vertrouwd gebied. Hij had in de bergen wel een plek gevonden waar hij zijn apprentices had kunnen trainen, maar alsnog was het met die harde wind moeilijk geweest om zich verstaanbaar te maken en haar de juiste sluiptechnieken aan te leren. Bovendien werd het tijd dat ze een paar dingen goed zouden aanpakken en dat hij haar klaar zou stomen voor het warriorschap. Maar eerst moest hij nog een gesprek hebben met haar over haar gezondheid; hij had in tegenstelling tot wat hij bij haar beweerde niks gezegd over haar toestand en dit wilde hij graag zo houden totdat hij zeker wist wat haar lot zou zijn. Ze had het over een slecht zicht, maar hopelijk was dat een tijdelijk ding en zou het dadelijk beter gaan. Nee, dan had hij ook nog één andere grote kopzorg: Crowcall. En Leopardpaw. Twee grote kopzorgen. Hij was er vrij zeker van dat als hij open kaart zou spelen over zijn gevoelens naar zijn dochter toe dat ze daar niet blij mee zou zijn. Het enige voordeel wat hij uit deze ervaring kon halen, was dat het deze keer legaal zou zijn. Hij onderdrukte een diepe zucht en liep in de richting van the Outlook Rock. Hij had het geurspoor van zijn dochter lang geleden al opgepikt en wist dat het hem naar daar zou leiden. Ze zou niet de eerste WindClanner zijn die kalm werd van het zicht op de heuvels van WindClan en de wind die met haar vacht speelde. En inderdaad, zijn dochter lag bovenop één van de hoge rotsen. Crowfur sprong iets minder soepel dan gehoopt naast haar en ging liggen. Hij hield zijn kreunen van pijn in, maar aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat hij pijn leed. “Leopardpaw,” murmelde hij en hij duwde zijn neusje even kort in haar vacht. “Ik dacht al wel dat ik je hier zou vinden.” Hij haalde diep adem. Waarom moest het altijd over pijnlijke, emotionele onderwerpen gaan als ze bij elkaar waren? “Nog even en ik ben weer helemaal de oude,” zei hij tegen haar. Hij vroeg zich af hoe het voor zijn dochter moest zijn geweest toen hij tijdens het gevecht met BloodClan een bijna doodservaring had meegemaakt. Niet fantastisch, wellicht.

Crowfur klemde zijn kaken op elkaar om de brok in zijn keel tegen te gaan toen ze haar blik vrijwel direct van hem afwendde nadat ze een reactie had gegeven op zijn woorden en hem had begroet door hem een zacht likje te geven. Waar was de tijd gebleven dat ze tegen hem aan kwam liggen, dat ze haar neus in zijn pels verborg zodat ze zich af kon zonderen van alles en iedereen, alleen maar om bij hem te zijn? Was het het feit dat ze ouder werd en dat ze hem minder nodig had? Naar zijn mening hoefden ze om die reden niet minder affectie naar elkaar te tonen, helemaal niet zelfs. Hij schaamde zich niet voor hun band, zelfs niet nadat Oceanstar deze openbaar had gemaakt naar hun Clanmates toe. Ze moest weten dat hij onder welke omstandigheden dan ook altijd trots op haar zou zijn. Misschien was er ook gewoon te veel voor haar gebeurd om het allemaal in één keer te verwerken en was de beste remedie om haar tijd te geven, maar dat voelde een beetje aan als opgeven. Dan zou hij haar met rust laten en dan wat? Dan zou ze zich nog meer van hem afzonderen en binnenkort zouden ze dan gewoon twee vreemden zijn die toevallig familie van elkaar waren. Nee, dat wilde hij niet laten gebeuren. “Ik kan me voorstellen dat je erg geschrokken moet zijn geweest door wat er gebeurd is tijdens het gevecht met BloodClan.” Het was geen vraag, het was meer een vaststelling. Hij wist dat dat één van de redenen moest zijn waarom ze het lastig vond om hem aan te kijken. Ze zag niet graag dat hij pijn leed. En hij vond het jammer om te laten zien dat hij pijn had; hij wilde liever overkomen alsof hij onoverwinnelijk was. Maar aan het einde van de rit was hij gewoon een warrior, net als de rest van zijn Clanmates. Enkel als hij leader zou worden, zou hij het zich kunnen permitteren om tijdens zo’n aanval te sterven. En dan nog zou hij op dat moment fragiel lijken, vlak voordat StarClan zijn wonden zou helen. Hij zuchtte zachtjes. “Maar ik leef nog, Leopardpaw. En ik zal snel beter worden.” Hij gaf haar een zetje en glimlachte. “Of is er nog een andere reden waarom je me niet aan durft te kijken? Je weet dat je alles tegen me kunt zeggen. Daar had je als kitten zijnde in elk geval geen probleem mee, dus ik zie niet in waarom je nu ook zou zwijgen. Als één iemand je protesten en je gevoelens aan kan horen, dan ben ik het.” Hij klonk geamuseerd, maar de blik in zijn ogen zei iets anders. De blik in zijn ogen straalde enkel bezorgdheid uit.