It's good to be home.

Met een vies gezicht slikte Crowfur de zaadjes in die ervoor zouden zorgen dat hij minder last van zijn wond zou hebben. Het was niet per se dat de zaadjes een vieze smaak hadden of iets in die trant, maar meer dat hij het gevoel haatte hoe ze langs zijn keel naar beneden gleden. Hij zou dan ook blij zijn als hij ze niet meer in hoefde te slikken en zijn wond snel genezen zou zijn. Maar het was een diepe kras en volgens de medicine cat mocht hij zelfs blij zijn dat hij nog leefde. Hij onderdrukte een zachte zucht terwijl hij zich verhief naar zijn vier poten. Hij kneep één oog samen toen hij pijn voelde gaan door zijn borstkas, maar het was minder erg dan voordat hij het zaadje had ingenomen. En het zou alleen maar minder worden naar verloop van tijd, hopelijk dan toch. Crowfur liep naar buiten en besloot om een poging te doen om wat te gaan jagen. Hij wist dat hij het eigenlijk nog niet mocht, maar hij wilde klaar zijn als zijn straf ingetrokken zou worden en Oceanbreeze had gezegd dat hij voor Clan gerelateerde zaken wel naar buiten mocht. Maar goed, die straf had hij gekregen toen ze nog helemaal in de bergen waren. Er waren sindsdien een hoop dingen gebeurd en hij durfde te wedden dat ze alle hulp konden gebruiken. Bovendien was hij geen kleine kitten meer en had hij naar zijn idee zijn straf wel genoeg uitgezeten. Hij ging niet in het camp blijven omdat er katten waren die panisch waren over zijn wond, zo zat hij nu eenmaal niet in elkaar. Niet toen hij apprentice was en nu ook niet. En dus kwam het zo dat hij niet veel later over de heide rende en zich vervolgens een paar minuten later uitgeput op de Outlook Rock moest hijsen omdat hij te moe was om verder te gaan. Zijn conditie was niet meer wat het hoorde te zijn en hij hoopte dat als alle drama met zijn wond gedaan was dat hij eindelijk weer fatsoenlijk kon gaan trainen. Hij moest zo snel mogelijk weer op krachten komen zodat, als er weer een dreiging van de BloodClan zou komen, ze voorbereid waren.

Hoewel hij moe was, waren zijn zintuigen nog steeds scherp. Hij rook Oceanstar dus nog vlak voordat ze zich aankondigde en hij onderdrukte een zucht toen ze begon met spreken. Soms wilde hij dat hij wat minder bekendheid had in de Clan, maar dat was natuurlijk te veel gevraagd nu dat heel zijn geheim uitgekomen was. Aan de ene kant was hij nog steeds boos dat Oceanstar het zo voor alle Clans uitgeroepen had, maar aan de andere kant was hij blij dat hij niet meer nep hoefde te doen en dat WindClan duidelijk had gemaakt dat ze voor Leopardpaw zouden vechten als er langs RiverClan’s kant moeilijk gedaan zou worden. Daar was hij haar dan wel weer dankbaar voor. Bovendien leek het niet al te slecht uit te pakken voor Leopardpaw en diegenen die er iets van durfden te zeggen, kregen een duidelijke sneer van haar. Op dat vlak was ze altijd heel goed geweest in zichzelf te verdedigen en hoefde hij nauwelijks voor haar op te komen. Het zou hem slechter uitgekomen zijn als hij een hulpeloze, verlegen dochter had gehad, hoewel dat in sommige gevallen toch wel aangenaam geweest was. Hij richtte zijn aandacht weer op zijn leader. “Kun je het niet even laten rusten, Oceanstar?” vroeg hij en hoewel zijn stem niet smekend klonk, keken zijn ogen haar vragend aan. “Ik weet heus wel wat ik doe, echt. Bovendien is heel de dag werkeloos in de den niet nodig. Ik moet juist weer wat conditie opbouwen zodat ik mijn taken zo snel mogelijk kan hervatten. Ik wil de training van Mistpaw ook zo snel mogelijk weer oppikken en dat gaat niet als ik altijd maar in die den blijf liggen.” Bovendien miste hij de warmte van Crowcall en wilde hij om die reden ook weer zo snel mogelijk naar de warriors den verhuizen, maar dat ging hij niet tegen zijn leader zeggen natuurlijk. “Ik beloof je dat als het echt te veel voor me wordt dat ik me terugtrek.” Waarschijnlijk wisten ze beiden dat dit een valse belofte was, maar hé, hij kon het toch proberen?

Crowfur hield een kreun binnen. Als Oceanbreeze met Routpaw of Lizardpath ging praten, dan werd het al vrij snel duidelijk dat hij eigenlijk niet eens buiten het kamp mocht. Of toch in elk geval geen inspanningen mocht doen. Dan moest hij net als een kleine kitten weer in het kamp gaan zitten en wachten op verdere instructies. En sorry, maar dat was simpelweg niet hoe hij in elkaar zat. Hij wilde zijn werk weer terug hervatten, wilde terug in de juiste conditie zijn zodat hij kon aanvallen als dat nodig bleek te zijn. En hij wilde de laatste momenten met Leopardpaw als apprentice zijnde nuttig besteden. Hij had het gevoel dat veel van hun tijd samen hun afgenomen was door het feit dat Oceanbreeze de Clan had verteld van haar afkomst en hoopte dat zijn dochter nu niet anders naar hem keek. Aan de ene kant zou hij het nooit verteld hebben als hij voorzien had dat ze toch weer naar hun eigen territorium zouden gaan, maar aan de andere kant wilde hij ook gewoon dat zowel hij als zijn dochter gewoon geaccepteerd werden in de Clan. En op deze manier had hij precies kunnen zien wie er aan zijn kant stond en wie niet. En tot nu toe was hij aangenaam verrast geweest met de resultaten. Hij richtte zijn blik naar zijn leader en grinnikte geamuseerd toen deze haar opmerking maakte. “Dat is niet moeilijk, ik zou het zelf ook niet geloven als ik jou was.” Vervolgens werd zijn blik weer serieus, want er was wel iets waar hij het over wilde hebben. Maar hij wilde Crowcall’s naam niet noemen, omdat hij niet wilde dat Oceanbreeze het tegen haar zou gebruiken als ze eens een keer boos zou zijn of reden had om het tegen haar te gebruiken. Hij wilde niet dat ze Crowcall zou zien als een verrader puur omdat ze een andere mening had dan de meesten van hun. En dus leek hem het veiligste om haar eigen mening te vragen. “Oceanbreeze,” sprak hij haar naam uit, aangevend dat hij naar een ander onderwerp zou springen. “Wat vind jij van heel dit gebeuren?” Hij kuchte even. “Ik bedoel van het feit dat we eerst helemaal naar de bergen vertrokken zijn, banden hebben opgebouwd met katten waar we van StarClan eerst niet eens in de buurt mochten zijn en nu weer terug in ons territorium zijn alsof er nooit iets is gebeurd.” Hij keek vragend naar zijn leader, wachtend op antwoord.

Het antwoord kwam vrij snel en dat was ook iets waar Crowfur haar om benijdde; Oceanstar gaf altijd antwoord met haar hart, al was dat niet het antwoord dat je wenste te horen. Nu had hij niet echt een specifieke voorkeur gehad om één bepaald antwoord te horen, maar hij wist dat Crowcall het er niet mee eens zou zijn. Zij was er nog steeds heilig van overtuigd dat het het beste zou zijn als de Clans zich samen zouden voegen en zich zouden verenigen tegen kwaadaardige zielen zoals BloodClan en rogues die niet op hun eigen territorium konden blijven. Voor Crowfur was het altijd al een feit geweest dat de Clans gescheiden moesten leven en hoewel hij het daar vroeger minder mee eens was geweest toen hij dacht de liefde van zijn leven ontmoet te hebben in een andere Clan was hij nu toch wel blij dat RiverClan en WindClan niet één waren. Hij zou het verschrikkelijk hebben gevonden om Leopardpaw onder de vleugel van Riverbound op te hebben moeten zien groeien en de kloof die de warrior code tussen de Clans veroorzaakte, verhinderde dat. “Toch kunnen sommige dingen niet verhinderd worden,” sprak hij op een manier waarop ze beiden wel wisten waar hij het over had. “Ik heb fouten gemaakt en dat besef ik me ook, maar aan de andere kant zou ik Leopardpaw voor geen goud in willen ruilen.” Hij aarzelde kort. Toch vond hij zijn band met Oceanstar blijkbaar goed genoeg om haar in vertrouwen te nemen, want opeens stortte hij bijna zijn hart bij haar uit. “Ik heb sinds kort een partner,” zei hij en hoewel hij dat met een strak gezicht zei, voelde hij de huid onder zijn pels warm worden. “Deze keer legaal,” voegde hij er met een klein, somber glimlachje aan toe. “Crowcall. Zij vindt dat de Clans nooit gescheiden van elkaar hadden mogen worden. Ik denk niet dat ze iets illegaals zou doen zoals ik heb gedaan omdat ze trouw aan mij is, maar ik heb schrik wat haar ideeën voor haar kunnen brengen in de toekomst, zeker als ze katten zou ontmoeten die hetzelfde idee zouden delen. Ik heb soms het idee dat ik totaal geen grip op haar heb. En de reis heeft het niet bepaald gemakkelijker voor me gemaakt.” Hij keek weer terug in de richting van Oceanstar. Wat dacht ze op dit moment?