Young blood.

De metaalachtige smaak van bloed ging door zijn mond heen toen hij zijn tanden ongenadig hard door het vlees liet gaan en de muis niet veel later slap in zijn kaken hing. De spieren bewogen onder zijn pels toen hij zich vanuit zijn lage houding weer terug naar boven rees en zijn alerte blik was naar voren gericht. Hij stond doodstil en het enige wat hij nu nog hoorde, was het regelmatige kloppen van zijn hart en de woudgeluiden die de stilte om hem heen verdrong. Hij liet de muis vallen en inhaleerde de lucht, maar rook niet echt iets wat alarmerend was. Het was duidelijk dat kittypets en rogues hun afstand zorgvuldig hielden en dat was iets wat hem deed glimlachen. Ze hadden de boodschap dus duidelijk begrepen, anders hadden ze nu wel een poging gedaan om dit camp in te nemen. Het was immers geen slechte locatie en voor een rogue bood het zeker mogelijkheden, al zeker als ze op wilden groeien met hun gezin. Shark zou hun echter genadeloos uitgeroeid hebben als ze zich er gevestigd zouden hebben. Ze hadden een hele territory voor hun alleen waar ze zich konden vestigen, al was het natuurlijk niet gezegd dat ze daar ook veilig waren. Shark gaf er eerlijk gezegd geen zier om of één van zijn katten naar daar ging om hun frustraties af te reageren op de katten die daar woonden; ze waren oud genoeg om te beslissen wat ze met hun leven deden. Alleen de young ones hield hij natuurlijk wel wat beter in de gaten, maar ook zij wisten hun grenzen wel goed op te zoeken. Het zou trouwens niet meer lang duren eer dat Yoka, zijn jongste dochter, young one zou worden. Hij zou haar binnenkort nog eens op moeten zoeken, maar eigenlijk had hij daar niet meer al te veel aan gedacht en ook geen tijd meer voor gehad nu hij leader was geworden. Dan had hij natuurlijk nog Eveningpaw, maar hij wist niet of hij daar nog contact mee wilde hebben. Hij kon haar natuurlijk niet verantwoordelijk houden voor wat er was gebeurd met Claw, maar ergens was zij wel onlosmakelijk verbonden met ThunderClan. Hij onderdrukte een zachte zucht, pakte zijn muis weer op en ging terug naar het camp. Toen hij het camp binnenging, zag hij Puk zitten. Hij kende haar nog niet zo goed; het enige wat hij van haar wist, was dat ze ooit rogue was geweest en geen volbloed Elite cat. Maar ja, dat was hij ook niet. Hij snoof en wandelde naar haar toe. “Puk,” sprak hij en hij gaf haar een knikje. Toen viel hem iets in. “Het wordt tijd dat ik binnenkort een mentor voor je uit zal zoeken zodat je zo snel mogelijk je final assesment kunt doen. Ik neem aan dat je een hoop skills al van je roguetijd geleerd hebt?" Zijn blik keek haar strak aan terwijl hij wachtte op antwoord.

Shark liet zijn blik geringschattend over haar glijden. Ze was kleiner dan de meesten in de Elite, maar ze kon haar grootte gebruiken als haar mentor haar daarvoor de juist tactieken aan zou leren. Hij zou zelf wel weten wat hij met haar grootte aan moest, maar hij had een kat voor haar in gedachten die het haar net zo goed kon leren. Ze was een niet erg voor de hand liggende keuze omdat ze nog niet vaak genoemd was als mentor, maar na hun laatste gesprek had hij er wel vertrouwen in dat ze het zou kunnen. Dan had hij voor een andere kitten in de Elite die binnenkort ook de leeftijd van young one zou bereiken ook een kat in gedachten die nog redelijk nieuw was wat het mentor zijn betrof. Het waren keuzes die hij moest maken om te zien wat bepaalde katten hadden te bieden voor de Elite zodat hij direct kon kijken wie wel of wie niet binnen de groep paste. Hij trok kort verrast met zijn oortje toen Puk plotseling aangaf dat ze hem een fijne leader vond. “Waar komt dat opeens vandaan?” bromde hij, maar hij deed zijn best om zijn mondhoeken naar beneden te houden. Het leek steeds zeldzamer te worden dat hij glimlachte of grijnsde na Claw’s dood, maar er waren bepaalde katten in de Elite die het soms wel eens voor elkaar kregen. Meestal was het enkel spottend dat hij het deed, maar het was beter dan niets. Zijn oprechte glimlach die hij gegeven zou hebben mits hij het had toegelaten, zou echter niet spottend zijn geweest. Hoewel hij het stoere imago van een echte BloodClanleader omhoog moest houden, kon hij niet ontkennen dat een compliment zo nu en dan wel eens goed kon doen. Des te meer als het van iemand kwam die hem enkel had gekend als leader. “Je gaat je wel, zeker na je final assesment, wat meer naar je leeftijd moeten gedragen. Rogues zullen denken dat je een enthousiaste apprentice van een andere Clan bent als ze je zo zien.” Hij zei het op een strenge toon, maar zijn blik was kalm op haar gericht en was niet half zo geïrriteerd als zijn stemgeluid over liet komen.