Silent, but am I normal?

Onderwerp: Silent, but am I normal? za 18 jun 2011 - 22:35

Een kleine kitten lag in de Nursery, zijn half lange vacht deinsde op en neer bij zijn ademhaling, zijn pootjes lagen onder hem. HIj was al 5 Manen oud en kon al bijna een echte Apprentice worden! Maar toch was hij niet zo enthousiast, iets in hem was gewoon kalm en kon het eigenlijk niet veel schelen. Eén oog opende zich langzaam en snel volgde de andere, zonder enige moeite sprong hij uit zijn mosnest. Het was nog nacht en de maan zweefde geruisloos rond in de lucht, vergezeld door wat sterren. Zouden dat echt Warriors zijn die gestorven waren? Heel even hield hij zijn kopje scheef en hield zijn blik op de grote witte cirkel, maar trippelde snel even door de Nursery. HIj was nooit echt moe, hij speelde nauwelijks met de andere kittens en bleef liever aan de aknt te kijken. Nooit vroeg hij om aandacht van zijn moeder, tja, hij was een beetje een buitenstaander. Maar wat dan nog? Was daar iets mis mee? Zonder het ook maar te merken was hij uit de Nursery gelopen, de frisse lucht waaide door zijn vacht. Dat had hij even nodig, nooit was hij ook maar hier gekomen zonder familie of, wat je ze noemt, vrienden. Behalve die ene keer met Skykit, maar dat was niet echt zo leuk..

"Hoor ik hier wel?" Vroef hij zichzelf, maar zijn vraag werd meegenomen door de wind, niemand zou het nu kunnen horen, hopelijk niemand. Verdrietig ging hij zitten, op het middelpunt van het kamp en keek naar zijn poten. Was hij wel goed genoeg om een Apprentice te zijn? Kon hij ooit wel een Warrior worden? Vragen die nooit zouden worden beantwoord. Treurig zat hij daar, niemand om hem te vergezellen, was hij wel normaal? Was hij niet beter af als een Rogue? Dan hoefde hij zich nergens zorgen over te maken en was hij zo vrij als een vogel, maar dan zou hij zijn familie té erg missen. Nee! Hij zou het eerst maar eens moeten proberen, maar daarvoor had hij hulp nodig! Even keek hij om zich heen of niemand hem had gehoord of gezien, gelukkig, geen enkel paar ogen was te zien. Of was er toch iemand? Angst kroop door hem heen en hij keek angstig rond hem heen. Misschien was hij juist een goede Warrior, misschien, dat was ookal zo'n vraag die niet te beantwoorden was...

-Beetje korte post, maar iedereen mag reageren!-

Falconheart zag Shadowkit in het kamp. Hij had Shadowkit nog nooit alleen in het kamp gezien. Falconheart tripelde, door de zon, naar Shadowkit. 'Hey Shadow, hoe is het met je?' Vroeg hij, terwijl de Shadowkit een lik gaf. De zon scheen op zijn vacht. Hij zag dat de mooie vacht van Shadowkit mooi glimde in de zon licht. 'Ik ben trots op je, dat je bijna leerling bent, ik weet zeker dat je een perfecte warrior word later!' Sprak Falconheart. Falconheart glimlachte naar Shadowkit, en gaf haar een lik. Het was prachtig weer. Het gras krijbelde licht aan zijn poten. De bomen waaide zacht heen en weer, in de warme wind. Hij keek trots naar Shadowkit. Waar zou Foxfur eigenlijk zijn? Die was meestal bij de kittens in de buurt!
Nou ja het zal wel goed zijn

(inspi loos X_X deze post kost 1/2 uur)

Terwijl Roseleaf in de richting van de Nursery liep zag ze twee katers zitten, vader en zoon. Het waren Falconheart en Shadowkit. Roseleaf wist dat er iets niet goed was gegaan tussen Falconheart en Foxfur, en ze vond het vreselijk voor de drie kittens. Roseleaf wist dat Shadowkit al snel Apprentice zou worden, hij was nu al iets van.. 4 à 5 manen? Ze wist dat dat een spannende tijd was, voor kittens. Ze werden enthousiast bij het idee van leren en jagen, en stonden op dat moment open voor de krijgscode. En op het moment dat ze dan hun mentor kregen aangewezen. Het kon ook heel erg tegenvallen, zo wist Roseleaf dat. Ze schudde haar gedachtes weg en besloot bij de katers te gaan zitten..

"Hallo Shadowkit, Falconheart," zo begon ze. "Shadowkit, ik hoor dat je al snel Apprentce gaat worden, stoer zeg!" even wierp Roseleaf een blik op Falconheart, om te zien of hij het oke vond dat ze erbij was komen zitten. Ze wendde haar blik af. De katers leken op elkaar; allebei langharig; allebei bruin. Het was haar niet ontgaan hoe Falconheart af en toe een trotse blik op zijn zoon wierp. Roseleaf bedacht zich hoe heerlijk het dan ook moest zijn. Het leek haar leuk, maar ook lastig. Het maakt toch wel iets meer bezorgtheid in je los, dacht ze. Ze had zelf niet eens een partner, dus laat staan kits! Een warme bries rees door haar haren. Ze voelde het door haar lijf heen stromen, haar vacht raakte licht door de war. Ze was een dunne poes, en katten zeiden dat ze eruit zag alsof ze elk moment kon breken. Als een rozenblaadje. Haar passende naam. Ze was erg elegant, maar eigenlijk was er nooit iemand geweest.. Iemand geweest die haar heel kon houden, die haar beschermde. Het maakte haar niet uit. Het was nou eenmaal zo..

Onderwerp: Re: Silent, but am I normal?