∆ BloodClan ceremonie 05/2018

Shark onderdrukte een zachte zucht terwijl hij zijn blik door het camp liet glijden. Hun oude camp. Fourtrees was weer terug ingenomen. En dat was niet het enige wat ze verloren hadden… Hij kneep zijn ogen hard dicht toen hij dacht aan zijn beste vriend die gestorven was om hun een kans te gunnen om te ontsnappen. Het was een nobele daad geweest, maar wel eentje die zijn leven had gekost. En hij wist dat hij een nieuwe commander moest uitkiezen, maar op dit moment vertrouwde hij niemand met deze taak. Er moesten eerst een paar zaken op orde gesteld worden. Het eerste was dat ze over het verlies heen moesten geraken, hoe moeilijk dat dan ook was. De beste remedie was om duidelijk te laten blijken dat het leven verder zou gaan en dat ze dat op een goede manier zouden doen. Hij had nagedacht over wie klaar was voor een young one en de young ones die getraind konden worden tot member. Ze zouden er dringend werk van moeten maken; de Clans terugpakken was een prioriteit die hij voor alles wilde schuiven. Als tweede kwam het woud weer terug van hun afpakken. Maar nu moesten ze verder met hun leven en hoewel het camp nog niet op orde was, had hij daar wel plannen voor. Maar eerst moesten ze verder met hun leven, moesten ze weer een doel voor ogen hebben. Heel de Elite was na de dood van Claw nogal verslagen achtergebleven en hij wilde dat er verandering zou komen. Ze zouden hem waarschijnlijk nooit vergeten, maar hij kon er wel voor zorgen dat ze weer groot en sterk konden worden. En in de tussentijd kon hij bedenken wie hij aan zijn zij wilde hebben. Hij wilde zien wie zich sterk zou houden in deze moeilijke tijd en wie hij met deze verantwoordelijkheid kon opzadelen zonder dat de kat in kwestie zou knappen onder de stress. Hij inhaleerde nog één laatste keer de vage geur van zijn beste vriend in om zichzelf moed te geven en stapte vervolgens uit de barn die hij vanaf nu zijn eigen barn kon noemen.

Zijn blik gleed naar de verschillende barns die om hem heen stonden en daarna naar het muurtje waarop Claw zijn katten altijd aansprak. In zijn blik was geen enkele emotie te zien en de stress die daarnet nog door zijn lijf gejaagd werd, leek verdwenen te zijn. Hij zette zich af en hield zichzelf op zijn plaats door zijn scherpe klauwen te gebruiken en wachtte tot hij een juiste houding had gevonden voor hij zijn bek zou openen. “Katten van de Elite, verzamel jullie!” bulderde zijn stem vervolgens over de open plek. Hij wachtte rustig af totdat het merendeel van de katten voor zijn neus stond en besloot toen te zeggen wat hij al een tijdje wilde zeggen. “Ik weet dat wat er nog maar pas geleden gebeurd is jullie waarschijnlijk uit jullie slaap moet hadden en onrustig maakt, maar ik denk dat het tijd is om verder te gaan.” Hij keek zijn katten één voor één strak aan. “Het is tijd dat we Claw’s laatste wens gaan vervullen en dat we de Elite terug groot gaan maken. Hier gaan zitten mokken als kleine kittens heeft geen zin en dat had hij ook zeker niet gewild. Hij wilde dat we weer terug groot zouden worden en dat we die Clans een lesje zouden leren.” Er ontstond een felle fonkeling in zijn ogen toen hij zijn blik nogmaals langs zijn katten liet glijden. “De Clans denken dat ze gewonnen hebben en dat ze ons teruggedreven hebben naar waar we vandaan komen, maar de waarheid ligt ver daar vanaf. Terwijl zij hun territories terug gaan innemen en hun kittens groot zullen brengen, zullen wij nieuw leven in de Elite brengen. We zullen onze young ones trainen tot ze gevoelloze killers zijn, onze kittens leren hoe ze moeten vechten en doden zonder angst en onze members hondentanden laten verdienen zodat alleen het geluid van hun halsband angst zal inboezemen bij elke kat met een beetje gezond verstand. Het is tijd dat we doorgaan met ons leven en het is tijd dat we harder dan nooit tevoren zullen trainen om die Clans voor eens en altijd van hun grondgebied te verdrijven. Ze zullen boeten dat ze onze territories en onze leader zomaar van ons afgepakt hebben en dat gaat vanaf vandaag starten.” Na één laatste blik vond hij dat het tijd werd voor de reden waarom hij op het muurtje was geklommen.

“Shifa, Razor, Mazikeen en Jim,” sprak hij luid terwijl hij de katten één voor één strak aankeek. “Het wordt tijd dat jullie de kittenbarn in zullen ruilen voor de young one’s tower. Jullie zijn allemaal oud genoeg om young one te worden en jullie training te starten.” Hij had hier zorgvuldig over nagedacht en hij was er vrij zeker van dat als Claw naast hem zou staan, dat hij deze keuzes goed zou keuren. “Chawl,” zei hij en hij keek de tom die zo ontzettend op zijn vader leek met een kille blik aan. “Jij zal Jim en Shifa trainen. Geef ze jouw kennis door en zorg dat ze members worden waar we trots op kunnen zijn.” Na een klein knikje richtte hij zijn blik op een andere kat. “Fortuna,” zei hij. “Jij zal Razor trainen. Ook van jou ben ik zeker dat je je kennis aan haar door zal geven en haar een member zal maken waar de Clans schrik van zullen hebben.” Hij richtte zijn blik vervolgens op Mazikeen en gaf een zwiepje met zijn staart. “Mazikeen, jij zal door mij getraind worden.” Ze was immers voor ze de Elite joinde een rogue en Shark wilde dat zachte eruit hebben. Hij wilde zowel aan de Clans als aan de rogues tonen hoe het was als een buitenstaander de Elite kwam joinen en door hun hard gemaakt werden. "En als laatste verwelkom ik Shallow als één van onze nieuwe members." Hij voelde een lichte gloei van trots nadat hij dat had gezegd en gaf haar een klein knikje. Daarna gaf hij nog een klein knikje naar de rest van de katten. “Dat was het voor deze ceremonie. Blijf hard trainen en zorg dat ik binnenkort wat hondentanden kan uitdelen. Ik reken op jullie.” Daarna sprong hij van zijn muurtje af en maakte aanstalten om terug naar zijn barn te lopen.

De oproep van Shark deed haar sidderen. Even deden haar hersenen iets vreemds en leek het net alsof ze de kreet van haar vader hoorde in plaats van die van Shark, maar toen ze naar buiten kwam en de robuuste tabby tom zag zitten, wist ze dat ze er zelf iets van had gemaakt. Haar vader zou daar nooit meer zitten en dat was een realiteit die er steeds meer in begon te hakken. En hoewel ze liever niet wilde luisteren naar wat er gezegd werd, was Shark de nieuwe leader en moest ze één niet alleen naar hem luisteren, maar twee hield ze genoeg van hem om toch haar aandacht erbij te houden. Hij had haar immers opgevangen wanneer haar vader met iets anders bezig was geweest en hij was ook diegene die zich direct na de aankomst in het oude camp over hun had ontfermd. Ze was dankbaar voor het feit dat hij zich beschikbaar stelde om bij hem te komen als ze problemen had, maar ze dacht niet dat ze daarmee de knoop die ze met zichzelf had op kon lossen. En als ze naar Chawl keek, wist ze dat hij precies hetzelfde probleem had. Hij liet het te duidelijk doorschemeren, iets wat hun vader nooit gedaan zou hebben. Ze slikte de brok in haar keel weg toen Jim naar buiten ging en haar volledig negeerde. Ze wilde niet dat ze een slechte band kregen door wat er gebeurd was, niet op dit moment. En dus liep ze achter hem aan en drukte haar vacht in het voorbijgaan toch kort tegen de zijne aan voordat ze op de voorste rij ging zitten, kijkend naar hun nieuwe leader. Ze kon het niet helpen dat ze wilde dat haar vader daar nog altijd zat en dat Shark een eindje verderop zat om hun een strakke blik toe te werpen als hij vond dat ze iets niet goed gedaan hadden, maar de realiteit was nu anders en daar moest ze aan wennen. Ze werd als young one benoemd en hoewel ze niets liet doorschemeren in haar blik drukte ze haar poten hard tegen de grond en groef ze haar klauwen in de grond om haar frustraties toch op de één of andere manier kwijt te kunnen. Ze kreeg Fortuna als mentor en na afloop kwam Fortuna naar haar toe. Ze gaf een knikje. “Ik ben klaar om mijn vader te wreken,” sprak ze met kille stem. “En als je me daarbij wilt helpen, zal ik je training met geen enkele twijfel zorgvuldig opvolgen. Zo niet, verwacht niet te veel van me dan.” Ze gaf een knikje naar haar nieuwe mentor en draaide zich vervolgens om om een plaatsje uit te zoeken in de young ones tower en zich terug te trekken. Ze had sowieso geen zin meer in gezelschap vandaag. Fortuna zou haar waarschijnlijk wel ophalen vanaf het moment dat ze wilde trainen, maar vandaag wilde ze rust in haar kopje hebben.

Het was zijn plan geweest om zo snel mogelijk weg te komen van de verdrietige blikken die iedereen zo goed en zo kwaad als het ging probeerde te verbergen, maar zelfs dat werd hem niet meer gegund. Zijn naam werd geroepen en hij draaide zich een kwartslag, verbaasd zijnde om te zien dat Chawl Shifa niet had meegenomen op de training. Toen hij zag dat Chawl met zijn jongere broer aan het praten was, begreep hij waarom. Chawl zou waarschijnlijk eerst met Jim willen trainen omdat hij met de tom op dit moment meer een band voelde dan met Shifa en zou haar waarschijnlijk later meenemen. Zo lang Chawl haar training niet verwaarloosde, vond hij het allemaal prima. Hij had zichzelf ook een young one gegeven, maar hij zou pas morgen vertrekken. Hij wilde eerst zijn hoofd leegmaken voordat hij zich te veel zou focussen op de training van Mazikeen. Zijn blik richtte zich strak op Shifa. Ze hadden niet veel meer met elkaar gesproken. Hij wist dat hij haar binnen had gehaald onder de smoes dat hij vanaf nu wel voor haar zou zorgen en een soort van tweede vader voor haar zou willen zijn zodat hij haar tegen haar moeder op kon zetten, maar om eerlijk te zijn leek dat doel nu niet eens meer zo belangrijk. Dat wilde echter niet zeggen dat hij zijn woord niet meer zou houden. Hij wilde Shifa nog steeds zien opgroeien en dan mocht ze zelf maar kiezen hoe ze hem zou zien. Misschien was het verkeerd om zo te denken, maar ze zou een mooie substituut vormen voor de kittens die wél echt van hem waren en niet van hem hielden. Misschien was het de verkeerde reden om zich naar haar te richten, maar op dit moment kon hij alles gebruiken om zich af te leiden van het vreselijke lege gevoel dat zich in zijn binnenste bevond. “Wat is er, Shifa?” vroeg hij aan haar. Hij had zich inmiddels alweer omgedraaid en wenkte haar met zijn staart. Als ze iets wilde bespreken, konden ze dat beter in zijn barn doen. Hij wilde niet per ongeluk te veel emotie tonen en dat midden in het camp laten zien aan alle anderen.