Fake it

Sjokkend door de zompige moerasgrond ging Amberhunt door de Marshlands. Het was best een fijn gebied om te jagen, zeker op kikkers. Maar nu met de regen was alles nog natter en de grond nog zachter. Ineens hoorde hij een geluid dat niet thuishoorde in het bos op deze vroege morgen: Een 'woest' gemiauw... De patrouille was niet hierheen gegaan, dat had hij gechecked. De rode kater sprong richting het geluid en zag daar ineens, zitten, een kitten. En het was een kitten die hij kende: Ghostkit. Hmmm, de boze warrior uithangen of aardig zijn? Amber maakte geen echt besluit in ging op de zwarte kitten af. "Ghostkit, wat doe jij hier?" Vroeg hij semi-streng.

De kitten was duidelijk heel erg geschrokken en kon geen normaal antwoord produceren. In plaats van blijven pushen glimlachtte Amberhunt een beetje, het was niet alsof hij dit soort dingen niet gedaan had. "Je ging jagen, he? En je wist dat je het kamp niet uitmocht?' Voegde hij er een beetje streng aan toe. Hij moest nu eenmaal als een warrior optreden.. Hij kon geen medelijden tonen omdat hij het ook had gedaan...

"Ik wil later de beste warrior van de clan worden." Miauwde Ghostkit knikkend en Amber kon het niet helpen weer te glimlachen, zo had hij zich ook wel eens gevoeld. "Dat kan best lukken, zolang je goed voor de clan blijft zorgen kan er niet heel veel mis gaan." Probeerde hij nou een advies te geven over voor de clan zorgen en de clan te vriend houden? Was hij niet degene die ze had verraden om zijn eigen echoistische wensen te vervullen?

"Kunt u me wat leren?" Vroeg de zwarte kitten en Amber zuchtte zachtjes. Hij dacht niet dat hij dit zou moeten doen want eigenlijk hoorde hij Ghostkit natuurlijk terug naar het kamp te brengen. "Ehm, denk je niet dat het slimmer zo zijn als je mee terug naar huis gaat? Ik beloof niks te zeggen tegen je moeder maar als je te lang wegblijft zit je in de problemen" Miauwde de rode kater een beetje twijfelend. Hij zou het er niet beter op maken door de kitten buiten tevlaten blijven.

Hij zei niks terug maar boog zijn kopje en leek in tranen uit te barsten, bij Starclan wat had Amber nu weer fout gedaan? Moest die kitten hem echt zo slecht over zichzelf laten voelen? Hij had hem alleen maar verteld dat het beter was dat hij terugging en dat hij niks aan iemand zou vertellen volgens hem matste hij Ghostkit enorm. De kater zuchtte en sloot zijn ogen even "Rustig maar, misschien kan je nog heel even buiten het kamp blijven" Bromde hij. Nee, hiermee zou hij absoluut geen vertrouwenspunten verdienen bij de clan.

Het jonge katertje had zijn vriend het kamp uit zien gaan en had deze van een afstandje gevolgd. Echter was hij niet op Ghostkit afgestapt want een Warrior had deze betrapt. "Ehm, denk je niet dat het slimmer zo zijn als je mee terug naar huis gaat? Ik beloof niks te zeggen tegen je moeder maar als je te lang wegblijft zit je in de problemen" Miauwde de Warrior en zijn vriend zette een verdrietige act op. Hoe wist Seaweed dat het een act was? Hij kende Ghost nu al een tijdje, dus hij wist dat dit niet echt was. "Rustig maar, misschien kan je nog heel even buiten het kamp blijven" Bromde de rood gestreepte kater. Hmm, misschien kon hij het zelf dan ook wel flikken om buiten het kamp te zijn zonder straf. Een grijnsje vormde op Seaweedkit's snuitje en hij nam een aanloopje om zich daarna boven op Ghostkit te stortten.


~Because we need more Ghost and Seaweed :3

De greens veranderde snel in een grimas toen Ghostkit's pootjes contact maakten met zijn maag en kopje. Hij liet een hoge en boze miauw horen. Dat was niet de bedoeling! "Je had het ook gewoon kunnen vragen, dat deed pijn!" Miauwde hij verontwaardigd. Hij probeerde zijn vachtje glad te strijken, maar na enige moeite gaf hij het op. De plukjes bleven alle kanten opsteken. "Hallo!" Begon het zwarte katertje nu tegen Amberhunt. Waarschijnlijk zou deze wel boos worden, maar hij liet zijn vriend er makkelijk mee weg komen, dus hem toch zeker ook wel?

Ineens sprong er een andere zwarte kitten tegen Ghostkit aan en Amberhunt werd weer een beetje boos. Wie waren de moeders van deze kittens? De twee worstelden even voor Seaweedkit verontwaardigd miauwde dat het pijn deed. "Hallo!" Begon hij toen tegen Amber. Die snoof kwaad "Genoeg! Leuk spelletje Ghostkit maar ik geloof je niet meer. En nu gaan we terug naar het kamp" Zuchtte hij vermoeid, natuurlijk wisten deze jonge katten niet waarom hij zo gestrest was maar hij kon het er nu niet bij hebben dat hij ervan beschuldigd werd dat hij twee kittens buiten het kamp had laten blijven.

Ja, misschien was hij te kwaad maar hij had er genoeg van, ze gingen terug! Ghostkit leek nu echt te gaan huilen. Starclan, moest hij nu ook nog dealen met zijn eigen medeleven? "Ghost... stop alsjeblieft" Zuchtte hij en hij keek de twee aan "Het spijt me maar ik kan er geen problemen bij hebben" vervolgde hij. Niemand hoefde het et weten, de kittens waren best aardig en ze hoefden absoluut geen straf te krijgen. "Kom maar mee en er zijn geen problemen" Oke, dat klonk een beetje creepy in zijn eigen oren.

Twee kittens misten uit het kamp. Bij StarClan, als iedereen nou eens stopte met zo ontzettend eigenwijs zijn, werd ShadowClan misschien weer terug hersteld naar zijn volle glorie die hij eerst was. Helaas hielden katten zich niet aan de regels, en zo werd dit gestructureerde systeem volledig door de war gehaald. Dit zou Innerstar nooit laten gebeuren, bedacht Wasp zich bitter. Tallshadow was te mild met zijn regels, en ze besloot om hem daar binnenkort eens op te attenderen. Maar nu eerst die kittens vinden.. Ghostkit en Seaweedkit. Als Tallshadow de regels niet verboog, zou het nurseryarrest tot aan hun zesde moon betekenen. Ze hoopte dat Tallshadow het niet zou veranderen, het zou een goed voorbeeld geven voor de rest. Immers was kamparrest nog niet erg; dat hadden kittens sowieso al. Maar nursery arrest, manenlang vastzitten tussen vier wanden, dat zette een goed voorbeeld neer. Wasp trok met haar oor. De gevaarlijkste plek om nu te zijn was de marshlands, dus zette ze natuurlijk koers voor dit gebied. Het gaf haar pijnlijke herinneringen terug; herinneringen die eigenlijk nooit wegvaagde. Iedere keer als ze haar ogen sloot, kwam het terug.. Het beeld van Inner die daar zo lag. Een steek ging door haar hart heen, maar ze probeerde haar gedachtes ergens anders op te richten. Zoals waarom Amberhunts geur hier rondhing, samen met die van de kittens. Ze rolde haar ogen. Het zou toch eens niet... Opnieuw nam ze zich voor om eens een streng gesprek aan te gaan met Tallshadow, en hem nogal flink te laten merken dat Amberhunt zo niet door moest gaan. Gepaste straffen vormden zich al in haar hoofd; opnieuw apprentice, of zelfs een paar dagen verbanning. Echter ging zij hier (helaas voor haar) niet over, anders lag hij er allang uit. Ze spitste haar oren toen ze zijn stem opving. Geen problemen? Geen problemen? Wát? Was hij van plan dit gewoon compleet te verzwijgen tegenover zijn leider? Informatie achterhouden, iets waarop hij gezworen had om dit niet te doen toen hij zijn warriornaam ontving? De kattin stapte woedend in het zicht. "Amberhunt." sprak ze kil. Ze was helemaal klaar met zijn gedrag. "Ghostkit en Seaweedkit. Jullie zitten dik in de problemen. Denk maar niet dat je hier makkelijk vanaf komt." vervolgde ze met de nadruk op de laatste woorden, in tegenstelling tot wat Amberhunt gezegd had. Hij moest is onthouden dat hij een warrior was in StarClan's name! Hij moest zich verantwoordelijk kunnen gedragen!

- Er stond open dus hehe

Amberhunt vertelde hen net dat als ze hem zouden volgen, terug naar het kamp, dat ze dan geen problemen zouden hebben, toen er woedend een andere warrior in zicht stapte. Deze kende Seaweedkit dan echter niet, maar ze leek Amberhunt wel de kennen. "Amberhunt." Sprak de kattin kil tegen de oranje warrior. Ook wist ze zijn naam en die van zijn beste vriend werd hem duidelijk bij haar volgende woorden. "Ghostkit en Seaweedkit. Jullie zitten dik in de problemen. Denk maar niet dat je hier makkelijk vanaf komt." Het zwarte katertje knikte braafjes. Dit was waar hij al bang voor was geweest. Dat ze betrapt zouden worden. Ook leek de kattin voor hen niet echt vrij vriendelijk, dus leek het Seaweedkit slim om te luisteren naar wat ze zei. Want hoe hij het zag, zaten ze nu al wel in genoeg problemen.

Mooi, ze waren alletwee onder controlen en hoefden niet meer bang te zijn. Toen boorde hij een strenge stem zeggen: "Amberhunt' Oh fijn, nu had hij echt problemen. Het was Waspsting, een gerespecteerde senior warrior. "Ghostkit en Seaweedkit. Jullie zitten dik in de problemen. Denk maar niet dat je hier makkelijk vanaf komt." het was precies datgene wat Amber het moeten zeggen maar in plaats daarvan had hij geen drama willen maken van iets wat geen drama hoefde te zijn. Seaweedkit volgde haar en de rode kater knikte naar Ghostkit dat hij het zelfde moest doen "tja.. dit is ongemakkelijk." mompelde hij. Vanbinnen voelde hij echter een kilte in zijn hart, zie je wel Amber? Ze haten je, allemaal. En waarom zouden ze dat niet doen?

De zwarte kitten keek naar de andere twee katers om hem heen toen Amberhunt weer sprak. "Ghost... Stop alsjeblieft." Hij liet zijn zwarte oortjes hangen en keek verdrietig naar de grond waar nu een nog grotere modderplas om hem heen lag. "Het spijt me maar ik kan er geen problemen bij hebben." Ghostkit hield zijn kopje scheef. "Kom maar mee er zijn geen problemen." Opgelucht haalde hij adem totdat een plotse stem hem in de lucht liet springen. "Amberhunt." Zijn nekharen stonden lichtjes overeind voordat hij de senior warrior herkende. Waspsting. "Ghostkit en Seaweedkit. Jullie zitten diep in de problemen. Denk maar niet dat je het makkelijk vanaf komt." Schuldig staarde hij naar zijn voorpootjes. Dit was zijn schuld. "Tja... Dit is ongemakkelijk." Miauwde Amberhunt. Met grote oogjes drukte Ghostkit zijn kopje tegen Amberhunt's poot en tripelde naar Seaweedkit toe.

Sorry dat 't zo lang duurde!