Prove them wrong babe [closed]

De vacht van de grote Windclanner kwam overeind. Wat Brat zei liet haar hoofd even ronddraaien. Ze mauwde terug wat ze hoopte om te horen maar nu de rode Elite kattin het zei wist ze niet als Brat wel de waarheid sprak. Lethalglance keek naar haar. Haar verschillend gekleurde ogen proberend oogcontact te maken met de kattin die wat onverantwaardig wegkeek. De Windclanner wiebelde met haar oren. Ze probeerde in te zien als Brat de waarheid sprak, te zien als haar woorden ook haar mooie blauwe ogen bereikte maar hoewel ze enorm goed was in het bespelen van emoties was ze altijd slecht in het inschatten in die van andere en daarom dat ze haar bek opende en voor zekerheid vroeg. "Meen je dat?" Haar stem was licht verras maar ze behoudde haar kalmte. Ze wou dit goed doen en dat betekende dus ook soms je zelf een beetje voor joker zetten. Want wie het dat ooit gedacht? Lethalglance pratend over gevoelens? En vragend voor zekerheid?

 De rossige poes negeerde alle acties die de windclanner uitvoerde, vooral haar pogingen tot oogcontact. "Meen je dat?" vroeg de ander, ze was zo te horen verrast maar bleef kwam. Zoals altijd. Brat knikte snel, 'Ja' sprak ze kort, niet wetend wat ze er aan toe moest voegen. Ze wist dat dit een grote stap voor de windclanner was, om haar waren gevoelens te bespreken met haar. Maar Brat kon het niet helpen, ze had geen idee wat ze hier mee aan moest, het was zo lang geleden dat ze zulke worden van een andere kat had gehoord. 'Dat meen ik echt' toch loog ze niet, ze meende het. justify]

Ze meende het. De Windclanner wist niet wat ze moest doen. Glimlachen, Brats snuit een liefkozend likje geven of haar mond houden. Lethalglance sloot voor een kort moment haar ogen om daarna haar blik weer te richting op het weer buiten. De hemel begon donker te kleuren maar de storm bleef hangen. Ze zuchtte brommerig. Ze besloot om toch maar stil te zijn. De elite kattin wist genoeg op het moment, daarnaast was Lethalglance niet de beste in het praten over gevoelens dus toen het er uit was kwam er veder ook niks meer. Wat moest ze nog zeggen? De grofgebouwde kattin rekte haar schouders wat losjes uit en zocht naar een comfortabeler houding om te liggen. Ze nodigde Brat uit met een tik je met haar dikke pluizige staart om bij haar te liggen maar als de rode poes dat wou of niet zal ze wel zien. Terwijl ze afwachtte wat Brat deed begon Lethal met haar vacht. Het was nog dik opgezet en ook nog eens vies door de zand van het Windclan gebied dus begon ze maar met rustige halen haar pels te wassen.

De rode kattin kwam tegen haar aanliggen maar niet zonder twijfel. Het duurde eventjes en het voelde meer voor Lethalglance dat Brat gedwongen bij haar kwam maar ze liet haar gedachtens varen. Ze moest toch sowieso bij haar blijven tot de storm gestopt was dus hoe graag de grote Windclanner de ongemakkelijkheid wou ontlopen was dat niet bepaald mogelijk. Misschien kwam het omdat ze elkaar al een tijd niet gezien hadden, of dat de rossige Elite member iemand anders ontmoet en zich nu schuldig voelde. De massieve kattin stopte met het wassen van haar vacht en staarde eventjes vooruit. Ze had zich net zo goed gevoeld toen Brat zei dat ze samen met haar wou leven in de Elite maar nu, nu alles aan het bezinken was leek haar hoofd weer narigheid te bedenken. Zoals altijd. Het kon nooit goed gaan. Ze kon nooit is één dagje zonder alle negativiteit. Lethalglance wou zuchtte maar inplaats van dat begon ze maar met het wassen van Brat's haar rode vacht. "Wat heb je allemaal gedaan in de tijd dat ik er niet was?" Mauwde ze om de stilte te verbreken.

Brat mauwde dat het genoeg was over haar en vroeg toen hoe het was geweest in de bergen. Lethalglance hield haar schouders wat op en gaf een lik achter haar oor voor ze sprak. "Vermoeiend" Zei ze maar. Ze had een hekel gehad aan de bergen, niet persé het gebied maar dat ze werd opgesloten in een cave met alle clanners bij elkaar. En dan ook nog Runningtime die overleden was en Evergreen afstapte. Nu was haar plan om haar nek om te draaien mislukt. Nu Oceanbreeze de nieuwe leader werd had ze negen levens en negen keer iemand vermoorden was nog best een dingetje. Tenslotte was Bronzemask haar Deputy en hoe erg ze ook de kleine kattin haatte kon ze haar maar niet met een nagel aanraken. "Een verspilling van me leven" Voegde ze eraan toe. "Hoewel het een mooi gebied was om te leven is het niet echt iets wat ik over zou willen doen." Brat zou het wel snappen waarom. Al die Clankatten om haar heen. Ze haatte haar eigen clangenoten al laat staan die van de andere.