Alphabet Boy ll Acorndust

Waar ze hem naartoe leidde had hij geen idee van, maar hij wist wel dat dit buiten Shadowclan gebied was. Het maakte hem echter niet uit zolang het bij roguegebied bleef. Northernfaith ging hem voor een dik struikgewas in en hij wist dat ze hem verwachtte te volgen. Hij dook achter haar het struikgewas in en hij merkte dat het eigenlijk best gemakkelijk door te bewegen was ondanks de dichter struiken. Nu was het alleen nog de vraag wat hem stond te wachten aan de andere kant van deze struiken en ergens werd hij er steeds nieuwsgieriger naar. Nadat hij eindelijk door het struikgewas was, zag hij dat het een open plek was. Er waren een aantal bloemen tussen het gras en het was een perfecte plek waar je niet snel gestoord zou worden. Hij keek toe hoe Northernfaith een bloem achter haar oor legde en hem er ook een aanbood. Hij wist echter wel bijna zeker dat het niet bij hem zou passen, ook al moest hij wel zeggen dat de bloem bij haar paste. "Een bloem zou niet bij mij passen." Gaf hij dan ook eerlijk toe. Het was alleen afwachten of ze hem er alsnog een zou geven. "De bloem staat jou wel mooi." Complimenteerde hij haar.

Het leek erop dat Northernfaith het compliment waardeerde en kort glimlachte hij erbij Hij wachtte af wat de poes ging doen toen ze hem de rug toe keerde. Misschien alsnog een bloem voor hem plukken. Hij wist niet of hij haar kon weigeren als ze er een zou aanbieden en het was niet alsof iemand hem hier zou zien behalve zij en hij had het vandaag toch al erg genoeg gemaakt. Hij was haar ook wel wat verschuldigd. Al snel draaide ze zich weer om met deze keer een rode bloem op haar poot. De betekenis ervan was blijkbaar moed en kracht. Zou ze veel kennis hebben over bloemen? Ze waren hier tenslotte ook om elkaar beter te leren kennen. "Heb je veel kennis over bloemen?" Besloot hij dan ook te vragen voor hij zijn poot uitstak en de bloem van de hare pakte, waar hij haar poot kort aanraakte. Voor een moment bleef hij naar de bloem staren voor hij hem besloot achter zijn oor te doen. Er was niemand die het zou zien of ervan zou weten, dit zou tussen hun tweeën blijven.

Dat was meer dan hij wist over bloemen, hij had er ook nooit interesse in gehad, dus daar kwam het misschien door. Hij wilde eigenlijk niet weten hoe hij er nu uitzag, maar besloot om het toch te vragen. "Dus hoe staat de bloem me?" Hij wist wel dat dit iets was dat hij aan niemand anders dan haar zou laten zien, want anders zou hij zich ervoor schamen. Echter had hij dat gevoel totaal niet als Northernfaith erbij was. Hij had zich natuurlijk wel geschaamd voor wat hij eerder had gedaan door in haar gezicht te niezen, maar dat was nu hopelijk al in het verleden. "Als het raar staat moet je het ook eerlijk zeggen." Dan zou hij het waarschijnlijk weghalen of niet, lag eraan hoe ze erover dacht.

De glimlach die ze gaf bij zijn vraag gaf aan de bloem hem niet raar stond. De speelse duw van haar poot bevestigde het alleen maar meer. Echter verliet haar poot al snel zijn borst en verontschuldigde ze zich. Het was niet iets waar ze zich voor moest verontschuldigen, dus hij begreep het niet helemaal waarom ze zich verontschuldigde. "Je hoeft je daarvoor niet te verontschuldigen." Zei hij. Het was namelijk zeker niet alsof ze iets verkeerd deed en ergens had hij het contact ook wel prettig gevonden. "Het was niet alsof ik het onprettig vond." Gaf hij dan ook eerlijk toe, terwijl hij zijn ogen even kort afboog van haar gezicht voor hij ze weer terug liet gaan en haar in haar ogen aankeek. "Je hoeft je bij mij niet in te houden." Had hij dat net echt gezeg? Hij keek snel weg van haar, niet wetend hoe ze erop zou reageren.

Hij werd nerveus, het leek voor hem namelijk een tijd te duren voor ze antwoordde, maar hij merkte al snel dat ze dichter naar hem toekwam. Bij haar zachte woorden liet hij zijn blik voorzichtig weer terug naar die van haar gaan. Ze was nu wel heel dichtbij gekomen voor zijn gevoel, het voelde echter nog steeds niet onprettig. Hoe zou ze reageren als hij de afstand die er nog tussen hen was volledig zou overbruggen? Hij was er ergens nieuwsgierig naar, wat haar reactie zou zijn, maar ook hoe hij zich er zelf bij zou voelen. Het was tenslotte al lang geleden dat hij ook maar iets voor een poes had gevoeld. Hij was er dan ook wat onzeker over en wist niet goed wat het juiste gevoel was. Voorzichtig nam hij de gok en sloot het gat dat tussen hen zat, door zijn vacht tegen die van haar te drukken. Het was nu afwachten of ze afstand zou nemen of misschien helemaal niet zou bewegen.

Er leek eerst niks te gebeuren. Had hij te snel bewogen? Vond ze het toch niet prettig wat hij had gedaan? Hij twijfelde of hij weer weg moest trekken, maar besloot om de keuze aan haar over te laten. Na even te wachten voelde hij hoe ze zich dichter tegen hem aandrukte en haar kop op zijn schouder legde. Het voelde nog steeds niet verkeerd voor hem. Het was echter een gevoel die hij lang niet meer had gevoeld, dus hoe ermee om te gaan wist hij nog niet goed. Zachtjes drukte hij zijn kop tegen de hare, als toon van genegenheid. De stilte die er hing tussen hun was zeker niet onprettig en hij wilde het dan ook nog niet verbreken. Ze waren hier alleen met zijn tweeën en hij genoot zeer veel van dit moment. Hij kon hier zichzelf wat losser laten, zonder dat iemand er streng over zou oordelen. Dat was het gevoel dat hij vaak van andere katten kreeg, maar voor nu was het niet belangrijk. Het ging nu om hun tweeën en niemand anders was belangrijk voor nu.

Northernfaith trok niet weg, dat was een goed teken. Nu was het echter de vraag wat hij met dit gevoel moest doen en hoe zeker te weten dat de ander ook zo voelde. Hij wist dat hij hier geen ervaring in had en hoe het te brengen was dan ook moeilijk. Hoe kon hij hier de juiste woorden voor vinden zonder het awkward te maken? Northernfaith was hem echter voor. Ze had haar kop van zijn schouder afgehaald en keek hem met grote ogen aan. Het begon met zijn naam, maar de vraag volgde al snel. Voor een moment bleef hij stil, zijn hersenen op volle toeren werkend. Ze voelde dus ook wat voor hem, nu was het alleen de vraag hoe hij fatsoenlijk kon reageren en op de goede manier. Hij moest namelijk wel duidelijk doorgeven wat hij voelde, alleen hoe het in woorden uit te drukken. Misschien was gewoon eerst antwoord op de vraag geven het beste. "We zouden een koppel kunnen zijn als jij je daar ook goed bij voelt." Begon hij. "Voor mij voelt dit namelijk goed en om het officiëel te maken zou alleen maar beter zijn." Het was alleen wel afhankelijk van hoe Northernfaith erover dacht.

Nu was het nog wachten op een reactie van haar, als ze er mee instemde zou het officiëel zijn. Hij wachtte dan ook op een bevestigend antwoord en zodra hij die had verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Hij voelde zich gelukkig met haar antwoord en hij kon het dan ook niet helpen om haar snuit met de zijne aan te raken, voor hij zijn lichaam wat dichter nog tegen de hare probeerde te drukken. Hij snorde lichtjes, terwijl hij zijn blik naar haar kop liet gaan. Hij wist nu even niet heel goed wat verder te doen. Het was prettig om zo tegen elkaar aan te staan en elkaars warmte te voelen. Hij wilde het namelijk ook niet awkward verder maken, omdat hij er geen idee had wat ze nu verder zouden willen doen. Voor hem was dit voor nu genoeg, zo dicht tegen elkaar aanstaan en contact met elkaar te houden. Hij vroeg zich af of Northernfaith dezelfde gedachten had, van niet goed wetend wat te doen, maar toch tevreden zijn met wat ze nu hadden. Voor hem was het belangrijkste dat ze bij elkaar konden zijn.

Northernfaith leek kort van hem weg te schrikken toen hij haar neus aanraakte, had ze het niet doorgehad? Dat was het waarschijnlijk, misschien moest hij daar de volgende keer wat zekerder van zijn, want hij wilde niet dat ze schrok van iets dat hij deed. "Sorry als ik je liet schrikken," Verontschuldigde hij zich dan ook. Ze had echter niet geprotesteerd, dus het lag er waarschijnlijk niet aan dat ze het niet wilde. Hij sloot zijn ogen voor een moment, voor hij ze opende en ze naar de lucht liet gaan. Hij had geen idee hoeveel tijd er namelijk voorbij was gegaan en hij wist niet of iemand hem zou missen in het kamp als hij tot laat wegbleef. De patrols had hij vanochtend al directies gegeven, dus langer wegblijven kon niet heel veel kwaad.

Het lag inderdaad niet aan hem, waardoor ze geschrokken was, dat luchtte hem wel op. Het was omdat ze niet aan het opletten was geweest. Terwijl zijn ogen nog steeds naar de lucht gericht waren, kreeg hij de vraag of ze hier zouden overnachten. Het was al donker aan het worden, dus ze zouden toch laat terug in het kamp komen, alleen moest hij er in de ochtend wel weer wezen voor de nieuwe patrouilles, dat kon hij niet zomaar aan een ander overlaten zonder dat hij het had gevraagd. Het zou echter wel mooi zijn om hier onder de sterrenhemel te overnachten. Hij moest gewoon op tijd wakker proberen te worden besloot hij maar. "Laten we dat doen," Zei hij dan ook. Mocht hij niet op tijd wakker worden om terug naar het kamp te gaan, was er vast wel iemand die doorhad dat hij er niet was en die de patrouilles kon verdelen. Hij zei er dan ook niks van tegen Northernfaith. "Waar zullen we gaan liggen?" Vroeg hij in plaats daarvan.