Home sweet home

Acorndust had niet echt doorgehad hoe erg hij het oude territorium had gemist voordat ze terug waren. De bergen hadden nooit als thuis gevoeld, maar hij had ermee kunnen leven. Echter wist hij nu dat hij het liefste hier niet meer wegging voor de rest van zijn leven. Hij was dan ook naar een bekende plek voor hem gegaan om te jagen. Little creek was een plek waar hij vertrouwd was en een plek waar veel prooi naartoe zou kunnen komen. Het was gelukkig newleaf, dus veel prooi zou er wel moeten zijn. Hij had al snel geluk toen de geur van muis zijn neus binnendrong en hij niet al te ver weg een muisje bij het water zag zitten. Hij had geweten dat dit een goede plek was en het bleek dat het niet verandert was. Geluidloos zakte hij in een sluiphouding en begon richting het muisje te sluipen, eenmaal dichtbij genoeg maakte hij de sprong waarna hij het muisje snel doodbeet. Snel begroef hij het diertje op een plek dat hij zou onthouden voor hij weer dichter naar de stroom ging om te kijken of hij meer prooi zou kunnen vinden.

[Northernfaith]

Terwijl hij zijn blik weer langs de Little creek liet gaan, hoorde hij een stem achter zich spreken. Hij draaide zich om en herkende de poes als Northernfaith. Hij kende de poes niet goed, maar dat nam niet weg dat hij de kans niet kon nemen om haar beter te leren kennen. Hij moest tenslotte wel wat van de katten weten als hij wilde weten waar hun sterke punten lagen. De vraag van haar kant om dan ook mee te mogen jagen zou hij dan ook niet afslaan. "Natuurlijk mag je erbij komen," Zei hij dan ook. "Meer katten die jagen is altijd beter." Ze moesten tenslotte weer op gang komen nu ze weer terug waren. Ze waren nu niet meer afhankelijk van de andere clans en dat wilde hij het liefst ook zo behouden. Hij wilde dan ook graag weten waar zijn warriors goed in waren, zodat hij kon bepalen wie op welke patrouille te sturen. Dit was dan ook een geschikte kans om te zien hoe Northernfaith met jagen was.

Het duurde niet lang voor Northernfaith een prooi in de gaten leek te hebben en dus hield hij zichzelf stil. Hij wilde haar kans om de prooi te vangen niet ontnemen, vooral niet omdat het een duif was voor zover hij kon ruiken. Dat was zeker geen makkelijke prooi. Gelukkig leek het goed te gaan, ook al was er een moment dat de duif weg leek te gaan, maar de poes reageerde snel genoeg, waardoor de duif geen kans stond. Al snel was het diertje gedood en begon de poes de vogel te begraven. Tevreden liep hij naar haar toe. "Dat was een goede vangst," Complimenteerde hij haar. "Duiven zijn zeker niet makkelijk te vangen." Voegde hij er ook nog aan toe. Hij was zelf ook niet de beste als het aankwam op vogels vangen, zolang ze op de grond zaten ging het goed, maar zodra ze begonnen te vliegen was het moeilijk om ze nog te pakken te krijgen. "Zullen we verder gaan?" Stelde hij voor, want ze konden hier ook blijven en wachten of er mogelijk nog een andere prooi tevoorschijn zou komen, maar waarschijnlijk hadden ze een stukje verderop meer geluk.

Acorndust knikte kort tevreden bij haar uitleg, het lag inderdaad aan de techniek als het op sommige prooidieren aankwam. Ook al was het ook belangrijk om te weten waar je moest jagen en hij deed dan ook het voorstel om verder te gaan. Het leek er niet op dat Northernfaith er tegen was om een stukje verder te gaan, ook al had ze wat hem betreft ook mogen zeggen als ze het er niet mee eens was. Hij was altijd in voor nieuwe ideeën. Ze moesten tenslotte weer bekend worden met het territorium en hoe beter dan om het zelf af te gaan om te kijken wat er veranderd was en of er nu andere plekken waren waar prooi zich schuilhield. Ook al bleef het duidelijk dat de Little Creek een goede plaats was om te jagen, prooi werd nog steeds aangetrokken door het water. "Dit is altijd al een goede plek geweest om op prooi te jagen." Merkte hij dan ook op toen hij verder begon te lopen. De lucht tegelijkertijd testend op geuren van prooi in de buurt. "Het water trekt ze aan en vooral nu het newleaf is, zal hier veel prooi naartoe komen." Hij wist dat hij dit niet per se uit hoefde te leggen, maar hij probeerde een gesprek te starten. Het was tenslotte niet altijd leuk om maar in stilte te jagen.

Het leek erop dat hij iets van een gesprek gaande had gekregen, want Northernfaith ging erop door. Het was hem ook al opgevallen dat er meer prooi leek te zijn, maar het kon ook zijn omdat het newleaf was. Ook al was het meer waarschijnlijk dat het inderdaad kwam doordat ze een tijdje weg waren geweest en de prooi ongestoord door had kunnen gaan. "Dat is zeer waarschijnlijk," Bevestigde hij dan ook. Hij nam kort de lucht in zich op, maar voor nu rook hij nog geen prooi. Het kon zijn dat er wat zat aan de kant waar de wind van hun wegging en hij liet dan ook zijn blik die kant uit gaan. Er leek daar wel iets te zitten, ook al was de kans groot dat het hun zou ruiken voor ze de kans hadden het te vangen. Toch zakte hij door zijn poten en gebaarde Northernfaith hetzelfde te doen. Hij sloop in de richting van waar hij de struiken zag ritselen en vlak voordat hij er was schoot er een muis de struiken uit. Zoals verwacht had het muisje hem doorgehad door de geur waarschijnlijk. Hij probeerde dan ook snel te reageren, maar het diertje was al buiten bereik en ook snel. Lichtelijk gefrustreerd kwam hij weer overeind en keek waar Northernfaith was.

Het bleef altijd ongemakkelijk wanneer je een prooi liet gaan waar een andere kat bij was. Vooral omdat ze vaak verwachtingen van hem hadden en hij had ze zelf ook voor zichzelf. De frustratie was dan ook merkbaar, ook al probeerde hij het te verbergen. Hij wilde dit soort fouten niet maken, ook al had hij geweten dat dit een kleine vangkans was geweest. Als dit in Leafbare was geweest, was het helemaal niet te vergeven geweest. Northernfaith leek hem echter eerder te willen geruststellen en daarom stopte hij dan ook de ontevredenheid over zichzelf weg. "Als dit in Leafbare was geweest was dit onacceptabel geweest." Misschien moest hij zijn mening wat beter in zich houden, maar hij was nou eenmaal het type dat net zo streng op zichzelf was als op een ander.

De poot op zijn schouder was geruststellend. Het was namelijk meer een gewoonte geworden dat hij net zo streng moest zijn op zichzelf als dat hij op anderen was. Anders vond hij zelf dat hij het recht niet had om te oordelen. Hij probeerde dan ook zo min mogelijk te falen, waardoor hij niet streng op zichzelf hoefde te zijn, maar wanneer het dan toch gebeurde moest hij eerlijk zijn. "Het is een gewoonte, dat ik net zo streng voor mezelf ben als dat ik voor een ander ben." Het was echter niet iets dat hij al vaak hardop had gezegd, ook al moest het wel te merken zijn. Het betekende niet dat hij anderen niet de kans gaf om eerst dingen te leren, maar het kon wel zo zijn dat zijn verwachtingen soms wat te hoog lagen. Dat wist hij zelf dan ook wel en dat probeerde hij bij te sturen waar nodig.

Het was iets dat niet snel verandert kon worden en of het iets was dat hij wilde veranderen was iets waar hij het antwoord niet op wist. Hij vond dat hij wel eerlijk was op deze manier, toch kon het soms een hoge druk bij andere katten geven, iets waarvan hij wist dat andere katten ongemakkelijk konden worden. Hij was dan ook blij toen Northernfaith opmerkte dat ze hem begreep. Hij had geen idee of het op dezelfde manier was, maar dat er iemand was die het begreep bleef toch altijd fijn. "Ik ben blij dat je het begrijpt." Zei hij. "Wil je nog verder gaan jagen of zullen we terug naar het kamp gaan?" Besloot hij te vragen, ze konden namelijk verder gaan of meenemen wat ze nu hadden.

Haar antwoord was dat ze verder wilde gaan, dat kon hij wel begrijpen. Voor hemzelf maakte het niet heel veel uit, behalve dat meer prooi altijd beter was. "Dan gaan we verder." Bevestigde hij dan ook. Hij had nog een prooi te vinden om het goed te maken voor dat muisje, misschien kwam hij het diertje zelf wel weer tegen, ook al was die kans klein. Hij gebaarde haar te volgen en begon weer verder te lopen. Hij probeerde ervoor te zorgen dat hij niet te ver van het stroompje wegging, want het bleef een plek dat veel prooi aantrok. Echter wist hij wel dat hij deze keer meer op de wind zou moeten letten en niet gewoon een poging doen om een prooi te vangen.