A cage.

Zijn pootjes deden zeer en hij had honger, maar toch weerhield hem dat er niet van om de stevige tred van zijn vader te volgen. Zijn vader had hem verteld dat hij alleen wilde zijn en dat hij even herinneringen op ging pikken en Duskkit had dit als een teken gezien om hem te volgen. De schouders van de grote lichtgrijze tabby hingen en Duskkit kon de blik van zijn vader al precies voor zijn geest halen, maar toch weerhield hem er dit niet van om hem te volgen. Hij wilde gewoon geaccepteerd worden. Wat was er nu zo moeilijk aan een klein beetje affectie geven? Het frustreerde hem ontzettend dat zijn vader hem probeerde te ontwijken en het dikwijls niet de moeite vond om hem zaken te leren, net op het moment dat Duskkit hem juist nodig had. Hij begreep niet wat hij verkeerd had gedaan; hij begreep niet waarom hij niet goed genoeg was voor zijn vader. Was het de manier waarop hij liep? Hij keek naar zijn pootjes. Nee, die leken op die van de andere kittens. Zijn ogen waren heel normaal, zelfs de kleur van die van zijn vader. Waarom was het dan zo moeilijk voor de tabby om wat tijd met hem te spenderen? Hij wilde er niet om zeuren, maar soms had hij het gevoel dat hij niets anders kon. Hij onderdrukte een zucht en merkte dat hij het tempo van zijn vader niet langer meer vol kon houden. Hij pikte verschillende geuren op; gek genoeg rook hij de geur die rond zijn Clanmates hing, maar ook die vieze geur die hij had geroken toen ze die grote groep katten tegen waren gekomen. Waarom wilde zijn vader juist hier zijn? “Breakingpoint.” Het klonk zacht, maar Duskkit herkende de stem van zijn vader en huiverde omwille van de treurige ondertoon die te horen was in zijn stem. Het klonk zo… verslagen. Alsof alle vrolijkheid van de wereld verdwenen was. Het zorgde ervoor dat Duskkit ging zitten en na begon te denken, zelfs nadat duidelijk was dat zijn vader er niet meer was. Zijn oortjes lagen treurig in zijn nek, maar hij dwong zichzelf om een neutrale houding aan te nemen toen hij plotseling geluid hoorde. Hij besefte eindelijk dat hij als kitten zijnde alleen was en dat zijn vader niet in de buurt was om hem te beschermen. Niet dat hij dat nodig had of zo!

Duskkit had zijn rug naar de uitgang van het camp gericht en dus had hij niet in de gaten dat een kat hem naderde. Pas toen hij gewicht tegen zijn rug voelde en hij bijna op de grond viel, keek hij om naar diegene die tegen hem was gelopen. Zijn hart sloeg in zijn keel toen twee nietsziende ogen hem aankeken en even had hij de drang om als een zielige kitten te gaan roepen om zijn vader, maar toen hij zijn bek opende, inhaleerde hij de geur van RiverClan en besefte zich dat deze kat bij hun moest horen. Hij had op de reis een paar geuren met zich meegekregen en aangezien de bloedgeur die hij had aangetroffen toen ze bij een centraal punt met vier eiken kwamen nog steeds in de lucht hing, was het voor hem moeilijk om Clanmates van andere katten te onderscheiden. Zijn vader had hem niks verteld over de bloedgeur en ook niet over het gevecht dat daarna had plaatsgevonden, alleen dat ze nu thuis waren en dat hij weer moest wennen aan de RiverClangeur omdat de andere katten ook naar hun eigen gebied teruggingen. Duskkit vond dat niet zo erg: hij was niet zo blij met de aanwezigheid van katten die niet in zijn Clan zaten. Hij was blij dat ze weer met een kleiner groepje katten waren en dat hij eindelijk rust in zijn hoofd, voor zover dat kon als zijn vader in de buurt was. Hij merkte de houding van de gehavende tom tegenover hem en kon het niet laten om zijn eigen oren in zijn nek te leggen en daarmee de exacte lichaamshouding van de tom te kopiëren. Hij haalde zijn schouders op toen er hem werd gevraagd wat hij hier deed. “Ik ben mijn vader gevolgd,” zei hij en hij deed een knikje naar zijn vader die naar een rotsblok in het camp aan het staren was alsof het opeens weer tot leven zou komen of zo. “Hij wilde me weer achterlaten bij de andere katten, maar ik ben hem tot hier gevolgd. Ik hoop dat we dadelijk wat prooi gaan vangen.” Hij keek naar zijn vader wiens schouders begonnen te trillen en geschrokken draaide hij zich weg zodat hij zijn vader niet meer aan hoefde te kijken. “Jouw blik is eng,” floepte hij er opeens uit, maar hij deed geen moeite om zijn woorden terug te trekken. De wereld was hard voor hem, waarom zou hij niet hard voor de wereld terug zijn?