He took my childhood in his stride

R

edpetal zat bij de uitgang van het oude camp en het voelde zo surreëel. Ze was hier al lang niet meer geweest, in zo'n 13 manen niet meer.. Er was zo veel gebeurt in die tijd. Ze had kittens gekregen en die kittens waren nu bijna volwassen. Ze hadden vele vossenlengten meer afgelegd in die manen dan hun voorouders in hun hele leven. Ze hadden dingen gezien die ze nooit voor mogelijk hadden gehouden - grote donderpaden, hoge bergen, onbekende bossen, een stam van katten die leefden zoals de clans maar toch ook weer niet zoals de clans.. Ze hadden vriendschappen gesloten, relaties gemaakt tussen de clans die niet meer gebroken zouden zijn. Ze hadden katten achtergelaten in bergen, katten die nooit meer terug zouden komen. Maar er waren ook katten bijgekomen: kittens die daar geboren waren en die nu voor het eerst in hun leven poot zouden zetten op het clangebied. Niets zou hetzelfde nog zijn; en toch voelde het alsof er verwacht werd dat ze zich weer zouden gedragen alsof er niets gebeurd was. Hoe kon dat toch ooit? Alsof ze alle ervaringen, zowel de slechte als de goede, gewoon konden vergeten. Iedereen was gegroeid als kat en dat kon niet ongedaan gemaakt worden. Redpetals gouden ogen keken met een bijna verdrietige nostalgie om zich heen. Het was alsof alle katten die hier ooit gelopen hadden dood waren, ook al waren er velen gewoon mee teruggekeerd. Het waren gewoon dezelfde katten niet meer; ze was zelf niet meer dezelfde. Haar ogen lichtten op toen ze haar zoon op zich af zag stappen. Hij was groter dan haar, een echte jongeman geworden. Ze miste de tijd waar hij nog klein was en aan haar buik lag, naast zijn twee zusjes; de jongste van het nest, maar altijd de grote broer. Ze miste de tijd waar hij haar nog nodig had. Nu was er nog iets dat ze voor hem kon doen, dat ze hem kon tonen - maar daarna, waar lag haar nut nog? Hij wist alles wat zij wel wist en waarschijnlijk zou hij nog veel meer leren. Binnenkort zou hij aan een familie beginnen, een liefje en kittens. Daar was Redpetal nog niet klaar voor; maar ze was maar een aantal manen ouder geweest dan hij nu was toen ze zelf aan kittens begon.. Maar wat zou ze dan zijn? Grootmoeder op 30 manen? Ze voelde zich nog niet oud. Ze hoopte, ze bad starclan, dat hij niet dezelfde fout zou maken, dat hij zou wachten. Hoewel ze het moeilijk een fout kon noemen, kijkend in de groene ogen die hij deelde met zijn vader. Ze vroeg zich af of Branchtrove nog op hen neer zou kijken, weliswaar niet vanuit Starclan maar misschien toch op een andere manier - of dat dat ook van hem afgepakt zou zijn toen hij uit de clan stapte. Ze wou er niet te veel bij nadenken. Zwijgend stond de slanke poes op. Ze was misschien zelfs eerder mager; haar ribben staken af tegen haar felle maar doffe vacht. Redpetal was al manen niet meer hetzelfde. Er waren momenten dat ze zich afvroeg wat ze hier nog deed; maar dan keek ze naar haar kittens en dan voelde ze zich weer nuttig. Binnenkort zou ze dat ook niet meer kunnen. Wat hield haar dan tegen? Wat was hetgene dat haar hier aan de aarde bond als zelfs haar kittens het zonder haar wel zouden redden? Ze schudde de depressieve gedachten uit haar hoofd, maar ergens bleven ze altijd wel hangen in haar achterhoofd, nooit ver weg. De jonge kattin glimlachte naar Cedarpaw, maar haar ogen glimlachten niet mee. Een ongevallen traan deed hard zijn best om zijn weg te banen over haar wang, maar zij deed harder haar best om hem tegen te houden. Ze likte even over de wang van haar zoon en ging hem toen zwijgend voor, het territorium in. Ze moest zichzelf bijeenrapen - als ze nu zou spreken, zou haar stem breken en ze wou niet dat Cedarpaw reden had om zich al te veel zorgen te maken over zijn arme jonge moeder.

window blues

Het was een mooie dag, een mooie dag in een onbekend territorium. Cedarpaw was niet opgegroeid in dit kamp, en het voelde onwennig om nu hier rond te lopen. Zijn poten voelde vermoeid aan, ook al was hij een jonge kat vol energie. Ze hadden het territorium van de Tribe achtergelaten, een territorium die hij beter kende dan die van Thunderclan. Hij had nooit gedacht dat hij hier zou komen, zonder zijn zus en vader. Bunnykit's graf was nergens in de buurt, zijn vader's ook niet. Al wist hij niet eens of zijn vader wel begraven was en had hij hem nog niet vergeven voor het in de steek laten van zijn moeder. Immers maakte hij zich enorm veel zorgen om de rode kattin, ze was gebroken. Zijn hart was ook gebroken, elke keer dat hij zijn moeder aan keek, klopte zijn hart in zijn keel. Hoe had zijn vader haar zo kunnen bedriegen, hij schaamde zich voor het feit dat hij zijn bloed droeg. Al droeg hij ook die van zijn moeder, en zijn moeder was een liefdevolle kattin. Tenminste zo kende hij haar, al wist hij ook wel dat ze door alle gebeurtenissen niet meer de kattin was van vroeger. Hij en zijn zus waren zelf ook druk met hun levens, Cedar wist dat hij binnenkort waarschijnlijk ook Warrior zou worden en had zijn moeder al een tijd niet meer gesproken. Al hield hij haar altijd vanaf een afstandje in de gaten. Hij hoopte dat hij nooit de fout zou begaan die zijn vader had gemaakt, een fout die hij elke dag zag als hij naar zijn moeder keek. Wie had hem kunnen leren hoe hij het beste een Warrior moest zijn, zijn moeder oogde zwak en vermoeid. Het leven was meedogenloos. Hij had veel geleerd tijdens de reis, was veel gegroeid; in karakter en in zijn lichaam. De slanke bruine kater stond iets groter dan zijn prachtige moeder, en deelde haar korte vacht; die hij goed verzorgde. De kleuren waren meer van zijn vader, bruin met dezelfde sprekende groene ogen die hij zorgzaam op zijn moeder richtte. Redpetal had zichzelf bij de kampingang gevestigd en hij maakte zich zorgen om haar. Hij was nu de man van het gezin en dus zou hij haar ook beschermen. Zijn vader was er niet om het te doen en dus zou hij voor haar zorgen. Hij wou niet dat zijn moeder zich alleen voelde, hij zwiepte zijn staart een keer heen en weer, voordat hij ontspannen op het bekende gestalte van zijn moeder af liep. Haar ribben kon hij door haar doffe maar mooie vacht heen zien. Cedar slikte ongemakkelijk, hij vond het lastig dat hij niets voor haar kon doen, herinnerde hij haar telkens weer aan het leven dat ze niet kon hebben? Was hij een slechte zoon en wat als hij net zoals zijn vader een vreselijke partner maakte? De gouden ogen van zijn moeder lichtte op toen hij op haar af gestapt kwam. Hij wist dat zijn moeder al Moons lang niet meer de kattin was die ze kon zijn en voelde zich machteloos om er iets aan te veranderen. Hij kon niet zonder haar leven, zijn hele leven waren enkel de aanwezigheid van zijn moeder en zus er geweest; op hen kon hij rekenen en zij op hem. Het waren de katten waarvan hij wist dat hij er op aan kon. Zijn heldergroene ogen stonden rustig en warm terwijl hij zijn pas versnelde en zijn neus even kort tegen zijn moeder's schouder aan drukte. Zwijgend stond de kattin op, waardoor hij haar een kort vragende blik gunde. Redpetal glimlachte naar hem, maar haar ogen bleven somber, waardoor hij onbewust een stap dichter naar haar toe stapte. Hij maakte zich zorgen om haar, misschien werd het tijd dat hij Rousepaw of Mistgaze aansprak. Hij kon zijn moeder niet verliezen! Niet na alles wat ze hadden doorgemaakt. Een lik over zijn wang, deed hem zacht snorren, voordat hij haar volgde, het kamp uit. Het onbekende territorium in. Zijn poten droegen hem stil achter zijn jonge moeder aan, terwijl hij zijn gedachten probeerde te ordenen.

R

edpetal haalde diep adem en keek om zich heen. Het territorium was veranderd in hun afwezigheid. Daarvoor ook, natuurlijk - een deel was helemaal afgebrand geweest, wat natuurlijk de reden was geweest voor hun verhuis naar de zonnerotsen en dan later naar de bergen. De slanke kattin besloot dat ze daar zou beginnen. Ze vertraagde haar pas ietsje, zodat Cedarpaw naast haar kon lopen, en veegde haar snuitje zachtjes tegen de zijne in een gebaar van moederlijke liefde. Meestal wanneer ze in de aanwezigheid van haar kittens was kon ze het niet laten om hen aan te raken met kleine liefkozende bewegingen, als om zichzelf te verzekeren dat ze er echt waren of als om aan hen te tonen dat ze er altijd voor hen zou zijn. "Ik ben zo blij dat je het gebied waarin ik ben opgegroeid nu ook kan zien..", murmelde ze, zachtjes, onhoorbaar voor iedereen behalve haar zoon die dichtbij genoeg stond. "Hier zijn zo veel herinneringen.." De glimlach op haar snuitje was waterig, haar ogen ver weg - in een tijd waar al haar siblings nog bij elkaar waren, in een tijd waar ze Branchtrove nog niet kende, maar ook in de tijd van hun eerste prille liefde, het ontdekken, het avontuur, alle eerste keren.. Het zou nooit hetzelfde nog zijn. Twee van de vijf zouden nooit meer terugkeren. Het eerste waar ze voorbij kwamen was de zandkuil, de plek waar zo vele generaties getraind hadden en waar ze zo veel speelse momenten beleefd had. Ze stond stil, haar staart zachtjes over Cedarpaw's rug glijdend terwijl haar ogen zich met tranen vulden. Er stond een glimlach op haar snuitje en haar hoofd werd gevuld met herinneringen; van rollen in het zand, van lekker lui liggen, van harde en zware trainingen. "Hier heb ik veel tijd gespendeerd met je vader.", mauwde ze, nostalgie duidelijk hoorbaar in haar stem. "Toen mijn mentor me niet meer kon trainen, hebben we vele trainingen samen met Winterbird, zijn mentor, gedaan. En gespeeld dat we hier hebben, tot we erbij neervielen." Er was een lach hoorbaar in haar stem, maar het was duidelijk dat ze met haar gedachten ver weg zat - of eerder, lang geleden. Het leek wel een ander leven.

window blues

Het was de al wat oudere Apprentice niet ontgaan dat zijn moeder er niet geheel goed aan toe was. Hoe kon het hem ontgaan, het was zijn moeder! De rosse kattin haalde diep adem waarna haar gele ogen de omgeving in zich opnamen. Cedarpaw kende deze omgeving niet, dus voor hem zag het er gewoon uit als een gebied waarop ze konden jagen en leven, ook al was er duidelijk een brand geweest Moons daarvoor. Hier en daar waren er nog tekenen van te zien. Dat was ook de reden waarom hij bij de Sunningrocks geboren was en niet in het kamp. Voor hem was het dan ook voor het eerst dat hij dat kamp had gezien. Alles was nieuw en Cedar wist niet zeker of hij dat wel zo leuk vond. Redpetal vertraagde haar pas iets, waardoor hij nu met zijn iets grotere passen wat netter naast haar kon gaan lopen. Hij drukte zijn flank kort tegen haar aan, voelde haar snuitje even tegen zijn wang aan. Een korte glimlach verscheen op het open en vriendelijke gezicht van de jonge kater. Hij was echt in de bloei van zijn leven. De meeste katers van zijn leeftijd moesten het waarschijnlijk niet hier van hebben, want het was niet stoer, mij hij was close met zijn moeder waardoor hij het zich gewoon liet begaan en zelfs zacht snorde. Hij wist hoe snel het over kon zijn, als hij keek naar wat er allemaal in zijn familie was gebeurd. "Ik ben zo blij dat je het gebied waarin ik ben opgegroeid nu ook kan zien.." Murmelde ze, zodat enkel hij het kon horen. Hij knikte even een tikkeltje afwezig en bezorgd. Dit was toch niet haar afscheid naar hem? Toch! "Hier zijn zoveel herinneringen.." Mauwde zijn moeder, die nog niet eens zou oud was. Toch kon de kater zich niet voorstellen wat hier allemaal had afgespeeld. Ze was vroeg moeder geworden, rond zijn leeftijd waarschijnlijk. Zo'n beetje direct toen ze Warrior was geworden, een leeftijd waarop hij niet kon voorstellen kits rond te hebben lopen. De glimlach op haar snuitje was waterig, waardoor hij even kort zijn staart over haar rug liet glijden, in de hoop de stille steun door te geven. Het was een tijd waarin hij nog niet had bestaan, een tijd dat waarschijnlijk vrediger was geweest. Zijn moeder stond ineens stil, terwijl ze duidelijk in gedachten verzonken was geweest, bij het verleden. Alsof ze in het heden niet nog veel herinneringen konden maken. Zijn leven was nog maar net gestart, hij zou nog van alles meemaken, misschien zelfs ooit zelf vader worden. Het eerste waar ze voorbij kwamen was een soort kuil, een die hij enkel uit verhalen kende. Zodra zijn moeder hem met haar staart aanraakte, keek hij haar met een licht vragende blik in zijn groene ogen aan. Er stond een glimlach op haar snuitje, hij keek bedachtzaam toe. Hopende dat ze werkelijk geluk voelde. "Hier heb ik veel tijd gespendeerd met je vader." Mauwde ze, de nostalgie kwam duidelijk naar voren in haar stem. Hij hield zijn kop schuin, Cedar kon zich niet voorstellen hoe zijn ouders waren geweest, als Apprentice. "Toen mijn mentor me niet meer kon trainen, hebben we vele trainingen samen met Winterbird, zijn mentor, gedaan. En gespeeld dat we hier hebben, tot we erbij neervielen." Mauwde zijn moeder, een lach duidelijk hoorbaar in haar stem. Hij probeerde zich in te beelden hoe het was geweest, duidelijk anders dan zijn korte prille leventje. Het leek zo'n ander leven, zo lang geleden en dan moest hij zich voorstellen dat zijn moeder nog niet eens zo oud was. "Mam?" Vroeg hij duidelijk verward, hij dacht dat ze de herinneringen aan Branchtrove pijnlijk zou vinden.

Z

e keek neer op haar zoon toen die verward klonk, een zachte glimlach om haar snuitje. Die herinneringen waren niet per se pijnlijk - misschien dat ze nu in een ander licht gezien werden, wat ervoor zorgde dat hun lach minder luid en hun plezier minder groot leek nu ze erop terugkeek. Maar aan de andere kant maakte het schril contrast met hoe het nu was het ook compleet anders, een tijd die niet écht geweest kon zijn, die net een droom leek, een fantasie, een trip op catnip. Want soms leek hij wel net alsof hij catnip op had gehad. "Je vader was geen monster, Cedarpaw.", mauwde ze, zachtjes, bijna alsof ze bang was dat iemand haar woorden zou horen en de grond in zou stampen. Hoe hij haar ook bedrogen had, hoe hij ook geweest was op zijn laatste manen - dat was Branch niet voor haar. Dat was Nazca, de ontspoorde versie die in niets meer op hem trok. Niet meer in uiterlijk, niet meer in karakter. "Toen ik hem leerde kennen was hij lief, betrouwbaar, hyperactief en een beetje raar maar bovenal loyaal." Loyaal, ja, in het begin wel.. Redpetal dacht er maar liever niet aan dat ze nog maar een paar manen samen waren geweest toen hij haar al bedroog met haar eerste zus. En dan later, nadat Cedar en Avid geboren werden, nog eens met haar andere zus. Nee, in het begin was hij loyaal geweest. En het was niet makkelijk geweest om haar vertrouwen te winnen, want Redpetal was van nature niet zo snel van vertrouwen. "Hij deed er alles aan om me goed te doen voelen. Ik herinner me nog dat hij me in het kamp verraste met een bos bloemen, maar hij moest niezen en strooide zo alle bloemblaadjes over me heen." De jonge kattin giechelde bij de herinnering; de regen van roze bloemblaadjes, de verontschuldigende blik in zijn groene ogen. Even klonk ze weer als een jonge apprentice. Niet dat ze nu eigenlijk veel ouder was. Vele katten zouden op haar leeftijd misschien nog niet eens aan kittens denken - en de hare werden binnenkort warrior. Redpetal trok Cedarpaw even dichter naar zich toe, als in een knuffel. Ze zou nooit spijt hebben van de manier waarop de dingen gegaan zijn - al had ze gehoopt dat het in minder drama uit gelopen zou zijn.

window blues

Onderwerp: Re: He took my childhood in his stride