De jacht. De jacht zoals deze.. Het bracht een sensatie teweeg in Yarrowlight. Hij was op het spoor gekomen van een wezel. Een beestje die niet vaak voor kwam en moeilijk te vangen was. Ze waren klein maar enorm venijnig. En snel.. pijlsnel. Hij had kennis met ze gemaakt toen ze hier voor het eerst terug kwamen en hij nog een leerling was. Zijn oude mentor Mapleleaf had hem aangewezen en hij had er een glimp van kunnen opvangen voor het beestje zijn hol in verdwenen was. Ze had hem geadviseerd geen moeite er aan te besteden omdat hij toch niet terug naar buiten meer kwam en als hij het holletje uit wilde graven zou hij in zijn neus gebeten worden. Maar nu had hij de overhand. De wezel had hem niet opgemerkt en scheen op zoek te zijn naar voedsel. Hij stopte af en toe om zijn omgeving gade te slaan en ging toen weer verder. Yarrowlight zat verscholen achter een bosje struiken en keek tussen de bladeren door naar het beestje. Klein en bruin met een wit buikje, ronde kraaloogjes en een klein neusje. Hij zag zijn kans. Het beestje draaide zich weg van hem, hij zag een opening tussen de bladeren- en hij sprong. Hij schoot uit zijn schuilplaats en dook op het beestje. Die slaakte een geschrokken kreet en draaide zich met een verbluffende snelheid opzij om Yarrow een beet in zijn neus te verkopen. Van schrik en pijn liet hij het beestje los die sissend terug op hem af dook. Haastig strompelde de young warrior achteruit, afgeschrokken door de woestheid van het kleine beestje. Hij siste en verkocht de wezel een klap met uitgestrekte nagels. Haastig keerde de wezel om en schoot tussen het gras door. Yarrowlight wilde er achteraan maar hij voelde de kloppende pijn in zijn poot, en warm bloed dat uit de twee diepe wonden droop. "Auuwwww" Grauwde hij nijdig en hij ging zitten om zijn pijnlijke poot schoon te likken.

Tag: @Lionleap

Iet wat beduusd door wat er zo net gebeurd was keek Yarrow neer en zag dat zijn poot bloedde. De warme substantie droop uit de wond en drupte op de grond als hij hem omhoog hield. De stem van iemand deed hem op kijken en hij herkende Lionleap die op hem af kwam. Ze had vast zijn flater van net gezien "Een wezel ja!" Zei hij met een venijnige blik in de richting waar het bruine beestje naartoe verdwenen was. Hij had toch beter naar Mapleleaf moeten luisteren toen ze hem advies gaf over wezels. "Ik.. ik weet het niet.." Bekende hij, onbekend met het pijnlijke gevoel in zijn poot dat erger leek te worden. Ook zijn neus voelde niet zo fijn aan. Hij hief zijn poot op en liet de beet aan zijn clangenoot zien, zijn honingkleurige ogen waren half toegeknepen van de pijn en afkeuring. "Is het ernstig? Zo voelt het wel namelijk" Gromde hij en hij gaf er een lik aan om wat bloed weg te krijgen. Gek, het scheen hem toe dat op dat moment zijn bloed net zo proefde als dat van menig prooi dat hij doodde.