We're not the same anymore

Ze moesten voorzichtig zijn, zo ging het gerucht over dit nieuwe deel van het Thunderclan Territorium. Er zaten bijen en dat was iets wat je niet in je vacht wilde hebben, en al helemaal niet op je snuit. De grijze kattin zat aan de rand van het Blooming Woods, waar ze een steen had gevonden om op te gaan zitten. De zon scheen warm op haar rug en ze had haar twee verschillende gekleurde ogen gesloten, terwijl ze zachtjes snorde. Het was heerlijk om zo te zitten en ze had nog geen last gehad van de bijen. De zon warmde haar heerlijk op, zodat ze zo weer door kon gaan aan de jacht, of misschien eens kon kijken of er vreemdelingen in het gebied waren. De laatste tijd leek het alsof meer en meer grenzen vervaagde, puur vanwege de reis naar de bergen toe. Ze was er niet zo blij mee, maar die hele reis had ze verschrikkelijk gevonden. Toch merkte ze dat iedereen veranderd was sinds de bergen, ze had zelfs signalen opgepikt dat men terug wilde. Nou, niet voor haar. Deze zon was daarvoor veel te lekker op haar rug.

[+Mistgaze]

De grijze poes had besloten om te gaan wandelen richting het nieuwe gebied dat ze pas hadden. Er zaten veel bijen en dat betekende honing! Iets wat ze zeker kon gebruiken in de medicine cat den. Maar voor honing moest ze vaak een deel van een raat meenemen, iets wat bijen vaak niet waardeerden. Diep in gedachten verzonken liep ze door het bos, haar neus volgend totdat deze een geur van Thunderclan oppikte. Toen ze focuste zag ze iets verderop een grijze vlek zitten in de zon. Haar eerste gedachte was Rowanflight geweest, maar de kat was net een tint donkerder dan Rowan. Mist liep rustig op de kat af, maakte extra geluid zodat ze haar zou horen aankomen. Pas toen ze een gezicht in beeld kreeg herkende ze de kat. "Mousestep! Hoe is het?" vroeg ze rustig terwijl ze bij de poes ging zitten. "We hebben heerlijk weer vandaag, of niet?"

Ze trok eventjes met haar oor toen ze een geluid in de verte hoorde, maar de zon had haar wantrouwen zo ver laten smelten, dat ze er niet direct op reageerde. Het zou vast niet erg zijn en anders zou ze 't wel merken.
Het was pas toen ze extra veel lawaai hoorde en haar naam genoemd werd, dat ze haar blauwe oog open deed en merkte dat de Medicine Cat bij haar was gekomen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht en ze opende nu ook haar gouden oog. "Hallo daar Mistgaze," miauwde ze vriendelijk, terwijl ze een stukje opschoof zodat de kattin erbij kon komen zitten. "Met mij gaat alles goed, genietend van het weer. Hoe staat het in de Medicine Den?" vervolgde ze daarna. "Ja, we hebben het goed getroffen vandaag. Al vraag ik me af hoe jullie langharige het vol houden," grapte ze.

De kattin begroette haar terug en vertelde dat alles goed ging. Ze vroeg naar de den. Auwie. "Ja.. eh, het is nog een beetje leeg. Maar ik en Rousebell doen ons best om alles weer goed gevuld te krijgen. Maar met dit warme weer en weinig regen drogen veel planten snel in." het werkte niet allemaal lekker mee. Ze vroeg hoe ze het vol hield met haar lange haar. "Lang haar is niet zo warm als het lijkt," ze lachte kort. "Zo lang er maar een beetje wind is heb ik het niet warm. Daarbij hebben donkere katten het toch warmer dan witte." ze knipoogde bij de laatste zin, doelend op Mousestep haar donkere vacht. "De storm hier heeft het gebied wel verprutst.. het duurde een week voordat ik de medicine cat den weer een beetje up and running had." vertelde ze toen maar om het gesprek op hang te houden.

Ze had eventjes het idee dat ze een verkeerde snaar te pakken had toen ze vroeg hoe 't bij Mistgaze eraan toe ging, of eigenlijk, hoe 't in haar den eraan toe ging. Misschien had ze dat beter moeten aanpakken. Voor nu luisterde ze naar wat haar verteld werd. "Ah ja, Rousebell heeft eindelijk d'r naam gekregen hè, het gaat allemaal zo snel nu we weer terug zijn," miauwde ze rustig. "Als jullie hulp nodig hebben met dingen te zoeken, kan je me altijd een seintje geven," bood ze daarna vriendelijk aan. Ze lachte als een boer met kiespijn toen ze te horen kreeg over haar donkere vacht. "Goed punt, af en toe is het best een hel ja. Maar voor een paar uur kan ik 't wel volhouden." Ze gaf haar borst een ferme lik en keek over het gebied heen. "Dat kan ik heel goed begrijpen, gelukkig staat de Clan altijd wel voor jullie klaar om te helpen, toch?" vroeg ze daarna. "Hey maar, hoe gaat 't met jou eigenlijk? Whifflepaw terug zien bij het gevecht moet vast zwaar zijn geweest."

Mousestep bood aan om een keer te helpen met zoeken naar kruiden. "Ik zal Thornface binnenkort is vragen of er een patrouille gemaakt kan worden! Het wordt wel weer eens tijd denk ik." mauwde ze kalm. Haar opmerking over de donkere vacht had de gewenste uitwerking, toch even een balletje terug gekaatst naar de kattin. Mousestep zei dat de clan altijd klaar stond. "Dat klopt! Het is altijd fijn om te weten dat je vrienden en familie er zijn om te helpen." een brede glimlach stond op haar gezicht. Die was echter van korte duur, want de naam Whiffepaw viel. Haar nekharen en staart pufte zichzelf groter. "Whifflepaw is een koudbloedige moordenaar en de volgende keer dat ze het lef heeft om een poot in clangebied waar dan ook te zetten beëindig ik haar persoonlijk." zei ze kattin ineens bars. Ze had zoveel over gehad voor de jonge apprentice, ze had haar geprobeerd om te praten en haar onder haar vleugels genomen. Maar in plaats van te luisteren had ze een klap in haar gezicht gehad en was Whifflepaw weggeweest. "Ik voel niks voor verraders. Het viel me zwaar dat Firedance geen tijd had om haar ook om zeep te helpen." de keren dat haar moeder had gehuild in Starclan om Whifflepaw vielen haar zwaar, iets waar zij een einde aan zou maken. Maar dat was een beeld voor de toekomst.

De oren van de grijze kattin zakte in d'r nek, toen ze de uitbarsting van de half blinde Medicine Cat over zich heen kreeg. Ze was echt niet tactisch bezig om proberen vriendelijk te zijn tegen de katten van de clan. Misschien was 't handiger om gewoon niets meer te vragen of om katten eerst tegen haar te latten babbelen ofzo. Zo te zien was Mousestep sociaal niet echt geweldig goed in dit soort dingen. "Het spijt me," miauwde ze dan ook iets wat onzeker. "Ik wilde je niet kwaad maken, ik vroeg me gewoon af hoe 't met je ging." Ze draaide wat ongemakkelijk met d'r oortjes, terwijl ze haar twee verschillende ogen in de richting van de prachtige bloemen staarde. Dit ging zo ontzettend fout, misschien was 't beter als ze gewoon in de richting van de bijen zou stappen en zichzelf onder liet steken ofzo. Ze slikte moeizaam en hoopte dat de Medicine Cat niet al te kwaad zou zijn. De wrath van een Medicine Cat wilde je niet over je heen krijgen immers.