[Oddpaw - Training] Let's play hide and seek shall we?

Een felle bries manoeuvreerde tussen de eindeloze takken van het bloesembos heen. Bladeren ritselden en werden af en toe van hun takken losgetrokken, ze dreven mee in de stroom, het pad van de wind aangevende. Als een roestbruine schaduw bewoog ook tussen de bomen door, een duidelijk geurspoor achterlatende. Met snelle sprinters bewegingen, bewoog de lenige, pezige poes zich tussen de stronken en stammen door, bijna omsluierd door vallende bloesembladeren. Het einde van groenblad naderde, de bomen begonnen hun roze bloesemblaadjes te verliezen. Het zorgde voor een zachte ondergrond, perfect voor een training. Uiteindelijk zette Flaredance haar poten neer op een open plek, bedekt door gras en zachte bloesembladeren. Rustig ging ze zitten en likte ze haar voorpoten schoon. Hier zou ze op Oddpaw wachten. Ze had vanochtend de apprentice den naar binnen geroepen dat ze op hem zou wachten in het bloesembos. Dit was al meteen de eerste training, want hij zou haar moeten vinden, als een jager die zijn prooi zou moeten vinden. Hij zou zijn neus moeten gebruiken. Ze fronste eventjes, ze had alleen geen rekening gehouden met het feit dat hij het misschien niet zou kunnen. Ach ja, ze zou wel zien.

Oddpaw sprong van tak naar tak in het Bloesembos, het was vandaag zijn eerste trainingsdag en hij wilde niet te laat komen. Een fris briesje blies door zijn sneeuwwitte vacht en de wind suisde door zijn oren. Hij bleef even staan op een tak die dik genoeg was om even uit te rusten. Hij ging even zitten en krulde zijn straat om de tak. Een kraai kraste dichtbij zijn oor en hij sprong op. "Ik moet niet stilstaan, ik moet alvast warm worden voor de training met Flaredance!" Zei hij tegen zichzelf en sprong verder van tak naar tak. Oddpaw hield van de bomen in het bloesembos, ze stonden dicht bij elkaar en je kon er perfect in klimmen. Hier ging hij heen als hij even rust nodig had. Om een of andere reden dacht hij aan de Grijze kater die hij nog niet zo heel lang geleden had ontmoet, de kat was zijn geheugen kwijtgeraakt en hij ging hem helpen het terug te vinden! Hij minderde vaart toen hij de geur van zijn Mentor rook en toen hij de lichtgekleurde poes zag die hem zou trainen tot Warrior. Hij bleef staan op een tak in de boom die het dichts bij Flaredance was en klom toen voorzichtig naar beneden. "Hallo, Flaredance." Zei Oddpaw en knikte vriendelijk "Ben ik op tijd voor de training?" Terwijl hij dat zei dacht hij na over zijn warriornaam, wat zou dat zijn? Oddsight, Oddeye, Oddsoul, Oddface... Allemaal coole Warriornamen. "Ik ben er klaar voor, wat gaan we doen? Gevechtstraining? Jachttraining? Ga je me leren hoe ik het beste met ShadowClan en RiverClan en zo kan vechten?" Zolang het maar niet die saaie tocht rond het territorium is, dacht hij erachteraan.

Uiteindelijk waren haar lichtgekleurde, crème achtige pootjes blinkend schoon. Niet dat het haar veel kon schelen, het was gewoon pure bezigheidstherapie voor haar. Maar goed, dat was toch niet zo erg? Oké, de poes was niet snel onder de indruk en verveelde zich erg snel, dus dit mentor gedoe zou nog eens wat worden... Geritsel van bladeren liet haar haar oren alert spitsen, en ze draaide zich om. Haar bleekgroene ogen boorden zich in de twee verschillend gekleurde ogen van Oddpaw. "Je hebt me dus gevonden, goed gedaan," Miauwde ze kalmpjes. "Hallo, Flaredance." Zei Oddpaw en knikte vriendelijk "Ben ik op tijd voor de training?"
"Ja, je bent op tijd voor de training," Miauwde Flaredance rustig als reactie, haar poot nog eventjes één keer over haar oor halende om een pluisje vanaf te halen. "Ik ben er klaar voor, wat gaan we doen? Gevechtstraining? Jachttraining? Ga je me leren hoe ik het beste met ShadowClan en RiverClan en zo kan vechten?" Miauwde Oddpaw, duidelijk enthousiast. "Ik zie dat je enthousiast bent jonge apprentice, maar met alleen enthousiasme red je het niet, geduld moet je ook kunnen opbrengen." Reageerde Flaredance, op een bijna waarschuwende toon, "We gaan vandaag eerst oefenen hoe je je klauwen gebruikt."

Oddpaw had de neiging om tussen de bomen door te gaan stuiteren, maar het lukte hem gelukkig om zich te bedwingen. "Ik zie dat je enthousiast bent jonge apprentice," Zijn mentor, Flaredance, klonk waarschuwend "Maar met alleen enthousiasme red je het niet, geduld moet je ook kunnen opbrengen. We gaan vandaag eerst oefenen hoe je je klauwen gebruikt." "Ok!" Miauwde Oddpaw enthousiast en sloeg zijn nagels uit in de grond, maar hield daarna zijn kop scheef en zei: "Wat moet ik eigenlijk doen?" Hij hoorde achter zich iets, waarschijnlijk een vallende appel. Met een razende snelheid draaide hij zich om en sprong op de appel was helemaal zacht en ging kapot onder de sneeuwwitte klauwen van de Apprentice. "Ieuw!" Zei hij een beetje geschrokken en schudde de stukjes rotte appel uit zijn vacht. Daarna draaide hij zich weer om naar Flaredance en zei toen: "Sorry, ik was een beetje afgeleid door die appel. Kunnen we verdergaan?" Hij begon nog even zijn poten te likken om de kleine stukjes appel uit zijn vacht te krijgen.

Blijkbaar miste Oddpaw het totale punt van wat ze zei over minder druk en enthousiast zijn, want hij minderde niet bepaald. Het zal nu niet meer lang duren totdat het mis gaat, echode het in haar hoofd. "Wat moet ik eigenlijk doen?" Vroeg Oddpaw, maar Flaredance nam niet echt de moeite om te antwoorden toen ze zag dat Oddpaw gewoon weer net zo afgeleid raakte als daarvoor. Hij sprong op een rotte appel die net zo hard uit elkaar splatte. "Ieuw!" Zei Oddpaw geschrokken, en kleine grijns verspreidde zich over Flaredance's lippen. "Ten eerste, concentratie op brengen, ten tweede, nadenken voordat je iets doet," Miauwde ze als antwoord op zijn eerdere vraag. "We gaan, kom mee," Miauwde ze vervolgens, en ze draaide zich om. Met haar staart maakte ze een gebaar dat hij haar moest volgen, en daarna zette ze een sprint in, haar ogen vernauwd. Ze hield nauwelijks haar pas in, haar apprentice zou toch conditie op moeten bouwen, dan konden ze daar maar beter meteen mee beginnen, of niet dan? Ze stopte voor een oude eik, die bedekt was met mos.

Zijn poten waren nu appelvrij en hij zat rechtop en luisterde naar wat zijn mentor zei. "Ten eerste, concentratie op brengen, ten tweede, nadenken voordat je iets doet," Zei Flaredance en Oddpaw knikte, hij had moeten weten dat die appel rot was. "We gaan, kom mee," Miauwde zijn mentor en draaide zich om en sprintte weg. Oddpaw sprintte er achter aan en probeerde zijn mentor bij te houden, maar dat lukte niet. Dit is zeker deel van de training, dacht hij, ze wil weten hoe goed mijn contitie is, denk ik... Flaredance stopte voor een grote, oude boom, die bedekt was met mos. "Huh?" Oddpaw hield vragend zijn kop scheef, maar hij vermoedde al wat hij moest gaan doen, in die boom klimmen. Toch benieuwd naar de opdracht vroeg hij: "Wat moet ik gaan doen?"

Oddpaw had duidelijk moeite om haar bij te houden. Maar dat maakte de roestbruin gekleurde Abessijn niet zo veel uit, dan had hij iets om aan te werken. Toch maakte ze een mentale notitie dat ze voortaan toch iets in moest houden, want anders zou hij nog ontmoedigd kunnen raken ook. Ze keek iets omhoog naar de boom, en wachtte op Oddpaw. Toen hij eindelijk tevoorschijn kwam, klapte ze haar nagels uit, "Zoals ik al zei, gaan we je klauwen trainen," Miauwde ze rustig, "En ook gelijk mos verzamelen voor de elders en queens," Met een vlugge beweging begroef ze haar klauwen in het mos. Met een vlugge beweging haalde ze een reep mos los, de wortels en troep bleven achter op de stam van de boom. "Je moet je klauwen zo ver mogelijk uitstrekken en krommen en met één haal toeslaan" Miauwde ze rustig, "Dit zorgt dat je meer gevoel krijgt hoe je je klauwen moet gebruiken, en dus kan je als je dit onder de knie hebt makkelijker en beter vechten en jagen, met minder ongelukken." Ze wist dat dit misschien hem teleur zou stellen, dus voegde ze er snel aan toe, "We zullen als dit goed gaat hier niet lang mee bezig zijn, hierna gaan we leren te sluipen, maar we doen het stapje voor stapje," Miauwde ze rustig.

(HET SPIJT ME ECHT ZOOOOOOO ERG)

oddpaw keek zijn mentor aan, Flaredancbegon uit te leggen wat hij moest doen. "Zoals ik al zei, gaan we je klauwen trainen," Miauwde zijn mentor "En ook gelijk mos verzamelen voor de elders en queens," De witte kater keek toe hoe de poes haar klauwen in het mos begroef en snel een reep mos losscheurde. De wortels van het mos bleven achter op de wortels van de boom. Je moet je klauwen zo ver mogelijk uitstrekken en krommen en met één haal toeslaan" zei Flaredance "Dit zorgt dat je meer gevoel krijgt hoe je je klauwen moet gebruiken, en dus kan je als je dit onder de knie hebt makkelijker en beter vechten en jagen, met minder ongelukken. We zullen als dit goed gaat hier niet lang mee bezig zijn, hierna gaan we leren te sluipen, maar we doen het stapje voor stapje," Oddpaw liep een beetje nerveus naar de boom en sloeg zijn nagels uit, hij probeerde ze zover mogelijk uit te strekken en zette toen zijn poten in het mos en gaf er een ruk aan. Er kwam mos los, maar het was veel minder dan hij had verwacht. De witte kat keek naar zijn mentor en vroeg: "Heb ik het goed gedaan?" Hij hoopte dat Flaredance het goed vond.

(Nogmaals, supersorry")

-Ik heb Flare net overgenomen, dus als ik iets niet goed doe, zeg het vooral even-

De jonge kater was enthousiast, dat zeker, maar enthousiasme was zeker niet alles. Nu het puntje bij het paaltje kwam bleek wel dat zelfs de druksten in het begin niet alles waar konden maken. De roestkleurige poes keek kalm hoe haar apprentice zijn nagels in het mos zette, exact hoe ze het een paar momenten eerder had voorgedaan. De jonge kater gaf een ruk, trok wat mos los. Minder dan zij net had losgekregen, maar dat was wel voorspelbaar. Het was een kwestie van oefenen, je klauwen gebruiken. Iedere apprentice had er in het begin moeite mee. "Heb ik het goed gedaan?" vroeg Oddpaw aan haar, en kalm antwoordde ze. “Je hebt het voor de eerste keer zeker niet slecht gedaan. Je moet er even aan wennen, maar ja, je deed het goed.” Kalm keek ze hem aan in zijn ongelijk gekleurde ogen. Wat ben jij een watje zeg, hij had het veel beter kunnen doen klonk het door haar hoofd, maar die stem drukte ze weg. Twilight mocht hier niet doorheen komen denderen als ongewenste gast, haar aandacht moest nu naar Oddpaw. “Je kunt beter iets meer kracht zetten om het mos makkelijker los te trekken. Je klauwen zijn goed genoeg uitgestrekt, voor zover ik zie.” Miauwde ze kalm, terwijl ze rustig ging zitten. “Wat denk je zelf dat er beter kan?” Jezelf verbeteren was een goede manier om dingen te leren, en die wilde ze graag aan haar leerling doorgeven.

"Je hebt het voor de eerste keer zeker niet slecht gedaan. Je moet er even aan wennen, maar ja, je deed het goed." Zei Flaredance kalm "Je kunt beter iets meer kracht zetten om het mos makkelijker los te trekken. Je klauwen zijn goed genoeg uitgestrekt, voor zover ik zie." De bruine poes ging zitten, Oddpaw deed hetzelfde en zei: "Dankuwel." "Wat denk je dat er beter kan?" Vroeg zijn mentor aan hem. Hij dacht na, wat kon er verbeterd worden aan het mos van de boom halen... Hij dacht nog een na en miauwde toen: "Ik denk dat ik meer mos moet meenemen van de boom..." Hij liep nog eens naar de boom toe, hij koos een plek met veel mos, rekte zijn klauwen tot het uiterste uit en zette deze in het mos. Oddpaw klemde zijn kaken op elkaar en trok met veel kracht wat mos van de boom. Dit keer ging alles goed, het was meer dan de vorige keer en een groot gedeelte van de wortels bleef achter op de boom. Dit was hoe Flaredance het waarschijnlijk had bedoelt. Met een zelfvoldane lach legde hij het mos voor de bruine poes neer.

(flut, sorry ^^")