I saw the twilight and the dark side of the moon [Lilise]

Cosmo lag onder een boom, terwijl de zon langzaam onderging. De wond op zijn rug was al bijna genezen, maar telkens als hij een kat zag, durfde hij niks anders dan hard weg te rennen. Want wat als Claw het was. Of iemand anders. Op het moment had hij geen behoefte aan gezelschap en langzaam begon hij het doel van leven niet meer te zien. De paar keer dat Cosmo na Claw nog gevochten had, maakte dat zijn humeur er niet beter op werd. Toen de zon dan eindelijk onder was, liet Cosmo zijn tranen vloeien. De duisternis om hem heen leek al het beetje leven dat hij nog had op te slokken. Zijn ogen gleden naar de hoge boom waar hij onder lag. Hoe makkelijk was het er gewoon in te klimmen en je te laten vallen. Cosmo stond langzaam op en keek naar de boom terwijl hij zich inbeeldde dat hij naar beneden zou vallen, recht zijn dood in. Maar iets in hem riep hem en bracht hem weer op aarde, naar zijn intelligentie. De kater schudde zijn hoofd en besloot een wandeling te maken, terwijl hij besefte waar hij een beter leven had. Als Kittypet of als Rogue. Maar het zijn van een Kittypet was allang geen optie meer. Die walgelijke beesten hoefde hij nooit meer te zien.

[Lilise]

Een koele wind blies door haar vacht. Ze was alleen, zoals altijd, en was aan het wandelen. Een paar manen geleden was ze hier komen wonen, en daar had ze geen spijt van. Hier zat veel meer prooi dan in de bergen. Gelukkig maar. Opeens kwam er een geur haar neus binnen. Geen prooi, maar een kat. Ze vond dat niet erg - ze had dit gebied nooit als territorium geclaimd - maar wilde toch weten wie het was. Ze ging in de struiken zitten om naar de kat te kijken van wie de geur was. Een zwarte kater, die kende ze nog niet. De kater had een wond op zijn rug, maar die was bijna genezen. Toch zag hij er niet sterk uit. Lilise rook een angstgeur om hem heen. Nee, die was zeker niet van hier, maar het was wel een rogue. Voorzichtig kwam ze uit de struiken. 'Hoi.' O damn, ze wist al bijna niet meer hoe het was om tegen een andere kat te praten. 'Niet bang zijn, ik doe je niks.'

De zachtjes krakende struiken was het tweede teken dat erop wees dat er een kat naar hem toe kwam. Maar Cosmo was niet bang. In het donker, wanneer alleen de maan je weg kan verlichten, was zíjn terrein. In het daglicht waren zijn tegenstanders vaak geducht, maar in het donker was hij heer en meester. Door zijn bijna pikzwarte vacht konden slechts enkele hem zien wanneer de maan recht op hem scheen, maar anders leken zijn aanvallen van elke kant te komen. De grijze poes die op haar af kwam wandelen, leek bewust op hem af te komen en met een zucht droogde hij zijn tranen. De kater stond op, om zijn ware grote en hoeveelheid spieren te laten zien, en draaide zich naar de andere Rogue. Cosmo nam haar van top tot teen op. "Hoi." Was het enige wat ze uit kon brengen. "Niet bang zijn, ik doe je niks." De grijns op Cosmo's gezicht liet naast zijn minachtend zuchtje blijken hoe híj over de situatie dacht. In stilte vroeg hij zich af hoeveel de poes eigenlijk gezien had van hem en hoe lang ze hem al zat te bestuderen. "Ik neem aan dat je nieuw bent?" Vroeg hij, terwijl de grote grijns op zijn gezicht de duisternis van de nacht versterkte. De zwarte kater leek voor niemand bang te zijn.

De zwarte kat deed zich heel dapper voor. Ze zuchtte. Hij probeerde haar te intimideren, maar het had minder effect op haar dan hij waarschijnlijk dacht. Ze zou best kunnen vechten als ze geen andere keuze had. Ze hoorde een minachtend zuchtje. Nou ja, hij hoefde haar ook niet aardig te vinden, maar het zou wel fijn zijn als ze gewoon met hem kon praten zonder dat hij zo deed. "Ik neem aan dat je nieuw bent?" Ze zuchtte weer. Dit was een moeilijke kat om mee te praten, en ze nam de tijd om een goed antwoord te formuleren. 'Nee, ik ben hier niet nieuw, ik woon hier al een tijdje. Maar ik heb jou hier niet eerder gezien.' Het lukte haar om zeer overtuigend te klinken alsof ze zijn dreigende bewegingen niet had gezien. 'Dat is een lelijke wond trouwens, hoe lang heb je die al wel niet?'

~~If you want him to be friends with her, give her a chance.~~

Het was een tijdje stil voor ze antwoordde en gek genoeg merkte Cosmo dat hij nieuwsgieriger was dan hij normaal was. 'Nee, ik ben hier niet nieuw, ik woon hier al een tijdje. Maar ik heb jou hier niet eerder gezien.' Cosmo knikte langzaam en staarde weer vooruit. 'Dat is een lelijke wond trouwens, hoe lang heb je die al wel niet?' Cosmo kon geen duidelijke bedoelingen horen uit de toon die de poes aan sloeg, maar hij begon zich langzaam aan haar te irriteren. En toch zou de zwarte kater niet willen dat ze weer weg zou gaan. "Waarschijnlijk langer dan een maand." Mompelde hij zacht met tegenzin. Waarom moest ze net nu opduiken?