Tightrope

De jonge kattin liep alert door het gebied heen. Ze had een vaag idee dat ze er nog niet alleen op uit mocht gaan en was ze maar weggeglipt. Het was nog niet lang geleden dat ze de nieuwste aanwinst van de BloodClan, of Elite, of hoe ze zich ook wilden noemen, was geworden. Tot nu toe had ze zich aan de sidelines gehouden, maar zelfs dan werd het haar wat te veel. Ze was niet gewend in de buurt te zijn van zoveel katten. Ze had immers alleen rondgezworven voor een tijdje nadat ze haar ouders kwijt was geraakt. Waarschijnlijk vermoord door een of andere kat, daar kon ze dus niet veel meer aan doen, maar haar eigen hachje redden kon ze wel. En dat was hoe ze lid was geworden van de gevaarlijkste groep katten die ze kende. En ze hoopte maar dat ze haar steentje kon bijdragen en het redden in de plek dat nu haar nieuwe thuis was.
Toch had ze even rust verlangd van de groep die haar sterk en gevreesd zou gaan maken, en was ze onbewust teruggekomen bij het Rogue territorium. Ze had het pas door toen een geur haar neus binnendrong. Een volwassen kattin en een rogue zo te ruiken. Niet lang daarna spotte ze een zwart witte vacht en ze bleef rustig wachtten tot de kattin haar ook opmerkte. Ze hoopte op een vriendelijke vreemde, maar als ze een territorium had betreden kon dat er wel eens niet in zitten. Ze was nog jong, maat ze was rond de leeftijd dat ze wel wat verdedigingstechnieken moest gaan leren. Helaas was dat er nog niet van gekomen en was ze dus weerloos en zwak. Een gevoel waar ze zich heel bitter naar voelde.





+1st post for Amare

De vroege middagzon deed een gefaalde poging de ijzige grond te verwarmen. Dankzij de korte vacht van de zwart-witte poes voelde ze de kou maar al te goed. Niet dat ze daar nu dan ook enige aandacht aan schonk. Stress. Dat was hetgeen dat nu door haar lichaam vloeide. Sinds de clans waren verdwenen uit het voormalige clangebied was ze hopeloos op zoek geweest naar haar halfbroer. Met de dag werden de geursporen vager en hoe langer ze wachtte met het zoeken naar de ShadowClanner, hoe kleiner de kans was dat ze hem ooit nog terug zag. De laatste manen waren hectisch geweest. Haar moeder bleek een kittypet te zijn, haar vader een bedrieger en ze had er drie broers bijgekregen. Hoe kon ze al deze informatie in godsnaam verwerken? Ze trippelde haar schuur uit en werd blootgesteld aan nog meer kou. Ze zette haar tanden op elkaar en begon op een draftempo haar grenzen te controleren. Al snel voelde ze hoe ze het warmer begon te krijgen. Plots dreef er een bekende geur haar neus binnen. Een gevoel van angst overviel haar.
Tot nu toe waren alle BloodClanners die ze had ontmoet een verschrikking geweest, inclusief haar eigen broer. Het was alsof geen van al een ook maar iets van hersens had. Bah, wat had ze een hekel aan deze bijeenraping van idioten. Ze herkende het silhouette van een kat, duidelijk jonger dan zijzelf. En het zat verdomme op haar territorium. De angst nam plaats voor irritatie. Wat snapte het niet aan grensmarkeringen? Geruisloos sloop ze op de steeds duidelijker wordende silhouette af, tot ze nog maar enkele voslengtes van de kat was verwijderd. Amare verzamelde al haar kracht en schoot naar voren, met haar poten tegen de poes aan. "En waar denk jij mee bezig te zijn?" Spuugde ze terwijl ze de kattin tegen de grond probeerde te drukken.

-Bleh flut

Ze zag de kattin langzaam dichterbij komen, maar te laat had ze het door. Voor Mazikeen ook maar een spier kon bewegen voelde ze een gewicht op haar landen. Poten drukte haar tegen de grond aan en hoeveel ze ook probeerde los te komen, het lukte niet. "En waar denk jij mee bezig te zijn?" Spuugde de zwart-witte kattin naar haar, haar grip op Mazikeen versterkende. Duidelijk niet vriendelijk. "Dat zou ik ook niet weten, aangevallen worden door jou misschien," Reageerde ze een tikkeltje bij de hand. Het was de waarheid, ze wist niet wat ze hier kwam doen, maar het was niet het moment om bij de hand te doen. Echter kon ze het niet laten. Ze werd hier aangevallen terwijl ze niets fout had gedaan/ Wel, op het punt dat ze onbewust het territorium van de kattin had betreden na dan. "Zonder enige reden, mag ik toevoegen. Dus als je van me af zou willen gaan zou ik dat waarderen," Vervolgde ze terwijl ze haar eigen groene ogen niet van die van de ander liet afwijken. Ze mocht dan niet veel kunnen qua verdediging en vechten, maar dat zou ze snel genoeg leren. En Mazikeen zou zich niet in een hoekje gedreven laten worden zoals de kleine, bange kitten waarvan iedereen dacht dat ze dat was.

De brutale reactie van de jonge poes had haar even verbluft. Ze had een bange reactie verwacht, want zeg nou zelf. Ze zou de duidelijk ongetrainde poes makkelijk kunnen doden. Niet dat ze zoiets zou doen, maar er liepen genoeg gestoorde rogues rond om bang voor ze te zijn. Het zal wel weer aan de clan liggen. Bovendien deed de Bloodclanner alsof ze niks had misdaan. Amare kneep haar ogen even tot spleetjes en opende vervolgens haar mond. "Je bent misschien te jong om dit te begrijpen, maar het zijn van een indringer in iemands territorium kan al reden genoeg zijn om te sterven." Sprak ze terwijl ze haar nagels ondiep in het vlees van de poes haar schouders boorde. Wat een idioot. "Dit is een zware leafbare. Dat weet je. Prooi is hier schaars en iedereen moet vechten voor zijn leven. Ik zal zeker nu geen indringers dulden." Vervolgde ze. Het was dat dit niet 15 moons eerder gebeurde, in de tijd dat ze getraumatiseerd was en lichtelijk gestoord was geworden. Anders had ze de poes waar haar gewicht op rustte het misschien wel niet overleefd. Ze was veranderd. Ze had geleerd de fouten die ze in het verleden volop maakte. Als je aardiger deed, gaven andere katten je geen lelijke littekens op je schouder. Na een korte blik op haar schouder haalde ze even diep adem en stapte ze van de indringer af. "Maar ik zal je niks aandoen. Ik ben eerder benieuwd naar waarom je hier bent." Ze stond nu op scherp, in de hoop wat interessants te horen over de Bloodclanners waar ze zoal kennis mee had gemaakt.

De kattin kneep haar ogen kort tot spleetjes om haar vervolgens op haar plek te zetten. "Je bent misschien te jong om dit te begrijpen, maar het zijn van een indringer in iemands territorium kan al reden genoeg zijn om te sterven." Mazikeen onderdrukte een rol van haar ogen. Ze begreep dat dat een reden kon zijn. Maar seriously, de kattin kon toch ook wel zien dat ze geen bedreiging was. Daarbij had ze niet het gevoel dat de kattin haar wat aan zou doen, in ieder geval, niet zoals het gevoel wat ze kreeg bij de meeste katten uit haar nieuwe clan. "Sorry hoor, maar er heet iets genaamd 'perongeluk'" Reageerde ze. "En ik ben niet dom." De kattin die haar tegen de grond gedrukt hield liet haar nagels in haar schouders zinken. Niet diep genoeg voor een serieuze verwonding, maar aangenaam was het zeker niet. Mazikeen klemde kort haar kaken op elkaar. "Dit is een zware leafbare. Dat weet je. Prooi is hier schaars en iedereen moet vechten voor zijn leven. Ik zal zeker nu geen indringers dulden." Ze knikte simpelweg voor zo goed ze dat kon. Hiermee zou ze niet in discussie kunnen gaan, het was de harde waarheid, een die ze zelf ook had meegemaakt voordat Shark haar had uitgenodigd.
Mazikeen voelde de diepe ademhaal van de kattin in haar gezicht, maar de kattin stapte wel van haar af en dus klaagde ze niet. "Maar ik zal je niks aandoen. Ik ben eerder benieuwd naar waarom je hier bent." Nu rolde ze wel met haar ogen. Dat had ze al gezegd. Waarom ze precies hier was wist ze zelf ook niet. "Ik wilde gewoon weg uit het kamp, veel aan mijn kop, nog niet echt geaccepteerd daar en alles," Vertelde ze redelijk monotoon. Nee, ze zou haar plaats nog moeten verdienen, dat had ze ook wel door. "Wat heb jij daar aan?"

Amare ergerde zich mateloos aan het feit dat de Bloodclanner maar met haar ogen rolde en deed alsof het er niets toe deed. Dit was verdomme háár territorium. Bovendien was ze veel sterker dan zij. Waar haalde het gedrocht het lef vandaan om zo tegen haar te spreken?Ze had haar net zo goed kunnen verwonden. Bah, wat had ze spijt van dat ze de poes zo kort in haar greep had gehouden. Ze had haar beter wat respect af kunnen dwingen. "Wat heb jij daar aan?" Ging de poes naar haar mening wat te brutaal verder. Kon ze echt niet even normaal doen?Haar staart zwiepte vervaarlijk heen en weer. Ze was duidelijk geïrriteerd. "Wat ik hier aan heb?" Snauwde ze. "Je bent in tijden van prooischaarste op mijn grond. En ik wil weten wat je hier doet." Ze zette een stap richting de poes, waardoor ze boven haar uittorende. "Bovendien heb ik contacten binnen de Elite. Ik denk niet dat Claw zich erg verheugd zal voelen wanneer hij hoort dat je zover bent afgedwaald zonder enige reden." Ze had de kater waarmee ze een vreemde verhouding heeft al tijden niet meer gezien. En dat laatste was een pure bluf. Ze had een enkeling Bloodclanners ooit over hem horen praten en had toen vernomen dat hij de leider was.

Het ontging haar niet dat de oudere kattin voor haar geïrriteerd raakte. Ze had het recht om het te weten, het was haar clan en niet die van de kattin voor haar. "Wat ik hier aan heb?" Snauwde ze. "Je bent in tijden van prooischaarste op mijn grond. En ik wil weten wat je hier doet." Een wandeling maken? Maar Mazikeen hield het antwoord voor haarzelf. De kattin had net een stap naar voren gezet en fysiek zou ze het niet winnen. "Bovendien heb ik contacten binnen de Elite. Ik denk niet dat Claw zich erg verheugd zal voelen wanneer hij hoort dat je zover bent afgedwaald zonder enige reden." Oh, echt, contacten in de Elite. Alsof dat alles veranderde, ze zouden er hoogstwaarschijnlijk toch wel achter komen dat ze niet in de buurt van het kamp was gebleven. "Ga je gang zou ik zeggen. Ik denk niet dat er veel crimineels is aan een wandeling maken, vind je ook niet? Daarbij kan ik terug zijn voordat jij iets hebt kunnen doorgeven en zou er geen bewijs zijn. Wonden kun je namelijk overal oplopen, zelf aan een van je vrienden." Mazikeen had bijna overal haar antwoord wel op. Al wist ze niet dat wat ze zei ook echt zo zou gaan. Theoretisch klopte het, maar in de praktijk waren er meerde factoren die een plan konden veranderen en zelfs verpesten.

Het feit dat de indringer zich zo misdroeg maakte haar steeds bozer en bozer. Zij zat hier honger te lijden en het onderkruipsel deed alsof dat niks te maken had met prooistelers. Ze had al verscheidene geuren van andere katten op haar territorium geroken,
met daarbij ook de bijbehorende resten van prooi. Dit soort zwakkelingen waren om van te kotsen.
Als je de kracht niet had om te overleven op je eigen stuk grond, of op plekken die van niemand waren dan kon je je beter maar gewoon niet voortplanten. En bah, wat deden teveel van dat soort idioten dat toch. Ze hoopte maar al te graag dat de poes voor haar snel genoeg zal leren van de fout die ze nu was begaan. Ze zal de fout in ieder geval maar al te goed voelen. "Zie je dit litteken?" Begon de kattin met een blik op de wond op haar schouder. "Deze heb ik te danken aan jouw Deputy, of hoe jullie mormels dat ook noemen. Shark heette hij toch? Ja, het was Shark. Als je je kop niet houdt en opdondert dan kan jou hetzelfde overkomen." Ze stond nu op het punt om de poes aan te vallen. Gek genoeg genoot ze hier van. Ze genoot van het spelen met deze toevallige indringer.
En gek genoeg walgde ze niet heel erg van het idee van haar bloed onder haar klauwen.

De zwart-witte kattin wees naar haar littekens, vertellende dat ze die had gekregen van Shark, dreigende dat ze er haar ook een zou geven als ze niet wegging. Seriously. Ze zou hier allang weg zijn geweest als dat kon. Ze wilde hier in de eerste plaats geeneens zijn, maar dat was iets wat de kattin totaal niet leek te snappen. "Alright, alright. Jeez. Het is niet alsof ik hier voor mijn lol blijf rondhangen, maar het was een beetje moeilijk om weg te gaan als je tegen de grond word gehouden door iemand twee keer zo groot." Reageerde Mazikeen. Het was minder vijandig dan haar vorige antwoorden, maar nog steeds niet vriendelijk of onderdanig. Ze mocht wel kleiner, zwakker en niet even ervaren zijn als de kattin, maar gek genoeg was ze niet bang. Niet zoals de dag dat ze Shark had ontmoet en werd uitgenodigd voor de Elite. "Dus zijn we klaar hier of heb je nog iets te zeggen wat echt niet weggelaten kan worden?"

Het antwoord van de BloodClanner maakte haar nog bozer dan ze al was.
Pardon? Ze had eens moeten weten hoe gek de honger haar nu maakte. Bovendien was ze veel sterker dan haar. Ze zou bang voor haar moeten zijn. De angstgeur had nu om hen heen moeten hangen en zo erg moeten stinken dat Amare haar om dat feit kon kleineren. Dát had nu zo moeten zijn. Maar waarom was ze niet bang? Plots schoot een haar iets krankzinnigs te binnen. Stel nou dat ze niet alleen waren? Wat nou als dit BloodClans wraak was van de vele gevechten die ze met haar members had gehad? "Dus zijn we klaar hier of heb je nog iets te zeggen wat echt niet weggelaten kan worden?" Mauwde de kat tegenover haar leeghoofdig door, gewoon alsof er niks aan de hand was. Ja. Het kon niet anders. Dit was een valstrik. Spieren door haar hele lichaam waren gespannen en het was een wonder dat ze nog geen kramp had gekregen. "Jullie hebben me erin geluisd, of niet dan?" Sprak ze hees. Haar nagels boorden zich in het zand. Ze had de grootste moeite om de poes niet in haar gezicht te klauwen. "Vertel me waar ze zitten of ik doe je wat aan." Ze klonk verre van kalm. Dit was het dan. Ze was compleet gestoord geworden.

Foxdung! Dat had ze niet moeten zeggen, zelfs als het een oprechte vraag was geweest. Ze zag de spieren van de zwart-witte kattin tegenover haar aanspannen, waardoor ze wist dat ze in de problemen zat. "Jullie hebben me erin geluisd, of niet dan?" Sprak de kattin ineens met een hese stem. Wat? Waar had ze het nu weer over? Mazikeen was hier alleen, al wenste ze dat ze dat nu niet was. Ze kreeg het idee dat de kattin tegenover haar erg paranoïde was, als het al niet gestoord was, en ze was niet ervaren genoeg om daar mee te dealen. Om eerlijk te zijn wist ze niet wat ze nu moest. Mazikeen wist wel beter dan haar rug naar de kattin toe te keren en weg te lopen, maar blijven zou nu bijna zeker zelfmoord zijn. "Vertel me waar ze zitten of ik doe je wat aan." De toon was intimiderend en zeker gestoord. Mazikeen dook in elkaar. Pas een paar seconden later drong het tot haar door dat de kattin over de Elite sprak. Nee, dit zou niet goed aflopen voor haar.
Dit was geen valstrik, geen truck of plan. Ze wist niets over de geschiedenis tussen de kattin en de members van de Elite, maar ze wist wel dat geen van hen hier was. "Niemand is hier." Vertelde ze oprecht, in een poging om de situatie nog iets te proberen te redden. "Ik ben hier alleen heen gekomen omdat ik mijn hoofd leeg wilde maken en ik kwam perrongeluk in dit territorium terecht," deed ze een poging de sitiuatie nogmaals uit te leggen.

Iets in de stem van de jonge poes tegenover haar leek haar toch een beetje te kalmeren. "Niemand is hier." Er klonk totaal geen onoprechtheid in haar stem. Maar wat nou als ze gewoon een goede leugenaar was? Dat zou natuurlijk wel een goede reden zijn om haar erop uit te sturen. Bovendien leek ze erg onschuldig en kwetsbaar. Het perfecte lokaas voor een valstrik. Amares spieren bleven gespannen en haar klauwen boorden zich in het zand. Als ze de kattin zonder reden aan zou vallen, dan had ze in de toekomst problemen met de BloodClan. En als ze haar mét reden aan zou vallen dan had ze die nu. Er zat geen enkele logica in het starten van een gevecht. "Ik ben hier alleen heen gekomen omdat ik mijn hoofd leeg wilde maken en ik kwam perrongeluk in dit territorium terecht." De poes straalde een soort goedheid uit. Maar hoe dan ook zou dat geen verschil maken. Haar beste optie was nu gewoon niks doen, want dan had ze nog een kans van 50% om hier levend vanaf te komen. "Oké." Mauwde ze kortaf. Ze klonk nu al iets minder in paniek dan net. "Mag ik dan wel weten waarom de BloodClan jou ertoe dwingt om je hoofd leeg te maken? Dat ben je me nu wel op zijn minst verschuldigd." Haar paniek werd steeds meer vervangen door nieuwsgierigheid. Zoals ze weleens zeggen: nieuwsgierigheid is sterker dan angst. En het was nog waar ook.

De kattin leek haar te geloven. Of tenminste, goed genoeg dat ze haar niet wilde vermoordden. "Oké." Reageerde ze kortaf en minder gestoord. "Mag ik dan wel weten waarom de BloodClan jou ertoe dwingt om je hoofd leeg te maken? Dat ben je me nu wel op zijn minst verschuldigd." Werd er haar gevraagd. Mazikeen wist dat ze niets hoefde uit te leggen aan de oudere kattin. Daarbij werd ze ook niet gedwongen, het was meer een keuze, om wat helderder na te kunnen denken zonder katten om haar heen. Want hoewel ze nu deel was van een groep katten, het was niet lang geleden dat ze eenzaam rond had gezworven, en dat zat er nog steeds een beetje in. "Zoals je misschien wel hebt kunnen merken ben ik nog niet lang lid van de Elite, of hoe jij ze noemt, de BloodClan. En ik wilde gewoon helder na kunnen denken zonder dat iemand me zou lastigvallen." Legde ze simpel uit.

Amare wachtte nieuwsgierig af op het antwoord van de kattin voor haar. Speelden er dingen is de BloodClan? Of was dit gewoon een standaard geval van een introverte nieuweling die een fout heeft gemaakt? Zelf zou ze nooit bij de BloodClan gaan. Een groep met zo'n groot aantal katten zou haar al snel teveel worden. "Zoals je misschien wel hebt kunnen merken ben ik nog niet lang lid van de Elite, of hoe jij ze noemt, de BloodClan. En ik wilde gewoon helder na kunnen denken zonder dat iemand me zou lastigvallen." Legde de poes uit. Oké, ze had het niet bepaald gemerkt door haar sterke paranoia. Voor het tweede had ze meer begrip. "Waarom heb je eigenlijk ooit aangesloten bij de BloodClan?" floepte ze eruit. Ze was eigenlijk wel benieuwd naar de motivatie van zoveel jonge katten die deze overstap maakten.

Ze had niet verwacht dat de kattin haar zou vragen naar haar motieven om zich bij de Elite te voegen. Niet dat ze er nog veel over na dacht de laatste tijd. Het was een simpele keus geweest en die had ze gemaakt met wat haar het beste leek voor haarzelf. "Ben mijn ouders kwijtgeraakt, ze zijn waarschijnlijk dood. Ik koos de beste manier om te overleven die me werd aangeboden. Maar een enkele rogue zou een jonge kat onder zijn of haar hoede nemen en die te leren overleven. Ik had niet het geluk zo'n kat tegen te komen. En de Elite heeft mij niets misdaan tot nu toe." Reageerde Mazikeen redelijk monotoon. Ze had de kattin niet te hoeven beantwoorden, maar het was niet alsof haar verleden enige waarde had voor de kattin voor haar, aangezien het redelijk zwart wit was geweest.

"Ben mijn ouders kwijtgeraakt, ze zijn waarschijnlijk dood. Ik koos de beste manier om te overleven die me werd aangeboden. Maar een enkele rogue zou een jonge kat onder zijn of haar hoede nemen en die te leren overleven. Ik had niet het geluk zo'n kat tegen te komen. En de Elite heeft mij niets misdaan tot nu toe." Hoewel ze echt een spuughekel had aan de Elite, begreep ze wat de jonge poes had gedaan en waarom. Ze had gewoonweg geen keus, anders dan Amare zelf toen haar vader haar verliet. Ze probeerde haar kalmte te bewaren. De poes tegenover haar was duidelijk geen niet gevaarlijk. "Hoe dan ook.." begon ze zich herstellend van haar "uitval". "Zou je mijn territorium willen verlaten? Nadenken kan wel ergens anders." Eerst hoopte ze dat ze niet te bot overkwam, maar die gedachte verdween snel toen ze bedacht dat haar verzoek heel terecht was.

Nadat ze haar verhaal had gedaan leek de kattin voor haar kort een beslissing te maken of ze gevaarlijk was of niet. Natuurlijk was ze dat niet, dit alles was gewoon een misverstand dat uit de hand was gelopen. "Hoe dan ook.." Begon ze, opmerkelijk kalmer als voorheen. "Zou je mijn territorium willen verlaten? Nadenken kan wel ergens anders." Het was een verzoek op redelijk botte toon, maar Mazikeen kon de kattin niets verwijten. Het was haar territorium en het was niet alsof ze hier wilde zijn. Zeker niet met iemand die zo ineens een soort krankzinnige uitval kon krijgen naar haar toe. "Maar natuurlijk." Reageerde ze, misschien lichtelijk sarcastisch, maar ze kon het niet helpen. Het moest toch, op zijn minst een beetje, duidelijk zijn dat ze niet overjoyed was om hier te zijn. Mazikeen zuchtte. "Tot nooit meer ziens, hopelijk." Miauwde ze, er zeker van zijnde dat het gevoel wederzijds zou zijn. Daarna draaide zich wat schuw om, hopende dat de kattin haar niet zou bespringen nu ze haar rug gekeerd had, en liep met snelle pas weg.