Journey to the past

Everyone always says: "life is full of choices"
But no-one ever mentions fear;
or how the world can seem so vast
on a journey to the past

Amberstorm ging langzaam zitten. Haar lichaam voelde afgetuigd en uitgeput. Ze hadden het grootste deel van de dag gelopen, natuurlijk met korte pauzes voor de oudsten en de jongsten. De jonge poes was echter in de fleur van haar leven, ze zou de vele pauzes niet nodig moeten hebben, ze zou nog eeuwen door moeten kunnen gaan. Dus waarom was ze dan zo moe? waarom zwoegden haar flanken, waarom hing haar bekje hijgend open? Misschien was ze ziek aan het worden. De bruine tabby richtte haar ogen achter haar, naar de katten die zich klaarmaakten voor de nacht. Katten van alle clans door elkaar, apprentices en kittens die speelden met hun buitenclanse vrienden alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Daarna richtte ze haar blik naar voren, naar de steeds donkerder wordende hemel en naar de richting die ze uitliepen. Naar hun oude gebieden, hun oude levens, de gronden waar hun voorouders begraven waren en over hen waakten. Zou het nog hetzelfde zijn? Bestond hun weiland nog, stond fourtrees er nog, waren hun oude gebiedsgrenzen nog zichtbaar? Momenteel was het een vraag waar geen antwoord op was, al was de gemengde geur van hun bonte groep al een duidelijke indicatie dat het niet meer zou zijn zoals vroeger.

+Bronzemask eerst

Amberstorm keek lichtjes om toen ze beweging naast haar hoorde. Het was Bronzemask - een poes die ze niet altijd even leuk vond, al was het momenteel moeilijk om te weten waarom ook al weer. Alles leek zo kinderachtig, haar woede-aanvallen, haar wrok die ze tegen iedereen die haar wou helpen hield. Waarom kon ze niet gewoon vrolijk en gelukkig zijn? Waarom moest alles zo ingewikkeld zijn? Haar groene ogen vulden zich met tranen - waarom, dat zou ze niet kunnen zeggen. Ze was tegenwoordig zo makkelijk aan het huilen te krijgen, haar emoties sloegen zo snel om, en ze haatte het. Al haar hormonen waren dolgedraaid, zo leek het wel. De jonge kattin richtte haar blik weg van haar tante, zodat die haar waterige ogen niet zou opmerken. Medeleven was het laatste dat ze nu wou. "Dat moet bijna wel.", antwoordde ze, met hese stem. Ze voelde zich een geheel andere kat dan toen ze vertrokken waren - en niet per se in de positieve zin. Enerzijds had ze het gevoel dat ze misschien eindelijk het verlies van haar moeder zou kunnen verwerken, nu ze haar 'verraad' ook eens van haar kant had kunnen bekijken; maar aan de andere kant voelde ze zich zo vreemd, en ze kon er maar geen poot op leggen wat het nu eigenlijk was.