I don't feel it {Open}

What do we say to the god of death? Not today.

Nu was de tijd om terug te keren. Het deed haar niet echt verdriet om de bergen te verlaten, maar haar passen waren alsnog zwaar terwijl ze de stoet volgde die zijn weg naar huis vervolgde. Wat was thuis wanneer een aantal van de belangrijkste personen in haar leven dat thuis niet meer op die manier met haar zouden delen. Ze had ruzie gehad met haar zuster vanwege de kittens die zij had gehad en die doodgeboren waren. Ze kon enkel boze blikken werpen naar Rowanflight, in wie ze eerst nog comfort had gevonden. Zealspark was weg. Bracken, de kater die haar op de vreemdste avonturen had genomen had ze achter gelaten toen ze waren vertrokken en ze ging er niet vanuit dat hij nog in het bos verbleef. Whifflepaw was verdwenen vlak voor de reis en mocht ze haar terug zien, dan was dit waarschijnlijk als vijanden. Haar blik was op de grond voor haar gericht, haar staart hing laag. Hoorde ze zich niet blij te voelen om terug te gaan? Om haar heen klonk enthousiast gepraat. De meesten waren blij, opgelucht. Ze hoopte dat ze die gevoelens snel weer zou kunnen delen.

F I R E D A N C E

Het leek alsof de stoet katten er zin in hadden, ze had veel gehoord over heimwee en hoe thuis zo fijn was. Zelf dacht ze er ook zo over, maar het hele reisgedoe had alleen maar narigheid gebracht. Creamy schoot door haar hoofd en ze voelde een vlaag van schuldgevoel over zich heen komen. Ook hij was gestorven aan deze reis, maar waarschijnlijk ook aan veel meer problemen die de kater had gehad. Walnut keek strak naar de grond terwijl ze samen met haar clan naar huis bewoog. Het idee dat ze Creamyfrost had kunnen helpen bleef in haar kop zweven. In plaats daarvan had ze hem de rug toegekeerd en was ze terug gekeerd naar haar clan zonder hem ooit nog op te zoeken. Uit angst om uit haar geliefde clan geschopt te worden. De poes kneep haar ogen even dicht en schudde haar kop, nu was niet de tijd om daar aan te denken. Dit was goed! Ze keerden terug naar huis en iedereen zou verder gaan van waar die gebleven was. Alleen nu zou een deel van de oorspronkelijke groep meekijken vanuit starclan.

Boven haar scheen de zon en naast haar liepen clans naast elkaar. Ze vond het nog steeds bijzonder, da det clans hadden gemixt. Niet iedereen had dat makkelijk gevonden, maar zijzelf vond het een stap vooruit. Er liepen een paar Thunderclanners en Riverclanners om haar heen en soms zag ze zelfs een shadowclanner er door heen stappen. Haar oog viel op een Thunderclanner die net zo strak naar beneden keek als zij had gedaan. Waarschijnlijk had de poes ook veel doorstaan. Walnut keek haar even aan en twijfelde. Ze wilde haar aanspreken, maar iets hield haar tegen, niet iedereen was zo gediend van praten en zeker niet met vreemde. Dit is de laatste kans dat je zo vrij met andere clankatten kan praten. De bruine kattin verzamelde haar moed en hield haar pas in om zo naast de vuurrode warrior te belanden. Eerst bleef ze er even naast lopen, toen pas opende ze haar kaken om te spreken. "Voelt raar hm? Opeens wordt alles langzaam weer 'normaal'." Walnut sprak zachtjes om haar zo niet te laten schrikken.

What do we say to the god of death? Not today.

Firedance was nooit echt opgewarmd naar het mixen van de Clans, maar het had haar wel geholpen om anderen wat beter de dogen. Nu was ze simpelweg te moe om een gesprek af te slaan, niet zozeer fysiek, maar door alle gedachten die door haar hoofd spookten door de terugreis naar het bos waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen. Een WindClanner sprak haar aan met dat het vreemd was dat alles nu weer normaal werd, het was half een vraag. De rode kattin keek op naar de poes die naast haar stapte. ”Kun je wel zeggen. Zoveel is veranderd, ik weet niet of sommige dingen ooit nog normaal worden,” antwoordde ze. Een praatje maken was niet vreemd meer. Zou het ooit weer worden als het ooit was geweest? Er waren kittens die niet anders wisten dan de Clan Cavern en alle Clans bijeen.

F I R E D A N C E

Het was goed om te merken dat een gesprek aan knopen vrij simpel was. Iedereen was er aan gewend geraakt en katten bekommerde zich minder om dingen die vroeger wel een probleem waren. Toen de kattin naast haar zei dat sommige dingen misschien wel niet normaal meer werden voelde Walnut haar hart een sprongetje maken. Stiekem had ze er op gehoopt, op een uitweg. Waardoor ze zich niet schuldig hoefde te voelen, maar zich ook niet hoefde te verstoppen voor vreemde katten. "Wie weet heeft deze hele reis ook iets goeds mee gegeven. Misschien wel iets wat veel dierbaarder is dan territorium verdelen en rogue's waar mee we ons straks bezig moeten houden." Er onstond een kleine glimlach op haar snoet en ze wierp een blik naar de Vuurrode kattin naast haar. "Ik ben Walnutdrop trouwens."

What do we say to the god of death? Not today.

De ander begon erover dat de reis misschien wel iets goeds mee had gebracht. Daar was ze dan iets minder zeker over. Natuurlijk waren er wel kleine dingen, bepaalde ervaringen, nieuwe wijsheden en kennis, maar het had ook veel van haar afgenomen. Ze vond die dingen niet zo gebalanceerd tegen elkaar opwegen. ”Het heeft me meer afgenomen dan me lief was, dus positief zou ik het in zijn geheel niet bestempelen,” antwoordde ze. Ergens kon ze het niet uitstaan. Je had het nodig om soms ergens het positieve van in te zien, maar enkele katten deden net alsof dit het beste was wat hen ooit was overkomen en daar kon zij niet zo goed inkomen. Alsof men vergat hoeveel levens ze verloren waren om dit punt te hebben bereikt. Ze had wel geruchten gehoord van een aantal katten die hoopten dat de Clans niet meer zouden scheiden na deze reis, maar daar kon ze zich zelf niet zo goed in vinden. De kattin had zich voorgesteld als Walnutdrop. ”Firedance, aangenaam,” stelde ze zich voor.

F I R E D A N C E

Het was inderdaad waar dat de reis meer had afgenomen dan gegeven, ook bij Walnut was dit het geval. Alleen focusen op al het slechte wat was gebeurt was niet haar ding, als ze dat zou doen zou ze weg zakken, ze kende zichzelf langer dan vandaag en de kattin wist hoe zwaar het was geweest en nog steeds was voor bijna iedereen. "Positief was het zeker niet nee. Ik wil niet eens weten hoeveel dierbaren er zijn verloren. Ze zuchtte en keek even naar haar poten die door het gras stapte. "Ik troost me zelf er mee dat misschien niet alles slecht was. Ik had liever gehad dat het nooit gebeurt was, maar dat is het nou eenmaal en controle over de tijd heb ik niet helaas." De poes keek naar de kattin naast haar. "Heb je veel dierbare verloren?" Misschien was het een gewaagde vraag, maar het kon geen kwaad. "Natuurlijk kunnen we het ook hebben over andere dingen, of ik kan gewoon doen alsof ik nooit een gesprek met je gevoerd heb en weg sluipen." Een kleine glimlach glipte op haar snoet. Praten over verloren dierbaren was pijnlijk maar ook opluchtend tegelijkertijd. Zo hield je ze in gedachten en kon je lachen over alle goede momenten die ze hadden meegebracht.