Stargazing

De maan lag hoog aan de hemel toen de wit met grijs bevlekte warrior de clan cavern verliet. Het was al waarschijnlijk ergens midden in de nacht maar de warrior kon geen oog dicht doen. Woelend in haar nest had geen nut dus had ze maar besloten om een luchtje te gaan scheppen. Knipperend met haar ijsblauwe lichte ogen stapte ze naar buiten de zachte sneeuw in. Kleine vlokjes dwarrelde nog zachtjes naar benden en versierde haar dikke vacht met een laagje wit. Frostfield snoof de koele lucht op, de donkere lucht in der zelf opnemend. In het oude Windclan terratorium was ze altijd gewend geweest om in de blote hemel te slapen. De sterren en de maan die zachtjes in de donkere nacht twinkelende gaf haar altijd een vertrouwend gevoel, het was iets kalmerend’s en comfortabels voor haar.. Misschien was dat wel de reden waarom ze niet zo goed kon slapen. De grot leek haar in te slikken, haar klem te houden tussen vier wanden. Frostfield schudde haar kopje. Nee gaf haar maar een open plek waar ze vrij kon zijn en niet opgesloten. De she-cat volgde haar pad richting de vulture’s drop. Aangezien ze had gehoord dat het best wel een mooie plek was in de avond net zoals de Starpools. Katten hadden haar verteld dat het leek alsof je de dan sterren kon aanraken als je daar was, dus nieuwsgierigheid won van haar gezond verstand en liep de jonge warrior naar de klif. Nadat ze aangekomen was spitste ze nieuwsgierig met haar oren. De sterren zagen er inderdaad echt verbazingwekkend mooi uit vanaf deze hoge punt. Het was allemaal zo vredig en stil. Frostfield voelde zich meteen op haar gemak. Het was ondertussen gestopt met sneeuwen en de wolken waren verdwenen. Haar alleen latend in de duisternis met een blote hemel voor haar neus.

+Swallowflight

Haar blik was zo versmolten met de open sterrenhemel voor haar snuit dat haar gedachtens enkel gericht was op de stilte en de prachtige uitzicht. De wind was ondertussen gaan draaien en bracht een zachte geur met zich mee maar zelfs dat ontging de witte bevlekte warrior. Frostfield was zo ver weg, weggetrokken in haar eigen stille wereldje. Ze wenste dat ze hier voor altijd kon blijven. In de sneeuw, hoog in de bergen, zonder iemand om haar heen dan enkel de schitterende sterren. Frostfield zuchtte, een klein ademwolkje haar mond verlaten. Ze had zich in al tijden nog nooit zo vredig gevoeld. De she-cat sloeg haar dikke staart warm op haar zelf heen, nog steeds verdronken in haar eigen gedachtens tot plots, zonder dat ze het opgemerkt had, iets achter haar klonk. Uit schrik zette ze haar vacht op en toen ze haar kopje wou omdraaien om te kijken wie of wat het was keek ze in twee diep blauwe ogen. Haar hart klopte diep in haar keel. De sterke verse geur van Thunderclan drong haar nu pas te binnen en beschamend drukte ze haar oren in haar nek. Haar wangen zouden knalrood gekleurd zijn als deze niet bedekt was met haar wit grijze dikke vacht. "Hallo," Mauwde de zwarte she-cat. Frostfield hakkelde binnensmonds. Zichzelf een klap voor haar kop gevend door haar domme gedrag. Waarom was ze altijd zo nerveus en angstigs? Ze keek de ander kort aan met haar ijsblauwe ogen voor ze deze weer snel op haar poten richtte. “H-hey” Mauwde ze terug. Een verlegen glimlach op haar lippen gekruld. “S-sorry, ik uh, ik had je niet horen aankomen..” Verontschuldigde ze zich voor haar angstige houding van zonet.