Warm this cold world

Het was rustig voor de ingang van de grot. Zwijgend sloeg ze de katten gade die zo nu en dan de grot betraden of verlieten. Ze ging een beetje verzitten in de hoop dat de pijn daar wat draaglijker van zou worden. Het werkte niet echt. Daarbij was ze ook nog eens in een rothumeur. Bronzemasks woorden van bij de ceremonie van gisteren waren door haar kop blijven spoken en hadden haar de hele nacht wakker gehouden. Was er dan niets veranderd sinds ze alle clans bij elkaar waren gekomen om aan deze reis te beginnen? Was er niet iets van een band ontstaan die de grenzen tussen hen in wat kon doen vervagen? Hoe kon die vijandschap nog altijd standhouden nu ze beter dan ooit konden zien dat de andere clans net zo waren als zijzelf? Hoe kon vriendschap en liefde die die grenzen oversteeg nog altijd zo fel afgekeurd worden? Het maakte haar moedeloos en bang. Bang dat er nooit iets zou veranderen. En dan die ziekte ook nog. Ze was bang dat het erger zou worden, bang voor de verlammingssymptomen die andere katten gekregen hadden. Ze was bang dat ze dood zou gaan en iedereen van wie ze hield achter zou laten in een wereld die precies even akelig en koud was als hiervoor, ondanks al haar inspanningen.
Ze zuchtte, en ging nog een keer verzitten, en zag toen een zwart-witte gedaante de grot uit komen. "Leopardpaw!" riep ze zonder na te denken naar de ander. Hun vorige gesprek was... een beetje moeizaam geweest, maar ze wilde nu toch even met Crowfurs dochter praten.

-Eerste post voor Leopardpaw"

Leopardpaw was in een vreselijk humeur, en voor een vrij goede reden. Bronzemask had geen subtiel haar op haar lijf, zo bleek. Om gewoon voor de hele clan, alle clans nota bene, uit te roepen dat ze halfclan was. Voordat Leopardpaw zelf nog maar vrede had genomen met dat feit. Ze kon het nog steeds niet geloven, maar ze kon het niet meer negeren. De blikken die haar clangenoten haar toewierpen logen niet. ze zou nooit meer normaal zijn. Haar hele reputatie, verpest. Ze was geworden wat ze zelf nooit goed had kunnen uitstaan; een halfclanner. Of nee, eigenlijk was ze dat altijd al geweest. Het was gewoon anders nu, nu ze het wist. Ze verdoemde haar vader omdat hij niet met een mooie windclanpoes had kunnen gaan. Ze verdoemde haar moeder, niet omdat die haar weggaf maar omdat ze haar gedragen had, op deze wereld gezet. Dat was, uiteindelijk, toch de oorzaak van al haar problemen. Dit was het ergste dat ooit in haar korte leventje gebeurd was - best letterlijk. Ze was nog te jong geweest om echt veel mee te krijgen van de gevolgen van alle natuurrampen en de reis, en dat had haar nooit zo persoonlijk getroffen zoals dit. De zwart-witte poes keek op uit haar gedachten toen een stem haar riep. Haar blik stond op onweer toen ze een stap dichterbij zette. Haar hele houding schreeuwde bijna 'wat moet je?'.

Crowcall glimlachte zwakjes naar de zwart-witte poes, proberend zich niet af te laten schrikken door haar vijandige houding. Leopardpaw keek alsof ze het liefst met rust gelaten wilde worden, maar Crowcall wilde haar toch echt niet alleen met dit alles moeten laten omgaan. Ze kende de apprentice dan wel niet zo goed, maar kon zich goed inleven in haar situatie. Moeizaam stond ze op om een paar stappen haar kant op te zetten. Met haar oranje ogen keek ze de jongere poes recht aan. "Bronzemask had niet het recht om het op zo'n manier bekend te maken", miauwde ze vastberaden, waarbij de frustratie die ze zelf over dit alles voelde hoorbaar was in haar stem. Waarom konden katten dit niet gewoon accepteren? Wat was er nou eigenlijk mis mee? Het was liefde! Het was alleen maar liefde! "Niemand heeft het recht om jou of je vader te veroordelen." Haar blik werd wat zachter terwijl ze een reactie van Leopardpaw afwachtte. De arme meid... Hoe konden ze haar zoiets aandoen? Ze zou hier met Oceanbreeze over spreken, zo veel stond vast. Ze kon alleen maar hopen dat de leider naar haar zou luisteren en dat al die katten hier eindelijk eens in konden zien wat zo duidelijk was: dat niemand iets opschoot met die grenzen. Verder kon ze niet veel meer doen dan proberen Leopardpaw een beetje bij te staan, als de apprentice dat tenminste zou accepteren. Ze was een temperamentvol type, om het maar zacht uit te drukken, dus Crowcall kon niet goed inschatten hoe ze op haar zou reageren.

Oh, het was Crowcall, mevrouw stiefmama - al wou zowel zij als haar vader dat blijkbaar niet toegeven. Hmpf, zelf een blinde kat kon het nog zien. Het kon ook natuurlijk zijn dat ze in dit moment de hele wereld tegen haar gekeerd zag, en het ergste dat voor haar kon gebeuren was dat haar vader iemand anders vond. Ze was misschien bezitterig en jaloers over hem op een manier die niet per se gezond was - maar ze had niemand anders, hij was de enige op wie ze echt ten volste kon vertrouwen. Leopardpaw keerde haar hele lichaam van de zwarte poes af, probeerde niet te denken aan de mooie volledig zwarte kittens die zij en haar vader samen zouden kunnen krijgen. In plaats van het zwart-witte halfclan bastaardkind dat ze zelf was. Haar ijsblauwe ogen staarden de kattin ijzig aan. Ooit was ze zo trots geweest op haar ogen, net zo blauw als die van haar vader, maar nu zou het net zo goed een symbool van zijn verraad kunnen zijn. Blauw, de kleur van het water en de rivier. Ze zag overal tekenen in. Het schijnbaar medelijden van Crowcall irriteerde haar mateloos. "Je bent mijn moeder niet, weet je.", mauwde de apprentice, misschien niet helemaal terecht - maar ze wou het gewoon zeggen, ze wou haar woede op iemand uitwerken en de zwarte kattin had net zichzelf aangeboden. "Dus je hoeft je ook niet te gedragen alsof je iets geeft om een halfclanner als ik." Zelfs haar vader had toegegeven dat ze eigenlijk een ongelukje was. En hoewel hij ook gezegd had dat hij van haar hield, had dat haar prachtige naïeve wereldbeeld in duizenden stukjes uit elkaar doen spatten.

De apprentice klonk nogal geërgerd toen ze antwoordde, en ergens amuseerde dat Crowcall, al liet ze dat wijselijk niet merken. Het was duidelijk Crowfurs dochter, dit. Crowcall schudde haar kop, terwijl de vriendelijke uitdrukking niet van haar gezicht verdween. "Ik ben inderdaad je moeder niet, maar ik ben wel iemand die weet hoe dit voelt, Leopardpaw, en ik doe niet alsof", miauwde ze. "Dat je een halfclanner bent heeft geen enkele invloed op hoe veel katten om je kunnen geven. Het maakt je niet minder, oké? Laat je dat niet wijsmaken." Ze keek Leopardpaw aan. "Laat niemand je dat wijsmaken." Ze zuchtte een keer. Bij StarClan, wat deed deze wereld katten als haar en Leopardpaw aan? Een halfclanner als ik, zei ze. Alsof het een smet was, een vlek die alle goede, mooie dingen aan haar overstemde, alsof ze zelf een smet was op de vlekkeloze, pure clan. Wat voor een wereld liet jonge katten zoiets geloven?