Whatever.

Naar de sterren kijken. Gaan slapen. Midden in de nacht wakker worden. Opnieuw naar de sterren kijken. Wensen dat zijn broer bij hem was, wensen dat alles anders was. Denken aan het gesprek met Butterstar, een hoopvol gevoel krijgen. Beseffen dat het gesprek toch geen effect op hem kon hebben en weer terug gaan slapen. Dat was wel zo’n beetje de routine waar Butterpact nu in leefde. Sure, hij had veel aan het gesprek gehad met zijn leader, maar hij kon niet verwachten dat alles opeens anders aan zou voelen, dat hij zou ophouden met zijn broer te missen en dat die neerslachtige gevoelens die hij elke dag maar weer ervoer opeens zouden verdwijnen. Hij had nog een lange weg te gaan en hoewel hij afleidingen had zoals de training met Slowpaw en elke dag zijn warriortaken opnemen, was het niet zo dat hij niet elke keer dat hij naar buiten ging of Slowpaw wakker maakte voor een training hij hoopte dat zijn broer opeens naast hem zou verschijnen en zou opteren om de training samen te doen. Soms, als hij zich heel hard concentreerde en de gelaatstrekken van zijn broer zich precies voor de geest kon halen, kon hij zich bijna inbeelden hoe hun vachten tegen elkaar schuurden en zijn broer hem bijna trots aankeek met die ogen van hem die zo op die van Butterpact leken. Dan zei iemand iets en verdween het waanbeeld en was hij opeens weer in de harde realiteit. Butterpact had sindsdien trouwens ook geen pogingen meer gedaan om Butterstar of Smokegaze op te zoeken. Niet omdat hij hun aanwezigheid niet apprecieerde, maar eerder omdat hij hun niet wilde ontmoedigen door aan te tonen dat zijn gevoel na hun gesprekken en na al die moeite nog altijd niet veranderd was. Niet dat hij dacht dat Butterstar ook maar enige directe vooruitgang dacht te boeken door met hem te spreken, maar toch… Hij voelde zich al de mislukking van RiverClan en hij wilde dat niet nog erger maken door weer met zijn problemen naar haar te gaan. Eigenlijk wilde hij gewoon het liefste met rust gelaten worden en rouwen, maar die kans kreeg hij niet omdat hij Slowpaw op moest leiden tot een waardige warrior en omdat de situatie het simpelweg niet toeliet. Maar vandaag koos Butterpact ervoor om het toch allemaal even achter hem te laten en weg te gaan van de grot, weg van de zieken en weg van die harde realiteit. Al was het maar voor even. En dus stond hij voor the Starpools waar deze keer geen reflectie van StarClan in te vinden was omdat het midden op de dag was, maar dit was de enige plaats die Butterpact wist waar nu, nu alle magie voor even verdwenen was, het minste interessant was om te komen voor een kat.