Never be the same

Haar hemelsblauwe blik volgde de vogels in de verte die door de lucht vlogen, richting de vuurrode horizon. De zon was langzaam tot zijn einde gekomen en na een dag lang druk te zijn met de jacht vond de she-cat het tijd om eventjes te rusten en te genieten van de prachtige uitzicht die in de bergen te zien was. Ze voelde een frisse bries door haar witte met grijs bevlekte vacht heen strijken, ze voelde zich zo op haar gemak in de kou, het was heel raar maar het was waar. De warmte van greenleaf was haar altijd veel te benauwd. Nee de Windclan warrior hield van de witte oppervlakte in leafbare, de frisse koude lucht in haar longen. Ze keek kort naar overkant van het kleine poeltje waar ze tegenover zat en zag twee muisjes, die elkaar achterna zaten. De één had een zaad in zijn kleine bek die hij waarschijnlijk van de achtervolger had gestolen. Het gaf haar een kleine glimlach op haar lippen. Zelfs de muisjes hadden honger, net als hen. Het was erg moeilijk nu om te jagen in een gebied wat je niet gewend was en dan ook nog eens voor drie andere clans. Frostfield slaakte een zachte zucht en sloot haar blauwe ogen. Ze voelde de duisternis over haar vallen en wanneer, toen ze haar ogen weer opende, was het doodstil en vergezelde alleen het licht van de maan haar nog. Frost nam alles eventjes kort in haar op voor ze een beetje voorover boog en in het stille water keek, waar ze zichzelf zag met de maan en sterren om haar heen.. Een korte steek van eenzaamheid doorkruiste haar hart. Het was alsof ze een gat in der hart had sinds ze de kat van wie ze oh zo hield verloren was, dat de bonkende ding in haar borstkast kon gewoon niet meer geheeld worden. Ook al was het beste voor hen beide geweest.. Haar vriendin, Maplepaw.. of hoe ze nu zou heette.. ze zal vast net als haar haar warrior naam gekregen hebben een tijdje terug. Maar dan toch.. De nachten die ze toen alleen moest doorbrengen sinds ze haar aan de kant moest zetten voor de clan en haar vader waren nooit zo eenzaam geweest. Ze miste haar en het deed haar alles behalve goed om haar soms te zien in de clan cavern. Daarom was de wit gevlekte she-cat er bijna nooit te vinden. Frostfield zuchtte, een ademwolkje haar mond verlaten terwijl ze nog even diep een paar secondes lang in haar eigen spiegelbeeld keek in de sterren poel voor ze haar kop hief door een geluidje. Een nieuwe geur vulde de lucht wat de jonge warrior vertelde dat er iemand hier naar toe onderweg was.

+Silverpaw

De laatste paar moons waren niet makkelijk geweest voor Silverpaw. Haar lichaam veranderde niet zoals bij andere apprentices van haar leeftijd. Ze bleef klein, met korte pootjes, minder breed, en een fluffy vachtje.  Meerdere keren wilde warriors en apprentices, vooral van andere clans, haar terugbrengen naar de cave, omdat ze dachten dat ze een kitten was. En niemand die haar geloofde als ze haar ware leeftijd vertelde. Nee, daar kwamen ze pas achter wanneer een van haar clangenoten die haar herkende haar groette. Silverpaw, niet kit. Talloze excuses volgde. Of spottende geluiden, want wat voor warrior zou zij worden. Het had er voor gezorgd dat ze zichzelf tot het uiterste bracht. Veel trainen en rennen. Zelfs ná haar trainingen met haar mentor. Alles om zichzelf sterker te maken. Snel zoals een echte windclanner zou moeten zijn. Het hielp haar. Niet om haar bouw te veranderen, haar korte poten langer te maken. Ze leerde al snel dat ze dat niet zomaar kon veranderen. Maar wel om zichzelf gespierder te maken, sneller. Om zichzelf beter te voelen had ze haar onzekerheid omgezet in rennen, iets wat ze leuk vond. Wat ze lang kon volhouden. En waar ze van genoot. En uiteindelijk, de laatste moons, was ze gegroeid. En hoe.. Van een kittenachtig uiterlijk, naar het uiterlijk van een jong-volwassen kat. Gelijk aan ander van haar leeftijd, met lange slanke poten. Eerlijk moest Silver nog wennen aan haar grote poten, maar het had haar sneller gemaakt dan dat ze al was. Ze deed niet meer onder van andere katten van haar leeftijd. Ze was even snel, even groot. Ze bleef brede schouders houden, maar over het algemeen was ze slank geworden. Haar vacht was van pluizend naar golvend lang gegaan. Tijd was alles wat ze nodig had, geduld en mentale rust. Dus besloot ze deze nacht naar de Starpools gegaan, waar ze al zoveel katten over gehoord had. Over de schoonheid van de poelen en de sterren die erin weerspiegelde. Ze had de hele weg gerend, de wind door haar vacht gevoelt. Aangekomen bij de Starpools minderde ze haar vaart. Een andere poes lag bij de poelen. Silverpaw naderde de jonge warrior en sprak met een rustige toon."Hey" De zilveren poes plofte naast de ander neer, en legde zichzelf comfortabel op haar zij. "Hoe gaat ie?"

Met wiebelende oren luisterde ze naar de naderende pootstappen. De wind die door haar vacht heen streek kriebelde haar neus met de geur van Windclan, wat de wit met grijs bevlekte she-cat opgelucht liet zuchten. Het was gelukkig een clangenoot en geen één of andere wilde beest of een andere clanner. Ondanks dat ze nu met alle vier de clans opgescheept zaten in een cavern betekende niet dat ze daar dolgelukkig van werd. Het maakte haar nog verlegener en afstandelijker dat ze van nature al was. Terwijl ze, al verwachte je dat nooit van haar, ze vroeger een hele sociale en blije kattin was. Het was allemaal veranderd sinds haar vader haar betrapt had met een andere clan kat in haar apprentice tijd, ze had er een diepe akelige littekens aan over gehouden in haar nek die doorstroomde naar haak flank. Sinds die tijd voelde ze zich zo schuldig wat ze gedaan had dat ze zichzelf met van alles buiten sloot. Haar clan zag haar als verrader.. Haar vader noemde haar een verrader.. Verstootte haar en sprak dingen uit waar als ze er nu over nadenkt al bekant tranen van in haar ogen kreeg. Frostfield werd uit haar gedachtens getrokken toen de stem van een andere kat haar oortjes vulde. Knipperend met haar blauwe ogen keek ze naar de andere she-cat die naast haar was gaan liggen. Haar zilveren vacht was lang en glansde in de maanlicht... Slikkend keek ze weg. De brok in haar eruit kuchend. “Oh.. H-heyy Silverpaw..” Murmelde ze haar begroeting terug. Nog half in haar gedachtens rondhangend. De warrior probeerde haar diepe ijs blauwe ogen die met van de de apprentice te mengen maar al snel wende ze haar blik weer af. Een beetje zenuwachtig zwiepte ze met haar dikke pluizige staart. "Hoe gaat ie?" Mauwde Silverpaw. Frostfield probeerde zich zelf bij een te rapen. Oh starclan, waarom werd ze altijd zo nerveus als ze met iemand was? Ze keek naar de ander. Een vriendelijke glimlach op har snuitje geplakt terwijl ze rustig haar schouders wat ophield. “Oh je weet wel, zijn gangetje.” Mauwde ze maar, haar ogen al weer afdwalend. Oogcontact was erg moeilijk voor haar en dan helemaal als iemand zoals Silverpaw van die diepe mooie blauwe kijkers had. Wacht wat? Frostfield watte starclan stop. “Hoe g-gaat het met jou?” Vroeg ze terug uit beleefdheid.

De grijsgevlekte poes keek haar aan met ijsblauwe ogen, en wendde vervolgens haar blik af. '“Oh.. H-heyy Silverpaw..” Silverpaw begon geamuseerd haar poot te likken, nog steeds op haar zij liggende, om de warrige plukken haar wat meer recht te trekken. Frostfield keek haar weer heel even aan terwijl ze haar vraag beantwoordde. “Oh je weet wel, zijn gangetje.” Silverpaw knikte tevreden. '“Hoe g-gaat het met jou?” De zilveren poes gaf een grinnik. "Zijn gangetje" zei ze met een plagere zwiep van haar staart. Ze merkte op hoe de kat voor haar steeds het oogcontact verbrak. Echt een goede uitdaging voor een staarwedstrijdje zou ze niet zijn. Niet dat Silverpaw veel beter was. Ze was doorgaans veel te ongeduldig om lang stil te zitten en naar hetzelfde te kijken. Maar deze poelen was een uitzondering. Gefascineerd keek ze naar het stille water, waarin de zilverpels werd gereflecteerd. Kalm gooide ze een loszittend kiezeltje in een van de wateren. Kleine golfjes ontstonden eromheen, maar het water herstelde zich en al was al snel even rustig als eerst. Alsof er niks was gebeurd. Soms vroeg ze zich af of ze niet zoals het water hoorde te zijn. Het leven gooit een steen naar je kop, maar na een paar moons ben je hersteld, alsof er niks is gebeurd. Alleen in het diepste van je ziel ligt het steentje nog, verborgen, met vele andere stenen. Geen die een groot effect heeft gehad. "Het is prachtig hier.." fluisterde ze toen. "Denk je dat ze ons nu zien? Daarboven? Dat ze soms naar ons kijken en denken 'We zijn zo trots op ze.' Ze wist dat Starclan met medicijnkatten sprak, leaders hun negen levens gaf. Als gewone apprentice, of warrior, kwam je niet vaak katten van Starclan tegen. En des te minder ze erover wist, des te meer Silverpaw erover wilde weten. Ze vroeg zich af of haar echte ouders nog leefde, en zo niet.. Of ze van bovenaf naar haar keken.

Frostfield nam een diepe hap adem. De kille lucht haar longen vullend voor ze de grote damplucht weer zachtjes uitblies. Het leek alsof er stoom haar neus en mond verlieten, de witte wolkje dat ze uitblies mengend met de donkere besterrende lucht. Het was zo fascinerend om naar te kijken. De witte she-cat glimlachte dan ook zachtjes in haar zelf; ze kon altijd genieten van de meest onzinnigste (mooie) dingen. Het was dan ook Silverpaw die haar weer terug op de realistische wereld zette toen ze antwoord gaf op haar vraag. [/i]"Zijn gangetje"[i] Zei de zilver grijze apprentice grinnikt voor ze een plagerige zwiep gaf met har staart. De sneeuw wit met grijs bevlekte she-cat wiebelde tevreden met haar oortjes en glimlachte vriendelijk naar de ander. Haar ijsblauwe ogen keken kort naar haar maar al gauw wende ze haar blik weer op de poel. Haar reflectie was te zien, samen met de sterren om haar heen. Geconcentreerd bleef ze er in kijken, alsof het water haar riep. Dat ze naar hen toe moest komen. Zo voorover gebogen zat ze. Tot plots iets in het water plonsde en grote kringen haar beeld vervaagde. Frostfield schrok van de plotse beweging. Ze verdween net zoals de sterren in de golfjes. De warrior knipperde met haar ogen en ging weer kaarsrecht zitten, verbaasd en beschamend sloeg ze haar staart om haar middel heen. De vraag van haar gezelschap die volgde niet helemaal horend. De witte she-cat hakkelde en drukte wat beschamend haar oren in haar nek. “S-sorry, wat.. wat zei je?” Vroeg ze, haar ijsblauwe ogen nu gericht op Silverpaw. Haar domme actie een beetje weg proberend te lachen.

Silverpaw bleef naar het water staren. Ze had zo gefascineerd naar het water gekeken, dat ze niet eens door had dat de witte poes rechtop was gaan zitten. Oeps. Misschien had ze dat steentje toch niet in het water moeten gooien. Maar daar was het nu te laat voor, en het water leek er niks van gemerkt te hebben. “S-sorry, wat.. wat zei je?” Silverpaw keek naar de ander, en schudde toen haar hoofd. "Laat maar" zei ze. Het was toch een domme vraag. "Het was niks belangrijks" Ze zou er vanzelf wel achter komen. Misschien pas wanneer ze dood was, maar dan alsnog. Tot die tijd zou het toch alleen maar raden en hopen zijn, en helaas kom je daarmee niet heel ver. Dus keek Silverpaw weer naar het kalme water en genoot ze van alle rust. Ze was nooit het type geweest voor stilliggen en niks doen, maar besloot dat ze daar wel verandering in kon brengen. Het viel op hoe veel meer je opmerkte van de omgeving wanneer je gewoon stilstond en niks deed. Steeds meer kleine details begonnen op te vallen. Kleine steentjes en de barsten daarin. Bepaalde patronen die in de sterren te zien waren. Het geluid van de wind die door de heide heen blaast. Talloze voorbeelden kon ze bedenken. Ze zou het bijna saai kunnen noemen, was het niet dat ze deze ene keer werkelijk genoot van het niets doen.

De zilver grijze she-cat zei dat het niks belangrijks was wat ze had gezegd. Best beschamend omdat ze totaal geen interesse in haar gezelschap getoond had wiebelde ze met haar oortjes. Ze was heus wel beleefd en vriendelijk, zo was zo opgevoed, maar de laatste moons was ze zo erg veranderd. Het leek alsof ze in een soort angst gebied leefde. Elke keer werd ze door haar eigen gedachthens ingeslokt waardoor ze bijna in geen enkele kat interesse toonde. Dat was misschien ook de reden dat ze geen vrienden ofzo had. Frostfield kneep haar wenkbrauwen samen en probeerde haar blik op die van Silverpaw vast te houden. Haar blauwe ogen gaven haar iets rustgevende maar ook iets zorgbarends. Of het nou echt door haar en haar ogen kwam was niet duidelijk. Het kon ook zo weer Frost’s rare hersens zijn. Hoe minder katten er waren om waar ze gaf hoe minder pijn ze zou hebben. De witte met grijs gevlekte warrior zuchtte zachtjes. “Ik wil graag weten wat je zei” Mauwde Frostfield en glimlachte zachtjes. Haar ogen kort afwijkend om deze op de sterren te richten voor ze haar blik weer op de jongere kat richtte. Ze moest proberen en oefenen om niet elke verlegen weg te staren. Silverpaw was starclanverdomme haar clangenoot geen enge das. “Vertel op” Ze spitsde nieuwsgierig haar oortjes.

Silverpaw lag nog steeds rustig toen Frostfield iets zei. “Ik wil graag weten wat je zei” De zilveren poes keek om en zag de glimlach op het gezicht van de kat tegenover haar. “Vertel op” Silver keek even naar Frostfield, en haar pluizige gespitste oren. Wilde ze het echt weten? Waarschijnlijk zou het nogal een teleurstelling voor haar zijn als ze erachterkwam dat het eigenlijk niet heel interessant of speciaal was. En misschien was het wel alleen uit beleefdheid, en kon het haar sowieso al niks schelen. Maar dat maakte Silver weinig uit. U vraagt en wij draaien. "Ze vertellen ons altijd dat onze voorouders in de sterren leven. Dat ze ons kunnen zien. Ik vraag me af, kijken ze soms gewoon.. random? Kijken ze zonder enige speciale reden en zijn ze dan trots op ons wanneer ze zien wat we bereikt hebben?" Ze dacht niet dat veel katten het precieze antwoord erop wisten, en verwachtte geen alwetend antwoord van Frostfield te krijgen. Maar het voelde fijn om zulke 'diepe' vragen kwijt te kunnen. Misschien zou ze niet eens voor gek of raar uitgemaakt worden, omdat ze daar over nadacht.