Hello there!

Met korte pasjes bewoog een jong zwartwit poesje zich voort. Ze moest vandaag voor zichzelf zorgen, Fawnheart had haar een dagje vrij gegeven. Nu droegen haar pootjes zich richting het bloesembos, een van de mooiste plekken die er was. Nouja overdag was dit een van de mooiste plekken, 's nachts was de mooiste het sterrenmeer, waarin je alle sterren kon zien van de Zilverpels. Even glimlachte het jonge poesje en keek om zich heen. Het poesje zette zich af en klom op een van de laagste takken van de dichtsbijzijnde boom. Voorzichtig liep ze door naar het uiteinde en keek naar de grond. Ergens hoorde ze iets ritselen en ze keek in het rond. Er was iets of iemand hier en nu, maar ze kon niet ontdekken wie het nu eigenlijk was. ''Wie is daar!'' Riep ze dapper, maar bleef op haar tak zitten. Wie weet was het een grote gevaarlijke Warrior die haar iets aan wilde doen. Haar licht ogen bleven op de grond onder haar gericht terwijl ze nerveus wachtte tot de onbekende zich liet zien.

-Birdkit Only-

Na dat Birdkit naar de ceremonie was geweest ging het slechter met hem. Hij had nergens zin in en had vreselijke behoefte eraan om even op zichzelf te zijn. En wat maakt het toch uit, hij zag niets het kon hem niets meer schelen. Overigens had hij geen idee waar hij momenteel aan het lopen was. Hij liep maar ergens in de middel of nowhere rond. Waarschijnlijk liep hij in de buurt van het bloesembos. Het bos dat altijd zooo mooi was, en zo ongelooflijk prachtig met al die roze blaadjes. Wat kon hem het schelen hij kon het toch niet zien. Een zucht verliet zijn mond en hij richtte zijn hoofd naar voren. Een vel licht liet scheen in zijn ogen. Waarschijnlijk de zon. Ja hij de enkel de zon zien nouja de zon het licht ervan. Wanneer de zon scheen werd zijn zich lichter. Maar kon nog steeds niets zien. Rustig zette hij zijn pootjes neer en voelde hoe de bladeren tegen zijn gestreepte huid schuurde. Het geritsel was voor hem duidelijk, en het was doodstil. Een kleine glimlacht omhulde zijn gezicht. Eindelijk was hij eventjes alles. Zonder al dat gezeur over de ceremonie. Hij wou er momenteel geen woord over horen. Het kwam zijn strot uit als het ware. Maar al snel werd zijn rust verbroken. Hij hoorde iets in een boom springen. Een eekhoorn waarschijnlijk. Rustig schudde hij met zijn kop heen en weer en liep weer verder ''Wie is daar!'' een eekhoorn kon toch zeker niet praten. Het moest wel een kat zijn. En zeker een jongere want haar stem klonk iet was zenuwachtig. Alsof ze nog nooit gesproken had tegen een andere kat. Weer verliet een zucht zijn mond terwijl hij uit de bosjes verdween. Moest hij nou wat terug zeggen of zou hij haar in spanning laten. Langzaam ging hij zitten met zijn rug tegen de boom aan. Hij had geen idee waar de andere poes zat dus maakte het hem niet zoveel uit. Langzaam opende hij zijn mond. ''Ik ben het maar, Birdkit.'' Zijn stem klonk zoals altijd. Vrolijk en helder. Maar dit keer werd het gespeeld. Hij was niet echt vrolijk. Zijns staart ging langzaam heen en weer. terwijl hij met zijn oren het geluid probeerde op te pikken. Langzaam sloot hij zijn ogen en wachtte geduldig op antwoord.

Er was iemand, dat wist ze heel zeker. En het was geen prooi, de meeste prooien liepen niet zo luid. Waarom was ze niet gaan jagen? Ze had dan het risic kunnen lopen dit niet te hoeven meemaken. Ze was desondanks haar dappere stem best wel bang, wie weet zou dit haar laatste dag als apprentice zijn. Maar vanuit de struiken verscheen een jonge kat, Birdkit! Wat deed hij nou weer hier? Hij kon toch niet zien waar hij heen ging? Ze keek toe hoe hij tegen de boom aan ging zitten waar zij ook zat en ze wachtte. ''Ik ben het maar, Birdkit.'' Hoorde ze hem zeggen en ze snorde even geamuseerd. Toen zette ze zich af en landde voor zijn neu op de grond. Niet dat hij dat zou kunnen zien, maar ze draaide zich weer op. ''Heey Birdkit!'' Zei ze vrolijk en ging zitten. ''En ik ben Dovepaw maar hoor,'' sprak ze vriendelijk en zwaaide vrolijk met haar staart. ''Wat doe jij hier eigenlijk?'' Vroeg ze nieuwsgierig en ging rustig zitten en keek hem geduldig aa. Ze voelde toch wel iets van medeleiden met deze kater. Hij kon niks zien, hij zou nooit warrior of apprentice worden. Het enige dat hij zou worden was Elder. Ze wist eigenlijk niet echt wat ze verder tege hem moest zeggen dus ze wachtte geduldig op zijn antwoord

Het feit dat Birdkit nooit een warrior zou worden kwam hard aan, harder dan hij ooit had kunnen voorstellen. Het ging nu nog wel, tuurlijk het was feest al zijn leeftijds genoten waren een apprentice geworden. En iedereen was blij voor hen, ook Birdkit. Maar het borrelde toch wel van binnen, dat hij nooit al hen een warrior worden zal. Maar hij liet geen greintje emotie zien aan niemand niet. Nee zelf niet tegen Palominokit. Hij moest zich sterk houden. Hij had al problemen dat hij een zogenoemde hendicap had, en dan ook nog eens zielig gaan doen. Echt niet. Hij zuchtte eventjes en beurde zichzelf een beetje op. Langzaam stond hij op en draaide zich naar het geluid toe. ''Heey Birdkit!'' de altijd vrolijke stem van Dovepaw was te horen. Een zacht vrolijk poesje dat altijd voor alles openstond. Voor zijn gevoel dan. Voorzichtig gingen zijn mondhoeken omhoog, maar helaas niet omdat hij vrolijk was. Nee om haar een plezier te doen. Om haar te laten zien dat er niets aan de hand was. ''En ik ben Dovepaw maar hoor,'' klonk haar stem nogmaals. Ach hou toch om met dat gepaw. In zijn hoofd leek het wel oorlog. Tussen het accepteren van zijn geaardheid en het vernederende gedeelte. Nog steeds keek hij glimlachend naar Dovekit/paw. ''Paw'' mompelde hij onhoorbaar. ''Wat doe jij hier eigenlijk?'' Haar stem klonk nieuwsgierig. Wat deed hij hier, hij kwam de rust opzoeken. Hij kwam hier om even na te denken over wat hij nou helemaal was. Om alles eventjes op een rijtje te zetten en te kijken tegen wie hij alles vertellen kon. Maar dat ging hij haar niet vertellen. NO WAY! Nee hij wal iets anders gaan vertellen. Een leugen voor zijn eigen bestwil, en die van haar natuurlijk. ''Ach, ik kom even rondsnuffelen. Kijken wie er hier nog meer waren.'' Grinnikte hij zachtjes. Het was niet moeilijk om vrolijk te acteren. Hij kon het nou eenmaal. Niemand kon trouwens de emotie's in zijn ogen lezen. ''En wat doe jij hier dan, Dovepaw?'' Zijn stem was vrolijk maar op het einde een tikkeltje aan de mysterieuze kant. Hij had zijn andere zintuigen verscherpt. En ervoor gezorgd dat ze beter waren. Zo hoorde hij achter hem de blaadjes al snel ritselen. Waarschijnlijk een muis ofzo.

Dovepaw zag hem glimlachen en grijnsde even, ze wist dat hij dat niet zou kunnen zien maar het ging even om het princiepe. Ze hoorde hem iets mompelen maar verstond het niet. Ze fronste en bekeek de kater eens onderzoekend. Ze besloot er niks van te zeggen, wie weet was het iets waar hij niet over wilde praten. . ''Ach, ik kom even rondsnuffelen. Kijken wie er hier nog meer waren.'' Grinnikte hij zachtjes en Dovepaw grinnikte mee. Deze kater had toch iets speciaals, maar wat was er mis? Hij was blind, ja dat wel maar daar was verder toch niks mee? Ze zwaaide even vrolijk met haar staart, niemand kon ooit iets doen aan haar vrolijke karakter. Hoewel ze wel vaak stiller was dan normaal, ze wilde wel altijd iedereen helpen. ''En wat doe jij hier dan, Dovepaw?'' Zijn stem was vrolijk maar op het einde een tikkeltje aan de mysterieuze kant. Ze fronste even en haalde haar schoudersop. ''Nouja, Fawnheart heeft me een dag vrij gegeven en ik dacht dat ik hier misschien wel wat leuks kon gaan doen.'' Miauwde ze en glimlache even. Niet dat hij ook maar iets van die glimlach zou zien. ''En toen kwam ik jou tegen, en dat was alles.'' Ze grinnikte even vrolijk en keek om zich heen. ''Ik wilde eigenlijk wat gaan jagen, heb je honger? Anders vang ik wel iets voor ons.'' Haar stem klonk vriendelijk. Ze had van Fawnheart gelukkig al geleerd hoe ze goed moest jagen, en het ging al wel een beetje. Geduldig krulde ze haar staart om haar voorpoten en wachtte op het antwoord van Birdkit/paw.

Birdpaw stond op en zette een paar stappen opzij, hij voelde de zon branden en doordat hij dus opzij was gegaan stond hij niet meer in de zon, maar in de schaduw van een boom of eens struik. Het kon hem eigenlijk allemaal niet zo heel veel meer interesseren. ''Nouja, Fawnheart heeft me een dag vrij gegeven en ik dacht dat ik hier misschien wel wat leuks kon gaan doen.'' klonk de vrolijke stem van Dovepaw. Volgens bronnen bleek dat Dovepaw een wit gekleurde poes was, met zo hier en daar een zwarte vlek. Maar wat maakte het uit, hij wist niet eens hoe hij er zelf uitzag. Zelfs dat was voor hem een raadsel. Er hingen de laatste tijd zoveel vragen rond in zijn hoofd. Hoe zag de wereld eruit zonder hem, hoe zag gras eruit welke kleur heeft een boom. Welke kleur is blauwe et cetera et cetera. Maar hij zal er waarschijnlijk toch nooit achter komen. Blijkbaar moest er iemand boeten voor wat er allemaal gebeurd in de wereld. En dat zal hij dan wel zijn. Hij zou degene zijn die alles verkeerd doet, die niets kan en enkel dient om de clan groot te houden. Hij zou nooit kunnen jagen, nooit kunnen sluipen nooit kunnen spelen met andere. Hij is verdoomt tot een leven zonder te leven. Hij zuchtte even en draaide zijn oren naar achteren en vervolgens tegen zijn hoofd aan. Maar al snel bedacht hij zich en draaide zijn oren weer naar voren toe. Hij mocht Dovepaw hier niet mee op laten schepen. Nee, niemand mocht van zijn gedachten weten. Enkel hijzelf. Ze zouden hem een aansteller noemen, en hem uitlachen. Nee dat wou hij niet. Hij zou zijn gedachten voor zich houden en moeten acteren om dit goed te laten lopen. En om te beginnen om vrolijk te zijn. ''En toen kwam ik jou tegen, en dat was alles.'' een vrolijke grinnik was te horen bij Dovepaw. Langzaam tilde Birdpaw zijn poot op en begin die zorgvuldig te likken, en rustig te knikken bij de woorden die ze sprak. Enkel om over te komen alsof hij luisterde maar dat deed hij niet. Hij luisterde niet naar haar, zijn gedachtes waren ergens anders. Ergens heel anders. 'Ik wilde eigenlijk wat gaan jagen, heb je honger? Anders vang ik wel iets voor ons.' sprak ze weer. Vele woorden kreeg hij niet mee, behalve jagen. Hij sperde zijn ogen wijd open en keek recht voor zich uit. Ze hoefde helemaal niet voor hem te jagen, no way! Snel schudde hij heen en weer. ''Nee bedankt ik heb geen honger.'' Als ik honger had, had ik het zelf wel gepakt! Wou hij er het liefst achteraan zeggen. Maar dat deed hij niet. Nee hij was namelijk een echte gentleman en zou zoiets nooit uitkwamen. Hij glimlachte nog steeds vrolijk en legde zijn staart om zijn poten heen. ''Misschien kunnen we een stukje lopen?'' Langzaam stond hij op en wachtte tot hij wat geritsel hoorde, wat voor hem een teken was dat zij ook opgestaan was.