Time to make my dream true.

Nog even en hij zou eindelijk een mentor krijgen, hij kon niet wachten. Een brede grijns verscheen daardoor ook op zijn gezicht terwijl hij door het kamp trippelde. het was een warme zomerdag. Zoals al die andere dagen ook waren geweest. De meeste katten lagen in de schaduw en hadden het snikkeheet. Hij voelde die hitte nauwelijks. Hij had het nooit te koud of te warm. Zo was het gewoon. Luckypaw was een kat die graag iets deed voor zijn clan. Hij zou voor de Skyclan zelfs willen sterven. Hij rekte zich uit en ging op de grond liggen. Even keek hij naar de warrior den. Wat zou hij daar graag in willen liggen. Daarna keek hij naar de den waar hij altijd sliep, De apprentice den. Hij stond weer op en schudde zijn vacht, die nu vol met blaadjes zat, uit. Luckypaw liep weer kalm terug naar de apprentice den en stapte naar binnen. Binnenin was alles zo vreemd. Sinds kort mocht hij hier slapen. Ja, Hij was nog maar net Apprentice. Het enige wat hij nu nog nodig had was een mentor. Die zou hem opleiden totdat hij een échte warrior werd. Maar plannen konden veranderen, De ceremonie kon nog een tijdje duren of niet. Het was allemaal afwachten. Dit afwachten was het moeilijkst van alles. Hij wou weten wie zijn mentor werd. Hij kende de meeste katten bij hun naam, maar hij kende ze niet kwa karakter. Hoe ze waren wist hij niet. Hij had nog nooit echt gesproken met een Warrior. Maar dat ging snel veranderen, daar ging hij wel voor zorgen. Hij zou respect verdienen, zo hard ging hij werken. Hij rolde zich op in het hoopje mos dat zijn bed was. Hij legde zijn hoofd op zijn pootje en sloot zijn ogen. Nu even rusten. Ook hij moest af en toe uitrusten. Hij was nog niet zo sterk dan een warrior, maar deed wel behoorlijk veel voor zijn leeftijd. Hij hoorde een krakend geluid waarna hij zijn ogen open deed en meteen in twee nieuwschierige ogen keek.

Ja, Hij keek recht in de ogen van Haypaw. Hij drukte zich omhoog een keek haar koeltjes aan. "Heey Haypaw" Vriendelijk keek hij de poes aan die net twee manen ouder dan hem waren. Haypaw had al een mentor, Wie was het ook alweer? O ja! Moonclaw was haar mentor. Hij had er nog geentje, jammer genoeg. Maar hij kon nog wel even wachten hoor! "Hoe is het met jou?" Hij vond het nu al leuk om een apprentice te zijn. Je had altijd katten om je heen waar je vrienden mee kon worden. In de nursery was je enkel met je broertjes en zusjes. Echt vervelend. En al zeker als je een grote hekel aan hun had. Naja, Dat was verleden tijd. Zijn hele familie was plots verdwenen tijdens een patrouille. Wat er met hen was gebeurd wist hij niet. Zelfs duststar had nooit iets daarover gezegd. Hij had er mee leren leven, okal was dat moeilijk geweest. Hij was erg gehecht aan zijn vader. Die hem vanalles geleerd had. Nu was die er niet meer..Jammer genoeg. Even keek hij naar de grond. Af en toe was het moeilijk te begrijpen dat zijn familie er niet meer was. Maar hij moest zich sterk houden. Nu had hij de kans om een echte warrior te worden. Okal was dat niet zijn droom, nee, zijn droom was iets anders. Niet zoals alle andere katten hadden. De meesten wouden of een sterke warrior worden, of deputy. Nee, Hij niet. Het liefst wou hij medicijn kat worden, Ja het klonk raar, maar het was zo. Hij wou alles leren over de natuur en alle medicijnen. Maar die kans was klein, veel te klein. Hij zou die droom nooit waar kunnen maken. Daarom zou hij ook erg blij zijn als warrior. Hij zou altijd zijn clan blijven dienen. Hoe dan ook. Warrior of Medicijn kat. Het maakte niks meer uit. Hij kon alles aan. OKal was het een gevecht met een leider die nog negen levens had. Hij zou zijn clan redden uit moeilijke tijden en hij zou werken voor zijn respect. Even schudde hij met zijn hoofd, Nu terug naar het gesprek met Haypaw. Hij mocht toch niet afdwalen! Hij keek recht in de groene ogen van de poes. Deze leken nieuwschierig en leergierig. Zo zou ze vast ook zijn. Een leergierige poes. Iemand die meer wou weten van de wereld, netzoals hij. Zijn ogen leken veel op de blauwe lucht, waar iedereen vaker wel van hield. Gewoon puurblauw. De den waar hij en Haypaw zich nu bevonden was leeg. De meeste apprentices waren nu aan het trainen met hun mentor. "Het is echt tof om voor het eerst buiten het kamp te gaan hea" Een twinkel werd zichtbaar in zijn ogen. Toen hij voor het eerst buiten was sprong hij overal achteraan en viel hij alle kleine diertjes aan. Hij wist nog niet veel van jagen, maar hij wist wel al hoe hij het moest doen. Welke dieren hij het beste kon vangen wist hij niet. Hoe ze heetten wist hij ook niet. Dat moest hij nog allemaal leren van zijn mentor! Hij wist wel wat een muis, konijn en vogel was. Al die andere wezens wist hij niet. Hij wou ze wel allemaal weten. Zodat hij later zijn eigen Apprentice alles bij kon brengen.

"Heey Haypaw" groette Luckypaw haar vriendelijk terug en ze glimlachte verlegen "Hoe is het met jou?" vroeg hij daarna terwijl Hay[aw rustig naast hem ging zitten en haar staart om haar voor poten krulde 'Goed'antwoorde ze op zijn vraag 'En met jou, Luchypaw?'. Ze wachtte rustig op antwoord terwijl haar groen - bruine ogen de muur van apprentices den bestudeerde maar Lucjypaw was blijkbaar met zijn gedachten afgedwaald en zij begon lengzaam ook aftedwalen van hun gesprek totdat Luckypaw plotseling weer begon te praten. "Het is echt tof om voor het eerst buiten het kamp te gaan, hea?" zei Luckypaw en Haypaw knikte zachtjes met haar kopje om te laten zien dat ze met hem instemde terwijl er een verlegen glimlachje op haar snoet stond 'Ja,' ze keek een beetje richting de kater naast haar 'Maar vooral trainingen vind ik leuk' ging ze daarna verder terwijl ze met haar pootje tegen een mosballetje aan sloeg, het balletje rolde terwijl het cyperse poesje het nakeek zo de apprentices den uit en treurig glimlachte Haypaw even maar haar ogen twinkelden nog altijd vol energie en enthousiasme. 'Luckypaw,'zei ze daarna plotseling 'Zullen we anders gaan jagen?' ze kende het terrein best goed en hij vast ook ondanks dat hij nog niet zolang apprentice was en zij zou hem vast wel een beetje kunnen helpen met de technieken want Luckypaw had nog geen mentor wist ze, zij gelukkig wel en daar was ze heel blij mee want tussen haar en haar mentor klikte het ook nog eens heel goed, maar ja, Moonclaw was tenslotte ook haar zus.'Vragend keek ze daarna naar het grijs, wit en zwartte katertje naast haar waarna ze rustig op stond en een stukje naar de uitgang van de apperentices den liep zodat ze de binnenplaats van het SkyClan camp een beetje kon overzien, het was er niet erg druk want veel appentices waren aan het trainen en veel warriors waren op jacht. 'Wat denk je ervan?' vroeg ze nog maals aan Luckypaw, doelend op het voorstel om te gaan jagen terwijl ze naar hem keek.

Hij grijnsde bij het antwoord wat Haypaw hem gaf. Gelukkig maar. Iedereen moest zich blij voelen! Niemand mocht verdrietig zijn. Behalve natuurlijk de katten die het echt moesten zijn. Zoals de katten die juist een vriend verloren hebben of zoiets. Hij knikte naar Haypaw toen zij een vraag aan hem stelde. "Met mij gaat het ook wel goed" Hij stond op en rekte zich uit waarna hij zijn oren spitste toen Haypaw verder sprak. "Ik hoop snel een nieuwe mentor te krijgen" Hij grinnikte terwijl zijn blauwe ogen in de hare keken. "Dat aanbod neem ik meteen aan! Let's hunt!" Hij sprong op en sprong Haypaw achterna. Spontaan keek hij het kamp door. Iedereen was bezig met zijn taken. Soms kwamen er enkele warriors terug met verse prooi, maar meteen gingen ze weer weg. Wat ze gingen doen was wel logisch: Ze gingen jagen. Soms rustten enkele warriors uit van het vele jagen, maar niet vaak. De taak van een warrior was groots. Je moest veel doen en echt je best doen daarvoor. Iedereen die dat begreep. Apprentices droomden er vaak van om Deputy of een warrior te worden. Hij niet. Hij droomde ervan om Medicijn kat te worden. Hij grinnikte en sloeg even met zijn staart. Daarna begon hij in een drafje te rennen en zo kwam hij al snel bij de uitgang terecht. Hij keek achter zich en ging zitten, wachtend op Haypaw. Het was altijd wel gezellig om samen te jagen. Niks kon hem daar van weerhouden. Luckypaw's blik gleed naar het bloesem bos. De bloesem aan de bomen was in volle bloei. Een prachtig uitzicht had hij vanaf hier. Hier kon hij zo zien hoe enkele bloesem naar beneden viel en sierlijk op de grond terecht kwam. Ook zag hij in de verte enkele gestaltes van katten die aan het jagen waren. Even snoof hij. Ja, Het waren Skyclan katten die daar jaagden. Hij keek om naar Haypaw en zag dat ze er al bijna was. Hij stond weer op en liep het kamp uit. Voor een hoge bloesemboom ging hij zitten. Hij keek omhoog en probeerde de top te zien. Maar dat ging niet. Deze boom was erg hoog. Zo hoog dat hij de top nog niet eens kon zien. Luckypaw zuchtte en keek achter zich. Het was tijd voor actie! Hij sprong weer op en sprintte het bos in. Hier konden ze perfect jagen. Meteen ging hij in de sluiphouding staan waarna hij zich voledig richtte op de geur van een muis. Here i come! Hij sloop richting de muis en zwaaide even stilletjes met zijn staart om zijn evenwicht te houden. Daarna sprong hij razendsnel naar de muis, die hem nog steeds niet had opgemerkt. Hij greep het dier bij zijn rug en beet daar hard in. Een krakend geluid werd hoorbaar waarna alles stil was. Hij legde de muis op de grond en begroef het. Even knikte hij naar de plek waar hij het begraven had. Hij bedankte starclan voor deze prooi. Zo had zijn vader het hem uitgelegt. Daarna keerde hij zich om en keek hij zoekend naar Haypaw.

Het ging ook goed met hem, had Luckypaw gezegt en Haypaw glimlachte even verlegen naar hem, wel wou hij graag een mentor, want die had hij nog niet, Haypaw kende dat gevoel, voordat Moonclaw haar mentor was geworden had ze er ook even geen gehad, dat was niet lang geweest gelukkig. "Dat aanbod neem ik meteen aan! Let's hunt!" riep Luckypaw terwijl hij achte5r het kleine poesje ana sprong, ze glimlachte en rende daarna achter de kater aan die haar zo juist had ingehaald terwijl ze de warriors ontweek die overal hun taken aan het doen waren, sommige keken haar een beteje geïrriteerd aan maar andere lachtre vriendelijk om de vrolijkheid van de apprentice. Eindelijk kwam Haypaw bij de uitgang van het SkyClan kamp waar ze nog een laatste warrior ontweek en daarna achter Luckypaw het terrein in liep. Ze liepen rustig naar het bloesembos, Luckypaw voorop en Haypaw liep er vrolijk achteraan. Toen ze er aankwam zag Haypaw Luckypaw net weg sprintte van een hoge bloesemboom het bos in om te gaan jagen. Zelf sloeg Haypaw haar nagels uit en sprong tegen de boom aan wara ze met haar vlijmscherpe nageltjes snel grip kreeg. Behendig klom ze verder de boom in totdat ze bij een tak was waar ze op ging zitte'n. 'He! Luckypaw!' riep ze naar de kater benedenhaar die net een muis aan het begraven was, met haar staart zwaaide ze even naar hem en daarna begon ze een hogere tak te beklimmen. Toen ze eenmaal weer op die tak zat keek ze om zich heen, zouden er mischien vogels in deze boom zitten die ze kon vangen? Een aantal takken verderop zag ze wel en merel zitten en behendig klom ze muisstil omhoog, in boomklimmen was ze altijd goed geweest en ze vond het ook erg leuk. Toen ze vlak bij de merel was sprong ze op hem af en duwde hem met één van haar voorpoten tegen de tak aan waarna ze hem met een selle beet doodbeet en zacht StarClan bedankte voor deze goede vangst. 'Luckypaw!' riep ze vervolgens naar beneden met de merel in haar bek 'Vangen!' vervolgens liet ze de vogel vallen en begon zelf ook naar beneden te klimmen.

Hij keek omhoog toen hij de stem van een poes hoorde, die hem maar al te bekend voorkwam. Het was Haypaw, degene waarmee hij aan het jagen was. Hij grinnikte en zwaaide vriendelijk met zijn staart. Hij keek toe hoe zij een vogeltje ving, knap werk. Haypaw opende haar mond weer en zei. "Luckypaw! Vangen!" Hij keek naar het dode lichaam van de vogel en grijnsde. Hij sprong omhoog en trok de vogel zo uit de lucht. Rustig legde hij het op de grond en begraafde het. "Pas maar op dieren, wij zijn op oorlogspad" Hij grinnikte en keek naar boven naar Haypaw. Zou hij ook kunnen klimmen? Hij was er volgens hem geen ster in. Maar proberen was mogelijk. Hij sprong hoog in de lucht en greep zich vast aan de boomstam. Hij klom een stukje omhoog en zette zich af zodat hij op de tak belandde. Even dacht hij zijn evenwicht te verliezen, maar dat was niet zo. Hij zag een vogeltje boven zich zitten en sprong soepel de lucht in. De vogel zag hem en wou wegvliegen, maar kreeg daar de kans niet voor. Hij greep de vogels vast en sprong uit de boom, zijn pootkussentjes belandden zacht op de grond. Terwijl de vogel dood in zijn bek hing. Hij grijnsde en liet het diertje vallen. "Drie dieren, en we zijn nog niet eens tien minuten het bos in" Hij grinnikte en keek het bos door en ging naast Haypaw staan. Hij snoof in de lucht en keek naar de vogels die boven hem floten. Hij grijnsde. Dit bos was zó vredig en zo prachtig. Hopelijk ging dit bos nooit weg, dat mocht gewoon niet. Hij was er trots op dat hij een plekje had in skyclan. Duststar was de beste leider ooit en de deputy was silverfang, die erg cool was. Okal had hij de twee katten nog nooit in het echt gesproken, hij had gezien hoe zij hun taken deden en vond het gewoon onmogelijk goed. "Ik ben echt blij dat ik in de skyclan ben geboren" Hij keek naar de zon die nu zichtbaar was en door de bomen scheen.

Laatheid... sorry

Haypaw grinnikte even toen Luckypaw omhoog sprong en de merel uit de lucht plukte, het was wel een grappig gezicht. Met een laaste sprong zette ze zich af van de boom en landde netjes op haar pootjes. Toen ze benden was klom Luckypaw omhoog en met een glimlach keek ze hoe hij dat deed terwijl ze rustig ging zitten aan de voet van van de boom en haar staart achter zich neelegde, in tegenstelling tot veel katten krulde zij hem niet om haar poten, ze vond het maar een rare gewoonte. "Pas maar op dieren, wij zijn op oorlogspad" onderbrak Lucktypaw haar gedachten en met een glimlach spong ze op en liep naar hem en zijn vers gevangen vogel toe 'Mooie vangst!' zei ze grinnikend terwijl ze door de bomen naar de net opgekomen zon keek, een mooi schouwspel. "Ik ben echt blij dat ik in de skyclan ben geboren" zeiLuckypaw en Haypaw knikte instemmend 'Het is hier erg mooi, ja' beaamde ze.