Peer pressure

Hij was op weg naar de zo beroemde Vulure's plot. Of was het Vulture? Hij lette al amper op op wat iedereen tegen hem vertelde. Na de dood van Swiftclaw was hij algauw klaar met katten, hij zou het lef niet meer krijgen om voor iemand de deur open te doen. Bang dat StarClan ze weer van hem afnamen. Het gebeurde al continu, alsof het een patroon was. Het was eerder de instinctieve fight or flight actie. Behalve dat je met dode, heilige geesten niet kon vechten. Dus het werd maar opgeven. Tuurlijk, waarom zou zijn personaliteit dan veranderen? Totdat katten het al doorhebben en hem gaan lopen vragen of hij oké was? Want de rode kater was bekend om zijn personaliteit. De sarcasme, gemengd met een speelse personaliteit en naïviteit zou niet vaak voorkomen in anderen. Hij zou het wel duidelijk maken als hij met iemand zou moeten praten. Maar ja, hoe zou hij in StarClansnaam praten tegen de enige die hij vertrouwde, die nu ook al dood was? Dat was het probleem. Vertrouwen zou geen probleem worden. Want wat zijn moeder gedaan had was puur omdat ze haar hart had gevolgd, en bovendien had hij haar nooit echt gekend. De laatste keer dat hij haar gezien had was bij de dood van zijn vader. En nee, het was niet hem tegen de wereld. Het was hem tegen StarClan. Hoe kon verdomme Tallstar wat aan doen dat ze zwak was? Of Acefray of wie dan ook.

Hij was eindelijk aan de rand, meer mentaal dan fysiek, eigenlijk. Zijn grasgroene ogen keken neer op het uitzicht. Wat best wel mooi was, als hij niet zo emotieloos was. Het leek alsof zijn gevoelens een blokkade hadden, ze gewoon niet heen konden. Misschien was het beter zo, een natuurlijke reactie van zijn lichaam. Nu ze weg was was ook een deel van hem weg. Het leek wel alsof zijn lichaam zich weer aan moest passen om onafhankelijk te zijn van iemand. Aangezien Swift altijd het blije stofje voor hem was.

+tag Swallowflight

Hij had de zwarte kattin eerst niet opgemerkt totdat een plotselinge stem de rust van de wind en bladeren had verbroken. "Je bent toch niet van plan om vliegles te nemen, toch?" Hij had nog net geen idee van wie die stem was, totdat hij zich omdraaide en een ThunderClanner naar hem zag staren. "Hm?" Oh, hij herkende haar wel ergens van, toen hij doodleuk in een roofvogelnest wou gaan kijken, waardoor de moeder achter hem aan zat te vliegen en hem uiteindelijk aangevallen had. Hij had gelukkig niets ergs opgelopen behalve een paar krassen en een pijnlijke spier, dat voor bijna een week had geduurd om het eindelijk te voelen wegvagen. "Nee, voorlopig even niet." Miauwde hij maar terug voordat hij zich omdraaide en naar haar toe liep. Even veilig weg van de rand. "Ik herken jou ergens van," voegde hij eenmaal toe. "Die ThunderClanner die mijn verhaal had geloofd. Ja, dat was jij." Het was logisch dat het niet waar was, dat wist de kattin namelijk ook. Maar het was Flameleap. Hoe anders kon hij anderen benaderen? En bovendien paste de titel perfect bij haar. Voor iemand die nog geen naam gegeven had.

Hij tilde een wenkbrauw op toen de kattin hem vervolgens antwoordde. "Oooh, ik wist wel dat er een addertje onder het gras zat bij jouw verhaal.." zei ze terwijl ze haar poot voor haar kop sloeg. Dramatisch, duidelijk. Maar waren we allemaal niet dramatisch? "Ja, ik kan duidelijk begrijpen hoe je mijn verhaal had kunnen geloven. Ik heb echt de kracht van een wolf." Voegde hij toe met een kleine glimlach, gewoon als effect dat hij een grap aan het maken was. "Weet je wel? Awoooo." Vervolgde hij terwijl hij een wolvenhuil probeerde te laten zien. Wat inderdaad als gehuil klonk, maar dat was meer aan de zielige kant, want tja, hij was een kat en geen wolf. Hij kon zich nog herinneren hoe hij Wolfpaw steeds plaagde met zulke geluidjes. Ja, goede tijden waren dat. Flameleap was bewust dat hij iedereen miste, zelfs zijn moeder na wat ze hun aangedaan had. Hij had iemand nodig, een teken, iemand die hetzelfde had meegemaakt, die de pijn begreep. Maar vertrouwen werd met het aantal doden smaller en smaller.