A day fore me..

Een lage rustige mist lag over het veld. Het kamp lag er weer rustig bij, een normale dag. De zoveelste normale, dus saaie. In de warriors den lag een nachtzwarte kater nog te slapen. zoals gewoonlijk lag hij op zijn standaart donkerste plek. De plek waar niemand hem zag, maar hij wel iedereen. Hij lag op zijn buik met zijn kin op de aarde. Darkfire tikte geiriteerd met het puntje van zijn staart en zijn oren stonden op scherp. Hij was alert, maar ook in de zogezegde, dromenland.

De heerlijke geur van zuiver bloed lag in zijn neus. hij proefde het in zijn bek en slikte het van zijn lippen af. Achter hem lag een schim van een lijk.. Darkfire liep over zwarte stenen heen. Zijn ruwe poten verplaatste hem elke stap verder. Hij grinnekte af en toe een beetje. Om zich heen zag hij gemene glinsterende oogjes die hem bemoedigend aankeken. Darkfire groette ze als vrienden. Schaduwen waren het, ze trokken over de bomen en shuilde in het duister. Het was roet nacht terwijl de maan dreigend boven de hemel pronkte. Overal lag duister, maar waar licht scheen zag hij katten hem verafschuwend aankijken. Hij keek ze spottend aan. Zijn fantasy was heerlijk, genietend van deze droom.
De katten waren katten anders dan die in het duister, ze leken door te scheinen in het maalicht. Hij kon drie poezen onderscheiden, met nog wat andere schimmen. Streng en zuiver maar met angst en keken ze hem aan. Je zag dat ze zich diep beldeigd voelde. ze waren ook verbaasd over dat een kat zo verduisterd kon zijn. Dark lachte duivels en schreeuwde, '' Kom maar op! Ik ben alang niet bang meer voor jullie. Het lot licht niet in jullie handen! Maar in die van mij... Ik bepaal over leven en dood.'' Toen werd alles langzaamweer zwart en duister

Langzaam opende Darkfire zijn vurige ogen. Balend dat hij was wakker geworden. Het was een droom die half zelf had verzonnen. Hij bleef leuk om te blijven herhalen.
Darkfire opende zijn bek gapend. Darkfire,s tanden blikkerde in het ochtend licht. '' Aahheemm.. *smak, smak* Toen hij klaar was met zich even uit te rekken liep hij bruusk de den uit. Hij gaf er niets om dat hij in zijn weg wat katten aanstote waardoor ze wakker werden. Hij probeerde ook niet een klein beetje stil te doen. Asociaal, was Darkfire zeker. Hij liep naar de prooi hoop, niet lettend op de volgende blikken van somige katten. Hij pakte een ekster van de stapel. Toen hij naar zijn pek was gelopen en zich vorstelijk had geplaatst, nam hij een hap van de vogel die prima smaakte. Bloed liep hem in de mond, heerlijk.. maar lang niet zo lekker als de smaak van een vers gedode prooi. Deze had er duidenlijlk al wat langer gelegen. Darkfire pakte de kop beet van de vogel. Zonder enig respect rukte hij het hoofd er af. bloed liep uit de nek. Darkfire pakte de kop en legde hem voor zich. Daarna stond hij een moment op plette de schedel en ging weer liggen. Bloed lag om de vogel versprijd. Genietend at Darkfire van zijn lunch. Opeens hoorde hij wat, en rook dat er iemand aan kwam lopen. Geiriteerd keek hij op om te zien wie het was.

Thornpaw knipperde tegen het onplezierige, waterige licht in. Hij lichte zijn kop een beetje op zoekend naar een bewijs dat hij wakker was, een bewijs dat hij niet door één van zijn vele onrustige dromen doolde. Langzaam stond hij op, zijn spieren waren stijf en zijn pels lach slordig door elkaar, er kleefde droog zand in. De zoete sapgeur van de takken die zijn Den beschermden speelde in zijn neus. Thornpaw gaapte luid, hij sterkte zijn stramme poten en begon zachtjes zijn pels schoon te likken. Trage schurende likken schuurden gelijk over zijn pels , zijn roze tong harkte de losse haren tussen zijn pels vandaan. Een tweede geeuw ontsnapte uit zijn bek, hij gaapte twee rijen scherpe, ongetrainde tanden bloot. Thornpaw stond verveeld op, zijn ogen liepen over van een slaapdronken gevoel. Een vogel floot een hoge toon prachtig klinkend in de natuur, het symbool van de harmonie die heel het woud droeg, die de rust bewaarde. Thornpaw neuriede vrolijk het deuntje dat de vogel hem voor had gehouden. 'Grauwerrauw' een diep onvriendelijk gegrom doorbrak de zachte klanken waarvan het woud hem verschafte. Nieuwsgierig trippelde hij naar de plek waar het angstaanjagende gegrom vandaan kwam. De warriors den. Hier mocht hij eigenlijk niet komen. Het was verboden terrein voor alles wat nog niet de titel van warrior had ontvangen. Voordat een Thornpaw een volgende pas kon doen stapte een reusachtige, nachtzwarte kater de den uit gemarcheerd. Zijn passen lieten wolken zand op stuiven. Trage, majestueuze stappen waarmee hij naar de prooistapel sloop, een groot littekenen aan zijn rechter oog, een teken van dappere strijd en de dikke, ravenzwarte pels. Onmiskenbaar, dit was Darkfire. Een kater die zowel werd aanbeden als uitgejouwd, er werden veel duistere dingen over hem gefluisterd die zelfs tot naar de nursery gingen maar Thornpaw dacht dat hij enkel verbitterd was door een lange zware strijd. Hij gluurde nieuwsgierig naar hoe darkfire de kop van een gevlekte ekster afrukte en moeiteloos verpletterde, het donkerrode bloed van de vogel spendeerde rond en lach overal verspreid op de grond rond de warriors den, onherroepelijk wegzinkend in de donkere aarde. ''Euh... hallo Darkfire..'' Groette Thornpaw hem een tikkeltje verlegen. De breedgeschouderde kater draaide erveeld zijn kop maar de krachtige glans in zijn ogen gaf Thornpaw de moed om verder te gaan. 'Hoe gaat het er mee' vroeg Thornpaw vriendelijk. Hij ging zitten en wiegde opgewonden heen en weer, zich niet bewust van de duistere geheimen die de Darkfire verborg.

Heb al metteen meer inspi met Doorn
- x'D

Darkfire haalde slikkend zijn tong langs zijn tanden. Hij slikte nog wat bloed door. hhmm.. Hij gaapte nog even maar nogsteeds waren zijn tanden rood van het bloed. Hij slikte even van zijn gaap. Darkfire keek op met een bitter gezicht. Zijn ogen waren vlamkleurig en konden branden als hij boos was. Het was een een apperentice die op hem af kwam lopen. ^Wat moet die nou weer van me?^ Dacht hij. Als Dark het goed had was het een of andere Thornpaw. Ja inderdaat een doren in het oog. Darkfire had een hekel aan naiefe leerlingen, deze zou ook vast en zeker wel weer zo zijn. De leerling was nu bij Darkfire aangekomen en mouwde verlegen, '' Euh... hallo Darkfire..'' Darkfire keek hem met een spottende blik aan. Maar een glans in zijn ogen gaf aan dat hij verder kon spreken. 'Hoe gaat het er mee' Darkfire deed even moeite om hem niet sterk uit te lachen. Hij kwam naar Dark toe, om te vragen hoe het met hem ging?! Dit was wel de meest domme actie die een leerling bij hem had gemaakt. Uitgezondert van Brightpaw dan. Die hij al een aantal dagen niet meer had gezien. Darkfire dacht even terug aan de afgelopen dagen. Hij had Honeyfeather en Quickfur vermoord zonder dat ook maar iemand het wist. Dat voelde voor hem wel goed. Dus was hij minder geprikeld dan normaal, hij was eigenlijk wel in vorm. Enkel de clan zelf was een beerput van verdriet door het verlies van 2 katten zo snel achter elkaar. Darkfire moest binnenin daar om wel lachen maar goed. Nu even terug naar de leerling genaamd Thornpaw. De jonge kater had blouwe ogen, ze straalde eerlijkheid uit en moed. Deze kater zu vast en zeker later een goede krijger worden. Hij was wit met wat lichtbruine strepen, een mooie kleur combinatie. Maar Darkfire zelf kon het niet zo veel schelen en zei met zijn diepe dreigende stem, '' Hoe het met mij gaat, klein muizenbrein? Ach ups en downs. Het is gewoon zo tragisch van het verlies vind je niet? Zomaar dood.. Honeyfeather en Quickfur hadden nog een heel leven voor zich.'' Darkfire moest moeite doen dat er niet een gigantische spottende grijns op zijn bek kwam. Inplaats daarvan probeerde hij zo treurig mogenlijk te kijken. '' Maar wat brengt jou hier Thornpaw, naar een chagereinige zwarte kater die alleen maar verbittrerd en koud kan zijn?..'' Darkfire keek hem vragend maar sluuw aan.

Thornpaw keek nieuwsgierig naar de grote zwarte kater, hij werd geïntimideerd door de glanzende spieren onder zijn dikke pels donker als de nacht. Hij wiegde heen en weer over de koude grond, hij straalde, thornpaw praatte met een van de grootste warriors uit zijn clan. Hij wist eigenlijk wel dat het misschien verkeerd over, er waren net twee edele katten uit de Thunderclan gestorven: Honeyfather en Quikfur. Honeyfather was een Queen, de partner van Ravenwing, Thornpaw had haar als kit vaak gezien in de nursery maar ze kende haar niet acht, Quikfur was een jonge warrior die Thornpaw maar vaag herinnerde in zijn korte geschiedenis. Beide waren ze toegetakeld met afschuwelijke wonden, beiden was hun mooie vacht geklikt met het bloed dat was wegebt in de aarde. Er ging een korte rilling door Thornpaws kleine lijfje heen toen hij terug dacht aan de afgrijselijke wonden die hun lichamen tekende. 'Hoe het met mij gaat klein muizenbrein? ach, ups en downs. Het is zo tragisch verlies het verlies vind je niet? Honeyfeater en Quikfur hadden nog een heel leven voor zich' Thornpaw nieuwsgierig naar Darkfire, hij probeerde zijn gezicht te doorgronden, het stond koud en vervrongen ookal waren zijn woorden vol drama en tragedie. '' Maar wat brengt jou hier Thornpaw, naar een chagereinige zwarte kater die alleen maar verbittrerd en koud kan zijn?'' vroeg Darkfire, zijn stem was ijzig sluw als het gesis van een adder die op haar prooi afgleed.thornpaw dacht even na, eigenlijk had zijn bezoekje niet echt een reden gehad maar eigenlijk branden er vele vragen op zijn lippen,: 'Ik vroeg me af hoe je aan dat litekken kwam dat op je oog zit' besloot Thornpaw, hij gluurde nieuwsgierig naar de machtige kater.

-koooort

Darkfire slikte langs zijn tanden. Bloed proefde hij in zijn mond, Even gaapte hij. Terwijl hij gaapte waren zijn tanden te zien die evngoed rood waren door het bloed van de duif. '' Aaaggghh.. *smak, smak*'' Hij staarde toen even wezeloos voor zich uit. Thornpaw keek treurig toen hij het over Honeyfeather en Quickfur had gehad. Van binnen moest hij daar om lachen, maar aan niks was dat te zien. Darkfire hield zijn masker op. Hij kuchtte even. De kater was zo te zien trots en straalde bij het bijzijn van Darkfire, terwijl Dark niet eens zo biezonder was. Gewoon een chagereingige oude kat die alleen maar kon zeiken of snouwen. Toen hij leerling was geweest, had hij er naar op gekeken om warrior te worden. Maar achteraf was er nu niet zo gek veel aan. je was van je trainingen af, dat was het leuke, maar moest je nu wel zelf training geven. Aan een poes die nog bang was voor haar eigen schaduw. Als Darkfire zich ergens voor schaamde dan was het voor haar. Hij kon toch niet bij de schaduw katten aankomen met zo,n braakbal?
Maar goed, hij was met zijn gedachte afgedwaald dus schudde hij even zijn kop door elkaar en keek de leerling weer aan. Darkfire had aan hem gevraagd wat hij kwam doen, zijn antwoord veraste hem even. 'Ik vroeg me af hoe je aan dat litekken kwam dat op je oog zit' pijnzend keek hij even langs de leerling heen, ja zijn liteken. Hij droeg het al zijn levenlang mee. En omdat de leerling geen onverwachtte of rare dingen had gedaan. En gewoon was blijven zitten, wilde hij het wel vertellen. Deze kat toonde tenminste intresse. '' Ohh.. oké. Die vraag had ik niet verwacht kleine.. Maar ik zal je dat verhaal vertellen. Je hebt geluk dat ik in een goede bui ben, en je opzich wel mag.
Kom naast me liggen maar wees ook stil, en luister anders kun je weer oprotten. Stel alleen vragen waneer ik het aangeef.'' Darkfire had het bevel gegeven en wachtte tot de leerling zich goed had genesteld. Daarna mouwde hij wat de leerling zo graag wilde weten.
'' Het zal je verbazen, maar dit is al gebeurd toen ik een kitten was. Ik was veel kleiner en zwakker, zoals de kittens in de nursery nu. Altijd was ik het buiten beentje, en mocht nooit met dingen mee doen niet dat ik dat ook wilde. Ik had mijn eigen wereldje, maar niet overdag.. Je raad het al. Alleen was ik snachts het meest actief. Vaak ging ik, als elke kat in het kamp lag te slapen, er opuit. Buiten het kamp. Niemand kon mij dan snappen dus had ik vrij spel. De maan die dan hoog aan de hemel zweef gaf me kracht.
Op een weer zo,n zelfde nacht wilde ik verder gaan dan mijn grenzen, letterlijk en figuurlijk. Ik kwam na een hele lange meeslepende tocht aan bij het schaduwclan territorium. Nooit gedacht dat een kiit dat zou halen. Maar goed, hoe ik het heb gedaan maakt niet uit. Shadowclan territorium was al vet genoeg, de omgeving geuren en onheil vond ik prachtig. Maar Shadowclan katten leven niet alleen overdag, daar hebben ze hun naam aan. Ik voelde dat er naar mij werd gekeken, en ik had gelijk. Want niet veel later kwam Brokenstar zelf de struiken uitgewandelt. Ik heb met hem gesproken samen met wat andere die er ook bij waren. Maar na een tijdje kreeg ik ruzie met een diep zwarte kat met rode ogen. Hij sloeg met zijn klouw naar mijn oog, en gooide me tegen een boom aan. Het was voor mij mijn eerste echte pijn. Strompelend ben ik thuis gekomen, maar het heeft zoveel in zoveel in mijn rare leven duidenlijk gemaakt... Niemand is te vertrouwen..''
Darkfire was nu eindelijk klaar met zijn langdradige verhaal. Hij was benieuwd hoe de apperentice zou reageren.

'Ohh.. oké. Die vraag had ik niet verwacht kleine.. Maar ik zal je dat verhaal vertellen. Je hebt geluk dat ik in een goede bui ben, en je opzich wel mag. Kom naast me liggen maar wees ook stil, en luister anders kun je weer oprotten. Stel alleen vragen waneer ik het aangeef.' Op gewonden ging Thornpaw liggen, zijn staart naast zijn lichaam geslagen, en met grote ogen hoorde hij de lovende woorden van de grote krijger in zijn hoofd galmen: en je opzich wel mag. Darkfire mocht hem, welke leerling droomde daar nu niet van. Thornpaw fixeerde zijn ijsblauwe ogen op Darkfire's door strijd getekende gezicht, hij begon: 'Het zal je verbazen, maar dit is al gebeurd toen ik een kitten was. Ik was veel kleiner en zwakker, zoals de kittens in de nursery nu.' Thornpaw draaide zijn kop even naar de warme nursery, die altijd de zoete geur van melk en het veilige zorgeloze gevoel van kittens uitstraalde.Hij spitste zijn oren terug en luisterde aandachtig verder: ik het buiten beentje, en mocht nooit met dingen mee doen niet dat ik dat ook wilde. Ik had mijn eigen wereldje, maar niet overdag.. Je raad het al. Alleen was ik snachts het meest actief. Vaak ging ik, als elke kat in het kamp lag te slapen, er opuit. Buiten het kamp. Niemand kon mij dan snappen dus had ik vrij spel. De maan die dan hoog aan de hemel zweef gaf me kracht.' Even droomde thornpaw weg naar de nachtelijke wereld, het donker van de hemel, het schijnsel van de maan en het licht van de sterrenclan, spannend ! 'Op een weer zo'n zelfde nacht wilde ik verder gaan dan mijn grenzen, letterlijk en figuurlijk. Ik kwam na een hele lange meeslepende tocht aan bij het schaduwclan territorium. Nooit gedacht dat een kiit dat zou halen. Maar goed, hoe ik het heb gedaan maakt niet uit. Shadowclan territorium was al vet genoeg, de omgeving geuren en onheil vond ik prachtig. Maar Shadowclan katten leven niet alleen overdag, daar hebben ze hun naam aan. Ik voelde dat er naar mij werd gekeken, en ik had gelijk. Want niet veel later kwam Brokenstar zelf de struiken uitgewandelt. Ik heb met hem gesproken samen met wat andere die er ook bij waren. Maar na een tijdje kreeg ik ruzie met een diep zwarte kat met rode ogen. Hij sloeg met zijn klauw naar mijn oog, en gooide me tegen een boom aan. Het was voor mij mijn eerste echte pijn. Strompelend ben ik thuis gekomen, maar het heeft zoveel in zoveel in mijn rare leven duidenlijk gemaakt... Niemand is te vertrouwen.. '

Thornpaw stelde zichde reusachtige donkere kater voor, zijn spieren golvend onder zijn bruine pels, zijnn tanden blikkerend in het maanschijnsel. 'Waaaauuuuw, dat is zó coool!' Mauwde Thornpaw opgewonden. Een dood muisbruinblad, dwarrelde naar beneden, er zaten gaten in en het stonk naar de schimmel, net Brokenstar dacht Thornpaw. Hij grijnsde. Thornpaw zette zich krachtig af tegen de koude aarde, hij sloeg zijn kopje heen en weer, klemde het blad tussen zijn tanden en kwam trots terug neer. Thornpaw boog zijn kop naar voor en liet het blad op de grond liggen, met grove sneden begon hij het te bewerken. 'Ik zou Brokenstar nogal is van zijn vet hebben gegeven' Gromde hij vrolijk, Thornpaw was klaar met het blad naar de sterrenclan te helpen.

-sorry voor de late reactie maar het komt door school enzo... ^^