Time still goes on

Drust stond voorover gebogen bij een vossenhol. Het gat was groot en liep schuin de grond in, gecamoufleerd door grote varenbladeren. Het hol was daardoor vrijwel niet te zien, maar Drust wist maar al te goed dat het hol hier zat. Dit was zijn voormalige woonplaats geweest. Hij snoof de lucht diep in, terwijl hij zijn kop - voorzichtig, voor de verandering - het hol iets verder in stak. Zijn eigen geur en zijn markeringen waren nauwelijks te ruiken. De verse geur van vossen echter wel. Het hol was momenteel leeg, maar het was zeker niet verlaten. Drust knarste met zijn tanden en hij moest toegeven dat hij zijn eigen plaats wel miste. Hij was maanden geleden vertrokken en had zijn intreden gemaakt bij de Bloodclan, de moordzuchtige groep Rogue's. Drust was een doorzetter, een sterke dominante doorzetter, en hij was geen persoon die zijn heimwee zou laten blijken, maar hij voelde het wel. Een vreemd, vaag bekend maar vooral onbekend gevoel in zijn borstkas die hem dichter naar het hol toe trok. Drust was aan de ene kant blij met zijn keuze, zijn deelname aan de wreekacties van de Bloodclan, maar aan de andere kant vond hij het afschuwelijk om niet bovenaan de rangorde te staan. Scourge was nu zijn leider, maar normaal gesproken was Drust zijn eigen leider geweest. Sterker nog, hij was eigenlijk altijd de leider van iedereen geweest, en het was moeilijk om aan iets anders te wennen. Hij was zo groot en enorm en ongelooflijk dominant dat de meeste katten zich meteen onderwierpen aan deze joekel van een kater. Andere katten waren de strijd met hem aangegaan, maar die hadden het verloren. Dat was nu eenmaal zo, Drust's postuur dwong respect en in elk geval onderdanigheid af. Tegenover dat postuur stond dat Drust misschien niet de slimste was, maar dat maakte niet zoveel verschil omdat hij toch overal overheen walste zonder enige vorm van moeite. Ook zijn oppervlakkigheid maakte zijn heimwee een bijzonder fenomeen, maar Drust dacht er verder niet over na. Hij nam een stap achteruit en duwde deze gevoelens van hem af. Hij had hier niets aan. Helemaal niets. Zulke gevoelens maakten je zwak, en daarom moest je er meteen afstand van doen. En dat deed hij. Drust deed een paar stappen achteruit, rechtte zijn schouders en draaide zijn voormalig thuisfront de rug toe. Hij wilde net een sprintje inzetten toen een geluid zijn aandacht trok. Hij sprong op, zette zijn vacht op en nam onmiddellijk zijn gebruikelijk waarna hij waarschuwend blies waarschuwend. Scourge was niet in de buurt, dus er was verder geen enkele aanleiding om nog onderdanig te doen.

[Iemand die een beetje posts met inhoud weet te typen en actief post a.u.b. :3]

De beige kleurige poes liep, met ingezakte rug sluw door de bosjes heen. Haar schouderbladen kwamen bij elke stap die ze zetten een stukje omhoog en haar hoofd zag er nou niet bepaald vrolijk uit. Dit bos, dit vreselijke bos was niets voor haar. Ze had altijd genoten van haar heerlijke luizen leventje. Maar die heeft ze moeten afstaan. Ze kon niet langer lief acteren. Ze walgde ervan. Elke keer weer die verwachtte kopjes die ze geven moest. Elke keer weer netjes en braaf je porseleinen bordje leegeten en daarna heerlijk bij die warme kachel zitten. Het liefst liep ze rond te zwerven in haar straat toen die tijd. Maar ze had haar prioriteiten. Ze moest nakomen aan wat het baasje graag wou. Want zij zorgde er immers voor dat haar huid heerlijk mooi glansde en dat haat wondjes geen littekens werden. Maar aan littekens hoefde ze zich nu geen zorgen voor te maken. Haar buik zat er immers vol mee. Dat deed ze expres. Ze wou niet lelijk zijn. Littekens maakte in haar ogen poezen lelijk. Het zou haar meer moeite moeten kosten om katers aan de haak te slaan. Maar een van die katers die ze had, een echte rogue had haar toch zekers de grootste litteken bezorgt. Dat gebeurde wanneer hij kittens hebben wou. Als ze aan een ding echt walgde waren het kittens. Zij weigerde maar hij sprong al boven op haar en zetten zijn nagels in haar buik. Zij draaide zich vervolgens met een ruk om, om hem weg te jagen. En tot haar opluchting gebeurde dat ook. Zij ging weg met een open wond en hij hoefde haar nooit meer te zien. Een zacht gegrom verliet haar mond terwijl een voor haar onbekende geur haar mond in kwam. Zo te ruiken was het sowieso een kater. Haar hele houding veranderde meteen. Haar rug was recht als een plank en haar hoofd was de lucht in. Even als haar staart die fier in de lucht heen en weer ging. Een paar keer ging ze met haar hoofd langs de bomen heen om zo haar geur rond te spreidde. Even haalde ze een paar keer diep adem en stak toen vervolgens haar hoofd door de bosjes heen. Haar grote baby blauwe ogen krozen met de groen ogen van een grote tabby kater. Hij was groter dan de gemiddelde kater en zijn vacht was 3keer zo groot geworden. Hij leek nou niet echt bepaald blij met haar bezoek. Maar daar zal ze snel verandering in maken. Elegant stapte ze de bosjes uit en keek de kater glimlachend aan. Een grote kater kwam goed van pas. Dat kon ze altijd wel gebruiken. Maar hij rook niet naar een clan. Nee hij zat dus sowieso niet in een clan. Voorzichtig ging ze zitten en legde haar staart rond haar poten neer. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen. ''Goedemiddag, kater.'' Haar stem was zacht lief en zeer vrouwelijk. Ze opende haar ogen weer en keek weer diep in de groene ogen van de kater. Al die katers hadden hetzelfde, ze leken elk allemaal op elkaar.

Wow, vet leuk karakter om te spelen :3 Laat ik Drust er maar met open ogen in tuimelen, hij is niet bijster slim ;3

Drust stond klaar om de kat die hem kwam storen een lesje te leren. Zijn oren lagen plat, zijn haar stond recht overeind, zijn staart zwaaide dreigend door de lucht. Scherpe nagels klauwden in de grond en hij stond helemaal op scherp, klaar voor een aanval. Blinkende tanden, tot spleetjes geknepen ogen, Drust voelde zich alles behalve kwetsbaar hoe hij erbij stond. Hij voelde zich vrijwel nooit kwetsbaar en hij voelde ook geen enkel greintje van gebrek aan zelfvertrouwen.
Tot een beeldschone siamees-ogende poes de struiken uit stapte. Haar grote blauwe ogen keken Drust onschuldig aan en een vriendelijke glimlach streelde haar gezicht. Elegant deed ze een aantal passen en zat ze neer op de grond, waarna ze haar staart sierlijk om haar poten krulde. De komst van de poes was als een klap in Drust's gezicht. Zijn zelfvertrouwen wankelde niet eens, het viel gewoon uit elkaar en verdween als sneeuw voor de zon. Zijn vacht was plotseling niet dik meer en zijn agressieve houding verdween spontaan, maar een andere houding wist hij ook niet te vinden. Drust voelde zich ongemakkelijk en hij schuifelde niet wetend wat te doen op zijn poten heen en weer. Hij was zich plotseling pijnlijk bewust van zijn in de war zittende vacht, van zijn onvriendelijke dominante welkom en hij schaamde zich. Een vreselijk gevoel. Drust had zich nog nooit echt ergens voor geschaamd, hij deed gewoon zijn ding en de buitenwereld boeide hem absoluut niets. Alle anderen op aarde konden de pot op, ze moesten gewoon niet voor Drust's voeten lopen en dan zou hij ze geen kopje kleiner maken - dat was Drust's instelling en zijn aart. En hij mocht dan niet al te slim zijn, maar hij wist zeker dat dit schaamte was en dat het niet fijn was.
'Goedemiddag, kater,' klonk de zijdezachte en mierzoete stem van de poes. Ze sloot kort haar ogen en keek vervolgens diep in Drust ogen. Hij werd zich er wat later pas van bewust dat zijn mond open was gevallen en het duurde even voor hij had bedacht hoe hij deze ook al weer dicht moest doen. Hij bleef de poes aanstaren en had nog steeds geen gemakkelijke houding gevonden toen hij besefte dat hij antwoord moest geven.
'Eh...' Drust schraapte ongemakkelijk zijn keel. 'Eh... G-goedemiddag.' Drust merkte hoe zijn stem halverwege haperde en hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Waarom gedroeg hij zich zo vreemd? En wat moest hij in godsnaam zeggen? Alles in zijn hoofd liep helemaal vast en in een normale situatie had hij nu de poes afgesnauwd, tegen de grond geramd of volstrekt genegeerd maar geen van alle was nu een slimme actie. Drust had het gevoel dat hij iets moest zeggen maar het leek alsof zijn hersens in de knoop lagen. Hij deed een opgelaten poging om zichzelf voor te stellen.
'Ik heet eh...' God, hoe heette hij ook al weer? 'Ik ben Drust.' Hij beet op zijn lip en wenste dat hij zich normaal gedroeg, maar om de een of andere reden leek dat op dit moment een onmogelijke taak.

Drust's ogen volgden iedere beweging van de beeldschone poes. Hij keek toe hoe ze haar ranke poot optilde en deze zorgvuldig begon te wassen, waarna ze haar hoofd optilde en met haar lieflijke blauwe ogen naar Drust's achterlijke gestotter luisterde. Het was een opluchting voor hem dat ze hem niet minachtend aan begon te staren zoals hij vaak op anderen neerkeek, maar hem vriendelijk liet uitpraten. Dat was een enorme opluchting voor hem en hij probeerde zich vast te klampen aan dat feit, ze leek hem niet dom te vinden, ook al was hij volledig van slag. De poes keek hem aan en giechelde. Gelach met de klank van rinkelende belletjes in de wind verliet haar mond. Drust knipperde overdonderd met zijn ogen. Zijn hart klopte overduidelijk aanwezig tegen zijn borstkas, alsof het hem iets probeerde te vertellen, en Drust was bang dat hij misschien flauw zou vallen.
'Hallo Drust, aangenaam kennis te maken. Mijn naam is Satoko,' klonk de heldere stem van de kat. Drust bleef haar onbenullig aanstaren, maar de woorden drongen zeker tot hem door. Satoko. Zes letters, drie lettergrepen. Vast met een diepere achterliggende betekenis die iets betekende als "lief", "onschuldig" of "beminnelijk"; dat moest haast wel. Drust staarde haar nog steeds aan en het viel hem op hoe onschuldig en lief en breekbaar de poes eruitzag. Hij was bang dat er misschien een Clankat de bosjes uit kwam stormen en deze prinses mee zou nemen, hij voelde de sterke drang om zich over haar heen te buigen en haar te beschermen, maar hij wist niet zo goed hoe hij dat moest doen. Hij schuifelde enkel wat ongemakkelijk heen en weer op zijn poten, beseffend dat er een stilte was gevallen die hij wilde doorbreken. Drust wilde een gesprek met deze poes aangaan, hij wilde dat ze hem leerde kennen en dat hij haar leerde kennen, hij wilde dat ze wist dat hij een grote stoere kater was die volledig voor zijn doel ging, hij wilde dat deze beeldschone Jane voor zijn woeste Tarzan-charmes viel (welke charmes momenteel niet verder kwamen dat stotteren en raar doen, hij moest oppassen dat hij niet ging kwijlen, dat zou pas charmant zijn). Drust probeerde iets uit te brengen, een gesprek te beginnen, maar de eerste keer verslikte hij zich in zijn woorden en wist hij slechts iets onverstaanbaars te brabbelen, maar hij hervatte zich en wist iets redelijks uit te brengen.
'W-wat doet zo'n mooie poes als jij hier tussen al die gevaarlijke Rogue's?' vroeg hij schaapachtig, waarna zijn hoofd weer in een roze wolk verdween.

Drust, nog altijd zwevend op die wolk, zag de beeldschone Satoko opstaan en naar hem toe lopen. Ze duwde haar schouder tegen de zijne, en hun vachten schuurden tegen elkaar. Hij voelde Satoko's korte glanzende vacht tegen de zijne en hij rilde - niet van afschuw. Ook begonnen hij keihard te snorren, vergelijkbaar met het brommen van een motor. Drust wist niet zo goed wat hem overkwam. Hij kwam, tijdens een bezoekje aan zijn vroegere territorium, een juweel van een poes tegen die hem ook nog eens leek te mogen. Ze maakte geen punt van zijn plotselinge zenuwachtige en debiele gedrag en ze deed aardig tegen hem. Drust was overdonderd, hij wist niet wat hij moest zeggen en telkens als hij in haar ogen keek wist hij niet eens meer hoe hij moest denken of bewegen. Ze zette zijn wereld op zijn kop en hij was absoluut niet van plan zich daartegen te verzette.
'Dat is bij ons een manier van begroeten. 'K hoop dat je het niet erg vond,' verklaarde Satoko. Hij voelde haar zijdezachte stem in zijn oor en haar adem in zijn nek. Ergens, ver weg in een afgelegen gebied in Drust's hersens, vroeg een stemmetje zich af wie het "ons" was in haar woorden, maar zijn gedachten bruisten zo ongeordend door elkaar dat hij dat vrijwel meteen weer vergeten was. Hij probeerde zich te concentreren op haar volgende woorden.
'Ik doe hier hetzelfde als iedere andere poes, mijn leven leven,' antwoordde Satoko simpel, weinig verklarend. 'Maar vertel me kater. Je ruikt nou niet echt bepaald naar een rogue. Zit je in een clan?' Drust hoorde de interesse in haar stem, maar zocht er niets achter. Hij vond het prettig hoe ze hem "kater" noemde, zo voelde hij zich sterker en stoerder dan hij zich momenteel liet overkomen, en hij wilde met alle genoegen haar vraag beantwoorden. Met wat moeite probeerde hij de wirwar van gedachten en gevoelens recht te trekken en zo maakte hij enige doorgang voor een golf van logische gedachtes. Hij dacht opnieuw na over Satoko's woorden en bij het woord "clan" voelde hij een steek van woede door zijn lichaam golven. Een weinig welkom woord in zijn kleine hokjes-brein. Onbewust sloeg Drust zijn nagels uit en voelde hij zich wat verstijven, maar toen hij Satoko's warmte tegen hem aan voelde hervond hij zich snel.
'Ik zit níét in een Clan,' deelde hij resoluut mee. Drust's stem klonk hard zoals hij normaal gesproken klonk en dat speet hem. Hij wilde dat hij zijn woorden terug kon nemen en het anders uit kon spreken, maar in zijn aart was hij niet bepaald Clan-lievend. 'Ik was vroeger een Rogue, maar heb me een aantal maanden geleden bij de BloodClan gevoegd,' vertelde hij achteloos zonder er bij na te denken. Zijn stem klonk helderder dan zojuist, zijn agressie tegenover de Clans bracht iets van zijn oude zelf terug en het voelde beter om niet zo verward te zijn, maar het voelde niet beter om hard en kil te zijn. Drust wilde niet hard en kil zijn in de ogen van deze lieflijke poes.
'En dat hoef je niet te beschouwen als een Clan, als je dat wel doet maken ze kraaienvoer van je.' Drust knarste met zijn tanden. Ook dat had hij eigenlijk niet willen zeggen. 'Maar dat laat ik natuurlijk niet gebeuren,' deelde hij stoer mee.
'Niet zo nerveus zijn joh, ik ga je echt niets aandoen,' suste Satoko nog, en Drust grijnsde schaapachtig.

[Raffelraffel :3]

Bij de woorden die de kater gebruikte bevielen haar niet. Meteen zette ze een sprongetje naar achteren in, en legde haar oren naar achter. Een zacht gesis was te horen terwijl ze door haar voorpoten zakte. Misschien was dit niet een goed idee, om zich zo te gedragen. Een echte dame had gedaan alsof ze het o zo spannend vond. En gereageerd met een; 'o jé, wees alsjeblieft niet boos op me'. Maar zo was ze niet. Nee ze herkende dit. Ze had al vaker zogenaamde bloodclan katers gezien. En dan niet alleen katers, ook poezen. En die bevielen haar niet. Ze waren ruig hard, maar zij deed net zo hard en ruig terug. Alsof ze zich liet afschrikken door zulke stomme leeghoofden. Dwazen. Ze hoorde hoe de kater op zijn tanden knarste, hoe hij gewoon en zijn ademhaling. Ze had alles op scherp gezet. ''Oké, luister. Ik wil geen problemen. Maar wees niet boos op mij.'' waren haar woorden. Ze zweeg. What the hell was ze aan het doen. Ze had die kater gewoon moeten afmaken. Maar misschien dat hij nog voor reden vatbaar was. Dat ze hem alsnog kon verleiden. En misschien wel beter. Ze zou samen met hem de bloodclan kunnen joinen. Ze zou al die poesiepoezen eens laten zien welke poes hier nou echt sterk was. Ze grinnikte zachtjes. Niet te hard, anders zou hij door hebben wat ze van plan was. ''Misschien kun je me meenemen naar die 'bloodclan' dan zou ik kunnen joinen en kunnen we doen alsof je nooit ergens over gepraat had.'' Ze wist donders goed dat niet iedereen toegelaten zou worden. Maar goed, met zo'n grote kater als hem kan hij er vast wel voor zorgen dat ze toegelaten worden zou. Langzaam trok ze haar oren weer iets naar voren toe, en ging ze weer gewoon op haar poten staan. Zette een paar stappen in de richting van de kater en wachtte toen eventjes. Ze had geen zin in nog een litteken erbij te hebben. Ze kon hem misschien maar beter bevriend houden. Ze lachtte vervolgens zachtjes, en keek de kater aan. ''Als je dat liever niet hebt, snap ik dat wel hoor.'' Ze ging rustig zitten en sloeg haar staart langs der heen. Wanneer zij ooit in de bloodclan zal zitten, was het de beurt aan Scourge. Ze had geen idee hoe hij eruit zal zien. Hoe hij is, en wat voor soort type hij is. Maar het maakte haar niet zoveel uit. Ze hoorde dat hij knap gevaarlijk was. En niet makkelijk te vinden was. Oh simpel zat nietwaar. ''We zullen elkaar snel ontmoeten.'' mompelde ze onhoorbaar. hij hoefde niet te weten wat zij allemaal bedacht. In haar hoofd gingen de meest maniakale gedachtes ten ronden. Als hij een van die gedachtes zou horen, zou die vast niet meer zo lief tegen der zijn. Rustig stond ze weer op en liep elegant langs hem heen. Ging dit keer weer voor hem zitten en richtte haar ogen op de grond. Legde haar staart weer langs der heen en wachtte op wat hij te vertellen had.

FLUT.