Uncertainties.

Kende je het gevoel alsof je precies ergens naar beneden viel en dat je dan wakker werd, maar dat je hart wel snel sloeg alsof je echt gevallen was? Wel, dat had Butterpact nu. Alleen was hij niet ergens naar beneden gevallen, maar openden zijn ogen zich gewoon omdat hij tegen een rots knalde. In zijn droom dan toch. Het gebeurde steeds vaker dat hij de rol van zijn broer overnam en niet meer toekeek hoe dat zijn broer tegen de rots knalde. De tom kwam wat overeind en keek verwilderd om zich heen. Katten om hem heen lagen vredig te slapen en hier en daar klonk wat zwak gehoest, maar het was niet bepaald alarmerend en Butterpact voelde er dan ook niet veel voor om naar de zieken te gaan zodat hij kon checken of het goed met hun ging. Hij hield sowieso hun afstand wel van hun omdat er niet echt katten bij waren die hij echt goed kende en omdat hij dacht dat het een slechte invloed op hem zou hebben als hij zag hoe veel katten wel niet getroffen waren in de tussentijd dat de ziekte was begonnen en dat iedereen er weet van had gekregen. Tot dusver waren er nog niet veel katten aan gestorven, maar Butterpact dacht niet dat dat lang op zich ging laten wachten als de medicine cats nog altijd geen remedie konden vinden. Hij probeerde een zucht te onderdrukken en besloot om in plaats daarvan maar weer naar buiten te gaan, iets wat de laatste tijd zo’n gewoonte was geworden dat hij het vreemd vond als hij een hele nacht door kon slapen in de grot. Hij had dankzij Butterstar een nieuwe apprentice en die apprentice bleek haar dochter te zijn. Butterpact kon zich amper voorstellen dat Butterstar hem zo’n grote verantwoordelijkheid zou geven, maar hij had haar niet kunnen spreken en wist ook niet zo goed hoe hij moest beginnen. Ze had waarschijnlijk andere prioriteiten dan een gesprek aan te gaan met een warrior die maar niet over de dood van zijn broer leek te komen. Butterpact zuchtte zachtjes en merkte dat het koud buiten was, maar niks kon tippen aan de koudheid die hij voelde in zijn hart. De tom keek naar Silverpelt en volgde zijn weg naar de plek die inmiddels zo bekend voor hem was geworden: the Starpools. Dat was de enige plek waar hij het gevoel had dat zijn broer het dichtste bij hem in de buurt was. De tabby tom ging zitten toen hij de plaats bereikte en keek omhoog naar de sterren, zijn schouders naar beneden hangend en zijn staart om zijn poten slagend.

Het gebeurde hem te vaak dat hij niet in de gaten had dat hij gevolgd werd door iemand door zijn gedachten en dat gebeurde ook nu. Opeens stond Butterstar achter hem. Butterpact had geen idee waar hij het meeste van schrok: dat hij haar niet had opgemerkt of dat zíj juist diegene was die achter hem stond. Voor de één of andere manier was het makkelijker geweest als zijn moeder of iemand die hij goed kende achter hem had gestaan, maar hij vond het vreselijk dat zijn leader hem op dit moment van zwakte zag. Het zorgde ervoor dat hij bijna begon te huilen en naar haar wilde schreeuwen waarom ze de keuzes had gemaakt die ze had gemaakt vlak nadat alles voor hem naar de hel was gegaan. Waarom ze hem een nieuwe kans met haar dochter had gegeven nadat hij duidelijk had laten blijken dat hij niet voor Ravenpaw had kunnen zorgen. Waarom ze Ravenpaw überhaupt aan hem had toevertrouwd vlak nadat zijn broer door zijn toedoen was overleden. Als hij nu in dat water was gesprongen in plaats van zijn broer dan had hij misschien nog geleefd. Hij lachte wat bitter op haar woorden. “Het is moeilijk om te slapen als je geen idee hebt of je wel nog met jezelf kunt leven na alles wat er is gebeurd, Butterstar.” Hij sprak zijn woorden met bitterheid, maar zijn kop neeg zich naar beneden om zijn respect te laten zien voor zijn leader. Want ook al begreep hij haar keuzes niet, hij respecteerde haar natuurlijk ontzettend. “Ik snap het niet,” mompelde hij en hij keek haar verslagen aan. “Ik snap niet waarom StarClan en jij me kansen blijven geven nadat ik duidelijk heb laten merken dat ik niet eens voor het belangrijkste in mijn leven kan zorgen. Mama had me één taak gegeven en dat heb ik behoorlijk verpest.” Hij voelde een brok in zijn keel, maar praatte desalniettemin door. “Ik ben nooit een goede broer voor hem geweest, ook voor zijn dood niet. Ik moest hem altijd maar treiteren en pesten omdat hij meer in zijn nest lag dan dat hij wat deed. Ik heb hem er altijd van beschuldigd dat het aan zijn eigen houding lag dat hij later dan mij warrior is geworden, ook al kon zijn loyaliteit naar de Clan toe nooit betwist worden en zeker niet op het moment dat de Clan hem het meeste nodig had.” Hij slikte. “En opeens pakte StarClan hem van me af terwijl ík juist diegene moest zijn die de straf moest krijgen. En nadat dat gebeurd was en we voorbij Highstones waren, kreeg ik opeens een nieuwe apprentice door jou toegewezen. En zie waar die apprentice nu is.” Hij kon zijn tranen niet meer bedwingen en beschaamd keek hij de andere kant op. “Wat als ik niet voor je dochter kan zorgen, Butterstar? Waarom heb je me opgezadeld met het meest belangrijkste in je leven terwijl je hebt gezien wat er gebeurde met mijn broer en een veelbelovende apprentice voor RiverClan door mijn toedoen? Ik snap het niet.”

Butterstar herhaalde in principe wat Smokegaze ook tegen hem had gezegd: dat hij niet in het verleden mocht blijven hangen, dat hij naar de toekomst moest kijken en dat hij de katten die er voor hem waren niet zomaar weg mocht duwen. Met dat laatste had hij nog altijd veel moeite, want RiverClan kende hem als een tom die nooit hulp van anderen had geaccepteerd, soms tot zijn eigen frustraties leidend toe. Het was hem ook nog nooit gebeurd dat hij zo gemakkelijk communiceerde met katten buiten zijn Clan, maar zelfs die muur begon stukje bij beetje af te brokkelen. Hij schaamde zich ervoor dat Butterstar een zekere muur tussen haarzelf en de andere Clanleaders wist te houden terwijl hijzelf al bijna in huilen uitbarstte als iemand van een andere Clan aan hem vroeg of alles oké was. Hij keek haar weer aan. “Ik heb lang nagedacht,” sprak hij. “En soms waren er momenten bij dat ik het gemakkelijker vond als ik de weg naar StarClan zelf zou kiezen, maar…” Hij schudde zijn kop. “Daar zou Breakingpoint niet trots op zijn en ikzelf ook niet.” Nee, hij moest doorgaan. Voor zijn broer. Hij moest bewijzen dat hij weldegelijk een goede warrior kon zijn en dat hij voor zijn katten in zijn omgeving kon zorgen. Het was alleen jammer dat hij dat niet meer aan zijn broer kon tonen. Of misschien ook wel. Zou zijn broer op hem neerkijken op dit moment? Zijn blik ging ietwat hoopvol naar boven. Daarna ontmoette hij de strakke blik van Butterstar toen ze aangaf dat ze een goede warrior voor haar dochter had benoemd en even betrapte hij zichzelf erop dat hij aan het zoeken was naar iets van wantrouwen in haar blik, maar ze leek oprecht te zijn. “Ik heb niet echt het gevoel dat ik sterker word,” zei hij op een lichtelijke bittere toon. “Ik had vroeger gezworen dat ik afstand zou behouden tussen mij en mijn vijanden, alle katten die niet tot mijn Clan toebehoorden. De laatste tijd lijkt het net alsof iedere niet RiverClangeboren kat mijn zwakte als een poging ziet om een gesprek met me aan te gaan, wetende dat ik toch elk moment kan breken.” Hij zuchtte. “Ik zal niet zeggen dat de arrogante zak die ik was toen ik apprentice werd helemaal perfect was, maar híj liet zich tenminste niet in met katten van een andere Clan. Het zou eens tijd worden dat er weer een kloof ontstaat tussen ons en alle andere Clans zodat iedereen zich minder geneigd voelt om met elkaar op te trekken. Ik word helemaal ziek van het feit dat zowel onze geuren als onze geesten zich met elkaar lijken te mengen alsof we nooit vier aparte Clans zijn geweest. Ik word ziek van het feit dat ik ook maar een gesprek met een WindClanner dúrf aan te gaan terwijl jij en mijn andere Clanmates dat kunnen zien. Het voelt… het voelt alsof ik niet trouw ben naar RiverClan toe.” Hij keek zijn leader weer aan en voor de eerste keer voelde hij iets van moed om haar op die manier recht in haar ogen aan te kijken. “Maar gelukkig heb ik Smokegaze leren kennen en kan ik zeggen dat ik hem als een vriend beschouw. Ik denk dat het een hele opgave wordt om op het rechte pad te blijven, maar hij maakt het… draaglijker.” En voor het eerst sinds hun gesprek verscheen er een klein glimlachje om zijn lippen. “En jouw dochter houdt me ook met twee poten op de grond. Haar nieuwsgierigheid en leergierigheid heeft iets weg van toen Breakingpoint en ik apprentices waren. Ze is uniek op haar eigen manier, maar haar karakter heeft bepaalde dingen van jou weg.”