Storm on Sea (Ravenfall)

Onderwerp: Storm on Sea (Ravenfall) di 9 jan 2018 - 19:08

Hoewel Oceanbreeze niet geheel onbekend was met de katten van andere Clans, kende ze toch bijzonder weinig Riverclanners. Butterstar, was degene die ze misschien wel het beste kende immers deelde de twee een familieband, door Whitelion. Hoewel ze dus geen directe familie waren, droegen ze elkaar wel dat respect toe. Daarbij was er voldoende gevochten tussen Windclan en Riverclan en zag de jonge Leader het niet zitten nog meer gevechten aan te gaan. Nu ze het over gevechten had, hoe was het met de Riverclan Elder afgelopen? Immers had Chivypaw beloofd het er met Butterstar over te hebben en had zijzelf Tallshadow al aangesproken, of was het Tallstar. Verwarrend allemaal, waarschijnlijk hadden de meeste katten dezelfde moeite met haar. Noemden ze haar nu Oceanstar of Oceanbreeze, om eerlijk te zijn deed het haar weinig hoe ze haar noemde, zolang ze maar met een zeker respect spraken. Hoewel Leader zijn niet de makkelijkste rang was en veel verantwoordelijkheid met zich mee bracht, geloofde ze dat ze het wel aardig deed. Natuurlijk zouden er altijd tegenstanders zijn maar zoals Butterstar haar gezegd had, moest zij met haar keuzen leven en de keuzen die ze nu gemaakt had, waren keuzen waar ze volledig achter stond. Toch bleef het lastig, katten hielden vaak genoeg informatie achter en die informatie kon net de doorbraak betekenen op een probleem of het missen van die informatie kon zorgen voor een oorlog. Ze schudde haar mooie sierlijke grijsbruine kop even waarna ze richting de bekende zwarte kater liep. Hoewel ze niet zeker wist wat zijn naam precies was, wist ze wel dat het begon met Raven, echter had ze te weinig met hem gesproken om zijn Eldernaam te kennen. Het was haar immers ontgaan toen hij die naam kreeg. Zodra ze voor de kater stond sprak ze hem rustig aan, haar stem kalm en stil, echter was ze er zeker van dat de blinde kater haar kon verstaan. "Hallo," mauwde ze een tikkeltje onwennig. Hoe begon iemand een gesprek met een blinde kat? Er waren er bijzonder weinig die blind waren hoewel sommige het zeker over de tijd werden.

Als het iets was waar elders goed voor leken te zijn in de clan, dan was het wel het bezighoude van kittens voor de queens als ze even hun benen wouden streken. Al hadden ze dat bij hem even goed mis. Hij was dan misschien blind, hij was absoluut geen dumpplek voor hyperactieve kits om hen rustig te houden met verhaaltjes. Geïrriteerd grauwde de zwarte tom dan ook toen er weer wat stuiterballen naar hem toe hupte toen hij nou net eventjes rustig alleen lag. Vannacht had hij geen oog dicht kunnen doen dus zijn vermoeidheid was duidelijk te zien, het maakte hem chagrijniger dan hij zelf al was. Maar dat leken de kittens niet af te schrikken, het enige wat ze eng van hem vonden waren zijn niks ziende, blinde witte ogen die in de verte staarde en zijn belittekende lijf, al waren de ‘dappere’ kittens nog wel eens nieuwsgierig naar hoe hij dat gekregen had. “Hallo! Wilt u ons een verhaaltje vertellen??” Piepte een van de kits. Ravenfall knoop zijn ogen tot spleten en gromde zachtjes. “Zie ik er soms uit alsof ik jullie een verhaaltje wil vertellen?” Snauwde hij. Zijn gehavende oren in zijn nek drukkend. “Ga iemand anders lastig vallen” Zijn woorden klonken gemeen, en dat was precies zoals hij was. Verbitterd, koud, gemeen, alles behalve iemand waarmee je een gezellig praatje mee kon houden. Nadat de Elder de kittens een zwiep met zijn staart had gegeven om ze weg te jagen draaide hij zich om in zijn oude nest. Zichzelf proberend te begraven in het mos terwijl hij zachtjes het schelpje die hij hier bewaarde tevoorschijn hield. De ton liet zijn zwarte neus zachtjes over de ribbels heen glijden, de geur die het schelp met zich mee droeg zachtjes inademend. Het rook naar thuis, naar de rivieren, naar de plek waar ooit gelukkig was geweest totdat alles veranderde. Iedereen en alles ging weg of kapot. Ze lieten hem achter in deze gruwelijke wereld waar hij in moest leven. Het was een marteling voor de blinde jonge tom. Hij zal de rest van zijn leven moeten leven in een verrotte nest. Niks kunnen doen of niks kunnen betekenen voor de clan waar hij nu één grote last voor was. Ravenfall zuchtte, niet doorhebbend dat ik er in de tussentijd iemand naar hem toe gelopen was. Pas nadat de stem van de ander zijn oren vulde met een zachte begroeting hief hij zijn brede kop. Zijn nekharen overeind. De Elder herkende de stem lichtelijk maar kon er even geen punt op zetten. Het was zeker geen clangenoot want de geur van Windclan was duidelijk te ruiken voor de blinde tom. “Kan ik je ergens mee helpen?” Mauwde hij. Zijn stem bot en kortaf. Ravenfall had net die kittens weggejaagd en nu kwam deze kat aangelopen. Geïrriteerd snoof hij en trok hij met zijn lange witte snorharen. Zijn vermoeidheid was af te lezen in zijn houding, misschien gaf dat de ander nog is een extra zetje/hint om op te rotten en hem met rust te laten als zijn stem niet genoeg was.