We are golden

In een gestaag tempo trippelde Dawn door de verse sneeuw.
Kort geleden was het witte poeder nog met bakken uit de hemel gekomen, maar nu was de bui voorbij. De grijze poes stak fier haar snuit in de lucht en ademde de frisse boslucht in.
God, wat genoot ze toch van deze plek. Ze kwam hier de laatste tijd vaak omdat het haar hier ondanks de torenhoge bomen en de schaarse begroeiing aan thuis deed denken. Aan de prachtige ThunderClanbossen, vol leven. Ze miste haar oude nest in het oude kamp, waar ze zich naast haar clangenoten oprolde in het warme mos dat de apprentices netjes hadden vervangen. Ze miste de geluiden van tjirpende vogels en muizen die holletjes groeven. Ze miste haar zus Wasabi, die zich bij de BloodClan had gevoegd en waar ze nu geen enkel contact meer mee had.
Ze miste zelfs de stank van het thunderpath. Een sterk gevoel van nostalgie overviel haar.
Hoe konden de clans ooit doorgaan met bestaan? Het leven in de bergen was geen léven,
het was steeds net niet doodgaan. Het was bang zijn voor de ziekte die momenteel onder de katten heerste. Ze schudde haar kop. Nee, over dit soort dingen moest ze helemaal niet nadenken. Ze had nog zoveel anderen om zich heen waar ze op kon bouwen. Bovendien.. zo erg was het leven hier toch niet? Het was duidelijk bedoeld als iets tijdelijks. Plots trok wat geritsel haar aandacht. Oh nee. Iemand had haar toch niet zo zien dagdromen? "H-hey." Mauwde ze zich herstellend van haar gedachtes, met haar ogen zoekend naar degene die haar momenteel benaderde.

-Flameleap first

De kater was onderweg naar de Redwood. Gewoon alleen maar om zijn gedachtes op te klaren, ze in een rijtje te zetten. Al bleef het beeld van Swiftclaw's levenloze lichaam in zijn hoofd opduiken telkens wanneer hij zijn ogen voor even dicht deed. Vandaar dat hij die nacht niet heeft kunnen slapen. Hij was net op zo een automatische piloot, hij deed maar wat er van hem gevraagd werd en zei verder niks. Tuurlijk, hij kon soms zijn buien hebben, en soms kon hij doen alsof hij oké was. Maar de kater had nooit beseft hoe hard en vermoeiend het voor hem was. En hier was hij gelukkig alleen. Hier kon hij zo somber en kinderachtig reageren als hij maar kon.

Echter was het nu niet het geval. Want een verse, duidelijke geur van ThunderClan kwam bij hem terecht. Waardoor Flameleap zich meteen een wat meer zelfverzekerde positie bracht. Hij spitste zijn oren en liep richting het geluid van pootstappen af. Zijn staart per ongeluk schurend tegen de struiken. Wat best wel een ritselend geluid gaf. De kattin had hem al snel opgemerkt. "H-hey." Begroette ze hem vervolgens. De kater had duidelijk het gestotter in haar stem gehoord. Was hij zo intimiderend, dan? "Yo." Miauwde hij terug, nogal kalmpjes. "Niet zo nerveus, ik bijt alleen maar in dode prooi."

De vriendelijke begroeting van de kater had haar al snel gerust gesteld. Het was zo te ruiken een ShadowClanner. Aan zijn uiterlijk te zien was hij ongeveer even oud als zij. Hij was wat slanker dan de meeste katers en daarmee ook een stuk slanker dan de brede kattin. Ze probeerde zich te ontspannen en stapte op hem af. Haar zilvergrijze vacht danste lichtjes op een zachte windvlaag. "En hoe doe jij dat dan met het doden van prooi?" Grapte ze om er wat sfeer in te brengen. Ze plantte zich op de grond voor hem met haar staart sierlijk om haar voorpoten heen geslagen. Haar blik viel meteen al op zijn mooie vuurrode vacht, een kleur waar ze altijd al van had gehouden. Ook was zijn gezicht zeker niet naar om aan te zien. Ze zou zeker wel voor zo'n hoofd kunnen vallen. "Pff wat een gedoe, die hele reis." Dacht ze hardop. Ze had vertrouwen genoeg in anderen om er vanuit te gaan dat hij haar niks aan zou doen.

-Fluttepetut