Lekker Trainen

Eigenlijk had hij gehoopt dat de ochtend langer op zich liet wachten, maar de eerste zonnestralen die zich op zijn gezicht wierpen, waren onmiskenbaar. Vandaag was de eerste trainingsdag met zijn nieuwe Apprentice: Leopardpaw. De dochter van een goede vriend van hem en tevens een regelrechte kloon van zijn koppige zusje. Hij had het wel getroffen, zeg. Alle puberale poezen werden naar hem toegeschoven, alsof hij wist hoe hij ermee moest dealen. Met tegenzin werkte hij zichzelf omhoog en liep naar het nest van zijn leerlinge. "Leopardpaw," sprak hij luid en duidelijk om haar maar wakker te krijgen. Hij wenkte vervolgens met zijn staart en draaide zich alvast om om richting een rustigere plek te lopen. Dit zou een lange dag worden.

+ Leopardpaw

De kreun die van het kleine beest af kwam, deed hem ineen krimpen. Hij had gedacht dat kittens vermoeiend waren, maar apprentices waren wellicht nog wel erger. Of het lag gewoon aan het soort apprentice waar hij verplicht werd mee om te gaan. Na een kleine eeuwigheid stond zijn leerlinge eindelijk eens op. Een begroeting was al te veel gevraagd, blijkbaar, wat de toon zo ongeveer zette voor de rest van de dag. Zonder nog een woord te zeggen, liep hij verder, richting de heuvels die bedekt waren met lavendel. De perfecte plek om te leren jagen op de Windclan-manier. Eenmaal aangekomen voelde hij zich ietwat beter. Hij draaide zich naar Leopardpaw toe. "Ik ruik hier verschillende soorten prooien," begon hij. "Denk je dat je er één uit kan pakken en de geur kunt volgen?" Het maakte hem niet uit of ze de prooi daadwerkelijk zou vangen of niet, het ging gewoon om het oppikken en volgen van een geurpatroon.    

De woorden van Crowfur dwaalden lichtelijk door zijn kop. Over hoe opstandig Leopardpaw was geweest en hoe erg ze het vond wanneer haar vader aandacht gaf aan andere kittens. Een typisch vaderskindje eigenlijk. Wat hij ook wel begreep, want haar vader was alles wat ze had. Hetzelfde had hij eigenlijk met zijn moeder gehad. Hij keek even over het veld heen. Hij begon het thuis toch wel een beetje te missen. Wanneer hij door het Windclanterritorium liep, herinnerde hij zich vaak positieve dingen uit zijn jeugd. Hier was alleen maar lavendel. Rotlavendel. Zijn blik verschoof naar Leopardpaw. De taak die hij haar had gegeven was niet bepaald makkelijk. Het was een nieuw gebied, er waren nieuwe geuren die zelfs hij niet kende. Maar een lesje nederigheid kon bij haar vast geen kwaad. Op een gegeven moment stapte ze een bepaalde richting uit en hij keek haar geamuseerd na. Haar zelfvertrouwen was wonderbaarlijk, voornamelijk omdat er die kant op weinig te vinden was. Toch liep hij met haar mee, nieuwsgierig naar hoe ze dit toneelstukje verder zou spelen.      

Amusant was het zeker, doen alsof hij haar volledig geloofde, totdat ze daadwerkelijk aankwam op een plek waar geen prooi te vinden zou zijn. Hij zou liegen als hij zei dat hij het niet ontzettend leuk vond om haar op deze manier te tergen, al liet hij het niet al te veel merken. De poes bleef gewoon doorlopen en Quietstep volgde haar in stilte. Hij voelde hoe de wind over zijn rug streek en hun geur met zich meenam, klaar om de potentiële prooien weg te jagen. Hij grinnikte even. De tegenstrijdigheid van de situatie was gewoon zo leuk. Het werd hem in ieder geval wel duidelijk dat er nog genoeg te doen was, voordat Leopardpaw zichzelf een voleerd jaagster kon noemen. En dat was oké. Daar was hij nou immers voor. "Ik ben benieuwd wat je gaat vinden," fluisterde hij, alsof er iets in de buurt was dat hen zou kunnen horen. Hij wilde haar reactie nog even horen voordat ze dit nutteloze toneelstukje zouden staken.

Note; Heel laat, sorry c':   

De kater was zowaar vrolijk terwijl hij achter de zwart-witte Apprentice aanliep. Het was leukk om een normaal ietwat arrogante kat zo te zien prutsen, maar hij moest er straks maar eens een einde aan maken. Het zou wel leuk zijn als ze ook nog echt iets zou leren vandaag. Hij hield halt toen Leopardpaw dat deed en grinnikte toen ze hardop schold. Voor zo'n jonge kat had ze al een redelijk kleurrijk vocabulair. Ze draaide zich naar hem om, oogjes gericht op haar poten, en gaf toe het niet-bestaande spoort kwijt te zijn geraakt. Hij knikte even. "Geen zorgen. Je bent in ieder geval een betere actrice dan spoorzoeker," zei hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Maar daar komt nog wel verandering in." Hij ging even zitten en keek haar aan. Dit ging niet werken als ze zich tegen hem af bleef zetten, dus moest hij zijn zegje doen. "Leopard, ik weet dat je liever je vader had als mentor, maar het is nu eenmaal niet anders. Ik wil mijn best doen om je de beste training te geven die ik kan geven, maar daar heb ik jouw hulp bij nodig," ging hij verder. Hopelijk zou ze het met hem eens zijn, anders was hij er eigenlijk ook wel klaar mee.

Waarschijnlijk zou hij nooit goed genoeg zijn in Leopardpaw's ogen. Iets dat hij wel begreep. Hij had zijn moeder ook altijd in hoog aanzien gehouden. Zijn vader daarentegen... Daarbij, hij had genoeg andere dingen aan zijn kop op dit moment. Om zich zorgen te maken over hoe leuk zijn leerling hem vond, stond niet aan de top van zijn lijstje. Als ze het echt zo nodig vond om haar vader als mentor te hebben, zou die haar best willen trainen. Hij kende Crowfur, de kater was niet bepaald moeilijk, vooral niet wat zijn dochtertje betrof. Hij wilde vast wel aan haar vele grillen voldoen. Hij was echter wel blij dat de zwart-witte poes zuchtend instemde. Het was goed genoeg voor hem, voor nu. "Mooi," zei hij met een knikje. "Laten we eerst aan je houding werken. Zak door je poten, met je borst een klein stukje van de grond. Je staart houdt je van de grond, zodat deze geen geluid maakt. Je loopt tegen de wind ín, zodat deze je geur niet meeneemt naar de prooi," legde de kater uit. Vervolgens nam hij zelf de houding aan en keek naar haar. Het was nu haar beurt.

De zwart-witte kattin was stil en hij was er blij om. Ergens wenste hij dat Amberpaw zo makkelijk stil te krijgen was, maar het had niet zo mogen zijn. Toen hij de standaard jachthouding aan haar liet zien, deed zij hem na. Ze kwam zelfverzekerder over, maar hij was er al wel achter dat dat bij haar niet zoveel zij. Ze was ook ontzettend zelfverzekerd geweest terwijl ze een prooi achterna zat die er niet was. Zodra ze de houding een beetje door kreeg, begon ze te lopen. Deze keer wel tegen de wind in. Hij liep een stukje met haar mee om te kijken of ze de houding al lopende vast wist te houden. Na wat trial and error leek alles wel goed te gaan. "Ik ga nu op een prooi afsluipen en jij gaat met me mee. Ik wil dat je je op de geur van de prooi concentreert en deze zal natuurlijk steeds sterker worden naarmate we dichterbij komen," legde hij uit. Het was een manier om haar kennis te laten maken met de geuren van prooi én om haar de jachthouding te laten oefenen. Twee vliegen in één klap.

Ineens werd het een bijzonder stille training, maar Quietstep kon niet zeggen dat hij het heel erg vond. Puberale Apprentices hadden over het algemeen weinig nuttigs te zeggen, vooral als ze ook nog eens boos op hem waren om één of andere reden. Gelukkig realiseerden ze zich allebei dat ze elkaar nodig hadden: hij kon geen goede training geven als ze niet luisterde en Leopardpaw zou nooit een Warrior kunnen worden als ze geen meter verder kwamen met de trainingen. Ze was koppig, maar gelukkig niet dom. Toen hij zichzelf in de sluiphouding bracht, die voor hem zo goed als automatisch ging, begon hij te lopen. Af en toe keek hij even achterom om te kijken hoe Leopardpaw het deed en zo nu en dan gaf hij haar correcties met betrekking tot haar staart die over de grond sleepte. Ze moest goed oppassen, haar staart kon hen immers weggeven aan het konijn dat hij rook. Ze liepen tegen de wind in op het dier af en naarmate ze dat deden, werd de geur sterker. Uiteindelijk kreeg hij het konijn in het zicht en wenkte naar Leopardpaw, zodat ze kon zien bij welk dier de geur hoorde.

Ongestoord was het wildkleurige dier aan het grazen. Het leek de twee katten niet door te hebben, wat betekende dat Leopardpaw haar eerste opdracht met vlag en wimpel had gehaald. Ze was onopgemerkt gebleven door haar prooi en had haar jachthouding dus goed volgehouden. Met een beetje vertrouwen kwamen ze dus al een heel eind. Hij gaf Leopardpaw even een momentje om de geur van het konijn en het zicht ervan bij elkaar te plaatsen in haar kop. Vervolgens ving hij haar blik op. Het was tijd om het dier te vangen. Gezien Leopardpaw nog niet wist hoe dat moest en hij niet onnodig prooi wilde verspillen, zou hij het zelf maar vangen. Met een razendsnelle sprong dook hij op het nietsvermoedende dier af en in één snelle beweging richting de nek beet hij het dood. Hij legde het beest voor Leopardpaw neer. "Wat je moet weten over konijnen, het zijn groepsdieren. Vaak wanneer je er één vindt, zijn er meer in de buurt. Ze geven elkaar signalen wanneer er gevaar is, dus het beste is om ze geruisloos en snel te doden, zodat je er zoveel mogelijk kan grijpen," legde hij uit. Als ze stil waren, zouden er misschien nog meer konijnen in de buurt blijven. Ideaal voor een trial run.

Vreemd eigenlijk, hoe het konijn enkele seconden geleden nog vrolijk aan het knagen was en nu lag het beest levenloos voor hem. Even kroop de gedachte in zijn kop dat hij totaal was vergeten Starclan te bedanken, maar de waarheid was dat hij Starclan helemaal niet dankbaar was. Ze hadden zijn zus en zijn neefje van hem afgenomen, een enkel prooidier begon die schuld niet eens af te lossen. Hij verborg het konijn onder een laagje zand. "Nu gaan we naar het echte werk: jachttechnieken," sprak de kater, terwijl hij ging zitten. "Zorg dat je prooi je niet hoor aankomen door de sluiphouding die we zojuist geoefend hebben. Het makkelijkste en meest effectieve is om je prooi te bespringen en vervolgens in de nek te bijten," vertelde hij haar. "Voor het gemak ben ik nu je prooi. Zorg dat ik je niet hoor, ruik of zie." Met die woorden zwaaide hij met zijn staart, als sein voor haar om te beginnen.