Lekker Trainen

Leopardpaw leek zin te hebben in deze oefening, gezien er ineens een glimlach op haar gezicht stond. Er was niks mis met een beetje lol in de trainingen en ergens was Quietstep er ook wel blij om dat ze eindelijk wat vooruitgang hadden geboekt. Nu was het tijd om te zien of Leo een natuurtalent was wat het jagen betrof. Haar bouw werkte haar lichtelijk tegen, maar hij kende genoeg brede katten die uitstekende jagers waren. Ze kon best een uitzondering zijn op de regel. Leo vroeg of ze eerst weg moest gaan, waarop hij knikte. In stilte wachtte hij tot ze uit zijn zicht verdween en haar geur vervaagde. Hij spitste zijn oren en keek loom wat om zich heen. Voor de eerste keer zou hij het haar niet al te moeilijk maken. Relaxed tuurde hij wat om zich heen, wachtend op enig teken van zijn leerling.

Leopardpaw verdween uit zijn zicht en na een tijdje vervaagde haar geur ook. Hij wachtte, dacht na over het een en ander, lettend op potentiële aanwijzingen die Leopardpaw's aanwezigheid konden verraden. Prooidieren waren altijd behoorlijk alert, ze moesten wel, ze waren immers nog steeds prooidieren. Hij besloot maar om de dieren redelijk na te doen. Hij trok dan ook met zijn oren toen hij zijn Apprentice ineens vaag rook. De pootstappen waren ook hoorbaar. Hij keek om, zag het lange gras ruimte maken voor haar lichaam en hield zijn kop scheef. "En je prooi is gevlucht," liet hij haar toen weten. "Let op de wind. En hoe langzaam het misschien ook gaat, blijf in de sluiphouding. Konijnen hebben nog betere oren dan ik," liet hij haar weten. "Kijk daarbij uit voor het lange gras. Het zorgt ervoor dat je zelf moeilijker te zien bent, maar je bewegingen worden juist duidelijker." Hij wilde dat ze zijn kritieken meteen implementeerde. "Nog een keer," miauwde hij dus. Oefening baarde immers kunst.   

Zijn Apprentice kwam geïrriteerd omhoog. Hij kon zien dat ze niet bepaald blij was over de uitkomst van haar poging tot jagen, maar ze hield zich stil. Hij greens even toen ze met haar ogen rolde. Helaas was het zo dat als je iets wilde leren, het enige oefening vergde. Hij zou haar dan ook niet laten stoppen totdat ze daadwerkelijk iets zou kunnen vangen. Fouten maken was immers hoe je leerde. Hij draaide zich weer bij, zich inlevend in de rol van onwetend konijn, en wachtte tot ze weer uit zijn zicht verdween. Haar geur werd wederom verdoezeld door de wind en hij begon opnieuw met wachten. Leopardpaw had niet bepaald een voordeel wat haar bouw betrof. Ze was vrij breed, in tegenstelling tot de standaar Windclanbouw, wat ervoor zorgde dat ze meer opviel in de ogen van haar prooidieren. Het was lastig om hiervoor te compenseren, maar het moest toch gebeuren. Het duurde even, maar haar geur pikte hij nog steeds niet op, wat hem vertelde dat ze deze keer in ieder geval wel op de wind had gelet. Daarbij kwam ze ook van de goede kant, het gras dat zich spreidde om ruimte te maken voor Leopardpaw, bevond zich achter Quietstep. De rood-witte kater zag en hoorde haar niet aankomen, wat haar de perfecte kans gunde om op haar prooi af te springen.

Even was hij verdronken in gedachten, terwijl hij gewoon wat voor zich uitstaarde. Hij dacht aan Lizardpath, om een of andere reden. Nou ja, hij dacht eigenlijk best vaak aan Lizardpath, maar dat terzijde. Het punt was dat hij geen oog (of oor, of neus) of elk ander lichaamsdeel had dat hem op de hoogte stelde van Leopardpaw's aanwezigheid, totdat het te laat was. Een luide strijdkreet liet hem genoeg weten, maar zodra hij ook maar klaar was om erop te reageren, voelde hij haar lichaam al tegen het zijne aanslingeren. Met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht draaide hij zich om en keek hij haar aan. Zodra hij er zeker van was dat zij het was en niet een of andere gestoorde vreemdeling, verscheen er een grijns op zijn gezicht. "Goed zo!" prees hij zijn leerling. "Ik heb je niet gehoord, geroken of gezien." Hij stond op en wenkte naar haar. "Wil je het een keer in het echt proberen?" suggereerde hij toen. Het was toch iets heel anders om in het echt een konijn dood te bijten en zoiets kon hij haar moeilijk op zichzelf laten oefenen.  

Het zou een leugen zijn als hij zou zeggen dat hij niet enorm trots was op Leopardpaw op dit moment. Zijn eerste Apprentice en ze leek al een wonderkind te zijn wat het jagen betrof. Ja, hij zou sowieso even tegen Crowfur gaan opscheppen over Leo's prestaties tijdens hun eerste training. Maar dat terzijde, nu was het tijd voor het echte werk. Het echte echte werk. Hij was nog blijer toen Leo op vrolijke wijze liet weten dat ze er ook echt zin in had. Wellicht zouden ze vanavond allebei een prooi op de prooistapel hebben liggen. "Oké, het zal een uitdaging zijn om alles wat we vandaag geoefend hebben in één keer te integreren om een prooi te vangen, maar ik denk dat het je wel gaat lukken," sprak hij haar toe. "Volg het geurspoor, let op je houding, de windrichting en het geluid dat je maakt. Zodra je dichtbij genoeg bent, spring op het konijn af en bijt het in één keer stevig in de nek," vertelde hij haar. Het was een hoop in één keer, maar hij wilde toch graag dat ze het probeerde. Wie wist zou het zelfs lukken.