Likely beautiful.

Zuko had al veel over de Wastelands gehoord, maar was ze nog maar een paar keer gaan bezoeken. En de tweede keer toen hij dat had gedaan, had er een sterke geur van BloodClan rondgehangen. Van meerdere katten. Net alsof er hier een training werd gehouden of een patrol werd gedaan of zo. De patrol zou hij vreemd vinden omdat de Clan die hier ooit leven praktisch gezien uitgestorven was, maar een training zou goed kunnen. En hoewel hij redelijk neutraal ingesteld was op het vlak van goed en kwaad, vond hij het idee dat er op zo’n heilig gebied zoals deze getraind werd door BloodClanners maar niets. En dan had hij natuurlijk nog het gesprek met Ophelia die hem een beetje liet vergeten dat hij neutraal was wat de BloodClan betrof. Het zielige kattenlijfje stond duidelijk op zijn netvlies gebrand en het kostte hem vaak moeite om niet te gaan kijken of alles in orde was met haar. Hij wist dat hij dan echter een hoop problemen zou krijgen. En zij trouwens ook, want dan zouden ze te weten komen dat ze buiten het camp was gegaan en wie weet wat ze haar dan aan zouden doen. Nee, dan moest hij haar maar op goed geluk ontmoeten of iemand tegenkomen die wat om haar gaf. Maar ja… hoe kwam hij zo’n kat tegen? Hij schudde zijn kopje. Er was voorlopig niets wat hij voor haar kon doen, maar dat wilde niet zeggen dat hij naar mogelijkheden ging uitkijken zodat hij dat wél kon doen. En hij zou ze vinden, maar nu nog niet. Nu moest ze zich nog sterk houden. Zuko werd net op tijd uit zijn gedachten gehaald door een takje dat onder zijn poten brak en daarmee aankondigde dat hij vlak voor een meer stond. Zijn bek viel even open toen hij de oranjeachtige schemering prachtig weerkaatst zag worden op de oppervlakte. Hij was zo geboeid aan het kijken dat hij even de omgeving om zich heen vergat en de kat achter hem dus niet aan hoorde komen.

Prachtig. Zuko had er echt geen andere woorden voor. Het was prachtig om te zien hoe de oranjeachtige schemering weerkaatst werd op de oppervlakte van het water. Het was prachtig om te zien hoe de kleuren verschillende vormen aannamen wanneer hij heel voorzichtig met zijn pootje in het water tikte om te zien hoe de rimpelingen van het water zich verspreidden en van het egale water een bewegend fenomeen maakten. Het was prachtig om te zien hoe zelfs de verschroeide boomstammen die over waren gebleven in het verwoeste landschap toch een soort van weerspiegeling kregen in het water. Zuko zou echt niet kunnen wachten tot het nacht zou worden en de sterren zich zouden verzamelen. Wat voor een prachtig uitzicht zou dat wel niet kunnen geven, zeg? De tom snorde zachtjes terwijl hij wegdroomde over het prachtige uitzicht voor hem. Het was toen pas dat hij in de gaten kreeg dat iemand hem benaderde. Even verstijfde hij, maar daarna bedacht hij zich dat hij niet bepaald weerloos was en dat hij zichzelf kon verdedigen als dit nodig was. Hij hoorde dat de ademhaling van de kat achter zich versnelde en opende zijn bek. Geen Clat cat, geen BloodClanner, maar wel een andere rogue. En eentje die hij nog nooit eerder ontmoet had. Het klonk alsof ze in de problemen was. Alsof ze achtervolgd werd. En dus draaide Zuko zich met een ruk om. Door de weerspiegeling van het water en de oranjeachtige schemering lichtte zijn bruine pels fel op en leek het voor één moment even alsof hij echt geen bestaande kat op deze wereld was. Toen deed hij een stap naar voren en verdween de magie weer even snel zoals hij gekomen was. ‘Alles goed?’ vroeg hij toch wel een tikkeltje bezorgd aan de she-cat. ‘Ik hoorde je ademhaling versnellen en dacht dat je mijn hulp nodig had of zo.’ Zijn lichtgrijze ogen keken haar op een vriendelijke manier aan terwijl hij ging zitten en de oranjeachtige zon zijn pels weer verlichtte. Zijn kop hield hij echter voor de zon zodat ze er niet recht in kon kijken en rustig wachtte hij haar antwoord af.

Zuko’s vriendelijke blik veranderde naar een ietwat zorgelijke toen hij merkte dat de ademhaling van de she-cat nog steeds vrij snel ging en haar flanken zwoegden alsof ze van Fourtrees naar hier had gerend. Hij vroeg zich wat er aan de hand was en of er echt geen problemen waren. Gealarmeerd zijnde opende hij zijn bek zodat hij de geuren in kon drinken. Als ze problemen zou hebben, zou hij denken dat het om een Elite cat moest gaan. Maar nee, de geur van de Elite was nergens te ruiken en ze had zelf ook geen bloed aan haar kleven of zo. Ze was ook echt direct naar hem toegekomen. Misschien was er wel iets aan de hand, maar had ze zich op het laatste moment bedacht en durfde ze hem toch niet om hulp te vragen? ‘Je ziet er eerlijk gezegd niet uit alsof alles goed met je gaat,’ merkte hij voorzichtig op en glimlachte naar haar. ‘Je kunt het gerust aan me vertellen, hoor. Ik ken wel een paar vechttechnieken en denk dat ik je wel zou kunnen beschermen als het erop aan zou komen.’ Hij had ergens gehoord dat she-cats zich een stuk meer op hun gemak voelden bij toms die konden vechten en hun konden verdedigen als er iets zou gebeuren dan bij toms die dat niet konden. Hoewel hij het voor een rogue nogal dom zou vinden als deze zichzelf niet kon beschermen, dus hij zou zichzelf geen enkele rogue tom in kunnen denken die zichzelf niet kon beschermen. Maar goed, je had altijd van die types die liever het hazenpad kozen dan dat ze vochten voor wat hun lief was. Zuko zou zich bijvoorbeeld niet in kunnen denken dat hij zijn territory zomaar op zou geven aan een kat die daar op een agressieve manier om vroeg. Hij wuifde haar verontschuldiging met een simpele zwiep van zijn staart weg en maakte plaats voor haar zodat ze bij hem kon komen zitten. ‘Natuurlijk,’ antwoordde hij alsof het niet meer dan logisch was dat ze bij hem mocht gaan zitten. ‘Ik vind het hier alleen ook maar een beetje saai, hoewel ik het natuurlijk wel gewend ben om alleen te zijn. Maar ik ben persoonlijk iemand die meer gesteld is op gezelschap,’ ratelde hij verder. ‘En als het jou veiliger laat voelen, waarom niet?’ Hij glimlachte naar haar. ‘Bovendien is deze omgeving echt veel te mooi om te missen.’ En om haar aandacht misschien naar iets anders te kunnen brengen, wees hij met zijn staart naar het prachtig glinsterende oppervlakte van het meer dat zich voor hun uitstrekte. Als ze dat niet mooi vond, wist hij het ook niet meer.

Zuko trok kort met zijn oortje terwijl hij naar opzij keek, maar hij dacht sowieso niet dat hij kon natrekken of het echt goed met haar ging. En als het niet goed met haar bleek te gaan en hij kwam daar achteraf pas achter, had hij er ook niet echt iets aan kunnen veranderen. Ze vertelde immers wat ze zelf wilde. Hij kon haar gevoelens niet ruiken en dat hoefde ook niet. Misschien wilde hij zich soms een beetje te veel bekommeren om een ander en was dat ook niet altijd goed. Misschien moest hij wat vaker tevreden zijn met een vaag antwoord die hij kreeg, maar hij was nu eenmaal zorgzaam ingesteld. Zijn mentor was ook zorgzaam geweest, maar niet voor andere rogues. Alleen voor Zuko. Zuko zou dat niet kunnen. Hij zou zich niet naar maar één rogue kunnen beperken, want er waren zo veel katten over wie hij zijn aandacht wilde verdelen. Hoewel er wél een kat was aan wie hij veel dacht en veel had proberen te bezoeken, maar haar had hij niet meer gevonden. Hij hield in gedachten dat ze het waarschijnlijk druk had met Clanzaken en dat hij nooit kon weten wat daar allemaal gaande was, maar hij had haar sinds de droogte al niet meer gezien. Nu regende het alle dagen heel erg, hoewel het nu over was gegaan naar lichte motregen. Zuko draaide zijn kop toen de she-cat weer iets aan hem vroeg, maar het was een vraag die hij totaal niet aan had zien komen. En eentje waar hij naar alle eerlijkheid ook geen antwoord op wilde geven, want dit was een te persoonlijke kwestie om al direct bij de eerste ontmoeting te bespreken. Net toen hij haar wilde vertellen dat hij daar liever niet op antwoordde, kondigde zich iemand aan van wie hij niet had gedacht dat hij haar zou terugzien. Hij keek verbaasd zijnde over zijn schouder en zag daar de beeldschone she-cat staan die hij al bijna twee weken lang had op proberen te zoeken. “Sagefeather!” Hij vergat de rogue naast zich compleet, draaide zich om en rende naar haar toe. Hij snorde luid terwijl hij zijn neusje de hare liet opzoeken, maar voelde zijn hart in zijn keel zinken toen hij zag hoe ze er aan toe was. Hij opende zijn bek… en merkte dat de RiverClan geur die hij eerst zo duidelijk bij haar had geroken nu wat minder was. Wat was er aan de hand? “Butterstar heeft je toch niet uit de Clan gezet, hè?” Hij kon zich nog herinneren dat Sagefeather niet bepaald blij was geweest in haar Clan, maar hij wilde niet geloven dat haar leader haar daadwerkelijk had verbannen. Snel drukte hij zijn lijf tegen het hare aan en merkte hoe koud ze wel niet was. Meteen ging hij met zijn warme tong over haar vacht in de hoop dat ze warmer werd. “Rustig maar,” zei hij zonder eigenlijk erbij na te denken. “Ik zal vanaf nu wel voor je zorgen. Net zo lang totdat je weer terug naar RiverClan kan gaan."

Ergens in zijn achterhoofd wist Zuko dat het niet bepaald aardig van hem was om de she-cat die bij hem was komen zitten achter te laten, maar hij had voor nu even andere prioriteiten. Hij was oprecht geschokt door het feit dat Sagefeather er zo uitzag, hoewel hij aangenaam verrast was door haar aanwezigheid. Hij had het jammer gevonden dat ze elkaar niet meer hadden gezien na hun eerste ontmoeting en had vaak over haar nagedacht, maar hier stond ze dus. Verrast zijnde trok Zuko met zijn oortje toen ze aangaf dat de Clans vertrokken waren. Wat…? “Daar moet je me het fijne van uitleggen als je op krachten bent gekomen,” zei hij tegen haar terwijl hij zijn ritmisch likken hervatte nadat hij tegen haar had gesproken. Hij was zich er vaag bewust van dat de she-cat die hij nog maar pas had ontmoet zich nog altijd achter hun bevond. Hij zou zich later wel verontschuldigen voor zijn afwezige gedrag, maar nu moest hij eerst zorgen dat de tabby weer warm werd. Het rogueleven was niet niks en zeker niet voor een Clan cat die er nog nooit mee te maken had gehad. Zuko begreep al snel uit haar woorden dat ze haar Clan had verlaten toen deze ervoor had gekozen om het gebied te verlaten. Ze wilde niet mee met haar Clan. Zuko wist dat Sagefeather het niet aangenaam had gevonden in haar Clan en zeker niet onder het regime van Butterstar, maar hij had gedacht dat ze uiteindelijk wel haar plek zou vinden en dat alles toch nog zou goedkomen. Het feit dat ze niet meer in de buurt was gekomen van de plek waar ze elkaar ontmoet hadden, had dat meer en meer bevestigd. Maar blijkbaar had ze er toch voor gekozen om haar Clan achter te laten. En Zuko kon niet anders dan haar daarin steunen, hoewel hij het rogueleven niks voor haar vond als hij haar zo bekeek. En hij zou haar niet laten gaan. Niet als ze zich zo voelde. Net toen hij aan wilde geven dat ze bij hem kon intrekken, begon Sagefeather opeens over de kat achter hun en besefte Zuko zich weer dat hij tegen iemand had staan praten voordat hij naar de tabby was gerend. “Ik heb haar nog maar pas ontmoet,” zei Zuko en op de één of andere manier voelde het voor hem aan alsof hij een verklaring moest geven omdat hij met een andere she-cat stond te praten. “Ik was hier eigenlijk gekomen om na te denken, maar toen kwam zij mij opeens tegen en raakten we aan de praat. Ik ken haar naam eigenlijk nog niet eens.” Dat laatste zei hij er heel zacht grinnikend achteraan zodat alleen Sagefeather hem kon horen. “Maar dit is wel een mooi moment om je aan ons voor te stellen,” zei hij toen luidop tegen de she-cat terwijl hij zich een kwartslag naar de rogue draaide, zijn lichaam die van Sagefeather nog altijd ondersteunend.

Het voelde op de één of andere manier awkward aan om de twee she-cats aan elkaar voor te stellen. De ene had hij een moon geleden leren kennen en had hij al direct aardig gevonden en de andere… tja. Hij wist eigenlijk niet goed wat hij van de rogue moest denken. Het was net alsof Sagefeather’s aankomst en haar aanwezigheid hem helemaal in de war had gebracht. Ze was na een moon niet op komen dagen en hij was er maar vanuit gegaan dat ze hem niet wilde ontmoeten, dat ze van gedachten was veranderd en toch liever trouw wilde blijven aan haar Clan waardoor hij geen plaatsje meer in haar leven kon krijgen. Omdat je als rogue vaak een eenzaam bestaan had, had hij het maar gewoon geaccepteerd. Het had hem wel zeer gedaan, maar hij had zijn best gedaan om zichzelf onder de vervelende weersomstandigheden vooruit te helpen en had de Clans stiekem een beetje gemeden. Hij was nooit echt vaak in de buurt van hun territories geweest, maar na die dag al helemaal niet meer. Het was geen moment in zijn gedachten voorbijgekomen dat Sagefeather’s Clan had geleden onder de weersomstandigheden en zelfs hadden moeten kiezen om te vertrekken uit het gebied. Het was ook niet in hem opgekomen dat Sagefeather het misschien juist wel nodig had gehad dat hij haar was komen zoeken, want hij dacht juist dat zij hem niet meer wilde zien. Maar dat kon hij haar nog altijd uitleggen als ze met hun tweeën waren, zonder Perdi erbij. Het was niet dat hij de rogue niet wilde ontmoeten of wilde leren kennen, maar hij had nu andere prioriteiten en Sagefeather in veiligheid brengen was daar één van. Zuko gaf een snel knikje naar de RiverClanner toen deze haar vraag stelde en draaide zich een kwartslag naar Perdi toe. “Perdi…” Hij had geen idee hoe hij moest beginnen, want iemand teleurstellen of buitensluiten was iets wat hij niet vaak deed en wat hij haatte om te doen. Maar hij wist ook wel dat Sagefeather veel te vertellen had en bovenal een warme omgeving nodig had. “Ik vind het heel leuk om je te ontmoeten en het spijt me dat ik je opeens zo moet afkappen, maar Sagefeather heeft warmte en rust nodig. Ik ga haar dus naar mijn territory brengen.” Hij hield even kort een pauze. “Je mag meekomen als je wilt,” liet hij er vervolgens twijfelend op volgen. Hij besloot om verder niets meer te zeggen en het van haar af te laten hangen, maar stond op en zette kracht tegen Sagefeather ten teken dat ze kon lopen. “Doe maar rustig,” murmelde hij in haar oor. “Ik ben bij je en ik zal je steunen. Je kan wel bij mij blijven wonen als je dat wilt.” Dat floepte er gewoon opeens uit, maar Zuko had het te druk om de RiverClanner te ondersteunen en haar warm te houden door zijn flank tegen haar aan te drukken om zich daarmee bezig te houden.

Blijheid en een wrang gevoel vulden hem tegelijkertijd toen Perdi aangaf dat ze wel weg zou gaan. Aan de ene kant was hij natuurlijk blij omdat hij eindelijk de gelegenheid had om met Sagefeather te praten zonder een constante dreiging dat één van haar Clanmates hun lastig zou komen vallen of een BloodClanner het voor hun zou verpesten, maar aan de andere kant een wrang gevoel omdat hij het gevoel had dat hij Perdi weggejaagd had. Hij had graag nog even gesproken met de she-cat, maar hij wist dat Sagefeather haar verhaal wilde doen en er niet om stond te springen dat een rogue die er niks mee te maken had mee kon luisteren. En dus kon hij goed genoeg begrijpen dat Sagefeather liever zou hebben dat ze niet mee zou gaan. En als hij naar zijn eerlijkste gevoel ging kijken, moest hij eerlijk gezegd toegeven dat hij het ook prettiger vond als ze alleen zouden zijn. En misschien zou hij Perdi later deze week nog wel eens opzoeken zodat ze hun gesprek alsnog konden voortzetten, maar nu vond hij het belangrijker dat de RiverClanner in een veilig onderkomen werd gebracht en de kans op ziektes voor haar verkleind werden. En dus richtte hij zijn aandacht volledig op de tabby toen Perdi weg was en ze met hun tweeën overbleven. Een warm gevoel vulde hem toen ze instemde om bij hem te gaan wonen. Hij hield in zijn hoofd dat het slechts tijdelijk zou zijn tot ze op krachten was gekomen en waarschijnlijk iets voor zichzelf zou gaan zoeken, maar hij vond het een aangenaam idee dat hij voor haar kon zorgen en haar gezondheid precies kon opvolgen. “Shh,” suste hij zachtjes. “Zit daar maar niet te veel over in. Ik had geen idee wat er aan de hand was en ik maakte me best zorgen om je, maar ik ben blij dat je er nu bent en dat ik nu voor je kan zorgen.” Hij vertelde maar niets over het feit dat hij dacht dat ze niets om hem gaf en hem niet meer had willen ontmoeten. Dat had ze nu het allerminste nodig in haar leven en dus hield hij zijn bek daarover. “Zodra we thuis zijn zal ik je een lekkere dikke prooi geven zodat je wat op krachten kunt komen en dan kan je me alles vertellen wat er is gebeurd.” Hij wilde graag het fijne weten van dit alles, maar hij wist dat hij haar tijd moest geven. En dus ondersteunde hij haar zo goed mogelijk terwijl hij in de richting van zijn barn liep, welke zich gelukkig vanaf deze richting niet meer ver van hun bevond.

Zuko wist dat het nogal een ellende was waar ze zich nu in bevonden, maar hij kon het vrolijke gevoel nauwelijks onderdrukken bij het vooruitzicht dat hij Sagefeather dichtbij zich zou hebben de komende dagen. Dat hij voor haar zou mogen zorgen en dat hij eindelijk een paar dagen gevuld zou hebben met de aanwezigheid van iemand anders. En dan ook nog eens met de aanwezigheid van iemand die hij ontzettend apprecieerde. Daar kwam dan ook nog eens bij dat ze verschrikkelijk mooi was en dat ze eigenlijk gewoon de mooiste kat was die hij ooit had gezien. Hij kon zich nog de teleurstelling voorstellen die hij had gevoeld toen ze niet op was komen dagen en het idee dat ze toch niets om hem gaf, had ervoor gezorgd dat hij een bepaalde afstand van de Clans had gehouden voor een paar dagen. En dat was waarschijnlijk ook de reden geweest dat hij niet had doorgehad dat de Clans weg waren. Maar dat ging hij natuurlijk niet tegen haar zeggen, want dan ging ze misschien de schuld bij zichzelf leggen en dat wilde hij absoluut niet. Hij wilde dat ze veilig was en dat ze bij hem bleef zodat hij de zorg over haar kon nemen die ze nodig had. Het duurde gelukkig niet al te lang voor ze zijn barn bereikten en Zuko schudde zijn hoofd van nee op de vraag van de RiverClanner. “Als ik dat had geweten, was ik je echt wel gaan zoeken,” sprak hij. “Dan had ik echt wel een kijkje genomen in RiverClan om mezelf ervan te verzekeren dat je… dat je weg zou zijn.” Hij slikte. Hij vond het moeilijk om te daar over te hebben, ook al was het puur theoretisch gezien omdat ze praktisch gezien hier naast hem stond. Het was echter wel zo dat de kans dat hij zijn moeder ooit nog zou ontmoeten nu onbestaande zou zijn en dat was iets wat wel zeer deed. Hij concentreerde zich op Sagefeather’s woorden om dat soort negatieve gedachten uit zijn kopje te bannen. “Dat gaat nog wel even duren, dus tot die tijd blijf je hier en laat je mij voor je zorgen,” zei hij op een ongewone strenge manier. Daarna ontspande hij zich wat en draaide hij zich om waarna hij zonder wat te zeggen naar de achterkant van zijn barn liep. Hij dook in een jachthouding en had enkele seconden later een dik uitziende muis gevangen. Hij liep terug naar Sagefeather en liet de muis voor haar op de grond vallen. “Hier,” sprak hij zachtjes. “Eet. Je zal wel honger hebben.” Hij glimlachte naar haar en ging vervolgens naast haar liggen zodat hij haar pels warm kon houden. “Waarom, Sagefeather?” Hij keek haar onbegrijpend aan. “Waarom ben je niet meegegaan met je Clans toen zij Clan territory verlieten? En waarom moesten ze überhaupt weg?”