Likely beautiful.

“Gelukkig wel ja,” mauwde hij snel op haar woorden en glimlachte naar haar. Hij zou het ontzettend jammer hebben gevonden als ze met haar Clan mee was gegaan naar die nieuwe bestemming, ook al had hij geen idee waarom ze het gedaan hadden en waar die nieuwe bestemming dan uiteindelijk zou zijn. Zou hij haar zijn gaan zoeken? Hm. Hij dacht eerlijk gezegd van niet. Het was niet dat hij niets om haar gaf, maar het zou hem te ver gaan om alles wat hij hier had opgebouwd en de plek waar zijn mentor hem had opgevoed als een soort pleegzoon en waar hij was gestorven achter zich te laten. En dat alleen maar voor een she-cat die hij nog maar één keer had ontmoet en die hij wel aardig had gevonden. Nee, dat zou hem te ver zijn gegaan. Hij was avontuurlijk ingesteld, maar hij dacht niet dat hij deze plaats kon verlaten. Daar kwam dan ook nog eens bij dat ze bij haar Clan zou geweest zijn en dat de vier Clans zeker niet vriendelijk tegen hem zouden zijn geweest. Het was beter zo. En gelukkig was ze nu bij hem, dus eigenlijk hoefde hij zich geen scenario’s in te beelden die toch niet gingen gebeuren. “Ik hoop dat ik je binnen een paar dagen een fatsoenlijke vis kan schenken,” sprak hij. “Ik kan niet echt vissen, maar ik kan het altijd proberen.” Hij glimlachte naar haar. “Als je wat tips geeft, ben ik er zeker van dat ik iets voor je kan regelen.” De tom trok met zijn oortje toen Sagefeather vervolgens uitleg begon te geven over hoe StarClan de leaders van alle Clans blijkbaar had opgedragen om te vertrekken. Hij knikte begrijpend toen ze haar verhaal had gedaan. “Ik begrijp je aan de ene kant wel, maar ik denk dat ik aan de andere kant mee zou zijn gegaan. Ik ben zelf heel erg avontuurlijk ingesteld en het zouden mijn Clanmates zijn die ik achter me zou laten. Als je dat dan vergelijkt met een leven waar je voor jezelf moet zorgen terwijl je geen enkel voorbeeld heb waar je je aan vast kunt klampen…” Hij haalde zijn schouders op. “Gelukkig hoef jij daar niet over in te zitten, want je hebt mij en ik leer je alles over het rogueleven wat je maar wilt weten.” Hij glimlachte naar haar. “En zodra je beter bent, gaan we kijken of we iets kunnen vinden waar jij wilt verblijven.” Hij nam immers aan dat ze niet heel haar leven bij hem wilde blijven wonen. Er verscheen een bezorgde frons op zijn gelaat. “Hoewel ik wel niks weet van kruiden en geen idee heb aan wat je lijdt. Ken jij toevallig iets van kruiden? Of ken je iemand hier in de omgeving die daar iets van weet?” Hij was immers niet de enige rogue die ze had ontmoet; misschien kende ze nog een rogue die haar kon genezen.

Zuko had een kort knikje gegeven toen ze liever zijn eten prefereerde dan een vis. Gelukkig had hij hier genoeg muizen waar hij op kon jagen, dus dat zou geen probleem zijn. En als ze zich wat beter voelde, kon ze daar ook zelf op jagen. Hij spaarde de muizen meestal voor dit soort dingen en tot nu toe had dat prima geholpen. Zijn schuur had hem al meer dan zes seizoenen lang perfect onderdak geboden, dus hij verwachtte dat het deze keer ook zonder problemen zou gaan. Hij was benieuwd of de andere rogues ook zo’n goede schuur hadden gevonden als hij. Hij had dan ook echt wel geluk met alles in zijn territory: een schuur, een stroompje waar hij uit kon drinken, een veld waar hij op kon trainen en Twolegplace bevond zich binnen een paar vossenlengtes van zijn territory af, dus hij kon daar makkelijk jagen als hij de muizen in zijn schuur met rust wilde laten. Hij hoopte dat Sagefeather het hier net zo fijn zou vinden als dat hij het vond. En dat ze binnenkort sterk genoeg zou zijn om een eigen plaatsje te gaan zoeken, hoewel hij het prettig zou vinden als ze voorlopig nog even bij hem zou blijven. Hoe veel katten had hij tot nu toe wel niet uitgenodigd om bij hem te verblijven? En tot dusver was er niemand echt langer dan een nacht bij hem gebleven. Hij was blij dat hij nu iets te doen had en dat hij meer dan een schuur alleen had om te beschermen. En hij was ook blij dat hij wekelijkse trainingen onderging om zichzelf fit te houden zodat hij Sagefeather nog beter kon beschermen. “En weet je hoe dat eruitziet en waar het groeit?” vroeg hij aan haar. Toen dacht hij na over wat ze zei. Zou de partner van zijn voormalige mentor ook die ziektes hebben gehad? En zou dat dan overgebracht zijn op haar kittens? Zijn huid werd al warm bij het idee dat Sagefeather hetzelfde lot stond te wachten. “En wat is erger?” vroeg hij aan haar. “Greencough of whitecough?” Hij slikte. “Het moet sowieso behandeld worden als het één van de twee is. Ik... ik denk dat ik al eens iemand aan zo’n ziekte heb verloren en dat was niet prettig om te zien. Het begon toen ook heel rustig, maar het werd daarna veel erger en op een dag was ze opeens weg. Ze was nog een jonge mama en haar kittens waren ook overleden.” Hij keek wat stilletjes naar zijn poten, voor even verzonken zijnde in zijn herinneringen.

Zuko voelde zijn hart hoopvol sneller kloppen toen ze uitlegde hoe het rook en wat voor aantrekkingskracht het op katten had. Hij kon zich herinneren dat hij zo’n planten al vaak was gepasseerd in zijn leven en dat die toen in de buurt van Twolegs groeiden. Het was een gevaarlijke plaats, maar het was zeker wel de moeite waard om te checken als hij wilde dat Sagefeather beter zou worden. “Dan denk ik dat ik weet waar ik het kan vinden,” sprak hij tegen haar en hij klonk bijna enthousiast, zijn snorharen trillend. “Ik heb het al eens eerder geroken, alleen weet ik niet of het nog steeds op dezelfde plaats groeit. In elk geval kan het geen kwaad dat ik eens een kijkje ga nemen.” Hij richtte zijn blik naar buiten en zag dat de regen harder dan ooit neersloeg op het gras dat zich buiten zijn schuur bevond. Hm. Misschien kon hij dat wel eens doen, alleen niet nu. Eerst zou hij even moeten wachten tot de regenstorm wat weg zou trekken, anders zou hij binnenkort ook snel ziek worden en dan hadden ze beiden niks meer aan het feit dat hij ongeveer wist waar het groeide. Als zijn reukzin niet werkte, zou hij het niet eens kunnen vinden en hij weigerde om hulp in te schakelen van rogues die hij niet kende. Hoe meer rogues hij ging vertrouwen, hoe groter de kans dat er wel één tussen zat die slecht nieuws voor de RiverClanner kon betekenen en dat wilde hij niet. “Dan zoeken we wel een goed onderkomen voor jou. Ik weet dat hier ergens in de buurt een rogue pas weggegaan is en dat hij zijn pand heeft achtergelaten. Misschien kunnen we dat wel gebruiken. Dan woon je een beetje bij me in de buurt en dan kan ik ondertussen die kruiden voor je gaan zoeken.” Hij snorde tevreden zijnde met zijn idee. Hij vertelde er echter maar niet bij dat die kat die weg was gegaan niet uit vrije wil was weggegaan, maar een aanvaring met de BloodClan had gehad. Maar hoe minder ze wist, hoe beter. “Plus ik ben een rogue, ik leef om te overleven. Ik denk dat het wel goed zal komen,” zei hij met een knipoogje tegen haar.

Zuko snorde zachtjes toen ze hem bedankte en maakte een mentale note dat hij, zodra als ze sliep of iets anders deed waarbij zijn aandacht niet vereist was, direct eens ging kijken voor dat kattenkruid. Hij was geen vreemde in Twolegplace en had ook niet veel vijanden om voor te vrezen. Sure, hij was voor zichzelf opgekomen als dat nodig was geweest omdat anderen zijn territory anders in hadden gepikt, maar het was niet alsof hij echt veel katten rond had lopen waar hij een ruzie mee had gehad. Bovendien wisten de katten die zijn territory in probeerde te pikken ook waar ze aan begonnen en dus was de kans klein dat ze een hekel aan hem hadden nadat hij hun had weggejaagd. Rogue territory was immers zo groot dat de kans klein was dat geen enkele rogue hier iets vond. Er waren veel rogues die het rogueleven niet aankonden en alsnog een ander pad kozen of stierven waardoor er mogelijkheden vrijkwamen voor andere rogues om daar te gaan wonen. Voor Sagefeather zou er uiteindelijk ook wel een plekje zijn en als dat bij hem in de buurt was, was dat alleen maar beter. “Denk maar niet dat je iets terug voor me hoeft te doen, hoor,” zei hij plagend tegen haar. “Ik doe het graag voor je.” Hij snorde weer en keek terug op een serieuze wijze naar haar toen ze aan hem vroeg waar dat pand ongeveer was. “Nog geen drie territories hier vandaan, maar als wat het stroompje buiten mijn schuur volgen, zijn we er zonder al te veel problemen zo daar.” Hij keek haar peilend aan. Hij vond niet dat ze eruitzag alsof ze goed kon reizen. “Misschien is het beter als we kijken hoe je je morgen voelt?” Hij keek haar vragend aan. “Het heeft geen zin om in dit weer naar buiten te gaan en het nog erger te maken. Misschien kan kattenkruid je huidige situatie oplossen, maar wordt het nog erger als je nu naar buiten gaat en dan kan kattenkruid je misschien zelfs al niet meer helpen.” Hij haalde zijn schouders op. “Het enige voordeel wat je hier hebt, is dat er niet veel andere katten zijn die je kunnen aansteken.” Hij wachtte rustig op haar antwoord, maar stiekem hoopte hij dat ze slim zou zijn en zeker voor deze nacht al gewoon rustig op haar plek zou blijven liggen.