Watching through my fingers

In naam van Starclan? Waarom? Waarom haar? Waarom hém? Tranen stroomden over haar wangen maar in haar groene blik brandde een woedend vuur. Ze was de grot uitgebeend zodra ze het ontdekt had. Oh, ze zou hem eens een lesje leren. Ze zou hem eens doen voelen dat het niet kon.. Maar ze vond hem nergens; hij was nergens te bekennen. Starclanverdomme. Ze had beter moeten weten. Waarom was ze zo dom, zo naïef? Ze leek haar moeder wel. En had ze niet altijd gezworen dat ze nooit zoals haar moeder zou zijn? Hoe zou ze dit in starclansnaam tot een goed einde kunnen brengen? In haar waas van woede was de jonge warrior helemaal tot aan de vulture's drop gelopen, zonder hem tegen te komen. Ze ging zitten, een eind van de rand vandaan, sloot haar ogen en ademde eens diep in en uit. Ze moest kalmeren, zo'n woede was niet gezond. Als de lafaard gewoon zijn snuit durfde tonen.. Haar hartslag versnelde weer tot een abnormaal snel ritme, maar van de woede - niet van de opwinding, niet van de liefde, maar wel degelijk van die passie die Amberstorm altijd al in zich had gehad. Jammer dat die eerder negatief dan positief tot uiting kwam.

+Cootsnarl