Now hush little baby don't you cry, everything's gonna be alright.

Ferndust zuchtte terwijl ze naar wat spelende ShadowClan kittens keek. Ze zag dat ze het goed met elkaar konden vinden en even schoot de angst door haar heen dat haar kittens, net zoals zijzelf, nooit opgenomen zouden worden in de groep. Toen bedacht ze zich dat Tallshadow had beloofd dat hij op hun zou letten en verscheen er een glimlach om haar lippen. Als iemand ervoor ging zorgen dat die kittens fatsoenlijk opgenomen werden in de groep dan was het Tallshadow wel. Hij was immers de leader en hij wist behoorlijk wat wijze dingen te zeggen, ook al mocht hij soms over komen alsof hij een beetje gek was. Ze grinnikte, maar hield daar algauw mee op toen er een nieuwe pijn door haar binnenste ging en ze haar kopje terug op de grond moest liggen. Ze kneep haar groene goede oog dicht terwijl ze aan leuke herinneringen probeerde te denken. Haar eerste ontmoeting met Tallshadow, hun vriendschap die zich op een dieper level ontwikkeld had en haar vriendschap met Bitterpaw. Even ging er angst door haar heen toen ze zich besefte dat ze de she-cat niet eens een teken van waarschuwing had gegeven, maar toen probeerde ze zichzelf te vertellen dat het allemaal in orde ging komen. Ze zou zelf wel de kittens op de wereld brengen en zorgen dat ze warm genoeg bleven totdat iemand haar uiteindelijk zou vinden. Alle Clans en de Tribe liepen hier rond, dus de kans was klein dat niemand haar hier zou vinden. Hopelijk was het tegen dan niet te laat. Ze wierp een blik op haar buik en zuchtte. Ze was duidelijk zwanger, maar haar ribben waren in haar flanken te zien onder de dikke buik door. Ze zag er bovenal gewoon zwak uit en ze kon zich voorstellen dat de anderen medelijdende en achterdochtige blikken op haar hadden geworpen toen ze de laatste dagen van haar zwangerschap door de grot waggelde. Een gesprek met Tallshadow had ze zorgvuldig vermeden. Niet omdat ze niet met hem wilde praten, maar omdat het juist pijn deed om met hem te praten. Ze dacht wel dat hij inmiddels tot de realisatie was gekomen dat ze het waarschijnlijk niet ging redden en dat deed haar zeer. De she-cat ademde diep in en uit toen een nieuwe kramp door haar buik schoot wat ervoor leek te zorgen dat al haar spieren tegelijkertijd verkrampten. Eerst volgde er een kreun, maar het werd een halve gil toen de pijn steeds erger werd. Ze voelde dat het tijd werd om te persen, maar het deed zo’n pijn. Ze voelde ook dat ze na de eerste keer persen al moe begon te worden en van ergernis en wanhoop begon ze te huilen. Haar poten duwde ze hard tegen de grond aan zodat haar klauwen diepe groeven achterlieten in het bladerdek. Ze opende haar goede oog en klemde haar kaken op elkaar waarna ze nog eens begon te persen. Plotseling hoorde ze een zacht plofje en keek naar opzij. Daar lag een kitten, maar ze leek zo stil te liggen dat Ferndust het vermoeden had dat ze dood was. “Néé!” gilde ze hard haar ontzetting uit voordat haar gegil weer erger werd omdat er een nieuwe kramp door haar buik schoot en een hoopvol gevoel in haar binnenste rees. Nog een kitten?

Het was als een niet eindigende cirkel: eerst zware krampen, daarna een vaag gevoel in haar hoofd. Toen ze de zo bekende geur van Tallshadow rook, dacht ze dat ze aan het dromen was. Of misschien was het StarClan die haar deed denken dat Tallshadow bij haar was terwijl ze eigenlijk al aan het sterven was. Of misschien was ze al gestorven. Nee, dat sloeg nergens op. Tallshadow was daar, bij haar. Hij was stil, maar zijn handelingen waren snel en plotseling voelde Ferndust dat een hoopje voor haar neus werd gelegd. Ze werd misselijk van de pijn en het feit dat ze inspanningen moest leveren, maar de gedachte aan de stilliggende kitten die ze voor een fractie van een seconde had gezien, was nog erger. Haar vermoedens werden echter bevestigd toen haar tong loom uit haar bek kwam en concludeerde wat ze eigenlijk al wel wist toen ze de she-kitten ter wereld had gebracht: de kitten was dood. Ze stootte opnieuw een gegil uit. Of het had toch gegil moeten zijn, want de pijn reduceerde het naar slechts wat kreunen. Ze wist dat het geen zin meer had om de kitten te likken, maar toch deed ze het. Toch ging haar tong meerdere malen langs de vacht van de kitten om haar hopelijk zodanig op te warmen zodat ze hopelijk uit de klauwen van StarClan zou blijven. Maar Ferndust voelde geen hartslag, geen ademhaling en hoorde ook geen piepjes. Aan de andere kant, bij Tallshadow, hoorde ze wel piepjes. Haar ene groene oog vulde zich met tranen en hoopvol keek ze in de richting van de kat die wel eens haar beste vriend van heel ShadowClan kon zijn. Ze zag hoe zijn tong met snelle likken langs de vacht van de tom gleed die ze net op de wereld had gezet. “Tall…shadow.” Zwakjes probeerde ze zijn aandacht te trekken, want ze wist dat ze niet meer lang had. Alle vermoeidheid, alle zwakte en al de spanning van de afgelopen weken begon te veel te worden en aan haar te trekken. Wanhopig probeerde ze haar poten onder haar te bewegen zodat ze hopelijk naar hem toe kon gaan, maar dat ging niet. Ze kon zich niet verroeren. Ze kon alleen maar machteloos toezien hoe haar enige zoon tot leven kwam onder de sterke likken van haar leader. En alsof het in de gaten had dat het niet bij zijn moeder was, begon het nog harder te piepen dan daarnet. Voor Ferndust voelde het aan alsof hij het ene moment in haar oren aan het piepen was en het andere moment weer wegstierf. “Tallshadow.” Ze piepte zijn naam terwijl er een stuiptrekking door haar lichaam ging. En opeens vervulde haar kleine lijf zich met angst. Ze wilde niet sterven. Ze had angst om dood te gaan. Ze wist niet wat er voorbij deze territories lag en de gedachte dat ze haar vriend voor altijd moest achterlaten, vervulde haar met meer droevige emoties dan zij ooit had kunnen erkennen. Maar ze moest sterk zijn. “Tallshadow.” Voor een derde keer klonk zijn naam uit haar bek, maar deze keer met een kracht waar ze inspanning voor moest doen. Te veel inspanning. “Luister. Kijk naar me.” Haar groene oog keek hem onbewogen aan. “Ik wil dat je… dat je voor hem zorgt. En dat je hem een naam geeft.” Ze kon het zelf niet. Haar brein was enkel bezig met de woorden die ze tegen hem wilde zeggen voordat haar lijf het voor goed zou opgeven en StarClan haar zou komen halen. Ze voelde hun aanwezigheid al, voelde dat ze zich binnen enkele ogenblikken bij haar enige dochter zou voegen. De dochter die ze daarboven wél een naam kon geven. Wat was de wereld soms toch crue. “En ik wil dat je me nooit vergeet. En dat je… dat je de schuld niet op hém afschuift.” Ze keek hem nu wanhopig aan. “Tallshadow, alsjeblieft,” smeekte ze. Het liefste wilde ze vertellen hoe bang ze was om te sterven, maar daar had ze geen energie meer voor. Het enige waar ze nog energie voor had, was haar kop op de grond leggen en wachten tot StarClan haar zou komen halen. Ze zou enkel nog lang genoeg wakker blijven om zijn antwoord te horen. Daarna zou alles zwart worden en zou ze bij haar dochter zijn en rust vinden. De angst en de pijn verdwenen even snel als ze gekomen waren en de geluiden stierven weg. Uiteindelijk voelde ze niks meer. Eindelijk.