Homesick

Een beetje zenuwachtig was de wit met grijze gevlekte Windclan she-cat naar buiten gestapt. Haar vacht was dik opgezet om haar warm te houden tegen de kille wind maar ook om haar angstige omhoog piekende nekharen te verbergen. Ze wist niet waarom ze zo bang was. Der zou vast niks gebeuren. Frostfield nam een diepe hap met adem voor ze haar pad veder volgende. Mapleshade, de Shadowclan warrior waarmee ze veel dingen beleefd had in haar leerlinge tijd had haar vanochtend vroeg aangesproken. De rode she-cat had haar gevraagd om met zonsondergang haar te ontmoeten in de Redwoods. Frostfield wiebelde met haar oortjes. Ze had geprobeerd te vragen waarom het niet in de clan cavern kon maar de blauwe blik van de Shadowclanner vertelde haar toen al genoeg. Het zou belangrijk zijn bedacht Frostfield. De she-cat maakte zich zorgen terwijl ze dat absoluut niet mocht doen. Mapleshade was Shadowclan en zij Windclan. Ze kon zich niet zorgen maken over iemand van een andere clan. De warrior kon het alleen niet laten. Ze moest weten wat er aan de hand was. Dus met zo zelfverzekerde mogelijke passen banjerde de mooie witte Windclanner richting The Redwoods.

u give me a reason. Something to believe in
I know, I know, I know. You give me a meaning
Something I can breathe in. I know, I know, I know
It's a bittersweet feeling. Longing and I'm leaving
I go, I go, I go. But I wish I was there with you. Oh, I wish I was there with you

Haar ijsblauwe ogen gleden over het gebied heen. Maar de rode vacht van Maple was er niet te zien. Ook haar zoete geur was nergens te bekennen. Zou ze te vroeg zijn? Of had Maple haar voor de gek gehouden? Waarschijnlijk de laatste.. Zuchtend liet Frostfield haar kopje zakken en snel zocht de wit met grijze bevlekte Windclanner een beschutte plek waar ze kon zitten toen er zachte sneeuwvlokken naar beneden dwarrelde. Had ze nou werkelijk waar hoop gehad? In wat? Zij en Maple? Nee. Ze schudde haar kop. Mapleshade zou het haar nooit vergeven. Ze had haar in de steek gelaten door angst. Ze keek naar haar flank, waar een grote diepe litteken liep die haar vader haar gegeven had toen hij hen betrapt had. Sindsdien had ze Maple nooit meer gesproken, pas toen ze met alle vier de clans op journey gingen had ze haar één of twee keer gezien. Frostfield zuchtte. Wat als haar vader hen nooit ontdekt had? Wat als haar clan haar nooit gezien had als een verraadster voor moons lang toen haar vader vertelde over haar geheime ontmoetingen met een Shadowclanner. Wat als niet z’n angsthaas was geweest? Was ze dan nu met Maple geweest? Nee, vast niet. Het waren allemaal onzinnge vragen die overigens beter niet beantwoord konden worden. Frostfield legde haar kop neer en keek vanaf haar beschutte plek naar de sneeuw die uit de lucht viel.

There's a crack in my window. A bird in my room.
Angels all over that watch over you. When I'm walking on water.
All my dreams have come true. Still, nothing means nothing
Without you, you

- only Mapleshade

Het was niet dat ze er klaar mee was. Nee, het was gewoon dat ze vond dat het tijd was. Als ze terug ging met de Clans zou iedereen erachter komen. En ze kon geen leugens vertellen. Niet meer leugens. Ze had zoveel verteld dat ze er verveeld in was geraakt. En ze wist dat als er nog eentje aan land zou komen, ze geen uitweg meer kon zien.
Waarom wist de kattin zelf ook niet, maar de enige kat die ze hiermee kon vertrouwen was Frostfield. En het klonk raar, vooral ook omdat ze het net zo makkelijk aan Nightblood kon vertellen. En omdat ze al die tijd haar best had gedaan om de kattin te vermijden, na wat er allemaal gespeeld had in hun apprentice tijd. Ze had haarzelf verteld dat het niet echt was. Ze waren te jong en te dom en ze hadden beiden geen idee wat ze aan het doen waren. Maar nu ze ouder was, nu er zoveel manen voorbij waren geweest, wist ze het niet zo zeker meer. En misschien was dit een excuus, of het was gewoon puur geluk - of ongeluk - . Maar Mapleshade had nooit echt in de term 'liefde' geloofd. Na al die verhalen die ze had gehoord van haar vrienden en familie leek alles te goed om waar te zijn. En misschien zou het voor haar nog komen, misschien niet. Tot ze het zelf gezien had kon ze er niet veel van zeggen.

De sneeuw onder haar poten leek dikker te worden toen ze eindelijk bij Redwoods aankwwam. En zo werd haar hartslag sneller, haar vacht warmer. Het waren net bijwerkingen van het verleden. Hoe kon ze de kattin aanspreken? Weer zo bot? Het was zo lang geleden en nog steeds leek het alsof ze het niet los had gelaten.
Haar blauwe ogen gleden rond de plek voor een witte vacht. Ze wist dat ze te laat was dus er was een kans dat de poes al weggegaan was. Iets waar Mapleshade niet echt op gehoopt had. Maar ze was ook niet de type die de stier bij de hoorns greep.

"Frostfield?" Kwam er eventueel uit haar mond terwijl ze haar neus wat in de lucht stak. Zoekend naar de geur van de ander. Dat had ze niet voor lang nodig want ze had al de kattin opgemerkt wat verderop. Tuurlijk had de sneeuw haar wat verstopt, dankzij haar witte vacht. Meteen kwam de rode tabby op de ander aflopen. Duidelijk nerveus aangezien haar staart al heen en weer aan het zwiepen was. Je wist maar nooit wat er zou gebeuren.

Frostfield had haar kopje op haar poten gelegd en staarde met half dichtgeknepen ogen naar de omgeving. Het bleef een prachtig aanzicht, de sneeuw dat zich ophoopte op de grond en alle bomen een dikke witte sluier gaf. De Windclan warrior had zich verstopt tussen twee rotsblokken waar de sneeuw niet naar binnen kon komen. Haarzelf beschutte tegen de koude winters weer terwijl ze maar bleef wachten op een teken van Maple. Haar witte vacht mengde die in die van de neerdalende sneeuwvlokken, het waren echt haar diepe blauwe ijs gekleurde ogen dat opvielen anders leek de she-cat wel bijna opgeslokt te zijn met de natuur.

It's a bittersweet feeling, longing and I'm leaving
I go, I go, I go
Tell my heart to lie but I know deep inside it's true

Er was een aardig tijdje voorbij gestreken toen ze haar naam hoorde in de verte. Frostfield hief haar kop snel op en spitste haar oren. Mapleshades rode vacht naderde en voor een paar secondes leek haar hart compleet stil te zijn. Ze had werkelijk waar gedacht dat de Shadowclan warrior haar in de zeik genomen had maar ze was er toch. Al wist ze niet helemaal honderd procent zeker als ze daar nou blij en moest zijn of niet. Frostfield slikte en kroop uit de beschutte plek waar ze had lopen wachten. Sneeuw knarste onder haar witte pootjes terwijl haar dikke pluizige staart nerveus zwiepte. Oh starclan. De she-cat keek naar de grond om daarna haar blik te mengen met Mapleshade’s blauwe ogen. “Mapleshade..” Haar stem was zacht. Ze wist niet wat ze moest zeggen.. Frostfield verbrak na enkele seconde hun oogcontact en keek weer naar de besneeuwde grond. Elke keer als ze in de Shadowclanners haar ogen keek verdwaalde ze gewoonweg en dat mocht niet, dahmit waarom was ze na al die tijd nog steeds zo hopeloos verliefd op de she-cat..?

That I wish I was there with you
That I wish I was there with you
Oh, I wish I was there with you