Call for help

Mistgaze had al lang de andere medicine cats niet gesproken. Ze had ze alleen gezien, in snel voorbij komen. Het was druk nu de ziekte door de clans trok. Mistgaze was zelf erg vermoeid. Geteisterd door nachtmerries maar ook door het feit dat ze haar clangenoten niet kon redden dit keer. Niks leek te helpen. Ze had Rousepaw verteld waar ze zouden ontmoeten en had aangegeven dat ze haar daar zou zien. Eenmaal daar aangekomen, bij Starpools, zag ze dat haar grote fluff Acepoof er al stond samen met Bitterpaw. De apprentice van Shadowclan kende ze ook niet echt goed. Maar haar blik viel al snel op Ace, want die leek anders. Zijn houding en bewegen was anders en dat was iets waar Mist zich zorgen over maakte. Hij was toch niet ook ziek? "Bitterpaw," knikte ze naar de apprentice. "En.. Acefray.. je bent, anders?" ze kon het niet laten om het niet op te merken. Haar wenkbrauw trok omhoog in een vragende zin. Wat was er toch anders aan hem..

Lizardpath had de afgelopen dagen vooral binnen vertoefd. Ze had al dagen niets meer gegeten, aangezien ze het gewoon niet binnen kreeg en haar lichaam kreeg ze als gevolg soms niet in beweging. Het was alsof elk spiertje kort leek te staken. Ze had het nog niet echt tegen iemand anders gezegd, maar het zou al wel opgevallen zijn bij haar apprentice. Momenteel stond ze recht en probeerde ze zoveel mogelijk te wandelen om haar spieren warm te houden en om te vermijden dat ze plots niets meer zouden doen. Terwijl ze zo aan het wandelen was, op en af in de grot want ze vermeed buiten, zag ze hoe de Medicine cats zich leken te verzamelen. Ieder van hen had het druk gehad de laatste tijd. Ze liep naar hen toe en voegde zich bij hen. Met een kort knikje begroette ze hen en hoorde ze nog net wat Mistgaze zei tegen Acefray. Zelf was Lizardpath er niet echt mee bezig en hield ze zich momenteel meer met zichzelf bezig. Ze weigerde namelijk om toe te geven dat ze zelf ook ziek was geworden. Haar ogen waren op Acefray gericht, die nu zou moeten antwoorden. Zelf bleef ze staan waar ze stond en tilde ze kort één van haar voorpoten op die om de zoveel tijd wat tintelde.

De onbekende ziekte leek meer en meer te gaan heersen onder de katten van de clans. Geen van de Medicine cats wist wat het was, noch wat ze er tegen konden doen. Het vormde een probleem, een groot probleem. Er moest doorgewerkt worden om alle katten zo goed mogelijk te houden. Er vielen steeds meer slachtoffers dus het werd steeds zwaarder om iedereen genoeg tijd te geven. Maar dat was niet eens het enige dat ze aan haar hoofd had. Acefray. Haar lichaam deed nog pijn van die keer dat ze hem benaderd had. Starclan was zich er mee gaan bemoeien en inmiddels snapte ze wel waarom. Dat was nu alleen een secundair probleem. De gezondheid van de clans kwam op het moment op de eerste plaats te staan. Van Mistgaze had ze de mededeling gekregen dat ze met elkaar er over zouden gaan spreken. Een tijd en een plaats om naar toe te gaan. Het was belangrijk dat ze ging, al lag het haar niet helemaal lekker dat ze allemaal moesten gaan. Het betekende een hele grot zieke katten zonder begeleiding alleen laten. Ze had geen keus buiten te gaan. Al had ze het wel een tijdje proberen te rekken. Vier katten stonden er al. Mistgaze was voor haar vertrokken en ook Lizardpath had ze weg zien gaan. Daarbij stond Bitterpaw en... Acefray. In stilte voegde de zilvertabby zich bij de groep. Rustig ging ze zitten, aan de rand van het gezelschap. Vanuit haar ooghoeken keek ze richting de grote Shadowclanner. Ze wilde hem goed in de gaten houden, om meerdere redenen.

De situatie begon uitzichtloos te worden. Het leek alsof de hopeloosheid van hun reis weer tot leven was gekomen onder de grote groep katten. Waar eerst hun poten gevoelloos leken van de vermoeidheid, waren ze dat nu van de ziekte. De jonge poes had haar hoofd heel ergens anders zitten, met de problemen van haar zieke vrienden en het slaap tekort waar alle medicine cats waarschijnlijk aan leden. Ze snapte het simpelweg niet, voor het eerst in de geschiedenis van de clans waren ze allemaal samen, ze zouden iedere ziekte moeten kunnen genezen met al hun koppen bij elkaar. Iedere, maar niet deze. De jonge poes was meer dan opgelucht toen ze hoorde dat ze naar Skyteller gingen. Hij was hier al veel langer, misschien wist hij wel een remedie voor deze kwelling. Maar dan alsnog, waarom waren ze niet eerder gegaan? Hadden eerst al die katten moeten sterven voordat ze dan eindelijk deze stap namen? Had Magpiehowler echt moeten sterven? En de andere?
Routpaw knarste met haar tanden en stond op, een bezorgd oog op haar mentor. Ze trippelde voor haar uit naar de groep medicine cats, maar Routpaw was ervan overtuigd dat dit voor haar geen verstandig idee was. Ze was dag in dag uit bij haar mentor, en dag in dag uit zag ze de tekenen van de ziekte bij haar terug komen. Ze kon niet mer herinneren wanneer ze haar mentor voor het laatst had zien eten, en ze maakte zich zoveel zorgen. Met een lage kop ging ze achter haar aan, waarna ze naast de wit-zwarte poes ging zitten en slikte. Er werden wat woorden gewisseld tussen Mistgaze en Acefray, maar Routpaw had haar kop ergens anders. "L-Lizardpath...Blijf alsjeblieft hier," ze sprak zachtjes, zodat niet alle andere aanwezigen hun gesprek hoefden te horen. "Alsjeblieft, i-ik zal je alles vertellen wat er gebeurd, maar.. Lizard je bent ziek," haar keel was droog en hoewel ze slikte veranderde dat niet.

"Leuk dat je dat nu opvalt, aangezien je de laatste keer nogal makkelijk een stop op onze vriendschap zette en duidelijk maakte dat je me niet meer hoefde te zien op werk na" Auw. Die deed wel pijn. Mistgaze vermande zich, want ze mocht van zichzelf niet laten merken dat het haar geraakt had. "Zullen we het dan ook maar over werk hebben? Het is niet dat het je toch zou interesseren wat er aan de hand is zelfs al nam ik de moeite het te vertellen" Mist haar staart werd dikker uit woede. Nu was het klaar.
"Ik nam afstand omdat het nodig was voor ons beide." verklaarde ze toen. "Het boeit me ook geen ruk waar je mee bezig bent Acefray, ik weet alleen dat het je aan het slopen is. Ik wil alleen dat je weet dat wat je doet niet goed is, het veranderd je, wat het ook is. Die gezellige pluisbal waar ik altijd mee omging en stiekem mee ontmoette bij Fourtrees is de enige die hier dood en begraven is. Laat de andere medicine cats hierbuiten, eet een doosje vrolijkheidjes en doe tenminste alsof je enigzins normaal kan doen." beet ze pissig terug. Daarna draaide ze zich om en liep richting Rousepaw die ze eerst even met haar staart over de rug wreef. "Kom! We gaan richting Skyteller, hoe eerder we dit oplossen hoe beter het is voor de clans." ze verhief haar stem iets en liep toen vast voor uit.

Lizardpath had haar oortje naar haar apprentice gedraaid toen deze haar zachtjes smeekte om hier te blijven. "Alsjeblieft, i-ik zal je alles vertellen wat er gebeurd, maar.. Lizard je bent ziek," Pas bij het laatste draaide ze kort haar kopje. Ze was ziek en haar apprentice was de eerste die het echt luidop tegen haar wist te zeggen. Zij zelf wilde het nog steeds niet geloven, ze wilde niet toegeven dat ze zelf de ziekte te pakken had, als medicine cat. Voordat ze echter een antwoord kon formuleren, werd haar aandacht op Acefray gericht. De kater had haar als jonge Medicine cat enorm geholpen en ze kende hem dan ook goed, maar dit gedrag leek daar helemaal niet op. Ze maakte zich dan ook in eerste instantie zorgen om hem. "En wat zitten jullie daar te smoezen? Als er iets mis is hoor ik dat nú graag voor we onderweg een graf moeten graven" Haar blik ging kort van haar apprentice naar Acefray, die het tegen hen had. Ze zou een besluit moeten nemen nu. "Routpaw gaat mee als Medicine Cat, niet als apprentice," zei ze uiteindelijk strak, zoals alleen zij dat kon zeggen. "Ik vrees dat ik jullie alleen ga ophouden." Ze zou hen niet letterlijk zeggen dat ze ziek was, aangezien ze het zelf nog niet wilde toegeven, maar ze wilde Routpaw wel geruststellen. "Ik wil dat jullie àlles tegen haar zeggen, wat jullie ook tegen mij zouden zeggen als medicine cat." Dat laatste benadrukte ze. Ze zette haar poot, die net tintelde, terug neer op de grond en haalde even diep adem. Zoveel spreken vergde heel wat energie van haar. Ze bleef zitten waar ze zat. Ze zou pas terugkeren naar de grot voordat ze allen vertrokken waren, deels ook om hen nog even in de gaten te houden voor zolang het kon. Ze tikte Routpaw kort aan met haar staart, als een soort schouderklopje. Zij zou Windclan in haar eentje moeten vertegenwoordigen nu.

Acefray barstte los. Het mocht duidelijk zijn dat hij op het moment niet goed gestemd was en vrij geïrriteerd met Mistgaze. Iedereen mocht het horen, hij sprak luid genoeg voor de hele groep om het te horen. Samen met Bitterpaw keek ze toe hoe het er tussen hun mentoren aan toe ging. Routpaw was aan het fluisteren tegen haar mentor en werd daar dan ook op aangesproken door Acefray. Haar mentor kwam op haar afgelopen en zij op een duidelijk pissige toon dat ze verder wilde. Lizardpath kondigde nog aan dat ze uiteindelijk toch niet mee zou gaan, dat Routpaw haar rol zou gaan innemen voor deze keer. Ook Chivypaw kwam net aangelopen, zij zou zou er ook voor haar mentor zijn. Rousepaw maakte een klein bochtje langs de bruin witte apprentice. Met haar pluizige staart gaf ze een klein tikje tegen diens schouderblad. Als een teken dat ze er voor haar zou zijn. De groep kwam in beweging, richting de grot van de Tribe. Rousepaw sprak geen woord, de spanning hier was veel te duidelijk voelbaar. Dit zou misschien nog eens problemen kunnen veroorzaken bij het betreden van Tribe gebied. Ook zij zouden de spanning voelen. Vier apprentices, waarvan twee de taken van hun mentoren op het moment op zich moesten nemen. Een grote kater en een kattin die duidelijk elkaar even niet konden hebben. Wat een gezelschap.

Waren de Medicine cats niet juist degene die de vijandigheden tussen de clans achter wegen konden laten? Want als dat inderdaad zo was, was daar weinig van te merken. Juist nu de clans dichter en meer vredevol dan ooit met elkaar omgingen, besloten Mistgaze en Axcfray, twee volwassen katten, te gaan bekvechten als een getrouwd stel. Hun woorden tegenover elkaar gingen vaag langs haar heen, gezien haar hoofd eerder bij haar eigen mentor lag. Totdat Acefray zich tot haar en Lizardpath besloot te richten. "En wat zitten jullie daar te smoezen? Als er iets mis is hoor ik dat nú graag voor we onderweg een graf moeten graven" Routpaw haar oren zakten acuut in haar nek en ze wist dat ze zichzelf en haar mentor waarschijnlijk most verdedigen, maar omdat ze niet nog meer hout op het vuur wilde gooien hield ze zich stil. Het was haar zwart-witte mentor die de stilte verbrak, met een bijzondere mededeling. "Routpaw gaat mee als Medicine Cat, niet als apprentice," zei ze strak, zoals Lizardpath dat kon. Routpaw kreeg ogen zo groot als schoteltjes. Niet meer als apprentice... "Ik vrees dat ik jullie alleen ga ophouden." ondanks dat het wat dieper lag dan dat, bleef duidelijk dat ze zich kostte wat het kost sterk wilde houden. Het bleef Lizardpath. "Ik wil dat jullie àlles tegen haar zeggen, wat jullie ook tegen mij zouden zeggen als medicine cat." hoewel ze dit had gehoopt, kwam er een brok in haar keel. Ze zou nu eens echt een last dragen, alleen, helemaal alleen. Routpaw knikte enkel langzaam en hoewel ze zich wat beverig voelde door de verantwoordelijkheid die ze nu opeens droeg stond ze zo sterk mogelijk op. De stoet werd aangespoord door Mistgaze om op pad te gaan en Routpaw twijfelde. Haastig stapte ze nog even terug en drukte haar neusje in de wang van haar zieke mentor. "Z-zorg goed voor jezelf, ik.. Ik ga je niet teleurstellen," haar woorden klonken niet zo zeker als ze had gehoopt, maar goed. De jonge poes glimlachte nog een laatste keer waarna ze zich omdraaide en even haar pas versnelde om weer bij de stoet te geraken. Haar hart klopte twee keer zo snel en ze vroeg zich af hoe Chivypaw, die zich ook bij hen had aangesloten, zich zo cool kon houden hieronder. Gelukkig werd ze iets gerustgesteld toen een staart over haar rug streelde; het was Rousepaw. Rousepaw, haar vriendin. Routpaw glimlachte haar toe en zorgde ervoor dat ze naast haar kwam te lopen. Nee, nee ze was niet allen. Ze had Rousepaw en haar rang genoten van andere clans, als ze nu maar af konden komen van deze spanning die tussen hun hing.

Lizardpath nam afscheid van hun. Mistgaze kon zien dat de poes sterk verzwakt was. Het was verdrietig om te zien, ze hoopte dat Lizard zich er door heen sloeg. Windclan had hun medicine cats hard nodig. Ze wendde haar blik af en liep vooruit richting het territorium van de Tribe. Ze moesten overleggen met Skyteller voor het te laat was en ze allemaal uitgeroeid zouden worden.

---- Timeskip richting de Tribe ----

De groep medicine cats was aangekomen bij de tribe. Mistgaze haar blik was meerdere keren vanuit haar ooghoeken naar Acefray gegaan. Wat was er aan de hand met de kater? Waarom deed hij zo raar? Ze zou het later wel uit moeten zoeken. Haar oren ging richting een geluid. Een groepje katten van de Tribe kwam hun kant uit en vroeg wat ze kwamen doen. Snel legde Mistgaze uit dat ze kwamen om met Skyteller te praten en niet om ruzie te zoeken. Gelukkig bood de patrol aan om hun streng te begeleiden. Mistgaze wist wel dat de tribe katten hun liever niet in hun gebied hadden, maar dit was een noodgeval en dat moest die patrol zich ook beseft hebben. Ze werden afgezet door de patrol bij Skyteller waarna deze weer vertrok. Mist keek even naar de rest van de katten. "De ziekte roeit ons uit Skyteller. We moeten een oplossing gaan zoeken. Samen." meldde Mist toen aan de leider van de Tribe of Rushing Water. Het kon niet langer meer zo.

Nadat ze haar woorden gesproken had tegen Skyteller voelde ze haar bewustzijn wegzakken. Mistgaze vocht er tegen omdat ze geen tijd had om tegen de grond te vallen, maar ze kon het niet tegenhouden. De grijs-witte poes viel aan de grond en wist niet dat er rond haar de andere medicine cats ook neer waren gevallen. Ze hoorde stemmen in een grote witte waas, het was onduidelijk. Ze hoorde de andere medicine cats door elkaar heen vragen stellen over waarom en waar ze waren, wat hun te wachten stond. Starclan gaf geen antwoorden. Ze hoorde vaagjes dingen verteld worden over kruiden, ze probeerde zich te concentreren en dacht te horen wat ze moesten hebben. Ze hoorde de stem van haar moeder, Mistgaze dacht zelfs haar geur te ruiken. Maar nog voordat ze tijd had om overspoeld te worden met emoties werd ze weer terug getrokken naar de koude grond waar ze op lag. Snel kwam ze overeind, keek met grote ogen om zich heen. Ze was geschrokken, Starclan had nog nooit zo abrupt en plots gehandeld. Ze moesten weten dat het fout ging. Haar ogen bleven hangen op Skyteller die naar zijn poten keken. Daar lag een blad. Mist haar blik ging naar Chivypaw. "Wat heb je gehoord? Wat hebben ze jou verteld?" ze vroeg dit om zeker te zijn dat ze goed had verstaan wat zij nodig hadden. Het was overduidelijk dat de kruiden van hun anders was dan die voor Skyteller lag. Misschien moesten ze die combineren...

Een hele wandeling verder en daar stonden ze dan, ze waren opgevangen door een patrouille en naar Skyteller gebracht. Mistgaze besloot het woord te doen, waarschijnlijk was dat ook wel de beste keuze. Momenteel waren alleen zij en Acefray de volleerde katten, ook al nam Routpaw de volledige rol van haar mentor over op het moment. Een apprentice het woord laten doen leek nou eenmaal wat minder slim en aangezien Acefray's huidige persoonlijkheid was dat ook niet de beste keuze. "De ziekte roeit ons uit Skyteller. We moeten een oplossing gaan zoeken. Samen." Na die woorden begon alles te draaien. Bij haar maar waarschijnlijk ook bij de anderen. Nog in de waas zag ze een van de anderen vallen, vlak voor ze zelf ook de grond begroette. Het duurde niet lang voor Rousepaw door had dat dit het werk van Starclan moest zijn. Er waren geluiden, een bekende stem, geuren, sommige planten dacht ze te herkennen. Maar wat moest ze met deze informatie? Het was een puzzel waaruit vele stukken ontbraken. Bij het ontwaken bleek ze de derde te zijn, Mistgaze en Chivypaw waren haar voor. Skyteller stond nog gewoon op zijn poten. Een blad was voor hem neergestreken. "Ieder een deel," mompelde ze zacht. Dat was iets dat ze in de droom had gehoord. Zo ongeveer het enige wat ze écht had kunnen verstaan. Een deel van wat? De oplossing? Had iedere kat iets anders door gekregen en moesten ze daar dan de oplossing uit zien te halen? Het bleef haar altijd een wonder dat Starclan nooit eens een keer duidelijk kon zijn.