Right as rain

Vrolijk liep Avid de cavern in. Ze had net haar derde training gehad en man, wat had ze er plezier in. Eindelijk kon ze de opgekropte frustratie die ze gekregen had van het nietsdoen kwijt. Ze had haar uitlaatklep gevonden. Dat betekende dus ook dat ze zich beter gedroeg nu, wat voor haar omgeving waarschijnlijk een opluchting zou zijn, aangezien ze nog wel is wat kattenkwaad uit wilde halen. Niet dat nu heel haar rebelse kant zoek was hoor, nee, zeker niet. Verre van. Maar in ieder geval nu iets meer in toom gehouden. Haar groene ogen vielen op een bekend persoon, en ze veranderde haar koers meteen van waar ze ook naartoe liep om naar Redpetal toe te gaan. "Hé, mam!" riep ze vanaf een afstandje. De benoeming mama had, nu ze apprentice geworden was, plaatsgemaakt voor mam. Dat klonk een stuk beter. Ze grijnsde naar haar moeder toen die naar haar keek, en realiseerde zich toen dat haar vacht een beetje heel vies was. Het had namelijk geregend tijdens haar training en blijkbaar veranderde de grond hier dan naar één stuk zomp. Maar niet dat ze klaagde, ze had immers niks om het mee te vergelijken. Voor haar part deed ieder stuk grond dat, waar dan ook op de wereld. Dat het bij het originele ThunderClan gebied er haast nooit zo uit zag, was haar niet bekend.
- Eerste post Redpetal

Ze had wel door dat mam het niet leuk vond dat ze niet meer bij haar in het nest sliepen, maar eerlijk gezegd deerde haar dat niet al teveel. Ze werd groot, en het was belangrijk dat ze goed ging trainen nu. Toch vond ze het ook wel fijn om mam dan na zo'n training op te zoeken. Toen Redpetal haar een kopje gaf, duwde ze nukkig een beetje terug. "Maham!" miauwde ze beschaamd, waarbij haar oortjes zich in haar nek drukte, en ze snel om zich heen keek. Ja, ook voor Avid was de periode aangebroken waarbij ze zich schaamde voor de liefde van haar moeder. Gelukkig leek niemand het gezien te hebben. "Raad wat ik vandaag gedaan heb!" begon ze toen, haar lichaamstaal nu compleet omgeslagen naar vrolijk. Want over haar trainingen praten, dát vond ze leuk.

Een steek van pijn schoot door haar frêle lichaam bij de beschaamde reactie van haar dochter. Ze kromp zichtbaar ineen, alsof haar dochter haar een stamp in haar ribbenkast had gegeven en de lucht uit haar longen geslagen had. Redpetal deed haar best om dat niet te laten merken. Avidpaw werd groter, ze was op het punt dat ze het beschamend vond om een moeder te hebben die van haar hield - gelukkig deed Cedarpaw dat niet zo hard merken. Het zou haar compleet verpletteren moesten haar beide kittens haar zo hevig wegdrukken als Avidpaw deed. De zandkleurige poes deed alleen maar haar naam eer aan. De kleine kattin ademde even beverig in en deed haar best om gewoon te glimlachen, alsof het haar geen pijn had gedaan, alsof ze niet net ineengekrompen was. Ze was zwak maar Avidpaw moest dat niet weten, noch moest ze zien hoeveel pijn ze haar deed. Ze wou niet dat haar dochter zich schuldig zou voelen omdat zijzelf zo'n zwakke kat was. Avidpaw sloeg vrij snel compleet om naar de vrolijkheid die ze wel gewend was te zien in de jonge poes, maar die nog altijd zo aanstekelijk was. Redpetal glimlachte naar haar, haar gouden ogen glommen trots. "Hmm, heb je een training gehad?", gokte ze, haar stem zacht en warm, als antwoord op de vraag die de poes haar gesteld had.

Omdat Avid om zich heen keek, had ze niet door dat haar moeder zichtbaar ineenkromp door haar opmerking. Ze was immers aan het checken of niemand gezien had hoe ontzettend beschamend haar moeder haar net had geknuffeld. Toen ze echter terugkeek wilde ze graag over haar training praten, en gelukkig deed haar moeder mee. Ze knikte enthousiast bij diens gok. "Ja!" miauwde ze opgetogen en trippelde een rondje rondom de andere kattin heen. "Kijk, mijn poten zijn wel vies geworden. Maar ik vind het niet erg, want iedere warrior wordt wel is vies." Ze hief haar kop nu trots op. "Vandaag heb ik gejaagd en ik ben er best goed in," meldde ze. "Ik heb nog niks gevangen-" hierbij trok ze met haar neus, "maar wel bijna."

Haar gouden ogen volgden haar dochter als die rondom haar trippelden, een warme glimlach om haar snuitje. Bij de opmerkingen van Avidpaw zag ze het weer voor zich, door de modder rollen met een bepaalde bruine tabby en er absoluut niks om geven dat hun vachten vies waren. Haar glimlach verflauwde iets, niet genoeg dat het echt opviel. "Ik ben er zeker van dat je binnenkort met je eerste prooi de grot weer binnenkomt.", mauwde ze, trots op de zandkleurige poes. Ze zou zo groot worden, zo'n goede warrior; beter dan ze zelf ooit geweest was of ooit zou zijn.

Het complimentje van haar moeder beviel haar wel. Daar was ze namelijk zelf ook wel zeker van. Avid had namelijk talenten van beide haar ouders geërfd, en had hierdoor wat meer ontwikkeling nodig aan beide kanten, maar als dit eenmaal zo ver was had ze veel goede eigenschappen. Mam was goed in jagen, en pap was goed in vechten. Ooit zou zij het allebei kunnen, hield ze zichzelf voor. "Ik ook," miauwde ze nog snel als antwoord op de opmerking van daarnet. "Wat denk je dat mijn eerste prooi zou vangen? Een konijn?" Kort gleed haar blik naar enkele WindClanners. Ze wist wel dat dat eigenlijk hun trademark prooi geweest was, maar nu was alles anders. En bovendien had ze dat toch nooit meegemaakt, dus boeide haar de grenzen tussen de clans niet erg veel.

Avidpaw stelde een konijn voor als misschien haar eerste prooi. Redpetal slikte even moeizaam en volgde de blik van haar dochter naar de Windclanners. Het was nog steeds moeilijk voor de warrior om te accepteren dat ze hier allemaal samen waren, en de schijnbaar terloopse opmerking van de zandkleurige poes liet haar scherp weer weten dat Avidpaw nooit had geweten hoe het voelt om rond te lopen in Thunderclanbos. Om de bomen om haar heen te zien en te weten dat hier haar voorouders hadden gelopen, dezelfde voorouders die nu op haar neerkeken vanuit Starclan. Starclan alleen wist of ze nu nog steeds op hen neerkeken.. "Mijn eerste prooi was een eekhoorn.", mauwde Redpetal zachtjes, haar blik wegdraaiend van de Windclanners. Een eekhoorn was typische Thunderclan prooi. Ze waren alomtegenwoordig in hun oude territorium; minder in de bergen, waar er natuurlijk geen bomen waren. In het bos vond je er nog wel, maar het was gewoon anders. Niets was nog hetzelfde sinds ze de rug hadden gedraaid naar het bos. Ongeluk had haar gevolgd als een pest, als een straf van Starclan omdat ze hun oude vertrouwde gebied hadden achtergelaten. Ze had moeten blijven. Dan had ze Branchtrove en Bunnykit en Snowdance nog gehad. Dan was hun zo veel leed gespaard gebleven; al vergat Redpetal daarmee natuurlijk de rampspoed die hen oorspronkelijk op de journey had gestuurd.  

Haar moeder merkte op dat diens eerste prooi een eekhoorn was. Die had ze nog niet vaak gezien. Het waren rode beestjes met een pluizige staart. Avid vond ze erg interessant, omdat ze minder veel voorkomend waren dan menig prooidier. "Waarom heet ik geen Squirrelpaw?" vroeg ze toen met een licht nieuwsgierige ondertoon in haar stem. Het was net in haar opgekomen dat ze wel een aantal katten kon bedenken die Squirrel als prefix hadden. "Hoezo Avid?" kwam er toen nog snel achteraan, zodat het als één vraag gezien kon worden. Daar was ze veel nieuwsgieriger naar. Ze kende namelijk helemaal niemand die zo heette. Ergens was dat wel cool. Ze was helemaal origineel. Maar het kon zijn dat iemand ook Avid heette in één van de andere clans, maar ze hier nog niet achter gekomen was.

Redpetals glimlach werd oprechter toen Avidpaw naar haar ongebruikelijke naam vroeg. Ze had wel geweten dat de vraag er ooit zou komen, had hem misschien zelfs al eerder verwacht. "Ik heb jou jouw naam gegeven.", mauwde ze, al was dat niet echt een antwoord. Hij had Cedar en Bunny hun naam gegeven; maar avid was speciaal omdat zij haar naam van Redpetal had gekregen. Een extra connectie, een dubbele band die desondanks er niet voor zorgde dat Cedar - of Bunny - minder gewaardeerd werd. "Je was zo levendig, al van bij de geboorte." Ze herinnerde het zich nog alsof het gisteren was, de eerste blik op haar dochter. Een moment waarop je leven even stilstaat als je je beseft dat het voor altijd verandert. Het zwaartepunt verschuift opeens; van jezelf of je partner naar je kittens. vanaf nu zal alles wat je doet in het teken staan van hen en niet meer van jezelf. Een raar gegeven, iets onvoorstelbaar tot je het zelf meemaakte. Redpetal zou zich niet meer voor kunnen stellen hoe het zou zijn als ze hen nooit had gehad, en toch was er een tijd geweest dat ze zonder hen had geleefd. Het merendeel van haar leven, zelfs; maar dat zou veranderen, omdat de manen mét hen nog altijd door gingen terwijl die zonder hen ver in het verleden lagen. "En je was speciaal, bent dat nog steeds. Je bent niet zomaar een poes; je bent mijn dochter. Je verdient een unieke naam. Je bent niet de zoveelste Squirrelpaw; jij bent de enige echte Avidpaw." Niet dat er iets mis was met de naam Squirrel, natuurlijk. Of met Cedar of Bunny of Red, haar eigen naam. Het is gewoon dat als zij haar kittens een naam mocht geven, dat dat een unieke naam moest zijn; een sprekende naam, die je meteen aan hen deed denken en niet aan iemand anders, een naam die hun persoonlijkheid beschreef. Al was dat ook zo met haar eigen naam. Red, normaal en onopvallend, de vijfmiljoenste red die al in het woud had rondgelopen. Maar niet in de bergen - in de bergen waren ze allemaal misschien de eerste. "Trouwens, wist je dat het heel toevallig is dat jullie namen de eerste drie letters van het alfabet zijn? Avidpaw, de eerstgeborene, daarna Bunnykit en daarna Cedarpaw; ABC.", voegde ze er nog aan toe, als grappig weetje. Het was zo niet afgesproken maar het kwam zo mooi uit. Alsof het een teken van Starclan was; dat dit het juiste was en dat ze de juiste namen hadden gekregen. Ze had het niet anders gewild.