Your emotions are the slaves to your thoughts, and you are the slave to your emotions[Open]

Het was niet de bedoeling dat ze alleen weg ging, dat wist ze ook wel. Ze moest gewoon even alleen zijn. Ze werd er steeds handiger in om zich te verplaatsen in de bergen. Het ging al bijna automatisch om losse stenen te ontwijken en haar poten op stevige stukken rots te zetten. Ze liep omhoog richting Eagle’s peaks. Het was niet de bedoeling om heel erg lang weg te blijven, maar ze wilde toch daar heen. Daar had ze iets meer zekerheid om alleen te kunnen zijn. Alles wat er de laatste tijd gebeurde was te veel voor de kattin. Haar wil om te leven had haar altijd overeind gehouden, maar op het moment was die wil wat afgezwakt. Haar kinderen waren niet gelukkig geworden door haar vertrek, ze leek het alleen nog maar erger gemaakt te hebben. Dat brak haar. De wind rukte aan haar vacht toen ze hoger klom. Een enkele adelaar krijste toen ze haar in het versier kregen. Ze ging zitten en keek over het territorium. Haar goudgele ogen stonden wat dof terwijl ze haar staart strak om haar lijf sloeg. Alsof ze zichzelf instinctief wilde beschermen tegen nog meer emotionele pijn.

[Open]

Men stumble over pebbles

Toen de kleine kater een kat de berg zag beklimmen moest hij wel achter haar aangaan. In de Tribe geboren of niet, nu was ze een deel van de Tribe en hij had beloofd dat hij hen zou beschermen. Brindleleaf kon maar al te gemakkelijk opgepakt worden door een adelaar, helemaal alleen op de piek en niet wetend dat ze moest opletten. Of ze zou kunnen vallen, onoplettend door de redenen die haar überhaupt naar deze plek gedreven hadden. Pebble kwam niet te dichtbij toen ze eenmaal op de top waren. Hij begreep maar al te goed dat je soms plaats nodig had, een moment om alleen te zijn. Hij was hier enkel om ervoor te zorgen dat dat moment alleen niet je laatste moment op deze bergen zou zijn. Het zou jammer zijn dat Brindleleaf hen na zo'n korte tijd al zou verlaten - hij wist niet eens of de Tribe of Endless Hunting al de tijd had gehad om haar te zien als één van hen. En waar zou ze dan naartoe gaan? Haar eigen 'Starclan' had ze misschien ook achtergelaten toen ze haar 'clans' verlaten had. Maar ja, wat wist hij er ook van. Dat was dus waarom hij een Guard was, en geen Healer. Die dingen liet hij wel aan Skyteller over.

De geur van de Tribe werd haar kant op geblazen, wat haar erop wees dat ze was gevolgd. Ze keek achter haar waar Pebble een eindje van haar vandaan was gaan zitten. Zelfs nu wilden ze haar nog beschermen. Er waren katten die haar niet vertrouwden of accepteerden, maar dat waren er niet zo veel. De meesten hadden haar in hun groep opgenomen alsof het de normaalste zaak van de wereld was, waarschijnlijk door Skyteller. Ze had zo veel aan die kater te danken, maar op het moment kon ze daar niet blij mee zijn. “Hallo Pebble.” Haar stem klonk respectvol naar de Chief, maar de pijn wist ze er niet in te verbergen. Was het normaal als je dacht, dat het misschien beter was als een adelaar je te pakken kreeg? Was het normaal dat ze naar beneden keek en de afstand inschatte en tot de conclusie kwam dat ze dan sowieso dood zou zijn.

Men stumble over pebbles

"Brindleleaf", bromde de grote kater vriendelijk terug, niet overdreven respectvol maar met de toon die hij voor elk lid van de tribe zou aangaan. Misschien was hij niet wantrouwig genoeg om guard te zijn, maar de poes had al bewezen dat ze geen gevaar was. In het begin had hij daar anders tegenover gestaan. Zijn eerste prioriteit was de tribekatten beschermen en buitenstaanders konden wel degelijk een bedreiging vormen. Gelukkig hadden ze daar nog niet al te veel ervaring mee. Pebble bleef verder zwijgen, ook wel wetend dat Brindleleaf nu liever allen zou zijn. Maar dat kon hij niet doen. De kans op een ongeluk - of het nu een écht ongeluk was, of eerder een bewuste keuze - was te groot en dat kon hij niet negeren. De pijn in de stem van de hunter was duidelijk hoorbaar geweest en Pebble kon geen dood op zijn geweten hebben. Dat had hij gezworen, dat hij iedereen zou beschermen. Ze was daar geen uitzondering op. En de chief wist ook dat hoeveel pijn ze nu ook had, hoe zwaar het ook was om haar voormalige clangenoten en familie terug te zien, het zou uiteindelijk over gaan. De clans zouden hier niet voor altijd blijven en tijd heelde alle wonden.

Ze slikte en keek de afgrond in. “Is het…” Haar woorden stokten in haar keel. Sinds wanneer had ze al die gevoelens toegelaten, had ze het geaccepteerd dat ze over haar heen waren gedenderd. En het wel heel verleidelijk werd om er aan toe te geven en zichzelf mee te laten trekken die gepijnigde afgrond in. Om te verdrinken in die pijn, zodat het alles zou doven. Pijn was een vloek voor haar en op het moment had het haar volledig in zijn macht. Ze was zichzelf niet meer, die was ze verloren sinds ze de grot van de Clankatten ingelopen was. Sinds ze door had gekregen wat ze had aangericht en nooit meer ongedaan zou kunnen maken. “Is het normaal wanneer je jezelf soms dood wenst?” Ze hapte naar lucht terwijl ze de tranen terug drong. Ze ging niet meer huilen. Ze vond niet dat ze het verdiende om het van zich af te huilen. Nooit meer...

Men stumble over

pebbles

Normaal? Nee, maar wat was ooit normaal. Pebble was even stil, dacht even na over de vraag. Hij was nooit de slimste geweest, hij was nooit bijzonder welbespraakt geweest - maar hij had levenservaring van waaruit hij sprak. "Iedereen heeft wel zo'n fase.", antwoordde hij, lichtjes aarzelend. De kleine tabby probeerde het juiste te zeggen, want ergens wist hij ook wel dat de poes op het randje van leven en dood stond. "En de meesten komen er bovenop. Die die dat niet kunnen.. Die gooien hun leven weg voor ze het ten volle hebben kunnen beleven, voor het hun tijd is." Hij had er zelf ook ooit aan gedacht, moest hij toegeven - maar de chief had zijn emoties altijd in trainingen gegooid. Dat had zijn vruchten afgeworpen en dat was duidelijk in zijn kleine maar brede bouw. Hij had nooit opgegeven en hij was van mening dat anderen dat ook niet mochten; tenminste niet als ze nog een kans wouden op een beter leven.

marv

De rotsen op zichzelf waren al moeilijk genoeg om te trotseren. Maar het kippenvel opwekkende sissende geluid van een slang doet je stilstaan. Zag je hem daar nou glibberen of was dat slechts de zon?

Hij had gelijk, natuurlijk had hij gelijk. Het zou ook niet eerlijk zijn tegenover haar kinderen als ze er een einde aan zou maken. Dan zou ze opnieuw vluchten en ze wilde niet meer vluchten. Ze ging confrontaties niet meer uit de weg en liet de pijn toe. Die pijn herinnerde haar eraan wat ze allemaal fout had gedaan en dat was goed vond ze, dat verdiende ze. “Je hebt gelijk.” Zei ze dan ook zachtjes. Ze schoof iets verder bij de rand vandaan en keek toen naar Pebble. Haar oren spitsten zich toen ze iets dacht te horen. Haar gehoor was niet meer wat het ooit geweest was en ze twijfelde. Toch zei haar instinct dat er iets niet goed was. “Pebble.” Er klonk een waarschuwing in haar stem. Haar blik gleed naar de plek waar ze dacht dat ze iets gehoord had en dat was vlak achter de chief.

Men stumble over

pebbles

Zijn oortjes spitsten zich toen hij plotseling een geluid achter hem hoorde. Dat klonk bekend.. En het was vlakbij. Pebble sprong op, draaide zich razendsnel om en ging voor de poes staan. Zijn kleine lichaam was als een barrière om de Hunter te beschermen. Dit was waarvoor hij getraind was. Dit was zijn levensdoel. Zijn groene ogen waren toegeknepen tot spleetjes als hij naar de slang keek die steeds dichterbij gleed. Hij zou elk moment kunnen toeslaan, hij wist het maar al te goed.. Meestal waren ze met op zijn minst twee guards, maar hij was een doorgewinterde chief en hij zou het alleen ook wel overleven. Desondanks was het makkelijker geweest met een andere guard bij, iemand met wie hij had getraind sinds jonge to-be en iemand die hij vertrouwde met zijn leven. Brindleleaf behoorde niet tot die categorie - om maar te zwijgen van het feit dat ze een Hunter was, en geen Guard. Hij had nu geen tijd om te denken aan haar andere opvoeding, waar ze ook vechttechnieken had geleerd. Ze zag er in ieder alles behalve gespierd en sterk uit, zoveel was zeker. De kleine tabby ontblootte zijn tanden en gromde zachtjes, als om de slang weg te jagen. Bij sommige dieren werkte dat, beesten die alleen zochten naar een makkelijke prooi. deze slang was echter niet zo snel weg te jagen. Hij moest wachten tot het juiste moment om erop te springen, want met zijn bek recht naar hem gericht zou het beest makkelijk kunnen bijten als hij te dichtbij kwam..

marv

Het zat in haar instinct om hem te helpen, maar ze wist dat ze zich in moest houden. Ze hoorde niet naast hem te gaan staan zoals ze dat gewend was. Het werkte nu eenmaal heel anders binnen de Tribe. Hij was hier om haar te beschermen en ze moest dat leren accepteren. Toch kon ze het niet laten om even opzij te springen in een poging de slang af te leiden. Zodat ze Pebble de kans kon geven om het beest te grijpen. Daarna ging ze snel weer achter hem staan. Ze wilde hem ook niet het gevoel geven dat ze dacht dat ze beter dan hem was. Ze kon er gewoon niet zo goed tegen om hem helemaal niet te helpen. Ze wilde hem niet beledigen en ze hoopte niet dat ze dat met die actie al gedaan had.

Pebble schrok toen de slang opeens naar opzij uitweek maar dacht er niet over na. Nadenken was nooit zijn forte geweest, hij was eerder van het doen. Hij sprong naar voren, zijn tanden ontbloot en zijn klauwen uit hun hulzen geslagen. Hij pinde de slang tegen de grond met een efficiënte sprong die hij sinds jongs af aan al zo vaak geoefend had, waarna hij zijn scherpe tanden in de nek van het beest klemde en zo de kop eraf beet. Het beestje bewoog nog heel even spastisch voordat het dood neerviel. Pebble spuugde de kop uit en keek weer om, naar de hunter achter hem. Hij wist dat zij waarschijnlijk opzij gesprongen was om de slang af te leiden, maar hij zei er niets van. Technisch gezien mocht ze dat niet, omdat ze een hunter was en zichzelf alleen maar in gevaar zou brengen, maar ze was in vechten ook getraind en dus zou hij het voor nu maar laten vallen.

Ze wist dat ze weer iets had gedaan wat niet helemaal volgens de regels was, de leefregels van de Tribe. Het drukte haar opnieuw met haar neus op de feiten. Ze was niet opgegroeid in de Tribe en ondanks dat ze haar best deed, waren er dingen waar ze echt op moest letten. Zeker als ze weinig tijd had om na te denken want dan handelde ze instinctief. Ze deed heel erg haar best om zich aan te passen, maar er waren gewoontes die diep in haar geworteld zaten. “Bedankt.” Miauwde ze toen Pebble naar haar omkeek. Ze neeg even haar kop voor hem. “Ik denk dat het tijd wordt om terug te gaan. Hopelijk kan ik onderweg nog een prooigeur oppikken.” Ze hief haar kop weer op en wachtte zijn antwoord af.

Pebble knikte instemmend. Hij duwde het lichaam van de slang over de rand van de afgrond, net zoals de losse kop. Dan zou het in ieder geval geen roofdieren naar hier lokken, maar naar het ravijn waar de katten toch niet kwamen. Daarna ging hij naast de hunter lopen, zijn blik zoals altijd alert. Het was vermoeiend, soms, om altijd zijn oren gespitst te moeten houden, altijd zijn blik aandachtig over de omgeving te moeten glijden - maar het zorgde ervoor dat hij kon slapen 's nachts. "Ik zal je begeleiden.", mauwde de Chief, en zijn stem liet geen ruimte voor discussie al was het duidelijk dat hij niet boos was. Lichtjes bezorgd misschien, ja; maar hij zou iedere hunter terug begeleiden naar het camp. Zeker als ze zouden gaan jagen, iets dat immers bijna nooit zonder een guard aanwezig gedaan werd. Ze moesten de hunters veilig houden voor aanvallen die ze niet zagen komen wanneer ze zo gefocust waren op het jagen.

Ze knikte toen Pebble aangaf dat hij haar zou begeleiden. Ze deed haar bek een stukje open om de geuren goed in haar op te kunnen nemen. Op haar gehoor kon ze niet meer honderd procent vertrouwen, maar haar reukzintuigen daar was niets mis mee. Ze begon haar terugweg richting de Cave. Onderweg ving ze de geur van een konijn op. Ze zakte iets door haar poten en volgde het geurspoor. Na een tijdje verscheen het konijn in haar blikveld op nog geen steenworp afstand. Dus kwam ze meteen in actie en wist het konijn in haar nekvel te grijpen, voordat ze er vandoor kon gaan. Met de prooi tussen haar kaken liep ze terug naar de Cave. Daar draaide ze zich om naar Pebble. “Bedankt.” Er ontstond een glimlachje om haar lippen. Voor zo ver dat kon met het konijn in haar bek. Er lag een blik van waardering in haar goudgele ogen.