From the ashes I will rise

Kalme, ferme stappen, zonder doel. De wind was zo koud dat ze haar vacht had opgezet en zichzelf ondertussen al een aantal keer voor gek had verklaard. Wat deed ze hier eigenlijk? Ze wist het heus wel, maar tegelijkertijd begreep ze het ook niet. Ze begreep zichzelf niet. Welke idioot had bedacht dat je jezelf het beste kende? Ze had zichzelf niet in de hand, ze wist niet waarom ze dingen deed. En als zij zichzelf al niet begreep dan was er al helemaal niet iemand anders die haar wel begreep. Plots stond ze stil en scande met haar blik de omgeving. Ze bevond zich nu op een soort open vlakte, en in de lucht cirkelden enkele roofvogels. Uit het niets kreeg ze de drang om te gaan rennen, hoewel ze niet wist waarom. Alsof het leven alleen al niet vermoeiend genoeg was. Tenslotte gaf ze toch toe aan haar gevoel en begon rustig over de vlakte te draven. Algauw versnelde ze haar pas, totdat ze uiteindelijk zo hard mogelijk begon te rennen. De wind trok aan haar oren en haar vacht, maar het voelde goed. Ze bleef net zo lang rennen tot alle spanning uit haar lichaam was verdwenen. En zelfs toen bleef ze rennen, totdat ze echt niet meer verder kon. Uitgeput zakte ze op de grond, en begon zachtjes te lachen om wat ze zojuist had gedaan. Als iemand haar had gezien dan zou hij denken dat ze niet helemaal goed was. Maar ja, wat kon haar dat nou schelen.

Open